ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
"แม่ครับ รถคันนี้นั่งสบายไหมครับ" ตะวันสังเกตว่า แม่ของเขานั่งเอนหลังท่าทางสบายมาก
"สบายมากเลยลูก นิ่ง เสียงเงียบ เก้าอี้ใหญ่นั่งสบาย แม่ชอบ" นางดุจเดือนพูดตามที่ตัวเองรู้สึก
"น้องกาน ชอบไหม" ตะวันมองผ่านกระจกถามน้องสาว ที่นั่งแถวหลังคนขับ สายตาเขาเลยไปหาคนที่นั่งข้างกานดาราด้วย ได้เห็นสักนิดก็ยังดี แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว ได้อยู่ใกล้ๆ ได้เห็นหน้า
"ชอบค่ะพี่ตะวัน กานชอบตั้งแต่นั่งไปใต้แล้วนะคะ คันใหญ่ นิ่งและนิ่มสบายดี กานยังคุยกับปรายเลยค่ะ ตอนที่เราไปใต้ว่าชอบรถคันนี้นอนสบาย"
"ถ้าทุกคนชอบ พี่ว่าจะซื้อไว้ใช้สักคัน พี่ก็ชอบใช้แล้วติดใจเลย ใหญ่ไปนิดแต่ ขับสบาย แถมประหยัดน้ำมันด้วย เวลาพาแม่เดินทาง จะได้นั่งสบายๆ ไม่เหนื่อยมาก"
"ถ้าคุณจะซื้อบอกผมนะ ผมจะพาไปดู เซลล์ที่ขายให้ผม บริการดีมาก" ประภาษบอกกับตะวัน
"โอเคงั้น ไว้สักประมาณอาทิตย์หน้า เรามาดูด้วยกันนะ แม่กับน้องกานเลือกสีไว้ได้เลยนะครับ ผมคิดว่าไปนครนายกก่อน ไม่เกินอาทิตย์หน้า ผมจะขึ้นมาดูรถ ถ้ามีสีตามที่ต้องการ ก็จะตกลงซื้อเลย "
"กานพี่เขาตอบมาแล้วนะ ปรายส่งผ้าลอตเก่าไปให้เขาดู ห้าสิบชุด รับไปสามสิบ ที่เหลือถ้าขายไม่ได้ เราก็เก็บไว้ใส่เองเนาะ พี่เขาขอดูลอตใหม่ด้วย และจะบอกว่า โอนเงินแล้วด้วย ราคาเต็ม ไม่ต่อสักคำ ปรายว่ากลับไปถึงบ้านจะรีบซัก รีด แล้วก็ถ่ายรูปเลย เดี๋ยวรบกวนแม่ให้บอกพี่ๆไปทำความสะอาดห้องถ่ายรูปดีกว่า ฝุ่นคงเยอะน่าดู เดี๋ยวกานแพ้ฝุ่น ไหนจะฝุ่นผ้าอีก ดีใจจังเลย" ปรายลดาหันไปคุยกับกานดารา และยื่นโทรศัพท์ให้ดู
"กานดีใจด้วยนะปราย สุดยอดอ่ะ กานเข้าไปดูเพจพี่เขาแล้ว เขาเอาไปทำราคาแรงมากเลยนะ"
"ธรรมดาแหละ จริงๆ เพจปรายก็ทำนะ ตั้งแต่ขึ้นปี 4 มาเจอฝึกงานด้วย ปรายเลยไม่ได้ทำต่อ ยังมีลูกค้าเก่าทักมาเรื่อยๆ ขายได้บ้างแต่ไม่มีคนส่งให้ เพราะปรายไม่ได้เอาผ้าไปไว้ที่หอ มันเยอะมากหนักด้วย พี่ปราณดุด้วยล่ะ อยากให้ตั้งใจเรียนก่อน เพราะเวลาปรายทำผ้า ก็จะอยู่แต่กับผ้า หนังสือไม่อ่าน ปรายเลยต้องหยุด พูดแล้วก็คิดถึงผ้าจังเลย"
"ก็ไม่แน่นะปราย กานได้ไปอยู่ที่ไร่นานๆ ออกกำลังกายทุกวัน กานว่ากานหายจากภูมิแพ้แน่ๆ เพราะแค่ไปอยู่ช่วงก่อนฝึกงาน เจออากาศบริสุทธิ์ กานคงได้ช่วยปรายทำผ้า ได้ไม่มาก็น้อยล่ะ"
