ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
“ครรชิต ว่างไหม เราอยากคุยด้วย” เกรียงไกรดักรอครรชิตหลายวัน แต่ไม่สบโอกาสสักที วันนี้เขามาทำงานแต่เช้า เพื่อที่จะให้ครรชิตช่วยเหลือเรื่องที่เกิดขึ้นในป่า
"ว่าไงเกรียง มีอะไรเหรอ ขอโทษนะ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย ต้องเตรียมข้อมูลสอนน้องนักศึกษา นี่อีกไม่กี่วัน น้องๆก็จะกลับกันแล้ว งานเราเยอะมากไ
ไครรชิต เราอยากขอร้องเรื่องที่เกิดขึ้น นายช่วยเราอีกครั้งได้ไหม เราไม่อยากให้กัญญารู้ นายช่วยยืนยันกับหัวหน้าได้ไหมว่ามันไม่จริง ถ้านายไม่ช่วยเรา เราแย่แน่ๆ" เกรียงไกรตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จ
“เกรียง เราเคยเตือนนายแล้วใช่ไหม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราช่วยนายปกปิดเรื่องบ้าๆของนาย ทำไมว่ะ นายไม่เข็ดเลยเหรอ กี่ครั้งแล้ว เราช่วยนายตลอดเลยนะ รู้ไหมว่าเราเริ่มที่จะเบื่อแล้ว ไม่ใช้ธุระอะไรของเราเลย”
“น่า ครรชิต ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้ว มีนายคนเดียวที่ช่วยเราได้ ถ้าโดนสอบ นายต้องบอกว่าไม่รู้ไม่เห็นนะ เด็กพวกนั้นไม่กล้าพูดอะไรหรอก เราอยากให้เรื่องมันเงียบเหมือนทุกครั้ง นายจะไปรู้อะไร เด็กพวกนั้นมันให้ท่าเราเอง ถ้ามันไม่ให้ท่าเรา ใครจะไปกล้า แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย แค่จับมือถือแขน ไม่เห็นแปลกเลย คิดมากกันไปเอง ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”
“ทำไมว่ะเกรียง ทำไมนายคิดแบบนี้ แค่คิดมันก็ผิดแล้วนะ กฎระเบียบ ไม่มีในหัวนายเลยใช่ไหม กับคนอื่นเราจะไม่คิดมากเลยนะ แต่นี่น้องคนนี้ พี่ชายนายฝากฝังไว้นะ คิดดูซิพวกเขาไว้ใจนายมากขนาดไหน ถึงขนาดฝากน้องให้นายช่วยดูแล ทำไมก่อนทำอะไรนายไม่คิดให้ดี ความรู้สึกรับผิดชอบชั่วดีของนายอยู่ตรงไหนว่ะ”
“เรารู้แล้วว่าทำไม กัญญาถึงยังไม่อยากแต่งงานกับนาย เพราะแบบนี้นี่เอง เราขอบอกนายตรงนี้เลยนะเกรียง ว่าครั้งนี้เราช่วยนายไม่ได้แล้ว นายไม่รู้เหรอว่าเข้าป่าครั้งนี้ พวกเรามีภารกิจลับ แต่เราไม่รู้ว่าลับเป็นแบบไหน ทำไมนายไม่ระวังตัว นายรู้ได้ยังไงว่าไม่มีใครรู้ นายไม่สงสัยเลยเหรอว่าทำไม บางกลุ่มถึงต้องออกมาก่อน ทำไมต้องเปลี่ยนหัวหน้ากลุ่ม นายไม่ฉลาดเลยเกรียง”
“ทำอะไรก็ยอมรับผลของมัน นายเป็นลูกผู้ชาย ทำผิดก็ต้องรับผิด นายก็ไปแก้ตัวเอาเองเวลาโดนสอบ อย่าพยามยามให้เราช่วยเลย เราช่วยไม่ได้หรอก ลำพังตัวเราก็แย่มากแล้ว เราอวยพรให้นายโชคดีนะ เราขอตัวนะงานเอกสารเยอะมาก แล้วไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้กับเราอีก เราเบื่อ”
