ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
"แม่ขา พี่ตะวันกับปรายมาถึงแล้ว เดี๋ยวกานออกไปเปิดประตูเองนะคะแม่" กานดารารีบวิ่งออกไปหน้าบ้าน เพื่อเปิดประตูเธอคิดถึงทั้งสองคน
"สวัสดีค่ะพี่ตะวัน ไม่ได้เจอพี่ตะวัน หนึ่งเดือนเต็ม ๆ ดูมีความสุขมากเลยนะคะ หน้าตาอิ่มเอิบมาก อ้วนขึ้นไหมคะเนี้ย" กานดาราทักทายพี่ชายของเธอ
"ทำไม ดูพี่อ้วนขึ้นเหรอน้องกาน ช่างสังเกตุนะเรานี่" จริงอย่างที่น้องสาวเขาทัก เขาน้ำหนักขึ้นสามกิโล นั่งๆนอนๆ เฝ้าสาว คงเป็นเพราะสบายใจด้วยล่ะ ธรรมดาของคนมีความสุข
"ไปๆ ช่วยพี่ขนของก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกัน"
"ปรายเป็นไงบ้าง นี่คล้ำลงนะเนี้ย ใช่ไหม พี่ตะวันอ้วนขึ้น ปรายผอมลง สลับกัน คิดถึงเพื่อนจังเลย ไหนของฝาก" กานดาราแหย่เพื่อนเล่นๆ
"กานเฝ้ารอของฝากจากทางใต้ นี่รอตั้งแต่เช้าแล้วรู้ไหม พี่ตะวันขับรถช้าหรือเปล่านะ
"สบายดี กานก็เหมือนเดิมเลยนะ ของฝากอยู่ในกระเป๋า มีเพียบเลย ปรายไปเจอร้านผ้าฮาวายด้วย ได้มาฝากกานหลายชุดเลย พี่ตะวันไม่ได้ขับรถช้าหรอก เราแวะซื้อของกินบ่อย รถไม่เยอะด้วยแหละ เลยมาแบบสบายๆ"
"สองสาวรีบขนของเข้าบ้านก่อนเถอะครับ เดี๋ยวค่อยคุยกัน" ตะวันบอกสองสาว เมื่อเห็นว่าทั้งคู่เริ่มที่จะคุยกันยาว
"สวัสดีครับแม่" ตะวันเข้าไปกอดมารดา ปกติเขาไม่ค่อยได้ทำแบบนี้บ่อยนัก แต่ตั้งแต่เขาไปอยู่กับปรายลดาที่ใต้ หลายสิ่งหลายอย่าง เขาได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ทำให้เขาคิดทบทวนอะไรได้หลายอย่าง
นางดุจเดือนรู้สึกดีมาก ที่ลูกชายนางไม่เย็นชานิ่งเฉย เหมือนเมื่อก่อน อาจเป็นเพราะหนูปรายด้วย ทำให้ลูกชายของนางเปลี่ยนไป อ่อนโยน มากขึ้น
"สวัสดีค่ะคุณป้าดุจเดือน คุณป้าสบายดีนะคะ ปรายมีผ้าโสร่งปาเต๊ะสวยๆ มาฝากคุณป้าด้วย ปรายซื้อฝากแม่ เลยได้ฝากคุณป้าด้วยค่ะ"
ปรายลดาไหว้นางดุจเดือนอย่างนอบน้อม
"ขอบใจมากนะลูกหนูปราย ไปขนของให้เสร็จจะได้มากินข้าวด้วยกัน ไว้คุยกันที่โต๊ะอาหารนะลูก แม่เตรียมอาหารไว้เยอะแยะเลย"
"อยู่ที่โน้นเรากินแต่แกงใต้เกือบทุกเวลาเลยครับแม่ ที่ปราณทำไว้ให้ก็เยอะมาก นานๆได้กินอาหารภาคกลาง แต่กลางยังไงก็ยังมีกลิ่นไอของความเป็นใต้อยู่ จนผมรู้สึกว่า ผมชอบรสอาหารใต้แล้ว"
