ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
“เป็นยังไงกันบ้างเด็กๆไปเที่ยวกันสนุกไหม” นางดุจเดือนเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนพร้อมหน้ากัน เพื่อรับประทานอาหารค่ำ ที่โต๊ะอาหารบ้านหลังใหญ่ นางสังเกตว่า หลังจากที่ลูกชายของนางกลับจากไปเที่ยวครั้งนี้ เขามีสีหน้าวิตกกังวลอะไรบางอย่าง คนอื่นอาจไม่ได้สังเกตุ แต่นางเป็นแม่ นางเลี้ยงของนางมา ทำไมจะไม่รู้ นิสัยลูกชายเป็นยังไง
“สนุกมากเลยค่ะแม่ ที่ตลาดโรงเกลือปรายได้ผ้ามือสองมาเยอะเลยค่ะ แต่คาดว่าน่าจะยังไม่ทำอะไร เพราะพรุ่งนี้ปรายต้องเข้ากรุงเทพฯ แล้ว คงต้องรอให้ปรายฝึกงานเสร็จ ถึงจะได้กลับมาจัดการกับผ้า กานดารา” ตอบคำถามมารดาก่อนใคร
“แล้วเตรียมของรึยังลูก พรุ่งนี้จะออกเดินทางกี่โมง หนูจะแวะนอนที่หอก่อนใช่ไหม โทรหาพี่ปราณแล้วหรือยัง หนูจะแวะนอนกับพี่ปราณเขาก่อนใช่ไหม” นายอลงกต ถามบุตรสาว ท่าทางสบายๆ
“แม่เตรียมของที่จะฝากไปให้พี่ปราณเขาแล้วนะลูก พรุ่งนี้ก็เอาขึ้นรถได้เลย แล้วเรื่องรถพร้อมแล้วใช่ไหม ดูดีๆ นะลูก ดูน้ำดูน้ำมันให้ดี ค่อยๆ ขับไป ไม่ต้องรีบ” นางกรกนกพูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ นางและสามีมั่นใจในตัวลูกสาว ปรายลดาเดินทางบ่อย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลูกสาวคนเล็กของนาง เดินทางด้วยรถยนต์คนเดียว นางกับสามีใช้งานวานลูกสาวคนเล็กบ่อยๆ ส่วนมากถ้ามีงานที่ต้องไปติดต่อต่างจังหวัด จะต้องเป็นปรายลดาที่จัดการให้
“เรียบร้อยค่ะแม่ ปรายให้พี่ๆ ตรวจดูให้แล้วค่ะ ปรายว่ากินข้าวเช้าเสร็จ แล้วก็จะออกเดินทางเลย แวะนอนที่หอหนึ่งคืน เช้าก็เดินทางต่อเลย พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องรถนะคะ ถึงโน้นแล้วปรายจะจอดไว้ที่บ้านพี่ปราณ”
“ไหนปรายบอกแม่ว่า ออกฝึกลาดตระเวน 1 เดือน จากกาญจนบุรี ไปเพชรบุรี ไม่ใช่เหรอลูก แล้วทำไมต้องไปใต้ด้วย แม่ไม่เข้าใจ” นางกรกนกถามบุตรสาว แม่ก็ยุ่งๆ ว่าจะถามหลายครั้งแล้วก็ลืมทุกที
“ปรายต้องไปที่หน่วยก่อนค่ะแม่ แรกเลยตามแผนเป็นแบบนี้ แต่ต้องดูอีกที ตามความเหมาะสมค่ะ เป็นความลับ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ปลอดภัยแน่นอน ก่อนออกฝึกลาดตระเวน ทางหน่วยจะแจ้งทางบ้านให้ทราบค่ะ อาจมีการเปลี่ยนแปลงได้ เพราะรุ่นนี้ผู้หญิงเยอะ ปัญหาเลยเยอะตามมา ปรายแว่วๆ มานะคะ พ่อ แม่ บางทีอาจไปไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำค่ะ ปรายมีลางสังหรณ์ยังไงชอบกล”
