ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
“เป็นไงบ้างทุกคน เรียบร้อยดีไหม” ครรชิตกลับมาจากประชุมหลังจากที่เขาหายไปเกือบ 1 ชั่วโมงเต็มๆ ส่วนตัวเขาชอบน้องๆ กลุ่มนี้มาก ไม่เรื่องมาก แข็งแรง นิสัยดีกันทุกคน แถมฉลาดมาก
“มาค่ะพี่ครรชิต กินข้าวกันเถอะค่ะ พวกเราทำเต็มที่เลยนะคะ ข้าวกำลังพอดีเลยค่ะหอมมาก” ทุกคนร่วมวงกินข้าวป่ากันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเลย
เขานับถือในนับใจของปรายลดามาก ขนาดมีเรื่องขนาดนี้ ก็ยังเข้มแข็ง ไม่ปริ่ปากโวยวายแม้แต่คำเดียว โชคดีที่เขาได้เข้าร่วมภาระกิจลับ ที่บางคนเท่านั้นที่จะรู้ ภารกิจสอดแนม ทำให้เขารู้เห็นการณ์ที่เกิดขึ้นกับปรายลดาเมื่อวาน เป็นสาเหตุที่ทำให้ต้องหยุดการเดินป่าในครั้งนี้ เขาดีใจที่จะได้กลับออกไปที่หน่วย ภารกิจลาดระเวนถือว่าเสร็จสิ้น น้องๆจะได้ออกไปฝึกงานแยกย้ายกันไปตามหน่วยต่างๆ
เขาแปลกใจว่าทำไมกลุ่มของปรายลดา ยังได้ฝึกงานอยู่ที่หน่วยของเขาตามเดิม ซึ่งยังต้องเจอกับเกรียงไกรอยู่ดี แต่ช่างเถอะมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เขาก็ทำตามหน้าที่และจะดูแลพวกน้องๆ ให้ปลอดภัย และไห้ความรู้มากที่สุด แค่นั้นก็พอ
หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย ทั้งกลุ่มนั่งพักผ่อนกันที่หน้ากองไฟ คืนนี้ทุกคนนอนที่เต้นท์ใหญ่ รู้สึกอบอุ่นมาก เมื่อได้มาอยู่รวมกัน
“ทุกคนมีความรู้สึกยังไงบ้างตลอดระยะเวลาที่อยู่ในป่า ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะ” ครรชิตถามน้องๆ ที่กำลังนั่งคุยกันหน้าเต้นท์ก่อนนอน
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน สนุก ตื่นเต้น ท้าทายมาก เป็นประสบการณ์ที่จะลืมไม่ได้เลย
“พี่มีข่าวดีจะบอกทุกคน หัวหน้าสรุปแล้วนะครับ ว่าภารกิจในป่า ได้เสร็จสิ้นแล้ว พรุ่งนี้เช้าเราจะเดินทางกลับหน่วยกัน คืนนี้ก็เก็บของได้เลยนะ เราจะออกกันแต่เช้า คงทันไปกินข้าวเที่ยงที่หน่วย พวกเราอย่าเพิ่งบอกหรือพูดคุยเรื่องนี้ให้ใครฟัง พี่ว่าอาจมีบางคนที่รู้แล้ว เพราะไม่ได้เกิดกับปรายคนเดียว กลุ่มอื่นก็โดน ตามนี้นะทุกคน เก็บของทั้งหมดเสียตั้งแต่คืนนี้ เตรียมตัวนอนพักจะได้มีแรงเดินพรุ่งนี้”
ทั้ง 6 คนนั่งฟังครรชิตเงียบกริบ ถอนหายใจอย่างโล่งอก ถือว่าพวกเขาทำดีที่สุดแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันเก็บของและนอนพักผ่อน พรุ่งนี้เวลา 05.30 เราจะเริ่มออกเดินทาง กลุ่มของครรชิดเป็นกลุ่มแรกที่ได้ออกไปก่อน
