ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
“ปรายเป็นยังไงบ้าง จะเดินทางวันไหน มากันกี่คน เห็นแม่บอกว่าคุณตะวัน พี่ภาษ น้องกานมาด้วยใช่ไหม พี่จะได้เตรียมห้องไว้รอ อยากนอนที่บ้านพัก หรือที่บ้านในเมืองดี ในเมืองก็จะสะดวกหน่อย ที่บ้านพักก็ตามอัตภาพ”
ปราณลดา โทรหาน้องสาว เธอดีใจมากที่น้องสาวมีเพื่อนช่วยขับรถมาส่ง จริงๆ น้องสาวเธอเคยเดินทางด้วยการขับรถมาเองมาหาเธอแล้วหลายครั้ง พ่อแม่และตัวเธอก็เป็นห่วงทุกครั้ง แต่น้องสาวเธอก็เดินทางด้วยความระมัดระวัง และปลอดภัยตลอด น้องปรายขับรถเก่ง และกล้าตัดสินใจ ต่างกับตัวเธอ ไม่ชอบขับรถ และไม่ค่อยชอบเดินทางไกล เธอกับน้องสาวนิสัยไม่เหมือนกันเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นพี่น้องกันและหน้าตาจะคล้ายกันมากก็ตาม
“ปรายอยากนอนที่บ้านพักมากกว่าค่ะพี่ปราณ ไปอยู่อีกหลายวันกว่าจะได้ฝึกงาน มีโอกาสค่อยเข้าไปเที่ยวในเมืองก็ได้ค่ะ สองห้องนะคะพี่ปราณ พี่ภาษพี่ตะวัน ปรายกับกาน ไม่ต้องเตรียมอะไรมากหรอกค่ะ พวกเราอยู่ง่ายกินง่าย”
“ได้จ๊ะ พอดีกว่าปรายจะมาถึง พี่ธานินคงกลับมาแล้ว จะได้พบกัน งั้นแค่นี้นะปราย พี่ไม่กวนแล้ว เดินทางปลอดภัยตลอดเส้นทางนะน้องรัก”
“ขอบคุณมากค่ะพี่ปราณ ไว้เจอกันนะคะ ไว้ออกเดินทางแล้วปรายจะโทรหาอีกครั้งค่ะ”
“ น้องปรายพี่ว่าไหนๆ พี่กับตะวัน น้องกานจะไปส่ง ก็ขอแบบนั่งสบายๆ หน่อยได้ไหม ประภาษพูดหน้าตาจริงจังมาก อันนี้พี่ขอร้องนะ เพื่อน้องปรายและน้องกานเลย พี่รู้ว่าน้องปรายเป็นคนง่ายๆ แต่น้องกานไม่ได้สมบุกสมบันเหมือนน้องปรายนะ เห็นแก่เพื่อนบ้างเถอะแม่คุณ”
“เอารถพี่ไปดีกว่า ของพี่เป็นรถตู้แสนสบาย เราไปกันแค่ 4 คน มีที่ว่างใส่ของตั้งเยอะแยะ กระบะนี่กว่าจะขับถึง มีหวังนั่งหัวสั่นหัวคลอน ไม่ได้หลับได้นอนกันพอดี ตะวันว่าไงเห็นด้วยไหม”
“ดีเลยนะผมว่า อีกอย่างนะครับ พี่กับภาษเป็นผู้ชาย จริงๆ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่น้องกานกับน้องปรายเป็นผู้หญิง จะได้นอนพักผ่อนสบายๆ รถของพี่ภาษปรับเบาะนอนได้ด้วย ถ้าไม่อยากนอนบนเก้าอี้ ตรงกลางก็สามารถปรับให้ว่างปูเบาะนอนได้ แถมนิ่มอีกต่างหาก พี่เห็นด้วยครับ”
“ถึงเราจะขนสัมภาระขึ้นกระบะแล้ว ก็ไม่มีปัญหา เดี๋ยวพี่กับพี่ภาษอาสาขนลงเอง” ตะวันสำทับอีกที ใจเขาอยากเสนอให้หารถอื่นไปอยู่แล้ว แต่เห็นความตั้งใจของหญิงสาวแล้วก็ไม่อยากขัด
“โอ้ย...แล้วทำไมพี่ๆ ถึงเพิ่งมาพูดตอนนี้ล่ะคะ จัดของหมดแล้วอ่ะ ปรายขี้เกียจจัดใหม่ แต่ว่า.....ก็ดีเหมือนกันนะคะ ระยะทางก็ไกลมาก ปรายกับกานจะได้นอนยาว” หญิงสาวพูดและอมยิ้มอย่างชอบใจ “งั้นก็ได้ค่ะย้ายของกันเลยล่ะกัน”
“แหม......เสียดายจังเลย รู้จักพี่ตะวันกับกานช้าไป ถ้ารู้จักกันเร็วกว่านี้ปรายคงไม่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว เป็นเพราะพี่ภาษนั่นแหละ ไม่เคยสนใจน้องเลย ทำแต่งาน ติดแต่แฟน ปล่อยให้ปรายไปไหนต่อไหนคนเดียว นี่ถ้าไม่รู้จักพี่ตะวันกับกาน พี่ภาษก็ไม่ได้มาสนใจน้องหรอก ใช่ไหมพี่ภาษ” หญิงสาวทำหน้างอนเมื่อพูดจบ
