ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
"ปรายยังไงเนี้ย ตกลงเขาจะมาซื้อของหรือทักมาหาปรายเฉยๆ เอาดีๆ กานงงแล้วนะ วิเคราะห์จากคำพูดที่เขาพิมพ์มา กานว่าเขาไม่ได้มาซื้อของหรอก กานเข้าไปส่องไอจีเขาแล้ว เอฟซีเขาเพียบ สวยๆทั้งนั้น กไม่เชื่อว่าเขาไม่มีคนคุย เขาไปกดถูกใจสาวๆ เพียบเลย มีแต่คนสวยๆ แล้วปรายไปรู้จักเขาได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เขาเป็นรุ่นพี่ของปราย เพิ่งจบไปปีที่ผ่านมา เรียนคณะเดียวกัน ตอนที่พี่เขาเรียนเขาก็เข้าวงการแล้ว เราทำกิจกรรมด้วยกัน พี่เขามีแฟนแล้ว ไม่นานก็เลิกกันไป เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้มาก จีบดะ ยกเว้นปราย ปรายจะคุยแค่งาน จบเรื่องงานก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ตอนที่ปรายขายของในเพจ พี่เขาเข้ามาทัก กดถูกใจในไอจี เวลาเราลงรูป นี่ห่างไปนานนะ เพิ่งจะมากดถูกใจ ที่ปรายตื่นเต้น เพราะเพื่อนพี่เขามาสั่งชุดฮาวายกับปราย นี่ไงดูซิ เขาออเดอร์มาหลายชุดมาก ไม่มีอะไรหรอก เขาแค่ทักมาบอก ว่าเพื่อนเขาอยากดูรูปชุดฮาวาย เรายังไม่ได้ซักไง แต่ปรายได้เบอร์เพื่อนเขาแล้วนะ ต่อไปนี่ก็จะติดต่อกับเพื่อนเขา ไม่ต้องผ่านพี่ผู้ชายแล้ว สบายใจได้เลย ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้ปรายบอกพี่ตะวันเอง ปรายเห็นหน้าพี่ตะวันแล้วเมื่อกี้ รู้ว่าจะต้องทำยังไง นี่ถ้าไม่ดึกก็จะไปเล่าให้พี่เขาฟังหรอก แต่เล่าพรุ่งนี้ดีกว่า"
"เฮ้อ...ค่อยยังชั่วหน่อย นี่กานเครียดนะ แต่ก็ตื่นเต้น เขาเป็นดาราดังแล้วนี่ อยู่ๆ ทักมา กานก็ตกใจ สงสัยว่าไปรู้จักกันตอนไหน แต่ตอนนี้สบายใจแล้ว ห่วงก็แต่คนข้างล่าง คิ้วนี้ชนกันเลย" กานดาราคิดถึงหน้าพี่ชาย
"ปราย เป็นงานเป็นการนะ ปรายรู้ใช่ไหมว่าพี่ตะวันคิดยังไงกับปราย บอกมาตามตรง แล้วตอนอยู่ใต้พัฒนากินไปถึงไหนแล้ว เล่ามาให้หมดเลยนะ ถ้าปรายไม่มีใจหรือไม่คิดอะไร ก็อย่าทำให้พี่ชายฉันอกหักนะ กานสงสารพี่ตะวัน อายุก็มากแล้ว งานก็หนัก ปวดหัววุ่นวายตลอด พอพี่ตะวันเปิดใจแล้ว เจอคนที่ใช่แล้ว กานก็อยากให้พี่ตะวันมีความสุข เข้าใจกานใช่ไหมปราย"
"พี่ตะวันจริงจังนะปราย สงสารพี่ชายฉันเถอะ ถ้าปรายไม่มีใครก็พิจารณาพี่ตะวันเถอะนะ นี่ปรายไม่สงสารพี่ตะวันสักหน่อยเลยเหรอ ไม่หวั่นไหวบ้างเลยรึไง อยู่ด้วยกันตลอดที่ใต้อ่ะ" กานดาราหน้าเครียด เมื่อเธอพูดแล้วปรายลดาทำหน้านิ่ง " เอาดีๆนะปราย ฉันเครียดนะบอกตรงๆ"