ตะวันมารอปรายลดาที่หน่วยแห่งนี้ทุกวัน บางวันเขามาเช้า บางวันมาบ่ายๆ เขามาเดินเที่ยวชมบรรยากาศ มากินกาแฟ บางทีเขาก็มานั่งทำงานที่นี่ เมื่อวานเขาได้รับข่าวจากธานินทร์ เขามีลางสังหรณ์อยู่แล้ว เป็นไปอย่างที่คิด หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากธานินทร์แล้ว วันนี้ตะวันออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อมารอปรายลดา
เขาเครียด จนนอนไม่หลับเลย อยากจะเข้าป่าไปรับหญิงสาวออกมาเองเสียให้ได้ เมื่อรู้ข่าว เขาห่วงเธอมาก ปกติก็ห่วงอยู่แล้ว ยิ่งได้ยินข่าว ยิ่งห่วงมากขึ้นเป็นทวีคูณ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอเวลา เขาตั้งใจว่า จะอยู่รอหญิงสาวจนกว่าเธอจะฝึกงานเสร็จ ถ้าปรายลดาอยู่ข้างนอก แน่นอนเขารับรองได้ว่าจะไม่เกิดเหตุร้ายขึ้นกับหญิงสาวแน่นอน
ตะวันนั่งเฝ้ามองทาง ที่เหล่านักศึกษาเดินเข้าป่า เมื่อวันที่เขามาส่งวันแรก วันนี้เขาตื่นตั้งแต่ตี 5 ขับรถออกจากบ้านปราณลดา เขาแวะซื้อน้ำและขนมที่ร้านสะดวกซื้อมากมาย เขาตั้งใจซื้อมาเผื่อเพื่อนๆ ของเธอด้วย เขาไม่รู้ว่าเธอพกโทรศัพท์ติดตัวไปรึเปล่า ถึงพกไปป่านนี้แบตคงหมดแล้ว เขาเตรียมเบตมาให้เธอด้วย
ปรายลดาเห็นหน้าเขาคงจะงงมาก ที่เห็นเขายังอยู่ที่นี่ และคงตกใจมากไปกว่านั้น ถ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่นี่เพื่อรอเธอ ช่างเถอะ เขาจะไม่พูดไม่บอก จะแสดงให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกยังไง
ใกล้เที่ยงเขาก็เห็นกลุ่มคนหลายคน กำลังทยอยเดินออกมาจากป่าใหญ่ ไม่ผิดแน่ กลุ่มแรกน่าจะเป็นกลุ่มของปรายลดา เขาจำครรชิตได้ ตามมาด้วยผู้ชาย 2 คน และผู้หญิงอีก 4 คน คนรองสุดท้าย ใช่แน่ๆ ปรายลดารูปร่างสูง ยิ่งใส่ชุดพรางแบบนี้ยิ่งดูเด่นมาก แปลกทำไมมีแค่กลุ่มนี้กลุ่มเดียวที่ออกมา แล้วที่เหลือไปไหน?
ตะวันโบกไม้โบกมือให้เธอ เขามั่นใจว่าหญิงสาวเห็นเขา ร่างสูงนั้นชะงักนิดหนึ่ง แต่ก็ดูเป็นปกติ เขาเห็นกลุ่มของเธอเดินเข้าไปในอาคารห้องประชุม ประมาณ 30 นาทีปรายลดาก็เดินออกมาหาเขา
“สวัสดีค่ะพี่ตะวัน เล่าให้ปรายฟังหน่อยได้ไหมคะว่า ทำไมพี่ตะวันมาอยู่ที่นี่ อย่าบอกนะคะว่าพี่ตะวันมาคนเดียว คนอื่นๆ กลับหมดแล้ว พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” คำถามรัวๆ ออกมาจากปากของเธอ หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ เธอเดินพ้นออกมาจากแนวป่า ถึงเธอจะเดินเป็นคนที่เกือบสุดท้ายของกลุ่ม มองมาไกลพอสมควร แต่เธอก็ยังจำลักษณะของเขาได้ เธอจำเขาได้ตั้งแต่เห็นครั้งแรก ผู้ชายร่างสูง เขาใส่เสื้อยืดแขนสั้น ใส่กางเกงยีนต์ ยืนมองมาที่เธอนิ่ง
“พี่ขอเล่ารายละเอียดที่บ้านได้ไหมครับ น้องปรายกลับบ้านได้เลยไหม?”