“ก็ดีนะปราย กานว่า ปรายจะได้รีบกลับมาทำงานผ้าเร็วๆ กานอยากใส่ชุดฮาวายเต็มทีแล้ว” กานดารารีบเสริมขึ้นมาทันที เธอรู้ว่าปรายลดาตั้งใจมากกับการฝึกงานครั้งนี้ ถ้าผิดแผนคงเศร้าน่าดู
“พี่ก็เห็นด้วยนะน้องปราย ผ้าที่ขนมาตั้งหลายกระสอบ ปล่อยไว้นานทุนจมหมด รีบๆ กลับมาจัดการให้เรียบร้อย ทำเองคนเดียวไม่ใช่เหรอ กว่าจะได้แต่ละชุด รีบกลับมาทำมาจัดการจะได้เงินคืนเร็วๆ” ประภาษพูดขึ้นมาอีกเสียง
“นี่พี่ พี่ตะวัน น้องกาน ก็มีส่วนร่วมด้วยนะ เพราะเราไปด้วยกัน ต้องช่วยกันรับผิดชอบ”
“อ้าว...พี่ภาษ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ ตอนไปคัดผ้าไม่เห็นพูดแบบนี้เลย" หญิงสาวทำหน้างอ
“อย่าบอกนะลูกว่าหนูปรายจะขับรถไปใต้คนเดียวจริงๆ ป้านึกว่าพูดกันเล่นๆ" นางดุจเดือนพูดสวนขึ้นมา หลังจากที่นั่งฟัง ทุกคนพูดมานาน
"ไม่ให้ใครไปเป็นเพื่อนช่วยขับรถล่ะลูก มันอันตรายนะป้าว่า ระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆเลย ป้าเป็นห่วงจังเลย ป้าเข้าใจนะว่าหนูปรายดูแลตัวเองได้ แต่บางทีเราก็ต้องป้องกันไว้บ้าง พ่อกับแม่เขาก็ห่วงแหละ แต่เพราะเชื่อใจลูก เชื่อมั่นในตัวลูก ในใจลึกๆ พ่อแม่เขาห่วงเรามากนะ รู้ไหมลูก” นางดุจเดือนพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและห่วงใย
นางอลงกตและนางกรกนก หันมามองหน้ากัน คิดในใจเหมือนกันว่า อยากขอบคุณที่นางดุจเดือน จริงๆแล้ว ถึงลูกสาวเขาจะคล่องแคล่ว ทำอะไรเองได้หลายอย่าง แต่ถึงยังไงลึกๆในใจแล้ว คนเป็นพ่อแม่ก็ห่วงอยู่ดี
นั่นทำให้ปรายลดา นิ่งไป ความนิ่งของหญิงสาว และหน้าหงอยๆ นั้นทำให้ตะวันรู้สึกสงสาร เพราะเขารู้ว่าเธอตั้งใจมาก เป็นความใฝ่ฝันของเธอเขารู้ดี ทำให้เขาตัดสินใจ ณ.นาทีนั้นทันที แบบไม่ได้วางแผนอีกครั้ง
“เอ่อ………...เอาแบบนี้ไหมครับ ผมว่าง ผมขับรถไปส่งน้องปรายให้ ให้น้องกานไปด้วยเป็นเพื่อนกัน ยังไงน้องกานก็ฝึกงานหลังน้องปรายอยู่แล้ว ขากลับผมกับน้องกานนั่งเครื่องกลับได้ครับ เพราะยังไงผมต้องไปดูงานแถวนครศรีธรรมราชอยู่แล้ว คราวนี้ไปเร็วหน่อยก็ไม่เป็นไร ทุกคนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงน้องปรายมาก แถมน้องกานได้เที่ยวด้วย ว่าไงครับน้องปรายแบบนี้ดีไหม” ตะวันหันไปถามคนที่นั่งตรงข้าม