ครรชิตเดินกลับไปทำงานนานแล้ว เกรียงไกรยังยืนอยู่ที่เดิม เขาแค้นมาก แค้นทุกคน ยิ่งเขาเพื่งรู้ว่าเข้าป่าครั้งนี้มีภารกิจลับ ทำไมเขาไม่รู้เรื่อง แสดงว่าทุกคนจ้องจับผิดเขา ใช่แน่ๆ เขาไม่ยอมหรอก เรื่องแค่นี้ เขาจะสู้ให้ถึงที่สุด
“ฮัลโหล....พี่ธานินทร์เหรอครับ พี่อยู่ที่ไหนครับ พี่จะกลับเมื่อไหร่ ผมมีเรื่องอยากให้ช่วยครับพี่”
เกรียงไกรเล่าเรื่องโกหกให้ธานินทร์ฟัง “ถ้าพี่ธานินทรืไม่ช่วย มีหวังผมได้ออกจากงานแน่ๆเลยครับพี่ ช่วยผมอีกสักครั้งเถอะครับพี่ธานินทร์ ผมสัญญาและสาบานว่า ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก นะครับพี่ธานินทร์”
“อย่าดิ้นรนเลยเกรียงไกร นายทำอะไรไว้นายย่อมรู้ในใจของตัวเอง กี่ครั้งแล้วที่พี่ช่วยนาย พี่ก็เบื่อนะ ผู้ใหญ่เขาก็ไม่เห็นด้วย ไม่ใช่เพราะน้องปรายเป็นน้องแฟนพี่นะ เป็นคนอื่นพี่ก็ไม่ช่วย เราทำผิด เราก็ต้องรับผิด อย่าโทษคนอื่น ไปคิดดูให้ดีๆ ถ้าครั้งนี้เกรียงไม่สำนึก พี่ก็ไม่รู้จะพูดว่ายังไงแล้ว รอแก้ตัวกับผู้ใหญ่เอาเองล่ะกัน พี่ช่วยอะไรไม่ได้หรอก เกรียงก็รู้พี่เป็นทหาร เราอยู่คนละหน่วยงานกันเลย พี่ช่วยนายไม่ได้หรอก เลิกคิดได้เลย”
“และพี่ขอบอกไว้เลยนะว่า ถ้ามีใครเป็นอะไร หรือมีเรื่องเดือดร้อน พี่จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น แค่นี้นะ เกรียงจะได้เห็นดีกับพี่แน่ๆ แล้วไม่ต้องโทรหาพี่อีก พี่เบื่อ”
เขาช่วยมามากพอแล้ว เขาคิดว่าพอเกรียงไกรมีกัญญาแล้ว เขาจะเลิกเจ้าชู้ สุดท้ายก็เลิกไม่ได้ วนกลับมาทำแบบเดิมอีก ต่อจากนี้ต่อไปเขาไม่ยุ่งแล้ว
เขาจะทำยังไงดี คราวนี้เขาจะรอดเหมือนทุกครั้งไหม เกรียงไกร นายต้องไม่เป็นแบบนี้นะ ชีวิตเขาจะไม่จบแบบนี้ เขาไม่ได้ทำผิดอะไรมากขนาดนั้น ใครจะช่วยเขาได้บ้าง ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เขาต้องกลับบ้าน กลับไปหากัญญา เขารักกัญญาคนเดียว เขาไม่ได้หลอกตัวเอง เขารักเดียวใจเดียว
เป็นเพราะนังเด็กนั่นคนเดียวเลย นี่ถ้ามันไม่ขัดขืนและเอาไปพูดกับใครต่อใคร จนรู้ถึงหูพี่ธานินทร์ เรื่องก็ไม่แดง ครรชิตอีกคน ไม่ยอมช่วยเพื่อน เรื่องแค่นี้เอง ไม่ได้ร้ายแรงอะไร ใครจะทำอะไรเขาได้ ปล่อยสักพักเดี๋ยวคนก็ลืม ก็เหมือนทุกครั้ง ไม่เห็นมีใครทำอะไรเขาได้เลย