"ดีเลยลูก แม่ก็ชอบเหมือนกัน ไว้วันหลังแม่ทำให้กินนะ หนูปรายเป็นยังไงลูก เรื่องเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ป้านี่ร้อนใจมาก ดีนะที่พี่ตะวันเขาไปอยู่ด้วย ยังอุ่นใจ นี่ถ้าไปคนเดียว ทุกคนห่วงมากแน่ๆ เลย แต่มันก็ผ่านมาแล้วนะลูก ต่อไปก็จะมีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาแล้ว" นางดุจเดือนเข้ามาโอบกอดปรายลดา ลูบหลังลูบไหล่ปลอบโยน
"แม่ครับ ผมว่าจะไปนครนายกวันมะรืน แม่กับน้องกานได้แบบบ้านแล้วใช่ไหมครับ เห็นว่าภาษเอาแบบมาให้เลือก ผมพอจะเห็นบ้างแล้ว แต่ไม่ได้ดูละเอียด ได้คุยกับภาษบ้าง ผมตามใจแม่กับน้องครับ แบบไหนก็ได้ อีกอย่าง ถ้าน้องกานยังไม่อยากทำงาน อยากจะทำอะไรก่อนก็ได้นะ ถ้าจะลองขายของก็ลองปรึกษาน้องปรายดู อยากทำร้านกาแฟ ก็ลองไปเรียน ไปฝึกงานกับพี่ภาษ หรือจะไปเรียนอะไรก็ได้ พี่อนุญาติ"
"ว้าว....จริงเหรอคะพี่ตะวัน โอย....กานดีใจจังเลยค่ะ ในหัวกานนี่โครงการเต็มไปหมดเลย ปรายดีใจกับกานหน่อย" เด็กสาวพูดเสียงดัง หันมาจับมือปรายลดา เด็กสาวดูตื่นเต้นมาก ไม่คิดว่าเธอจะมีโอกาสแบบนี้ เธอจะต้องทำให้มันดีที่สุด ให้สมกับที่แม่และพี่ชายสนับสนุน
"พรุ่งนี้ผมจะเข้าบริษัท ทุกคนไปด้วยกันไหมครับ วันมะรืนเราจะไปนครนายกกัน พวกลุงๆ ป้าๆ ที่บริษัท ถามหาแม่กับน้องกานกันบ่อยๆนะครับ เขาคงคิดถึง เพราะตั้งแต่พ่อเสีย แม่ก็ไม่ไปโรงงานเลย เขาอยากเห็นน้องกานด้วย ว่าจะโตขนาดไหนแล้ว"
"ได้นะลูก ดีเหมือนกันไม่ได้เจอพวกเขานานมากแล้ว หนูกานไปกันนะลูก"
"ได้ค่ะแม่ นึกถึงสมัยก่อน เด็กๆ พ่อกับแม่พาเธอและพี่ชายไปโรงงานด้วยบ่อยๆ "
"น้องปรายอยากไปเที่ยวไหมครับ ไปเป็นเพื่อนน้องกานหน่อย จะได้รู้ว่าพี่ทำอะไรบ้างในแต่ละวัน ตกลงตามนี่นะครับพรุ่งนี้เราออกกันแต่เช้า ไปกินข้าวที่โรงงาน ไม่น่าจะนาน แล้วเรากลับมาเตรียมตัว เตรียมของไปบ้านน้องปรายกัน"
