ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ตะวันเดินวนไปวนมาหน้าห้องนอนของปรายลดา ทำไมนอนนานจัง ไม่ตื่นสักที เขาเตรียมข้าวเช้าไว้ให้ตั้งแต่ 8 โมง นี่เกือบ 10 โมง หญิงสาวยังไม่ตื่นเลย เป็นอะไรหรือเปล่านะ จะเคาะก็กลัวจะเป็นการรบกวน เขาเข้าใจว่าเธอไม่ค่อยได้นอน แต่...มันเป็นการนอนที่นานเกินไปแล้ว
ปรายลดาไม่ได้ล็อคประตูห้องนอน เขาลองใช้มือผลักเบาๆ แอร์ในห้องเย็นฉ่ำ หญิงสาวยังคงนอนอยู่บนเตียง ห่มผ้าเรียบร้อย นอนนิ่งเงียบมาก ตะวันพยายามไม่ให้เกิดเสียงดัง เขาเดินเข้าไปดูเธอข้างเตียง หลับสนิทจริงๆ นอนหายใจเป็นจังหวะ เขาเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเธอ เพราะกลัวว่าจะไม่สบาย ตัวไม่ร้อนไม่มีไข้ เขาค่อยสบายใจหน่อย งั้นปล่อยให้นอนต่อดีกว่า อีกสักพักคงตื่นเองแหละ คงจะเพลียและเหนื่อยสะสม เมื่อคืนคงเหนื่อยมากเลยลืมล็อคประตู เขาปล่อยให้เธอนอนต่อ ส่วนตัวเขาออกมาด้านนอก นั่งทำงานของเขาต่อไปเงียบๆ
คนบนเตียงตื่นได้สักพักแล้ว แต่ปวดเมื่อยตามตัว เลยยังไม่อยากลุก จริงๆ แล้วเธอนอนลืมตา แต่พอเห็นประตูเปิดขยับ เลยแกล้งหลับต่อ นึกตำหนิตัวเองที่ลืมล็อคประตู อาจเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกปลอดภัย ตลอดเวลาที่อยู่ในป่าเธอนอนไม่เต็มที่เลย เพราะระแวงกลัวว่าจะเกิดอันตราย พอมานอนที่บ้านเลยเลยคิดว่า ยังไงก็ปลอดภัย ไม่ต้องระวังอะไรมาก และก็ปลอดภัยจริงๆ
ปรายลดารู้สึกได้ถึงความห่วงใยของตะวัน เธอเพิ่งนึกได้ว่าไม่มีคนอยู่บ้านเลย แล้วทุกคนไปไหนกันหมด อย่างน้อยพี่ปราณก็ต้องอยู่ พี่ภาษคงกลับบ้านแล้ว กานคงอยู่ช่วงฝึกงานเหมือนเธอ พี่ธานินทร์คงกลับไปทำงาน เธอเดาเอาว่าพี่ปราณน่าจะยังไม่กลับจากนครนายก เห็นทีคงต้องได้คุยกับพี่ตะวันยาวแน่ เธอตัดสินใจลุกขึ้นอาบน้ำ ทั้งที่ยังมีอาการปวดเนื้อปวดตัว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จต้องกินยาแก้ไข้สักหน่อย
“สวัสดีค่ะพี่ตะวัน” ปรายลดาทักเขา เมื่อเธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอพร้อมกินมาก เพราะตอนนี้ท้องเธอเรียกร้องอาหารมาก คงเป็นเพราะว่ากินเร็วนอนเร็ว และวันนี้เลยเวลาข้าวเช้ามาหลายชั่วโมง ปรายลดาเดินเข้าไปหาเขา นั่งลงที่โซฟาไม้ตรงข้ามกับเขา ตะวันกำลังนั่งทำงาน มีกาแฟ 1 แก้ว วางไว้ใกล้ๆ หน้านิ่งที่คุ้นเคย หันมามองเธอ แบบชนิดที่ว่าพิจารณาเธอนิ่งและนาน จนคนถูกมองต้องหันหน้าไปทางอื่น เพื่อหลบสายตาของเขาที่จ้องเธอตลอดเวลา
"น้องปราย หิวไหมครับ พี่เตรียมข้าวไว้ให้แล้ว แต่เดี๋ยวต้องอุ่นอีกสักหน่อยนะ จะกินข้าวต้มหรือข้าวสวยดี ถ้าข้าวต้มอุ่นแป๊ปเดียวได้กินเลย แต่ถ้าจะกินข้าวสวยต้องอุ่นกับข้าวหลายอย่าง"