“ทำไมกลับออกจากป่าเร็วจังเลยล่ะเกรียง มีอะไรหรือเปล่า อย่าบอกนะว่าปัญหาเดิมๆ กัญญาอยากอยู่กับแม่ ไม่มีคนดูแลท่าน เราห่างกันสักพักนะ ขอเวลากัญญาทำใจก่อน เรื่องที่ได้ยินมามันค่อยดีเลย เราเคยคุยกันหลายครั้งแล้วนะเกรียง ปัญหาเดิมๆ แก้ไม่หายเลย กัญญาทำใจลำบาก ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก ขออยู่กับแม่ก่อนนะ แล้วแต่เกรียงเลย จะทำอะไรก็ทำไป ไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว แต่อย่ามาทำให้กัญญาและครอบครัวเดือดร้อนนะ กัญญาไม่ยอมแน่ๆ”
เกรียงไกรโทรหากัญญา หลังจากออกจากป่า 2 วัน กัญญาไม่กลับมาอยู่กับเขา อ้างว่าดูแลแม่ เขาคิดไว้แล้ว ต้องเป็นแบบนี้ คิดเหรอว่าเราจะง้อ ผู้หญิงมีเยอะแยะ เชิญเถอะ มีผู้หญิงเยอะแยะเขาไม่จำเป็นต้องมาง้องอนกัญญาเลย เขาเบื่อ อยู่ด้วยกันก็ไม่มีความสุข กัญญาไม่เคยไว้ใจเขาเลย
เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน พวกนักศึกษาฝึกงานก็จะกลับแล้ว เขาต้องรีบจัดการ เขาหยิบยาที่ซ่อนไว้ในเป้ออกมากิน ไม่มีใครรู้ว่าเป็นยาอะไร เขาซ้อนไว้อย่างดี ทั้งยาและเอกสาร เขาจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเขาป่วย ถ้ามีคนรู้ทุกคนต้องส่งตัวเขาไปโรงพยาบาลแน่ๆ เขาไม่อยากเป็นแบบเดิมอีกแล้ว เขาต้องกำชับครรชิต มีครรชิตคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ อย่างน้อยก็ควรเห็นใจเขาบ้าง
“มีอะไรหรือเกรียง มากินข้าวด้วยกัน เราห่อข้าวมาจากบ้าน วันนี้มีแกงใต้ปลา”
“ไม่เป็นไรเราสั่งข้าวแล้ว นายกินเถอะ เรายังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”เกรียงไกรรู้ว่าครรชิตไม่ได้ตั้งใจชวนเขาจริงๆหรอก
“นายเป็นอะไรว่ะ ดูร้อนรน มีอะไรก็พูดมาเรากำลังฟัง” เกรียงไกรรู้ แต่ก็ถามไปงั้นแหละ
“ครรชิต นายไม่ได้เล่าให้ใครฟังใช่ไหม เรื่องของเรา”
“เรื่องอะไร เราจำไม่ได้หรอก แค่เรื่องของเราก็ปวดหัวจะตายแล้ว นายก็รู้ว่านายให้งานเรามากขึ้น เราไม่มีเวลาไปคิดเรื่องของคนอื่นหรอก แค่ระแวงหัวหน้า เราก็หลอนมากแล้ว ไม่มีเวลาคิดเรื่องของใคร”
“แน่นะครรชิต อย่าให้เรารู้นะว่านายเล่าให้คนอื่นฟัง”
“อะไรของนายว่ะเกรียง มันเรื่องอะไร พูดมาเลย เราจะรีบกลับไปทำงานเอกสารต่อ”
“ก็....เรื่องที่เราต้องกินยา และหาหมอทุกเดือน ”
“เกรียง....ฟังนะ เราจะพูดทำไม ก็นายกินยา อาการก็ปกติทุกอย่าง ไม่มีใครรู้หรอก นี่เรายังลืมไปแล้ว ถ้านายไม่พูดเราก็จำไม่ได้แล้ว เพิ่งนึกได้นี่แหละ แค่นี้ใช่ไหม? นายสบายใจได้เลย ถ้ามีคนรู้ไม่ได้มาจากเราแน่นอน ตัวนายเองนั่นแหละพยายามกินยาให้ตรงเวลา อย่าเครียด ทำอะไรก็ขอให้คิดทบทวนให้ดี และทุกอย่างจะดีตามมา เชื่อเรานะเกรียง” ครรชิตพูดกับเพื่อนด้วยความจริงใจ