ปรายลดานั่งขำเพื่อนสาว เธอกลั้นไม่ไหวจนได้หัวเราะออกมา "สองคนพี่น้องคิดมากจังเลย กานไม่ต้องคิดมากเลยนะ ปรายไม่มีใคร แล้วก็ไม่เคยมี พี่คนผู้ชายคนนี้ก็แค่นั้น ถ้าทักมาอีกปรายก็ไม่ตอบ ปรายรู้ว่าใครเข้ามาแบบไหน ปรายไม่ได้ชอบเขาหรอก ติดต่อกันเรื่องงานเฉยๆ สมัยก่อนที่ยังอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ก็ไม่ได้สนิทกันมากนัก ธรรมดามากๆ มารู้ตอนที่เขาเข้าวงการ ก็ตื่นเต้นนิดหน่อย ที่ตื่นเต้นเพราะคนที่เรารู้จักเป็นดารา ก็แค่นั้น "
"ส่วนพี่ตะวัน ปรายไม่ได้รังเกียจเลย ปรายรู้สึกดีด้วยซ้ำ ไหนๆก็ถามแล้ว ก็จะบอกตรงๆล่ะกัน ปรายมีความรู้สึกพิเศษกับพี่ตะวัน แรกๆยอมรับว่าไม่ชอบเลย ไม่ชอบเลยจริงๆ แต่พอได้รู้จัก ได้ใกล้ชิด ความรู้สึกก็ค่อยๆเปลี่ยนไป ยิ่งตอนไปอยู่ใต้ ปรายซาบยิ่งซึ้งมาก จะมีใครบ้างที่จะอยู่รอปราย ถือว่าเสียสละมากๆ "
"ครั้งแรกปลายเข้าใจว่าทุกคนกลับบ้านกันหมด แต่พอออกมาเจอพี่ตะวัน ปรายอึ้งมากเลยนะ ช่วงที่อยู่บ้านพี่ปราณ พี่ตะวันเอาใจใส่ดูแลปรายดีมาก เป็นสุขภาพบุรุษที่สุด ไม่มีเลยที่พี่ตะวันจะล่วงเกินปราย ยิ่งตอนที่เกิดเรื่อง เราสองคนถูกตาม เวลานั้นแหละที่ปรายมั่นใจว่า พี่ตะวันนี่แหละ คุ้มครองและปกป้องปรายได้ "
"ปรายไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงต่อไป อยากให้มันเป็นธรรมชาติ กานก็ต้องเข้าใจปรายนะ ปรายไม่เคยให้โอกาสใครมากเท่าพี่ตะวัน แต่ปรายก็ไม่คิดนะว่าพี่ตะวันจะจริงจังกับปรายขนาดนี้ เพราะพี่เขาก็อายุมากกว่าเรามากหลายปี ไม่คิดว่าจะมาสนใจเด็กแบบเรา แล้วอีกอย่างปรายก็ไม่ได้เหมาะที่จะเป็นแม่บ้านแม่เรือนเลย เรียนก็ยังไม่จบ กลัวว่าพี่ตะวันจะมาเสียเวลากับปรายมากกว่า"
"อีกอย่างปรายก็เป็นผู้หญิง ถึงจะไม่ได้เป็นกุลสตรี แต่ปรายก็ไม่ได้ห้าวกับเรื่องซับซ้อนแบบนี้ รู้ว่าถ้าเจ็บมาแล้วมันอาจทำให้เราสติแตกได้ ซึ่งปรายก็ไม่อยากเป็นแบบนั้น ปรายเชื่อว่าถ้าเราคิดดีทำดี เราจะต้องเจอคนดี และสิ่งดีๆจะตามมา สบายใจได้เลยนะกาน ไม่ใช่ปรายแน่ที่จะทำให้พี่ตะวันอกหัก มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ยิ่งเราเป็นผู้หญิงปรายต้องคิดเยอะหน่อย กานสบายใจได้เลย อย่าคิดมาก เอาล่ะนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปโรงงาน"
"เฮ้อ...ค่อยังชั่วหน่อย พรุ่งนี้อย่าลืมคุยกับพี่ตะวันนะ ป่านนี้คงวุ่นวายใจน่าดู" กานดาราพูดพึมพำก่อนที่จะหลับไป สองสาวหลับสนิทด้วยกันทั้งคู่
"น้องปราย น้องกาน มีชุดใส่กันหรือยังลูก แม่อยากให้เรียบร้อยสักหน่อย เข้าโรงงานมีแต่ผู้ใหญ่"
"แม่ก็ตื่นเต้นมากเหมือนกัน หลายปีแล้วที่ไม่เข้าโรงงานเลย"
"กานเตรียมไว้แล้วค่ะ เป็นชุดของแม่สมัยทำงาน ปรายเห็นในตู้ห้องเก็บของค่ะ เลยอยากใส่ เป็นยังไงบ้างคะแม่ พอได้ไหมคะ สองสาวหมุนตัวให้นางดุจเดือนดู "