“ข้าวต้มก็ได้ค่ะพี่ตะวัน แล้วเดี๋ยวถ้าไม่อิ่ม ปรายอุ่นกับข้าวกินเองก็ได้ค่ะ พี่ตะวันทำงานต่อได้เลยนะคะ เดี๋ยวปรายจัดการเอง” เธอลุกขึ้นอย่างเร็ว ทำให้เกิดอาการซวนเซ ต้องทิ้งตัวนั่งลงเหมือนเดิม
“น้องปรายนั่งเฉยๆ เถอะ เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง ถ้ารู้สึกไม่สบายตัวบอกพี่เลยนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะพี่ตะวัน มีอาการปวดเนื้อปวดตัวค่ะ ไม่แน่ว่าเพราะแบกของและเดินไกลไหม เริ่มเจ็บรอบดวงตาค่ะ เหมือนจะมีอาการไข้ ปรายว่ากินข้าวเสร็จจะกินยาแก้ไข้กันไว้ก่อนค่ะ”
“ตัวร้อนไหมครับ เขาเดินเข้ามาใกล้ ใช้หลังมือแตะที่หน้าผากและแก้มของเธอ ตัวรุมๆ นะน้องปราย เดี๋ยวรีบกินข้าวต้ม แล้วกินยาตามเลยนะครับ ถ้าไม่ดีขึ้นเดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ” เขาบอกเธอและรีบไปอุ่นข้าวต้ม
อาการที่เขาปฏิบัติกับเธอ ทำให้หญิงสาวนั่งนิ่งเงียบไป มันคืออะไรนะ เธอยังไม่กล้าคิดตอนนี้ หญิงสาวเอนตัวไปกับโซฟาไม้ หลับตา อาการขอบตาร้อน ตามมาด้วยเจ็บคอ เริ่มหนักหัว เธอไม่น่าอาบน้ำเย็นเลย ไม่สบายแน่ๆ
"น้องปรายเรียบร้อยแล้วครับ กินได้เลย" กลิ่นข้าวต้มหอมๆ ลอยมาแตะจมูก
ตะวันยกถ้วยข้าวต้มมาวางตรงหน้าเธอ ปาท่องโก๋ตัวใหญ่แถมมาด้วย 2 ตัว
“พี่ฉีกให้นะครับ ตะวันฉีกปาท่องโก๋เป็นชิ้นๆ ใส่ลงไปในถ้วยข้าวต้มของเธอ ใช้ช้อนคนให้ไอร้อนระบายออกมา กินเลยครับน้องปราย เสร็จแล้วจะได้กินยาหลังอาหาร”
เขากลับไปเตรียมน้ำเปล่าและยาแก้ไข้มาวางไว้ใกล้ๆ ถ้วยข้าวต้ม
“ขอบคุณมากค่ะพี่ตะวัน จริงๆ ปรายทำเองก็ได้นะคะ”
“น้องปรายกินข้าวเถอะทำตัวเองให้แข็งแรง ใจเราแข็งแรงไม่พอ ร่างกายเราก็ต้องแข็งแรงด้วย”
หญิงสาวตั้งใจกินข้าวต้ม จนหมดถ้วย กินยาเรียบร้อย เหมือนเดิม ตะวันเก็บถ้วยไปล้างเก็บเรียบร้อย เขากลับมานั่งตรงข้ามเธอ “น้องปรายไหวไหม อยากนอนพักไหมครับ เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน ถ้าง่วงก็ไปนอนพักผ่อนได้เลย”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ตะวัน ปรายไหว ทำไมมีพี่ตะวันอยู่คนเดียวคะ คนอื่นไปไหนกันหมด”
“พี่ธานินทร์ ปราณ ภาษ น้องกาน กลับกันตั้งแต่น้องปรายเข้าป่าไปได้วันเดียว ส่วนพี่อยู่ที่นี่คนเดียว พี่บินกลับไปที่กรุงเทพฯ ทำงาน แล้วรีบกลับมาที่นี่เพื่อรอน้องปราย และพี่ตั้งใจไว้แล้ว ว่าจะอยู่ที่นี่รอน้องปรายจนกว่าจะฝึกงานเสร็จ แล้วเราจะได้กลับบ้านพร้อมกัน พี่บอกแม่พี่แล้ว และขออนุญาตคุณน้าทั้งสองคนแล้ว เรื่องที่จะรอรับน้องปรายกลับบ้าน พี่ไม่มีปัญหาเรื่องงาน พี่ทำงานที่ไหนก็ได้ ตอนนี้แม่พี่กลับกรุงเทพฯ เพื่อไปดูแลน้องกาน”