สองสาวคุยกันอย่างออกรส บนโต๊ะกินข้าว เวลาหนึ่งเดือน เหมือนหนึ่งปีเลย หลังอาหารเย็น สองสาวขึ้นห้องและหายเงียบไปเลย ทำให้ตะวันรู้สึกขาดอะไรไปสักอย่าง ปกติเขาอยู่ใต้ เขากับปรายลดาจะอยู่ด้วยกัน พูดคุย ทำโน้นทำนี่ ไปโน้นนี่ด้วยกันสองคนตลอด แยกกันแค่เวลานอนเท่านั้น แต่พอมาถึงบ้าน ปรายลดาแยกไปอยู่กับน้องสาวเขา มันก็เป็นเรื่องปกติ แต่เขารู้สึกเหงา นี่เขาคงติดเธอแล้ว เขากังวลว่าคืนนี้เขาจะนอนหลับไหม
นางดุจเดือนสังเกต ลูกชายนางคงรักปรายลดามาก ดูสายตาก็รู้ นางดีใจ ขอให้ทั้งสองตกลงปลงใจกันเร็วๆ ทีเถอะ นางอยากเลี้ยงหลาน ชีวิตนางไม่ต้องการอะไรแล้ว อยากเห็นลูกมีครอบครัว เป็นหลักเป็นฐาน แค่นี้นางก็นอนตายตาหลับ
"ตะวันแม่อยากคุยเรื่องกิ่งกาญ มันยังไงลูก แม่ไม่ไว้ใจเลยเห็นว่าเจอกันล่าสุดที่เขาใหญ่ เขาก็ไปได้ดีแล้วไม่ใช่เหรอลูก แล้วไหงกลับมาอีกล่ะนี่แม่กับน้องก็หวั่นๆนะ ว่าเขาจะกลับมาอีก "
"กิ่งโทรหาผมตั้งแต่อยู่ใต้แล้วครับแม่ แต่ผมไม่รับ ก็น่าจะเป็นเรื่องเดิมๆ ผมได้ข่าวว่า บ้านใหญ่ของเสี่่ยที่เลี้ยงดูเขา จับได้ เสี่ยก็ช่วยไม่ได้ เลยลำบากครับ ไม่มีปัญหาหรอกครับแม่ ผมระวังตัวตลอดเวลา ถ้าเจอหน้ากันผมก็จะบอกเขาตรงๆ ว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว จะช่วยเท่าที่ช่วยได้ครับแม่ ไม่ต้องกังวลอะไรนะครับ"
"ผมอยากคุยกับแม่เรื่องน้องปรายด้วย ผมชอบน้องปรายชอบมาก ไม่ชอบอย่างเดียวนะครับแม่ รักเลย อยากอยู่ด้วย ถ้าต้องไปขอเราต้องทำยังไงบ้างครับแม่ ผมว่าน้องปรายก็ไม่ได้รังเกียจ ผมเคยเกริ่นๆ กับน้องไว้บ้างแล้วครับ แต่ก็ไม่อยากเร่งรัดมาก เพราะน้องเพิ่งเรียนจบ อาจจะอยากทำโน้นทำนี่ แต่ถ้าถามผม ผมอยากแต่งเสียเร็วๆ เลย น้องปรายเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุ น้องยังไม่มีใคร แม่เห็นว่ายังไง แม่สบายใจได้เลยนะครับ ตอนอยู่ใต้ผมไม่เคยล่วงเกินอะไรน้อง ผมเป็นสุภาพบุรุษ ให้เกียรติน้องตลอดเวลาครับ"
"แม่ดีใจนะที่ตะวันคิดเรื่องการมีครอบครัว บอกตรงๆ แม่ก็รอมานานมากแล้ว อยากอุ้มหลานเต็มที แม่ว่าครอบครัวน้องปรายเขาก็ไม่ได้รังเกียจตะวันหรอกลูก น้องปรายก็เหมือนกัน ไม่ได้รังเกียจลูกเลย ตามที่แม่เห็นนะ แต่ก็ให้เวลาน้องหน่อย เขาเพิ่งจบเขาอาจอยากทำโน้นนี่ บ้านเขาก็ไม่ได้ลำบากอะไร แม่ดีใจนะลูกรักและเอ็นดูน้อง อย่างน้องปรายนี่ใครเห็นใครก็รัก"