“ไม่ใช่แบบนั้น ก็เมื่อก่อนพี่ยอมรับว่าติดแฟนจริงๆ และบังเอิญช่วงนั้นเพิ่งทำร้านกาแฟด้วย ก็เลยไม่มีเวลาให้น้อง อีกอย่างน้องปรายก็ไม่เคยบอกนี่ว่าจะไปไหนมาไหน พี่มารู้อีกทีเราก็กลับมาแล้วทุกครั้งไป ช่างเถอะๆ อย่าเถียงกันเลย เอากุญแจรถมา เดี๋ยวพี่จะย้ายของให้เอง”
สองพี่น้อง นั่งฟังประภาษ และปรายลดาเถียงกันไปมา หัวเราะขำกับท่าทางและคำพูดของทั้งคู่
“เอ่อ...พี่ภาษแล้วแฟนพี่ภาษเขาไปไหนเสียล่ะคะ เลิกกันแล้วใช่ไหม ปรายว่าจะถามนานแล้ว นี่แผลยังสดไหมคะ พูดได้ไหม” หญิงสาวพูดเรื่อยๆ มือก็สาละวนทำโน้นนี่
"ไม่สดหรอกเลิกกันไปนานแล้ว เขาทนพี่ไม่ได้ เขาบอกว่าพี่ไม่จริงใจกับเขา เขาอยากแต่งงานเร็วๆ แต่พี่ยังไม่อยากแต่ง "
“อ้าว...แล้วทำไมไม่แต่งล่ะคะ พี่กับเขาก็ดูรักกันดีออก คบกันมาตั้งนาน ปรายไม่เห็นว่าจะมีปัญหาอะไรเลย ดูรักกันดีจะตาย”
“ไม่รู้เหมือนกัน บางทีพี่ก็เหมือนชอบเขามาก แต่บางทีพี่ก็ไม่ชอบเขาเลย มันมีบางอย่างที่ยังไม่ถูกใจ แต่พอเลิกกันพี่ก็รู้สึกโล่งนะ พี่ยอมรับอาจรักเขาไม่มากพอ ไม่ได้อยากอยู่ด้วยกัน ไม่ได้อยากสร้างครอบครัว บางทีพี่คิดว่าอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่ต้องห่วงใคร ไม่ต้องมีคนตามเช็คโน้นนี่ บางทีมันก็น่าเบื่อ นี่พี่ต้องขอโทษสาวๆ ด้วยนะ ที่พูดตรงเกินไป อาจเป็นเพราะว่าเรายังไม่เจอคนที่ใช่”
“แต่ว่าพี่เขาก็ดูแลพี่ภาษนี่คะ ใส่ใจทุกอย่าง นั่นแสดงว่าเขารักพี่ภาษ ไม่ใช่เหรอคะ ”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขารักพี่จริงไหม บางทีเขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรเลย ไม่ฟัง เอาแต่ใจ พี่ว่าพี่เลือกคนที่อายุใกล้เคียงกันแล้วนะ กลับกลายเป็นว่า เจอคนที่ไม่มีเหตุผล คนเราถ้าคุยกันด้วยเหตุผล เรื่องทะเลาะเบาะแว้ง เรื่องหึงหวงก็ไม่มีหรอก นี่เขาหึงทุกอย่างทุกคน ปรายก็รู้ฤทธิ์เขาดีนี่ เขายังเคยหึงน้องปรายเลย ตอนที่น้องปรายไปทำงานที่ร้าน จำได้ไหม”
“จำได้ซิคะ ตอนนั้นปรายงงมากเลย จนพี่ปราณอธิบายให้ฟัง ว่าแฟนพี่ภาษหึง ถึงได้รู้ หลังจากวันนั้นมา ปรายก็ไม่สนใจเขาอีกเลย คนไม่มีเหตุผล ปรายก็ไม่อยากจะเสวนาด้วยหรอกค่ะ”
“ใช่...เราก็คงเหมือนกัน คงยากกว่าจะเจอคนที่ใช่ แต่พี่ก็ไม่รีบหรอก ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะพยายามเร่งรัดก็ตาม” ประภาษพูดไปหัวเราะไป
“ใช่เลยพี่ภาษ ปรายนี่เบื่อมากเลย แม่อยากมีหลาน พูดอยู่นั่นแหละ นี่ดีนะที่พี่ปราณจะแต่งงานแล้ว ปรายเลยรอดไป ไม่รู้จะเร่งรัดพัฒนาอะไรหนักหนา ปรายก็ยังเรียนไม่จบ จบออกมาปรายก็อยากทำงาน อยากเที่ยว ปรายยังไม่อยากออกเรือน บอกพ่อกับแม่ให้รอลูกพี่ปราณก่อนเถอะ ของปรายเอาไว้ก่อน ถ้าปรายแต่งงานไป ใครจะมาช่วยพ่อกับแม่ทำงาน ใช่ไหมพี่ภาษ”
“เออ...พี่รู้ น้องปรายก็อย่าไปพูดแรงๆ ให้พ่อกับแม่เสียใจล่ะ เดี๋ยวจะดราม่าเหมือนพ่อกับแม่พี่ ”