"สวยมากเลยลูก ใส่กันได้พอดี สองคนนี่หุ่นพอๆกันเลยนะ แหม...แม่เห็นแล้วปลื้มจังเลย"
"ถูกใจปรายมากเลยค่ะคุณป้า ปรายชอบวินเทจ อยู่แล้ว ปรายกับกานใส่ชุดคุณป้าได้สบายเลยค่ะ "
"สวยงามมากเลยลูก ชุดพวกนี้แม่เก็บไว้ให้น้องกานเขา เผื่อเขาชอบใส่ สมัยเป็นสาวป้าใส่ทำงาน แพทเทินสวยมากใส่ได้ตลอดไม่มีตกยุคเลย น้องปรายกับน้องกานรูปร่างดีด้วยกันทั้งคู่ ใส่แล้วดูดีมากทั้งสองคนเลยลูก"
"ไปเราลงไปกินข้าวกันข้างล่างเถอะ พี่ๆเขาตื่นกันแล้ว น่าจะกำลังกินข้าวกันอยู่ กินข้าวเสร็จแล้วพักสักหน่อยแล้วค่อยออกไปโรงงานกัน แม่ว่าจะแวะห้างหาซื้อของไปฝากพ่อกับแม่น้องปราย กับครอบครัวภาษเขาสักหน่อย ไปด้วยกันหลายคนดีแล้วจะได้ช่วยกันเลือก"
"โอ้โห....สาวๆ สวยดูดีมาก ใครเลือกชุดให้เนี้ย พี่ว่าน้องปรายแน่ๆ ทรงนี้ เข้าใจแต่งตัวเนอะ พี่ชอบ เหมือนฝาแฝดเลย ระวังเข้าโรงงาน พวกป้าๆเ ขาจะถามนะครับว่า คุณป้ามีลูกแฝดรึเปล่า" ประภาษส่งเสียงทักมาอย่างตื่นตา สำหรับน้องปรายเขาชินกับการแต่งตัวแล้ว ปรายลดาชอบวินเทจ ไม่ค่อยแต่งตัวตามกระแสวัยรุ่นสักเท่าไหร่ แต่กับกานดาราเขาไม่เคยเห็น วันนี้สองสาวแต่งตัวเป็นทางการ ดูดีมากๆ
สองสาวยืนคู่กัน ก่อนที่จะเข้าไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ซึ่งมีประภาษและตะวันนั่งอยู่ก่อนแล้ว
"ขอบคุณค่ะพี่ภาษ ดีใจจังเลย แล้วพี่ตะวันล่ะคะ เห็นว่าเป็นยังไงบ้าง" ปรายลดาถามตะวัน
"สวยมากครับ เหมาะมากเลย ที่โรงงานมีแต่คนสูงอายุทั้งนั้น แต่งตัวแบบนี้ดีมากครับ"
"ขอบคุณพี่ตะวันกับพี่ภาษมากเลยนะคะ ดีใจจัง กินข้าวเถอะกาน สบายใจแล้ว" ปรายลดายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่วนตัวเธอชอบวินเทจมาก ทุกอย่างที่เป็นวินเทจ ปรายลดาเลือกที่นั่งใกล้กับตะวัน นางดุจเดือนนั่งหัวโต๊ะ ตะวันนั่งฝั่งขวาของนางดุจเดือน ซ้ายมือเป็นประภาษ หญิงสาวเลือกที่จะนั่งติดตะวัน ทำให้กานดาราต้องไปนั่งติดกับประภาษ
"วันนี้ป้านวลทำแต่ของชอบของทุกคน กินกันตามสบายเลยนะลูก"
"พี่ตะวันผัดเปรี้ยวหวานค่ะ ผัดผักด้วยไหมคะ" ปรายลดาตักกับข้าวให้ตะวัน
"ขอบคุณมากครับน้องปราย กินบ้างนะครับ ไม่ใช่ตักให้พี่อย่างเดียว ป้านวลทำผัดเปรี้ยวหวานอร่อยมาก วันนี้สงสัยพี่ต้องกินข้าวสองจานแน่ๆเลย"
ตะวันพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี แค่เธอเอาใจใส่เขาเล็กๆน้อยๆแค่นี้ใจเขาก็ชื้นขึ้นมาแล้ว ปรายลดาเอาใจใส่เขาเหมือนตอนที่กินข้าวด้วยกันที่ใต้ เขาชอบแบบนี้ ใจเขาฟู แต่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนเขาก็ยังติดใจอยู่ดี
"น้ำคะพี่ตะวัน มีขนมลอดช่อง พี่ตะวันลองสักหน่อยไหมคะ ถ้าไม่หมดเดี๋ยวปรายกินต่อเอง พี่ภาษ กานเอาไหม ปรายตักให้ ลองนะคะทุกคน เหลือไม่เยอะค่ะ จะได้หมดพอดี"