“คะ.....พี่ตะวันไปได้จริงๆ เหรอคะ ปรายเกรงใจจังเลย” หน้าที่หงอยเหงาเมื่อกี้ เปลี่ยนเป็นยิ้ม ตาลุกวาวขึ้นมาทันที “ไปได้จริงๆ เหรอคะพี่ตะวัน กานก็จะได้ไปส่งปรายด้วย มันสุดยอดมากๆ เลยค่ะ ปรายโล่งใจมากเลย ขอบคุณมากๆนะคะพี่ตะวัน” หญิงสาวหันมากอดกานดาราที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่มีคำพูดอะไรออกมา สองสาวรับรู้ด้วยใจ
เอาล่ะๆ ตกลงตามนี้นะลูก แม่ดีใจนะที่ตะวันกับน้องกาน จะไปเป็นเพื่อนหนูปราย หรือกตกับกร ว่าไง เห็นด้วยไหม พี่ว่าดีทีเดียวนะ นางดุจเดือนหันไปถามสองสามีภรรยา
ดีซิครับพี่เดือน ผมนี่โล่งอกเลยนะ นี่บอกตรงๆว่าผมกับกรเครียดมานานมาก ตั้งแต่ที่รู้ว่าลูกต้องไปฝึกงาน นายอลงกตหลุดปากออกมา ผมกับกรนี่ไม่รู้จะทำยังไง หมดปัญญาเขามองหน้าภรรยาแบบโล่งใจจริงๆ น้าขอบใจตะวัน กับน้องกานมากเลยนะลูก ขอบใจจริงๆ ที่เป็นห่วงน้อง
“เห็นไหม....มีแต่คนเขาห่วงเราทั้งนั้นแหละ พี่ไม่ได้ไม่ไว้ใจปรายนะ ทุกคนเชื่อว่าปรายทำได้ แต่ทุกคนเป็นห่วง ปรายเป็นลูกสาวคนเล็ก และเหลืออยู่คนเดียว พ่อกับแม่อยู่ทางนี้กันสองคน ยิ่งช่วยอะไรลูกไม่ได้เลย เพราะภาระหน้าที่ต้องดูแลกิจการทางนี้ ยิ่งเครียด เพราะอะไร....ก็เพราะพ่อกับแม่รักลูกมากไง ถึงได้ยอมทุกอย่าง ปรายต้องเข้าใจทุกคนด้วยนะ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเขาเป็นห่วง รวมถึงพี่ปราณด้วย นี่ปราณโทรมาปรึกษาพี่ด้วยนะ แต่พี่ไม่อยากเล่าให้ปรายฟัง ไม่อยากให้กังวล” ประภาษได้ทีร่ายยาว
“ก็พี่ภาษไม่เห็นว่ายังไงนี่คะ ปรายก็บอกตั้งนานแล้วว่าต้องไป พี่ตะวันซะอีกยังมีน้ำใจจะขับรถไปส่งปรายเลย พี่ภาษเป็นพี่แบบไหนกัน” หญิงสาวบ่นประภาษอีกจนได้
“อย่ามาแถ นี่คิดว่าพี่ไม่ห่วงรึไง ปรายต้องคิดว่าคนอื่นเขาก็มีงาน จะมานั่งคิดแต่เรื่องของปรายเรื่องเดียว มันก็เป็นไปไม่ได้ ก็ต้องมีลืมกันบ้าง พี่นะคิดไว้แล้วถ้าไม่มีใครไปส่งจริงๆ พี่จะขับรถไปให้ แต่ตะวันรับอาสาไปก่อน จริงๆ พี่ตั้งใจไว้ว่าจะไปเป็นเพื่อนอยู่แล้ว เพราะงานพี่ก็ซาๆ ช่วงนี้ รู้สึกว่าอยากไปเที่ยวแถวใต้ด้วย ไม่ได้ไปนานแล้ว จะได้ไปเยี่ยมปราณด้วย” คนพูดๆ แล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม ช่วงนี้เขาครึ้มอกครึ้มใจ เป็นพิเศษ
หญิงสาวนิ่งไปนิดหนึ่งแล้วลุกขึ้นยืน “ปรายขอบคุณทุกคนนะคะ ขอบคุณคุณป้าดุจเดือนที่พูดให้ปรายได้คิด และมีสติ ปรายขอโทษพ่อกับแม่ด้วยนะคะที่ดื้อมาตลอด ปรายลืมข้อนี้ไป ต่อไปนี้ปรายจะคิดถึงความเหมาะสมให้มากกว่านี้ค่ะ แต่ถ้าจะให้ปรายไม่ไป มันก็ไม่ได้แล้วนะคะ เพราะอีกนิดเดียวปรายก็จะจบแล้ว"