“หลังจากที่น้องปรายฝึกงานเสร็จ พี่จะเริ่มสร้างบ้านในที่ดินที่ซื้อไว้ ตอนนี้รอให้แม่กับน้องกานเลือกแบบบ้าน น้องปรายมีแนะนำไหม แบบบ้านที่น้องปรายชอบก็ได้ครับ”
“มีแรงเล่าเรื่องในป่าให้พี่ฟังไหมครับ น้องปรายยังต้องอยู่ที่นี่ต่อ เราจะได้วางแผนป้องกันตัว อีก 15 วันหลังจากนี้ แต่น้องปรายไม่ต้องกลัวนะ เพราะพี่จะอยู่กับน้องปรายตลอดเวลา น้องปรายก็ทำงานไป พี่ก็ทำงานของพี่อยู่ที่เดียวกับน้องปราย ไม่ต้องห่วงพี่มีที่ประจำ ตรงที่นั่งรอน้องปรายนั่นแหละ ”
ปรายลดานั่งฟังเขาเล่าและพูดทุกเรื่องจนจบ เธอยังปรับอารมณ์และคิดตามเขาไม่ทัน หมือนกับง่ายแต่มันไม่ง่าย เขาทำให้ชีวิตธรรมดาของเธอ กำลังจะเปลี่ยนไป เธอยังไม่พร้อม แต่ก็ไม่ได้ต่อต้าน เธออยากให้มันค่อยเป็นค่อยไปไม่อยากเร่งตัวเอง นี่ฉันต้องเริ่มศึกษาพี่ตะวันแล้วใช่ไหม หรือยังไง ปรายลดา ถึงเขาจะไม่ได้บอกเธอตรงๆ แต่เขาแสดงให้เธอได้เห็น
“คือยังงี้ค่ะพี่ตะวัน ปรายเริ่มรู้สึกตั้งแต่วันแรกที่เจอพี่เขาแล้วค่ะ ว่าไม่น่าไว้วางใจ แต่จะทำไงได้ มันยกเลิกอะไรไม่ได้แล้ว ถามว่าปรายกลัวไหม กลัวมากค่ะ แต่ต้องทำเข้มแข็งไว้ เขาจะเข้ามาหาตลอด ตั้งแต่วันแรก จริงๆ ปรายรู้มาว่า ปรายต้องอยู่ทีมเดียวกับเขา แต่มีการเปลี่ยนแปลง รู้ว่าเขาไม่พอใจมาก หัวหน้าคนใหม่ก็คือเพื่อนสนิทเขาเองค่ะ เพื่อนที่พยายามดึงเขาขึ้นมาให้เป็นคนดี แต่ด้วยสันดานของเขามันขุดไม่ขึ้น เขาพยายามเข้ามาตอแยปรายตลอด ที่มีโอกาส ดีที่เพื่อนๆ ช่วยเหลือกัน พี่หัวหน้าก็อยู่ด้วยตลอดเวลา”
วันที่เกิดเรื่องพวกเราผู้หญิงกำลังอาบน้ำในลำธาร ไม่ได้กระโจมอกนะคะ ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้น ผู้ชายจะเฝ้าอยู่ข้างบนตลิ่ง พี่หัวหน้าไปประชุม เขาเข้ามาบอกให้เพื่อนผู้ชายกลับไปที่เต้นท์ แล้วเขาจะคุยกับปรายคนเดียว เขาอ้างว่าพี่ธานินทร์ฝากเขามาให้ดูแลปราย เพื่อนๆ ไม่ยอมค่ะ เขาเข้ามากระชากแขนปราย แต่ปรายไม่ยอม ถีบและต่อยเขาไป พวกเราหนีกลับมาที่เต้นท์ได้ "
“วันนั้นปลอดภัย พี่หัวหน้าให้เรารวมเต้นท์ เช้าขึ้นก็มีคำสั่งให้กลับมาที่หน่วยค่ะ ปรายได้ข่าวมาว่าไม่ใช่ปรายคนเดียวนะคะที่โดนกระทำแบบนี้ มีเพื่อนกลุ่มอื่นอีกสองสามคน แต่ทุกคนรอดมาได้ ปรายไม่รู้ว่าเพราะพี่ธานินทร์หรือเปล่า ที่ทำให้เราได้กลับออกมาเร็ว เรื่องมันเยอะแยะมากมายเลยค่ะพี่ตะวัน ปรายยังเรียบเรียงไม่หมด แต่เพื่อนๆ และปรายปลอดภัยก็ดีใจแล้วค่ะ ไว้วันหลังปรายนึกได้แล้วจะเล่าให้ฟังอีกนะคะ”