"ทุกคนตามสบายนะครับ พอดีผู้จัดการโทรมาบอกว่า ช่วงเช้ามีลูกค้าเข้ามาดูงานที่โรงงาน หลายคน ขอเลื่อนเป็นช่วงบ่าย แม่พักผ่อนได้เลยนะครับ ผมขอทำงานต่อสักหน่อย สาวๆตามสบายเลยนะ น้องกานอย่าลืมบอกพี่ภาษเขาด้วยนะเรื่องแบบที่คุยกันเมื่อวันก่อน ตอนนี้ว่างๆก็คุยได้เลย น้องการชอบแบบไหนก็บอกพี่เขาไป"
"ขอบคุณมากค่ะพี่ตะวัน กานมีแบบที่อยากได้อยู่แล้วค่ะพี่ภาษ เดี๋ยวกานเอาให้ดูนะคะ ประมาณนี้เลยค่ะ"
กานดาราส่งแบบที่อยู่ในไอแพดของตัวเองให้เขาดู ซึ่งมีหลายแบบมาก เธอตัดสินใจไม่ถูกเลย กานอยากได้แบบที่ใช้งานได้หลายๆอย่างค่ะพี่ภาษ
"งั้นเดี๋ยวปรายจัดการในครัวให้นะคะ ป้านวลจะได้ไม่เหนื่อยมาก" หญิงสาวเข้าไปล้างถ้วยจานในครัวเรียบร้อยแล้ว นึกขึ้นได้ว่าตะวันยังไม่ได้ดื่มกาแฟ อยู่ใต้เธอเป็นคนชงกาแฟให้เขาทุกวันที่อยู่ด้วยกัน ปรายลดาจัดการชงกาแฟให้ชายหนุ่ม และเอาไปให้เขาที่ห้องทำงาน
ก็อกๆ "ขออนุญาตินะคะพี่ตะวัน ปรายเอากาแฟมาให้ค่ะ ทำงานอยู่เหรอคะ พักดื่มกาแฟก่อนนะคะแล้วค่อยทำต่อ"
หญิงสาวยกแก้วกาแฟดำ และแก้วน้ำมาวางให้บนโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม เขานั่งที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ หน้าเขานิ่งอีกแล้ว นิ่งเหมือนตอนที่เธอพบเขาวันแรก
"พี่ตะวันคะ พี่ตะวันอยากรู้ไหมคะว่าตอนนี้หน้าพี่ตะวันเป็นยังไง" หญิงสาวนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามเขา หน้าเขายังนิ่ง คนแก่งอนก็น่ารักดีนะ เธอคิดในใจ
"พี่คะ เป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรไม่สบายใจให้ปรายช่วยได้ไหมคะ พี่ตะวันไว้ใจปรายไหมพี่เคยบอกปรายว่า จะไม่เร่งปราย จะปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ แต่ปรายเห็นพี่เป็นแบบนี้ ปรายไม่สบายใจเลยค่ะ ปรายรู้ว่าพี่มีเรื่องคิด ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับปราย ปรายอธิบายได้นะคะ แต่ขอแค่ให้พี่ถาม เพราะถ้าพี่ไม่ถาม ปรายก็จะไม่รู้"
พี่ขอดูโทรศัพท์น้องปรายได้ไหมครับ" ในที่สุดเขาก็พูดออกมาจนได้
"ได้ซิคะ หญิงสาวยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้เขาดู พี่อยากดูอะไร ดูได้หมดเลยคะ ปรายไม่มีความลับกับพี่อยู่แล้ว"
เขาไม่ตอบ แต่รับโทรศัพท์ของหญิงสาวมาแล้วเขาก็เดินมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆโต๊ะทำงานของเขา ก้มหน้าก้มตาเลื่อนๆโทรศัพท์ของปรายลดา ตั้งใจอ่านตั้งใจดู
หญิงสาวเข้าไปนั่งใกล้ๆเขา เธอเอียงตัวเข้าไปหาจนไหล่ติดกัน ยังไม่พอเธอยังใช้หัวของตัวเองพิงกับไหล่เขา ตาก็ดูว่าเขาดูอะไรในโทรศัพท์ของเธอบ้าง