ใจหนึ่งเขาก็สงสารเกรียงไกรมาก นี่ถ้าเขาไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ก็คงไม่มีอาการแบบนี้ ผลพวงจากยาเสพติด เขาไม่แน่ใจว่าเกรียงไกรเลิกได้หรือยัง เมื่อไรที่เขาเกิดอาหารเครียด อาการเหล่านี้จะแสดงออกมา สมัยที่ยังอยู่บ้านเดียวกัน เขาจะเป็นคนคอยเตือนให้เกรียงไกรกินยา อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน แต่ถ้าปล่อยให้เกิดเรื่องเดิมๆ บ่อย มันก็ไม่ปลอดภัยสำหรับคนอื่น
“เราขอบใจนายนะครรชิต ขอบใจมาก” เกรียงไกรมีสีหน้าคลายความกังวล ก่อนหน้าที่เขาจะเดินเข้ามาครรชิต สายตาเขาลุกลนมาก มองซ้ายมองขวา เหมือนกลัวอะไรสักอย่าง
“เราอยากเตือนนายนะเกรียง นายต้องกินยาให้ตรงเวลา พยายามอย่าเครียด ออกกำลังก่ายทุกวัน ชีวิตนายจะดีมากๆ นายเคยทำได้ เราช่วยนายได้แค่นี้ ที่เหลือนายต้องจัดการตัวเอง เราไปทำงานก่อนนะ”
เกรียงไกรสบายใจขึ้นอีกระดับหนึ่ง เย็นนี้เขาคงนอนหลับสนิท เขาหวังว่าตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขากังวล คงคลี่คลายไปในทางที่ดี คืนนี้เขายังไม่กลับไปบ้านดีกว่า เขาจะนอนที่หน่วย กลับไปก็ไม่มีใคร ขอให้สิ่งที่เขาคิดไว้สมหวังทีเถิด เขาขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว
พี่ธานินทร์ล่ะ พี่ธานินทร์รู้ได้ยังไง ใครบอก พี่ธานินทร์ไม่ได้อยู่ที่นี่ เขารู้ว่าพี่ธานินทร์ไปบ้านพี่ปราณที่นครนนายก ใครส่งข่าวพี่ธานินทร์ เกรียงไกรเริ่มฟุ้งซ่านอีกครั้ง ใจเขาเต้นแรง เขาหันซ้าย ขวา ระวังตัว เหมือนมีคนคอยแอบมองเขาตลอดเวลา เกรียงไกรขยับปืนที่เอว สายตาระวังภัย หรือจะเป็นเด็กนั่น หลายวันมานี่เขาเฝ้าติดตามเด็กนั่นตลอด แต่เข้าใกล้ไม่ได้เลย เช้าก่อนทำงาน พักเที่ยง เลิกงาน ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมปล่อยให้เด็กปราย อยู่คนเดียว นายคนนั้นตัวติดเด็กปรายตลอดเวลา แถมอยู่บ้านเดียวกันอีก อย่าเผลอล่ะกัน เขาเข้าใจไม่ผิดแน่ ต้องเป็นเด็กนั่นที่ฟ้องพี่ธานินทร์ ไม่งั้นพี่ธานินทร์อยู่ตั้งไกล จะรู้เรื่องของเขาได้ยังไง
เขาไม่ชอบแบบนี้เลย จะมีใครอีกที่ชอบแอบดูเขา คอยตามเขาตลอดเวลา เกรียงไกรเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาเดินเหมือนเสือติดจั่น วนไปวนมาในห้องนั้น เขาค่อยๆ เข้าไปแอบหลังตู้เอกสาร เหงื่อออกเต็มตัว เกรียงไกรพยายามควบคุมร่างกายตัวเองไม่ให้สั่น ทำได้เขาต้องทำได้