“ตอนที่สู้กับเขา ปรายคิดอย่างเดียวค่ะว่า ยังไม่ก็เสียเปรียบไม่ได้ ดีนะคะที่ปรายแข็งแรง ถ้าปรายไม่ออกกำลังกาย มีหวัง ไม่รอดแน่ๆ ปรายโชคดีที่มีเพื่อนดีด้วยค่ะ ปรายขอบคุณพี่ตะวันนะคะที่อยู่รอ จริงๆไม่ต้องก็ได้ค่ะ ปรายอยู่ได้ ออกมาข้างนอกแล้ว เขาคงไม่กล้า และอีกอย่าง เขาคงโดนสอบสวนด้วย ปรายไม่แน่ใจว่าเขาจะถูกลงโทษแบบไหน”
“ปรายอยากกลับบ้านเร็วๆ จังเลยค่ะพี่ตะวัน เป็นห่วงพี่ปราณด้วย ห่วงไปหมด กลัวเขาแค้น”
“พระของพี่ ปรายใส่ติดตัวตลอดเวลา ไม่เคยถอดเลย ปรายขอบคุณมากนะคะ ก่อนนอนสวดมนต์ทุกคืน คิดถึงพ่อแม่ พี่ปราณ กาน คุณป้า และพี่ตะวันด้วยค่ะ สวมพระแล้วอบอุ่นใจมากค่ะ ปรายฝันดีทุกคืน ขนาดคืนที่มีเรื่องปรายก็ไม่ได้รู้สึกกังวลอะไร”
“น้องปรายรู้ไหมว่าพี่ห่วงน้องปรายมาก พี่สวดมนต์ภาวนาทุกคืน ขอให้น้องปรายปลอดภัย เรื่องที่เกิดพี่ยังไม่ได้เล่าให้ใครฟัง พี่กับพี่ธานินทร์รู้กันแค่สองคน ไว้เรากลับบ้านค่อยเล่าให้คุณน้าทั้งสองฟังนะครับ เดี๋ยวท่านจะตกใจเปล่าๆ และต่อไปนี้น้องปรายไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น พี่คุ้มครองน้องปรายได้ ยกเว้นในป่าที่พี่เข้าไปด้วยไม่ได้” ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นไหม ได้พูดออกมา แล้วตัวร้อนอยู่ไหม เขาลุกเข้ามาใช้มือแตะที่หน้าผากเธอ ไม่ร้อนแล้วนี่ แต่ก็ไว้ใจไม่ได้ อีก 2 ชม.กินยาก่อนนอนอีกสัก 2 เม็ดนะครับ กันไว้”
“สำหรับสร้อยพระ พี่ฝากน้องปรายไว้ก่อน ไว้กลับบ้านค่อยคืนพี่ ”
“เดี๋ยวกลับบ้านไป พี่จะพาไปตรวจสุขภาพอีกที หิวอะไรอีกไหม ถ้าอยากพักก็พักได้เลยนะครับ พี่จะทำงานต่ออีกสักหน่อย พรุ่งนี้ถ้าไม่มีอะไร เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงข้าวปลอบขวัญในเมืองนะ ”
“ปรายขอบคุณมากนะคะพี่ตะวัน สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณมากๆค่ะ” เธอยกมือไหว้เขาด้วยความจริงใจ เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกดีๆ กับเขาแบบไม่หมั่นไส้เขาเหมือนแต่ก่อนมา วันข้างหน้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หลังจากนี้ต่อไปเธอก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด เธอจะค่อยๆ เรียนรู้ไปกับมัน
“งั้นปรายไปนอนต่อเลยนะคะพี่ตะวัน ปรายยังอยากนอนอยู่เลยค่ะ พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะคะ ”
ตะวันมองตามหลังปรายลดาไปจนลับสายตา เข้ารู้สึกโล่งใจที่สุด ตั้งแต่เขารู้ว่าเธอต้องฝึกงาน ไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่คิดเรื่องของเธอ วันนี้เขาคงนอนหลับสนิทสักที