ผมหอมๆ นั่นชนแก้มเขาอยู่ตลอดเวลา คนหน้านิ่งทนไม่ไหวในที่สุดเขาก็ยิ้มออกมาจนได้
"น้องปรายพอแล้วครับ เอาโทรศัพท์คืนไปแล้วเปิดให้พี่ดูว่าเมื่อวานที่คุยกันกับน้องกานพูดถึงใคร เล่ามาให้หมดเลย รู้ไหมพี่นอนไม่หลับเลยทั้งคืน ทำไมไม่บอกกันบ้าง รู้ไหมพี่ทรมานมาก คิดมากปวดหัวไปหมดแล้ว นี่ถ้าพี่ไม่นัดที่โรงงานไว้ พี่จะไม่ไปทำงานแล้วนะ น้องปรายใจร้ายกับพี่มาก สองวันมานี่พี่ยังปรับตัวไม่ได้เลย พี่ชินตอนที่เราอยู่ใต้มากกว่า พี่ชอบแบบนั้น สองวันมานี่น้องปรายหายไปจากสายตาพี่บ่อยมาก "
"โอย...พี่ตะวัน นี่ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ โตกว่าปรายตั้งหลายปี แค่นี้ก็ทนไม่ได้"
หญิงสาวนั่งหลังตรง เอาหมอนใบใหญ่มาวางบนตัก แล้วเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังอย่างละเอียด
"นี่ไงคะพี่ตะวันดูเลย ที่ปรายตื่นเต้นเพราะ พี่เขาเป็นดาราดังแล้ว แต่เขายังไม่ลืมร้านของปรายค่ะ แล้วปรายเดาว่า เพื่อนพี่ดารานั่นก็คงเป็นแฟนกัน เพราะปรายกับกานเข้าไปส่องในไอจีแล้ว ไม่มีอะไรเลยค่ะ พอใจรึยังค่ะ สบายใจรึยัง" หญิงสาวหันไปหาเขายิ้มแบบขำๆ
"ปรายไม่คิดว่าพี่ตะวันจะคิดมากนี่คะ นึกว่าไม่ได้สนใจอะไร ก็เห็นคุยเรื่องงานกับพี่ภาษกัน ไม่คิดว่าจะสังเกตุเหตุอาการของเราสองคน ที่ขึ้นไปคุยบนห้องเพราะว่า ไม่อยากกวนพี่ทั้งสองคน"
"ปรายไม่มีใครหรอกค่ะ พี่ตะวันดูปรายไปเรื่อยๆนะคะ เมื่อก่อนปรายไม่มีใคร ถึงตอนนี้ปรายรู้สึกดีๆ กับพี่ตะวัน ปรายอยู่กับพี่ใกล้ชิดพี่ ปรายรู้สึกอบอุ่น มีความสุข ไม่เห็นพี่ปรายก็คิดถึง แต่จะให้ปรายแสดงออก ตัวติดกับพี่มันก็ไม่ใช่ มันคนละสถานกานณ์กับที่ใต้"
"ปรายเป็นผู้หญิง ถึงบางอย่างปรายจะห้าว เรื่องรักใคร่ชอบพอ ปรายห้าวไม่ได้หรอกคะ ปรายยอมรับว่าคิดเยอะ ถ้าจะคบกันเพื่อสร้างครอบครัว ก็ต้องดูให้ดีใช่ไหมคะ เผื่อคบๆ ไป อยู่ๆ มีผู้หญิงของพี่โผล่มาปรายจะทำยังไง พี่ตะวันต้องเข้าใจปรายด้วยนะคะ มีอะไรก็คุย ก็ถามตรงๆ เลยคะ จะได้เคลียร์ นี่ปรายก็ได้ข่าวคุณกิ่งกาญมาหาพี่ พี่คิดว่าปรายไม่คิดอะไรเหรอคะ" หญิงสาวพูดยาว จนคนหน้านิ่ง ยิ้มแก้มแทบแตก เวลาเขายิ้มดูอบอุ่นมาก
"น้องปรายฟังพี่นะครับ กิ่งกับพี่เราเลิกกันไปนานแล้ว ครั้งล่าสุดที่เราเจอเขาที่เขาใหญ่ คือครั้งสุดท้าย เขาก็ไปมีชีวิตของเขา ไม่เกี่ยวกับพี่แล้ว ถ้าเขาจะกลับมาเพื่อจะมาคบกันอีก พี่ก็จะปฏิเสษเขาไป ไม่ต้องห่วงนะครับ พี่จัดการได้ เขาจะไม่มาวุ่นวายกับเราแน่นอน เชื่อพี่"
ปรายลดานั่งยิ้มฟังเขาพูดตาแป๋ว