หญิงสาวยกมือไหว้นางดุจเดือน นายอลงกต นางกรกนก ตะวัน ประภาษ สุดท้ายก็หันมากอดกานดารา
"ปรายดีใจจังเลยกาน เราได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกแล้ว แต่กานทนหน่อยนะ นั่งรถนานมากเลยอ่ะ ปรายเชื่อว่า พี่ตะวันกับพี่ภาษขับรถนิ่งมาก จากประสบการณ์ของเรา ใช่ไหม ? กาน” หญิงสาวจ้องหน้ากานดารา เป็นอันว่ารู้กัน
“งั้นน้องปรายก็ไม่ต้องรีบก็ได้นี่ลูก เลื่อนเวลาออกไปอีกสักสองวัน รอให้พี่ตะวันเขาจัดการเรื่องที่ดินให้เสร็จก่อน พรุ่งนี้พี่เขาต้องไปรับโอนที่ดินกับพ่อ ที่สำนักงานที่ดิน ทำให้เรียบร้อยก่อนไปก็ดีนะตะวัน” นายอลงกตหันไปหาตะวัน
“ได้เลยครับคุณน้า ผมเตรียมเอกสารไว้เรียบร้อยแล้วครับ พรุ่งนี้ไปที่สำนักงานที่ดินได้เลยครับ”
“คะ....ตกลงพี่ตะวัน กับคุณป้าตกลงซื้อที่ดินแล้วเหรอคะ หญิงสาวตาโต หูผึ่ง หน้าตาดูตื่นเต้นมาก ว้าว...สุดยอดเลยค่ะ กาน เห็นไหม ปรายบอกแล้วว่าปรายมีลางสังหรณ์ว่าเราต้องได้มาอยู่ใกล้ๆ กัน เยี่ยมไปเลย แปลงไหนคะพ่อ แม่ นี่ทุกคนทราบกันแล้วเหรอคะ มีแต่ปรายกับกานใช่ไหมที่ยังไม่รู้”
หญิงสาวหันไปหาเพื่อนที่นั่งหน้าเปื้อนยิ้มอยู่ข้างๆ “กานๆ อย่าช็อคนะ หญิงสาวเขย่าแขนเพื่อนอยากแรง” จนอีกคนสะดุ้งหันมายิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข
“กานดีใจจังเลยค่ะ วิเศษที่สุดเลย ขอบคุณแม่กับพี่ตะวัน มากๆเลยนะคะ กานดาราเข้าไปกอดนางดุจเดือนผู้เป็นแม่ กานรักแม่จังเลยค่ะ ไม่เคยคิดเลยว่าแม่จะยอมมาอยู่ที่นี่” หญิงสาวกอดมารดาแน่นด้วยความเคารพรัก
“ขอบคุณพี่เขาด้วยนะลูก พี่ตะวันเป็นคนจ่ายเงินซื้อที่ดินผืนนี้ ”นางดุจเดือนยิ้ม มีความสุขไม่แพ้ลูกสาวเลย
"พี่ตะวันสุดยอดเลยค่ะ กานขอบคุณมากๆนะคะ ต่อไปเราก็จะได้มาอยู่ที่นี่ใกล้ๆ กันแล้วนะปราย"
“เอาล่ะๆ ตกลงว่า ตะวัน ภาษ หนูกาน ไปส่งน้องปรายที่ใต้ เดินทางวันมะรืนล่ะกันนะลูก พรุ่งนี้ไปโอนที่ดินกันก่อน สาวๆ ก็เตรียมของ เตรียมตัวให้พร้อม แบบนี้พ่อกับแม่ก็หายห่วงแล้ว แหม...ดีจริงๆ นี้ต้องฉลองแล้วล่ะ ภาษๆ ไปหยิบไวน์ในตู้มาหน่อยลูก น้องปรายเตรียมแก้วไวน์ให้พ่อด้วยนะ” นายอลงกตพูดแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ใช่เลย ทุกอย่างเป็นที่ถูกใจของใครบางคนมากที่สุด ตะวันโล่งใจไปอีกระดับหนึ่ง แต่ก็ยังไม่ทั้งหมด