“ไม่ดราม่าหรอกพี่ภาษ เพราะเดี๋ยวพี่ปราณแต่งงาน ปรายบอกแล้วว่าให้พี่ปราณมีลูกเลย พ่อกับแม่จะได้เบี่ยงเบนความสนใจ พอมีลูกแล้วก็เอามาให้พ่อกับแม่เลี้ยง ท่านจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับปราย สาธุขอให้พี่ปราณมีลูกเร็วๆ ด้วยเถอะ” หญิงสาวยกมือไหว้ท่วมหัว
“อุ้ย....ตายแล้ว ลืมเลยว่าพี่ตะวันกับกานนั่งอยู่ตรงนี้ ปรายขอโทษนะคะ คุยเพลินไปหน่อย หญิงสาวหันมาหาตะวันและกานดารา” ยิ้มแหยๆ ให้สองพี่น้อง
“ตะวันกับน้องกานอย่าถือสาพวกเรานะ นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่ง ที่เรายังไม่อยากมีแฟน เพราะพ่อกับแม่เร่งรัดเรานี่แหละ ยิ่งอยากให้มี พวกเรายิ่งไม่อยากมี บางทีก็สงสารพวกท่านนะ แต่ทำไงได้ ก็เรายังไม่เจอคนที่ชอบ ใช่ไหมตะวัน ถ้าเราเจอเราคิดว่าใช่ เราก็จะเดินหน้าทันที”
“ปรายขออวยพรให้พี่ ๆ เจอคนที่ใช่ เจอคนที่ชอบจริงๆ เร็วๆนะคะ น้องอวยพรให้" หญิงสาวหันหน้ามาพูดกับตะวันและประภาษ พูดด้วยน้ำเสียงอย่างจริงจัง
เขาชอบฟังสองพี่น้องสองคนนี่คุยกันมาก มันทำให้เขาได้รู้นิสัยของทั้งสองคน เขาเคยคิดอคติกับประภาษ แต่พอได้มารู้จัก ทำให้เขาคิดว่า บางสิ่งที่เขาคิด และตัดสินคนบางคนด้วยความรู้สึกของตัวเอง และสายตาของตัวเอง มันไม่ถูกต้องเสมอไป
เขานึกละอายใจตัวเองเหมือนกัน ไม่ใช่แค่กับประภาษ กับปรายลดาด้วย แรกเลยที่เขามีความรู้สึกว่า ไม่ไว้วางใจหญิงสาว พอกลับไปคิดถึงอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองในวันนั้น เขารู้สึกละอายใจมาก ที่คิดและตัดสินคนบางคนจากภายนอก บางสิ่งบางอย่างที่เขาสร้างมันขึ้นมา เพื่อป้องกันครอบครัวเขา โดยที่ยังไม่ได้ให้โอกาสคนอื่น เขายอมรับว่าเขาใจแคบ
อาจเป็นเพราะว่าเขาเติมโตมาท่ามกลาง เสือ สิงห์ กระทิง แรด มากมาย ในด้านของการทำธุรกิจ กว่าเขาจะฝ่าฟันมายืนอย่างภาคภูมิใจได้เท่าทุกวันนี้ เขาผ่านอะไรต่ออะไรมาเยอะ เจอทั้งคนดีและคนไม่ดี มันทำให้เขาไม่ไว้ใจใครง่ายๆ เขาจะมีเกราะป้องกันตัว และครอบครัวเขาเสมอ
แต่พอมีปรายลดา เข้ามาในชีวิต เด็กสาวคนนี้ทำให้ มุมมองในการทำงาน และการดำเนินชีวิตของเขาเปลี่ยนไปหลายอย่าง ทำให้เขามีสติคิดทบทวนในทุกๆ เรื่องตลอดเวลา จากที่ไม่ชอบและไม่ถูกใจ กลับกลายเป็นว่า เขาชอบที่ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ รู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ
และยิ่งกว่านั้นแม่กับน้องสาวของเขาก็ชอบปรายลดามาก ทำให้เขาไม่กังวลอะไรมากนัก เสียแต่ว่าคนที่เขากำลังคิดถึง อยากเห็น อยากอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา ยังไม่รู้ตัวว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ
ช่างเถอะยังไม่รู้ตัวก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยเขาก็ได้เห็น ได้รู้ว่าเธอทำอะไรในแต่ละวัน เขาคิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่วิเศษมากๆ เชื่อว่าใครหลายคนก็เคยมีอาการแบบนี้ เมื่อได้อยู่ใกล้กับคนที่เราพอใจ ได้แอบมอง เขายังพอใจกับความรู้สึกแบบนี้อยู่ รอให้หญิงสาวเรียนจบก่อนเถอะ อะไรๆ มันอาจชัดเจนได้บ้าง