ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ที่บ้านพักของธานินทร์และปราณลดา รับประทานอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้าห้องนอนพักผ่อน ประภาษกับตะวันพักห้องเดียวกันสองหนุ่มผลัดเปลี่ยนกันขับรถจากนครนายกจนถึงใต้ ทั้งสองขอตัวพักผ่อนเลย เพราะมีความรู้สึกว่าเพลีย นานๆทั้งสองคนได้มีโอกาสขับรถไกลๆแบบนี้ ทำให้มีอาการเหนื่อยล้า
"ภาษผมมีเรื่องปรึกษา" ตะวันเอนตัวลงนอนไปแล้ว ลุกขึ้นนั่งหันหน้าไปพูดกับประภาษที่กำลังออกมาจากห้องน้ำ จริงๆ เขานอนแล้ว แต่ก็นอนไม่หลับ เพราะมัวคิดถึงแต่เรื่องของปรายลดา
"มีอะไรเหรอตะวันว่ามาเลย ถ้าผมเดาไม่ผิด เรื่องน้องปรายรึเปล่า มีอะไรล่ะ"
"ผมคิดว่าถ้าน้องปรายฝึกงานแค่ 1หรือ 2 สัปดาห์ ผมจะอยู่รอน้องปรายที่นี่ ให้คุณกับน้องกานกลับบ้านไปก่อน ผมจะขอยืมรถไว้ใช้ก่อนได้ไหม เดี๋ยวผมจองตั๋วเครื่องบินให้คุณกับน้องกานกลับบ้านเอง ผมไม่อยากให้ขับรถกลับ เพราะถ้าขับรถกลับคุณต้องขับคนเดียว น้องกานช่วยไม่ได้หรอก เพิ่งขับรถเป็น" ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
"ห่ะ...เอาจริงเหรอตะวัน นี่ผมนึกว่าพูดเล่นๆ นะนี่ นี่จริงจังใช่ไหม ผมเองไม่มีปัญหาหรอก แต่คนอื่นล่ะเขาจะคิดยังไง พี่ธานินทร์ ปราณ ไหนจะทางบ้านเราอีก คุณคิดดีแล้วเหรอตะวัน ประภาษถามย้ำ ที่สำคัญน้องปรายยังไม่รู้ตัว"
"เรื่องกลับบ้าน คุณไม่ต้องห่วงผมกับน้องกานหรอก ผมจัดการเองได้ ห่วงก็แต่คุณนั่นแหละ จะตอบคำถามน้องปรายว่ายังไง แต่ผมว่าถ้าคุณจะอยู่รอน้องปรายก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก อยู่ที่บ้านปราณนี่เลยก็ยังได้ ผมว่าพี่ธานินทร์กับปราณเข้าใจ"
"พรุ่งนี้ผมจะคุยกับปราณและพี่ธานินทร์ จะขอพักที่นี่รอจนกว่าน้องปรายจะกลับออกมาจากป่า"
"คุณกลับพร้อมปราณ พี่ธานินทร์ น้องกานนะ เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วง ผมถือว่าคุณช่วยดูแลน้องสาวผม เพราะยังไงผมก็ใช้รถคุณทางนี้อยู่แล้ว ผมได้ยินว่าพี่ธานินทร์กับปราณ เขาจะเดินทางกันวันมะรืน แต่เขาจะขับรถไปกันเอง ผมว่านั่งเครื่องไปดีที่สุด เร็วด้วย ปราณจะได้มีเวลาอยู่กับคุณน้าทั้งสองหลายวันหน่อย นั่งเครื่องไปทำให้มีเวลาอยู่บ้านหลายวัน คุณว่าดีไหม"
"ดีซิ ผมชอบ งั้นก็เอาตามนี้ ผมไม่มีปัญหา แต่ค่าเครื่องของผมกับน้องกานเดี๋ยวผมจ่ายเอง ส่วนคุณก็จ่ายของปราณกับพี่ธานินทร์ล่ะกันนะ คุณจะได้อ้างได้ว่า คุณต้องพักที่บ้านเขาหลายวัน ต้องตอบแทนบ้าง ผมว่าพี่ธานินทร์กับปราณไม่มีปัญหา"
"ผมเตือนก่อนนะตะวัน อย่าเล่นกับความรู้สึกน้องปราย เห็นเป็นแบบนั้น น้องปรายเป็นคนจริงจัง และจริงใจมาก กับเรื่องแบบนี้ อย่าทำให้น้องผมเสียใจ น้องปรายเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุ ผมว่าน้องปรายคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่คุณอาจต้องรออีกหลายปี กว่าน้องปรายจะพร้อม "