นางดุจเดือนขำลูกชายคงรักและหลงน้องปรายมาก นั่งคุยกับแม่ แต่ตานี่มองบันได้ชั้นบน คงคิดถึงสาว ธรรมดาอยู่ด้วยกันตลอดเวลาหนึ่งเดือน พอห่างกัน เลยรู้สึกเหมือนว่าขาดอะไรไป
"นี่เขาขึ้นไปคุยอะไรกันหนักหนาเนี้ย ขึ้นไปตั้งนานแล้วนะครับ ผู้หญิงนี่คุยกันไม่มีวันเบื่อเลยนะครับแม่" เขารู้สึกหงุดหงิด ปกติเขาจะเห็นหน้าปรายลดาตลอดเวลา นี่เธอหายไปข้างบนเกือบ สามชั่วโมงแล้ว
"ลองขึ้นไปดูซิลูก ผู้หญิงสาวๆ ก็แบบนี้แหละ มีเรื่องคุยกันมากมาย เขาไม่ได้เจอกันนาน มีเรื่องต้องคุยกันเป็นธรรมดา ปกติสองคนนี่เขาก็ติดกันมากอยู่แล้ว ตะวันขึ้นไปดูน้องเถอะ แม่จะไปเก็บกระเป๋าสักหน่อย กระเป๋าแม่ยังเก็บไม่เรียบร้อย พรุ่งนี้เจอกันนะลูก อ่อ...บอกน้องกานมาช่วยแม่แพคของหน่อยนะ จะได้ยกลงมาไว้ข้างล่างเลย แม่ไปก่อนล่ะกัน" นางดุจเดือนขอตัวเข้าห้องเพื่อพักผ่อน นางขำลูกชายไม่หาย ถ้ายังนั่งอยู่เดี๋ยวเขาจะเขินแม่ คนกำลังมีความรัก ก็เป็นแบบนี้แหละ ใจร้อนเป็นวัยรุ่นไปได้
"ปรายเธออยู่ได้ยังไงเนี้ย ฟังเธอเล่าแล้วฉันว่ามันน่ากลัวมากเลยนะ ถ้าเป็นกานนะ คงต้องมีการขอคุยบ้างแล้วล่ะ ปรายก็รู้ว่าเขาไม่ปรกติ แต่ก็ยังใกล้ชิดเขาเนาะ สุดยอดเลยปรายนี่ แต่รอดมาได้ก็ดีแล้ว ต่อไปนี้ก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ กานว่ากานจะซักชุดฮาวายที่ปรายซื้อมาฝาก พรุ่งนี้กานจะใส่ ชอบจังเลย สีสดมากๆ "
ไม่ต้องซักแล้วกาน ปรายซักรีดมาแล้ว ใส่ได้เลย สองสาวลองชุดเดรสฮาวายกันอย่างมีความสุข
"คืนนี้เราจะได้นอนกันไหมนี่ ไม่เป็นไรหรอก นอนดึกก็บ้านของเรา กลับไปบ้านปรายเราไปซักผ้า รีดผ้า ขายของกันนะ กานอยากทำโน้นทำนี่เยอะแยะมากมายเลยในหัวตอนนี้ ยิ่งพี่ตะวันกับแม่อนุญาติ โครงการมันผุดขึ้นมาเต็มหัวเลยนะปราย"
"ดีแล้วปรายดีใจด้วยนะ เป็นกำลังใจด้วยอีกแรง อยากทำอะไร ขอให้สำเร็จทุกอย่างเลย"
"ก็อกๆ น้องกาน พี่เข้าไปได้ไหม" จริงๆ เขาอยากนั่งรอปรายลดาข้างล่าง แต่เขาก็ไม่รู้ว่าหญิงสาวจะลงไปหรือเปล่า ถ้ารอคงช้ามาก สู้เขาขึ้นมาเองดีกว่า
"ได้ค่ะพี่ตะวัน มีอะไรเหรอคะ" กานดารามาเปิดประตูให้พี่ชาย