“กลับได้เลยค่ะ พัก 2 วัน แล้วมาฝึกงานต่อที่นี่ ”
“ส่งสัมภาระมาครับ พี่ช่วยถือ” รถจอดอยู่ทางโน้น
ตะวันรับ ถุงนอน และถุงใส่สัมภาระอีก 2 ถุงมาถือไว้ หนักน่าดู ส่วนเป้หญิงสาวขอสะพายเอง ไม่เบาเลย ไหนจะเป้ที่เธอสะพายเองอีก ต้องร่างกายแข็งแรงขนาดไหนนะ ถึงได้ขนสัมภาระพวกนี้เดินป่าได้อย่างสบายๆ ดูหญิงสาวมีอาการเหนื่อยล้า เห็นได้ว่าพอขึ้นรถได้เธอก็หลับทันที
“น้องปรายครับ น้องปราย ถึงบ้านแล้วครับ ตื่นเถอะ ”
เขาปลุกหญิงสาว แล้วรีบลงรถไปเปิดประตูอีกฝั่งให้เธอ แล้วรีบไปเปิดประตูบ้าน น้องปรายไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวเลยนะครับ เดี๋ยวของพวกนี้พี่จัดการเอง อย่าเพิ่งหลับนะครับ กินข้าวก่อนแล้วค่อยนอน จะได้นอนยาว เขาบอกเธอ และยิ้มเมื่อเห็นเธอปิดปากแล้วหาว ท่าทางอยากนอนมาก
“ขอบคุณมากนะคะพี่ตะวัน ปรายไม่เกรงใจแล้วนะคะ อยากอาบน้ำมากเลยค่ะ” เธอพูดแค่นั้นก็เดินเข้าบ้านไป ที่ห้องเล็กที่เธอเคยนอนกับกานดารา มีผ้าเช็ดตัวพร้อม ชุดนอนเสื้อแขนยาว กางเกงขายาวผ้าหนา วางอยู่บนเตียง ปรายลดาชาร์ตแบตโทรศัพท์ไว้ แล้วรีบเข้าห้องน้ำจัดการกับตัวเอง เธอใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบ 1 ชม.เป็นการอาบน้ำที่นานที่สุดเท่าที่เธอเคยอาบมา สระผมที่หนา เหมือนมันจะเกาะกันอยู่ตลอดเวลา ต้องสระหลายรอบมาก นี่ถ้าห้องน้ำมีอ่าง มีหวังเธอคงนอนแช่น้ำอุ่น จนหลับคาอ่างน้ำแน่ๆ ยาสระผม สบู่ กลิ่นแบบที่เธอชอบ วางไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย คงเป็นพี่ปราณจัดเตรียมไว้ให้ หญิงสาวไม่ได้สงสัยเรื่องอื่น ตอนนี้เธออยากอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด เริ่มหิวแล้ว รีบอาบ รีบเป่าผม จะได้ออกไปหาของกิน
ไม่นานปรายลดาก็เป่าผมเสร็จ เธอเดินตามกลิ่นอาหารออกมา เห็นกับข้าววางเต็มโต๊ะ ถุงขนมจากร้านสะดวกซื้อ น้ำหวาน หลายสิ่งหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ
“มาครับน้องปราย มานั่งเลย กินข้าวกันครับ บ่ายกว่าแล้ว” ตะวันตักข้าวใส่จานให้หญิงสาว และของตัวเอง เขาเริ่มกินข้าวเงียบๆ และนั่งมองเธอไปด้วย ปรายลดาคล้ำไป ท่าทางดูอิดโรย
“น้องปรายพี่ขอส่งรูปที่เรากำลังกินข้าวไปให้ที่บ้านเราดูนะครับ ทุกคนจะได้รู้ว่าน้องปรายออกจากป่าแล้ว" ตะวันถ่ายรูปหญิงสาวด้วยมือถือของเขาเอง เขาเห็นแล้วก็ขำ หญิงสาวทาแป้งเสียหน้าขาว โถ...คงจะสบายตัวมากๆ แป้งเย็นอีกต่างหาก
“นี่กับข้าวพี่ปราณทำไว้ หรือพี่ตะวันซื้อมาคะ อร่อยจังเลย ปรายว่าเย็นปรายคงไม่หิวแล้วแน่ๆ เลย”
“น้องปรายส่งจานมาครับ พี่ตักข้าวเพิ่มให้ กินไปเถอะ กินยังไงก็ไม่อ้วน ขาดสารอาหารดีๆไปหลายวัน ต้องเติมพลังครับ”
“แหม...พี่ตะวัน ไม่ต้องเชิญชวนหรอกค่ะ ยังไงปรายก็ต้องเติมข้าวอยู่แล้ว หิวมากมาย ปรายไม่กล้วอ้วนหรอกค่ะ กลัวอดมากกว่า” หญิงสาวพูดแล้วนั่งกินข้าวต่อ
“โอ้ย....อิ่มจังเลยค่ะพี่ตะวัน คนเราถ้าไม่ได้กินอาหาร ตายแน่นอนค่ะ ปรายคนหนึ่งล่ะที่จะไม่ยอมอดแน่นอน ปรายรู้ว่าเวลาที่เราหิว แล้วไม่มีอะไรกิน มันทรมานมากๆ”
“พี่ตะวันคะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันได้ไหมคะ ปรายง่วงมากเลย เพลียมากด้วย ขอนอนก่อนได้ไหมคะ นะคะพี่ตะวัน รับรองพรุ่งนี้ปรายจะเล่าทุกอย่างให้พี่ตะวันฟังหมดทุกอย่างเลยค่ะ ปรายสัญญา” เธอพูดไม่พอแถมยังทำหน้าอ้อนส่งยิ้มหวานให้เขา แค่นั้นคนหน้านิ่งก็แทบใจละลาย เขาจะทำอะไรได้ เจอลูกอ้อนแบบนี้ ก็ต้องยอมนั่นแหละ