"ผมรอได้ ผมไมรีบ ผมเผื่อใจไว้แล้ว ยังไงก็จะรอ ผมมั่นใจตั้งแต่ที่เจอน้องปรายครั้งแรก ผมจะเอาคนนี้แหละ คนนี้คนเดียวและ คนนี้ตลอดไป ผมใช้คำพูดไม่เป็น แต่คุณรู้ไว้นะภาษ ว่าผมจริงใจมาก แต่...ผมขออีกอย่างได้ไหม อย่าเพิ่งบอกน้องปราย ไว้ผมบอกเอง"
"เออ...ให้มันได้อย่างนี้ซิ ถึงขนาดมาซื้อที่ติดบ้านสาว แล้วนี่ อย่างนี้ไม่เชื่อไม่ได้แล้ว ในฐานะที่ผมเป็นผู้ชายสำหรับเรื่องนี้ผมเชื่อคุณ ผมเป็นกำลังใจให้นะ น้องปรายเป็นคนมีเหตุผล คงไม่มีอะไรเกินความสามารถคุณหรอก นอนๆได้แล้ว พรุ่งนี้ก็หาเวลาคุยกับเจ้าของบ้านเขา ผมเป็นกำลังใจให้ ราตรีสวัสดิ์นะ ผมไม่ไหวแล้ว" ประภาษพูดแค่นั้นเขาก็ล้มตัวลงนอน ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ
เขาตั้งใจไว้แล้ว ยังไงเขาก็ยังไม่กลับเร็วๆ นี้หรอก เขาหวังว่าพรุ่งนี้จะเขาจะโชคดี เหมือนที่ผ่านมา ขอให้ปราณกับพี่ธานินทร์เข้าใจเขา สำหรับปรายลดาเอาไว้ก่อน ค่อยบอกวันที่หญิงสาวออกจากป่า เขากลัวเธอตกใจ เดี๋ยวจะฟุ้งซ่าน ปล่อยให้เธอทำภารกิจให้เสร็จสิ้นทุกอย่างก่อน แล้วเขาจะคุยกับเธอเอง ตะวันนอนยิ้มไม่นานก็หลับไปอีกคนด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง
"สวัสดีครับพี่ธานินทร์ตื่นเช้าจังเลยครับ" ตะวันทักทายธานินทร์ เมื่อคืนเขานอนหลับสนิทมาก ตื่นทีเดียวตีห้าเลย รู้สึกสดชื่นมากๆ ประภาษยังไม่ตื่น เขาเลยลุกออกมาก่อน
"คุณตะวัน สวัสดีครับ ตื่นเช้าจังเลย เป็นไงบ้างหลับสบายไหม มาๆ มานั่งนี่เลย ดื่มกาแฟไหมครับ เดี๋ยวผมให้ปราณชงให้ ปราณทำอาหารอยู่ในครัวพอดีครับ ส่วนสาวๆ ยังไม่ตื่น สงสัยจะเพลียจากการเดินทาง ส่วนผมกับปราณชินแล้วครับ ด้วยหน้าที่การงานของเรา ทำให้เราต้องตื่นแต่เช้าทุกวัน ธานินทร์ขยับให้ตะวันนั่งด้วย"
"เมื่อคืนผมหลับยาวเลย แต่ตื่นขึ้นมารู้สึกดีและสดชื่นมาก ต้นไม้เยอะร่มรื่นมากๆ เลย"
"อ้าวตะวัน ตื่นเช้าจังเลย ทำไมไม่นอนต่อล่ะคะ รีบลุกออกมาทำไม น้องปรายกับน้องกานยังไม่ตื่นเลยค่ะ คงเพลียมาก" ปราณลดาเดินออกมาจากห้องครัว พร้อมขนมสำหรับกินกับกาแฟ
"ได้ยินเสียงค่ะ ปราณเลยชงกาแฟมาเผื่อ" หญิงสาวส่งแก้วกาแฟให้ชายหนุ่ม
"พี่ธานินทร์ ครับ ปราณด้วย ผมมีเรื่องปรีกษา ผมไม่อ้อมค้อมนะครับ บอกตรงๆ เลยล่ะกัน คือว่าผมรู้สึกพิเศษมากกับน้องปราย รู้สึกตั้งแต่ได้พบหน้าน้องครั้งแรกที่บ้านผม แต่น้องยังไม่รู้ตัวนะครับ และผมจะขอพักที่บ้านนี้ เพื่อรอน้องปรายออกจากป่าได้ไหมครับ ผมยืมรถภาษไว้ใช้แล้ว ภาษกับน้องกานจะขึ้นเครื่องกลับวันมะรืนพร้อมพี่ธานินทร์กับปราณครับ ผมเลยอยากเสนอว่า พี่ธานินทร์กับปราณนั่งเครื่องไปเถอะนะครับ สะดวกกว่าขับรถไป อีกอย่างจะได้ไปอยู่กับคุณน้าทั้งสองหลายๆวัน "
"ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายผมขอจัดการเองนะครับ เพราะไหนๆ ผมก็พักอยู่ที่บ้านนี้อยู่แล้ว หลายวันด้วย อย่าปฏิเษสเลยนะครับ ผมอยากอยู่รอน้องปรายที่นี่ ขากลับบ้าน ผมจะได้ขนสัมภาระของน้องปรายกลับด้วยเลย ผมขอร้องนะครับ หรือถ้าไม่สะดวกให้ผมอยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมไปหาโรงแรมในเมืองพักก็ได้ ไม่มีปัญหาเลยครับ แต่ว่าผมอยากบอกเจ้าของบ้านก่อน"
"และผมขออีกอย่างนะครับ ผมขอให้เป็นความลับ ผมยังไม่อยากให้น้องปรายรู้ ให้น้องออกจากป่ามาก่อนแล้วเดี๋ยวผมบอกน้องเองครับ ผมจริงใจ ผมอยากสร้างครอบครัวเหมือนพี่ธานินทร์ แต่คงอีกนานครับ เพราะตอนนี้น้องปรายยังไม่รู้ตัว ว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ ชายหนุ่มพูดเสียยาวเหยียด ไม่เว้นให้ทั้งสองคนพูดเลย ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนช่างพูด พอได้พูดออกไปแล้ว เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก หน้าตาและแววตาเขาจริงจังมาก คุณน้าทั้งสอง คุณแม่ น้องกาน ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ครับ แต่หลังจากกลับไปผมจะเล่าให้ท่านฟัง"
ธานินทร์นิ่งไป รวมถึงปราณลดา ก็อึ้งไปเหมือนกัน เธอคิดไว้แล้วว่าชายหนุ่มคนนี้ต้องรู้สึกพิเศษกับน้องสาวเธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนตรงแบบนี้ ดูจะใจร้อนซะด้วย เธอพอจะรู้เรื่องราวของเขามาบ้าง จากที่แม่เธอเล่าให้ฟัง จริงๆเขาไม่ต้องมาบอกเธอก็ได้ แค่เห็นแววตาและการกระทำของเขาที่ปฏิบัติกับน้องสาวเธอ ปราณลดาก็รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
"เรื่องนี้ผมไม่มีปัญหานะ ผมรู้ว่าตะวันจริงใจกับน้องปราย จริงๆ ไม่บอกพี่ก็พอมองออก ติดอยู่ที่คนของเรา ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย หรือปราณว่ายังไงครับ พี่แล้วแต่ปราณเลยนะ เรื่องการเดินทางพี่เห็นด้วย เราจะได้อยู่กับพ่อแม่นานๆ ดีเหมือนกันเราจะได้ไปหาฤกษ์ทางโน้นเลย แล้วแต่ปราณนะครับ" ธานินทร์หันไปทางปราณลดา เพื่อให้เธอเป็นคนตัดสินใจ
"ปราณดีใจนะตะวันที่ตะวันพูดตรงๆ ปราณไม่มีปัญหา ถ้าตะวันจะพักที่นี่ก็ดี บ้านเราจะได้ไม่เหงา" หญิงสาวพูดแล้วหันไปยิ้มให้ธานินทร์
" เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะคะ ยังไงปราณก็ฝากน้องด้วยนะ น้องปรายเป็นผู้ใหญ่เกินตัวเกินอายุ ปราณเชื่อว่าน้องเป็นคนมีเหตุผล ขอให้ตะวันโชคดี"
"บอกตรงๆ ผมโล่งใจมากเลยนะครับ ที่ได้พูดออกมาบ้าง อึดอัดใจมานานมาก ขอบคุณพี่ธานินทร์กับปราณนะครับ ที่เข้าใจผม"
ชายหนุ่มเอนตัวราบไปกับเก้าอี้ เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก เขายอมรับว่าเขาห่วงน้องปรายมากถึงมากที่สุด