"ทำอะไรกันอยู่สาวๆ" แค่เข้ามาแล้วเห็นหน้าเขาคนที่อยากเจอก็รู้สึกดีมากๆ เขาไม่อยากให้เธอหายไปจากสายตาเลย มันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ตะวันเข้าไปนั่งที่โซฟาเดียวกันกับปรายลดา หญิงสาวกำลังนั่งพับชุดเดรสฮาวายที่ซื้อมาฝากกานดารา เขาจำได้ว่าเธอขอร้องให้เขาช่วยพาไปร้านผ้ามือสองต่างอำเภอ ซึ่งค่อนข้างไกลมาก เหมือนเดิม ปรายลดาคัดผ้าอย่างมีความสุข เขานั่งเฝ้า ช่วยทำโน้นนี่ มาถึงบ้านเธอก็ซักผ้าช่วงก่อนอาหารเย็น ซักตาก รีดอยู่อย่างนั้น ชุดไหนสวยก็ลองใส่ ให้เขาดู ถามว่าสวยไหม ดูดีไหม เขาชอบและมีความสุขมาก
ทุกครั้งที่เขาขับรถ ไม่ว่าจะไปไหน เธอจะคอยป้อนอาหารเขา ส่งข้าว ส่งน้ำ ใช้กระดาษทิชชู่เช็ดปากให้เขา เขาตั้งใจไม่กินข้าวที่ร้านอาหาร ชอบที่จะซื้อขึ้นมากินบนรถมากกว่า เพราะจะได้กินอาหารที่ปรายลดาป้อน ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะติดเธอมากขนาดนี้ คนที่ถูกคิดถึงจะรู้ตัวบ้างไหมนะว่า มีคนคิดถึงทุกเวลา เขาเพิ่งมารู้ว่า เวลาที่เรารักใครสักคนแบบจริงจัง มันเป็นแบบนี้เอง
"ยังชื่นชมกันไม่เสร็จเหรอครับน้องปราย ถูกใจไหมน้องกาน นี่พี่กับน้องปรายไปเลือกเองเลยนะ ช่วยซัก ช่วยตากด้วย แต่ไม่ได้ช่วยรีด" เขาเริ่มจะชินกับชุดฮาวายพวกนี้แล้ว ตอนอยู่ใต้วันหยุดเสาร์อาทิตย์ ปรายลดาก็ใส่อยู่บ้านเสมอ
"ชอบมากเลยค่ะพี่ตะวัน ถูกใจกานมากเลย ปรายเลือกมามีแต่ชุดสวยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ"
"คุณแม่อยากให้กานไปช่วยจัดกระเป๋าที่ห้อง น้องกานไปช่วยแม่เถอะ เดี๋ยวพี่ช่วยน้องปรายพับผ้าต่อเอง เสร็จแล้วเดี๋ยวเราจะลงไปข้างล่าง เจอกันที่ห้องรับแขกนะ เผื่อสาวๆ อยากกินอะไรก่อนนอน เดี๋ยวพี่พาออกไปซื้อ"
"นี่พี่ตะวันติดจากปรายแน่เลยใช่ไหมคะ ดีเหมือนกัน กานอยากกินน้ำเต้าหู้ หน้าหมู่บ้านเรามีเจ้าอร่อยค่ะ วันก่อนกานออกไปซื้อมากิน มีซาลาเปาที่ปรายชอบด้วย โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวกานไปช่วยแม่จัดกระเป๋าก่อน แล้วเจอกันข้างล่างนะคะ"
"นี่รื้อกันออกมาลองหมดทุกชุดเลยเหรอครับน้องปราย" เสียงเขาเปลี่ยนทันทีเมื่อหันมาพูดกับปรายลดา เธอใส่ชุดเดรส ฮาวายลายดอกสีสด เขียวแดงเหลือง อยู่ในชุดเดียวกัน เขาเริ่มชินแล้ว มองว่าสวยดี