"พี่ไม่อยากสัญญา ไม่อยากสาบาน พี่อยากให้น้องปรายดูตัวตนของพี่ อยากให้รู้ว่าพี่จริงใจกับน้องปราย มากขนาดไหน เหมือนกันพี่มีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิดน้องปราย ตั้งแต่เจอน้องปรายพี่ก็ไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนเลย ไม่ใช่ซิ ก่อนเจอน้องปรายพี่ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว"
เขาจับมือของปรายลดามากุมไว้ "พี่รอน้องปรายได้เสมอ รอน้องปรายรับปริญญา หลังจากนั้นน้องปรายอยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่าให้พี่รอนานนักนะ ใจพี่จะขาด พี่ก็อายุมากแล้ว น้องปรายเห็นใจพี่บ้างนะครับ พี่ดีใจที่น้องปรายไม่รังเกียจพี่ ดีใจมากที่สุด ที่พี่ไม่ได้คิดอยู่คนเดียว รู้ไหม" เขาจับมือหญิงสาวขึ้นมาหอมเบาๆ
ทำเอาเจ้าของมือเรียวเขินหน้าแดง "ปรายขอตัวออกไปข้างนอกก่อนนะคะ พี่ตะวันจะได้ทำงานต่อ"
"ไม่ทำแล้วครับ พี่ไปด้วยดีกว่า สบายใจแล้วชายหนุ่มลุกขึ้นยืนโอบบ่าของปรายลดาเอาไว้"
"อ้าว...พี่ตะวัน ปรายเป็นคนทำให้พี่เสียงานไหมคะเนี้ย" หญิงสาวเงยหน้ามองเขา
"ไม่หรอก น้องปรายอุตสาห์เข้ามาเสริฟกาแฟพี่ทั้งที พี่ยอมเสียงานเอง เอาไว้ทำวันหลังก็ได้ หรือจะให้พี่นั่งกุมมือน้องปรายอยู่แบบนี้ทั้งวันก็ได้นะ พี่ไม่รีบ เขาพูดและส่งสายตายืนยันว่าเขาทำได้จริงๆ"
"ปรายว่าเรารีบไปหาพี่ภาษกับกานดีกว่านะคะ ป่านนี้สองคนนั่นคงเลือกแบบบ้านได้หลายแบบแล้ว"
"ไง...ตะวัน เดินยิ้มหน้าบานออกมาเลยนะ บอกแล้วว่าอย่าคิดมาก มีอะไรก็คุยไปเลย จะได้สบายใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย" ประภาษเงยหน้าจากแบบบ้านพูดกับทั้งสองคน
"น้องปรายก็เห็นใจคนแก่หน่อย ใจน้อยเป็นเรื่องธรรมดา เขาว่าคนแก่จะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งนี่เรื่องจริงนะ "
"แหม....พี่ตะวันแก่ที่ไหนคะ ยังไม่เห็นแก่เลย ยังแข็งแรงหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวขนาดนี้"
"เฮ้ย เฮ้ย นี่ไม่ทันไรเขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ น้อยๆหน่อยน้องปราย"
ทุกคนหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน ตะวันหน้าตาสดชื่น ร่าเริงขึ้นกว่าเมื่อวานมาก ไม่น่าเชื่อเลยว่า เรื่องนี้จะทำให้เขาทุกข์ใจ และซึมเศร้าได้ขนาดนี้
เวลาอยู่ต่อหน้าพนักงานเขาเป็นผู้ชายที่น่านับถือ น่าเกรงขาม แต่เรื่องที่เกี่ยวกับปรายลดา เรื่องนิดเดียวก็ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกเลย เขาไม่ชอบอะไรแบบนี้ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย แต่มันก็ทำให้เขามีความสุข ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกลับปรายลดา เขาเต็มใจ และเขาอยากรับรู้ทุกเรื่องราว ที่เกี่ยวกับปรายลดา