"ใช่ค่ะพี่ตะวัน ยังลองไม่หมดเลย พี่ตะวันขึ้นมาก่อน คุยกันด้วย ลองชุดด้วย พี่ตะวันมีอะไรด่วนไหมคะ เดี๋ยวรอปรายพับผ้าเสร็จก่อนนะคะ ไม่นานหรอกค่ะ" หญิงสาวขนผ้าที่กองอยู่บนโซฟ้าบ้าง บนเตียงบ้าง ลงมาพับกับพื้นข้างล่าง ปรายลดาพับผ้าเรียบร้อยมาก เขาเห็น เวลาตากผ้า หญิงสาวแยก เสื้อ กางเกง ขาสั้น ขายาว แขนสั้น แขนยาว เวลาพับผ้าก็เรียบร้อย แยกเสื้อ กางเกง ขาสั้น ขายาว ชุดชั้นใน ถุงเท้า ชุดนอน แยกเป็นหมวดหมู่ เขาชอบดูเวลาเธอพับผ้า ช่วงที่เขาอยู่ที่ใต้แรกๆ เขาสงสัยว่า ทำไมเสื้อเขา เวลาอยู่ในตู้แล้ว พับเหมือนกับที่วางขายตามร้าน ดูเรียบร้อยมาก เขาชอบ เวลาที่เขานอนตื่น วันไหนที่ลืมพับผ้าห่ม เธอก็จะเข้ามาดูแล เก็บกวาดห้อง ทำความสะอาดให้ เก็บผ้าไปซัก รีดให้ อย่างเดียวที่ปรายลดาไม่ทำและไม่ถนัดเลยคือ ทำอาหาร ซึ่งอนาคตเขาก็ไม่ซีเรียสเรื่องนี้ เธอไม่ทำเขาทำเองก็ได้ เขารักเขาทำให้ได้หมดทุกอย่างแหละ
"พี่ตะวันยิ้มอะไรคะ" ปรายลดาสังเกตว่า เขานั่งมองเธอ และยิ้มกรุ่มกริ่มตลอดเวลา เขาเล่นนั่งนิ่ง ตั้งใจดูเธอพับผ้า อารมณ์ดีใช่ไหม เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ มีอะไรจะคุยกับเธอหรือเปล่านะ หญิงสาวคิดในใจ
" พี่ตะวันจะใช้ปรายทำอะไรรึเปล่าคะ ขอพับผ้าให้เสร็จก่อนนะคะ" หญิงสาวเร่งพับผ้า ปล่อยให้เขานั่งมองไป
"พี่ตะวัน เอาดีๆ เป็นอะไรคะ ปรายมีอะไรน่ามอง หรือผิดปกติหรือคะ "หญิงสาวพับผ้าเสร็จแล้ว เขาก็ยังนั่งสบายๆ มองดูเธอทำโน้นนี่นัน ตลอด
"ไม่มีครับ พิ่คิดถึง" เขาพูดอย่างที่ใจคิด ถ้าเขาไม่พูด เขาต้องอึดอัดมาก
"คะ.....ว่ายังไงนะคะพี่ตะวัน"
หญิงสาวคิดว่าเธอหูฝาดแน่ๆ ปรายลดามองเขาตรงๆ เพื่อที่จะฟังเขาพูดอีกครั้ง หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ที่เขาเข้าในห้องแล้ว กานออกไปแล้วเขาก็ยังอยู่
"เสร็จแล้วใช่ไหมครับน้องปราย ป่ะ ลงไปข้างล่างเถอะ เดี๋ยวเราออกไปซื้อของกัน ป่านนี้น้องกานคงช่วยแม่จัดกระเป๋าเกือบเสร็จแล้วล่ะ"
เขาลุกขึ้นเดินนำหน้าหญิงสาวลงไปชั้นล่าง
ปรายลดาเดินตามเขาไปเงียบๆ สงสัยเมื่อกี้เธอคงจะหูฝาดจริงๆแหละ