"ได้เลยตามนั้น เราต้องออกกำลังกายกันทุกวัน ช่วงนี้ก็ค่อยๆทำไปก่อน หลังรับปริญญาแล้วค่อยลุยเต็มทีเนาะ เออ.....กานรู้หรือยังว่ารับปริญญาช่วงไหน เราจะรับชนกันไหม"
"กานว่าน่าจะไม่ชนนะ กานดูมาแล้ว ห่างกันไม่กี่วันหรอก เดี๋ยวใกล้ๆ เราค่อยเอาชุดครุยมาถ่ายรูปด้วยกันก่อน ไม่เป็นไร วันรับจริงไม่น่าจะมีเวลาถ่ายรูปเยอะหรอก เพราะคนคงเยอะ น่าจะร้อนมากด้วย เราเอาชุดครุยมาถ่ายที่ไร่ก็ได้"
"ปรายก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ไว้เราดูสถานที่กันอีกที "
"อีกนิดเดียวก็จะถึงโรงงานแล้วนะครับทุกคน โค้งข้างหน้านี่ก็ถึงแล้ว เตรียมตัวนะครับ แม่ต้องตื่นเต้นมากแน่ๆ เลย ป้าๆ น้าๆ ที่โรงงานก็คงตื่นเต้นไม่แพ้กัน ทุกคนไม่รู้ว่าแม่กับน้องจะมาด้วย"
"ไปครับแม่ อาจจะแปลกตาไปบ้างนะครับ ผมต่อเติมไปเยอะเหมือนกัน เดี๋ยวเราไปที่ห้องรับรองก่อนนะครับ หลังจากนั้นแม่จะไปดูตรงไหนก็ค่อยไป "
ตะวันเดินรอปรายลดา เขาแตะข้อศอกหญิงสาวให้เดินไปพร้อมกัน
"ขอบคุณค่ะพี่ตะวัน" เธอเดินคู่ไปกับเขา คุณป้าดุจเดือนเดินนำหน้า ตามด้วยประภาษและกานดารา เธอคิดว่าจะเดินตามหลังทุกคนไป เขาก็ยังอุตสาห์ยืนรอ เพื่อที่จะได้เดินไปด้วยกัน
"นี่ถ้าน้องปรายมาฝึกงานที่โรงงานพี่ สงสัยพี่ตื่นแต่เช้ามาโรงงานทุกวันแน่เลย" เขาพูดลอยๆ
"แหม...พี่ตะวัน มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ปรายฝึกงานเสร็จแล้ว" ปรายลดายิ้มขำกับคำพูดของเขา
"ดีจังเลยนะคะ พี่ไม่ต้องเข้ามาดูงานทุกวัน โชคดีมากเลย ที่มีลูกน้องที่ไว้ใจได้ น้อยคนนะคะที่จะได้เจอแบบนี้ ครอบครับพี่ตะวันโชคดีมากเลยค่ะ" เธอชวนเขาคุยเรื่อยๆ
"ใช่ครับ พนักงานทุกคนรักพ่อกับแม่พี่มาก จริงๆ ตั้งแต่รุ่นปู่กับย่าแล้วนะน้องปราย พ่อกับแม่พี่สืบทอดกิจการ เพราะแบบนี้ไง ถึงทำให้พี่ต้องสู้ แต่กว่าจะสบายเหมือนทุกวันนี้ ก็แทบแย่ "
"พี่ถึงไม่มีเวลามีแฟนเลย คนที่เคยคบด้วย เขาก็ไม่รอ บางคนเข้าก็อยากสร้างครอบครัว อยากมีเวลาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่พี่เป็นคนที่ไม่ค่อยมีเวลา เลยทำให้สาวๆ เขาต้องถอยออกไป" เขาพูดไปเรื่อยๆ แต่ก็กลับมาทำหน้านิ่ง เมื่อเห็นว่าคนข้างๆ ไม่สนใจเขาเลย
"น้องปราย" เขาหันมามองหน้าหญิงสาวตรงๆ พูดเสียงดัง " น้องปรายครับ ฟังพี่อยู่ไหม พี่พูดตั้งนาน นี่ไม่สนใจกันเลยเหรอครับ"
"พี่ตะวันคะ เบาหน่อยก็ได้นะคะ นี่ไม่ใช่ที่บ้านนะคะ พี่เป็นผู้บริหาร ระมัดระวังตัวหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวมีใครมาได้ยินเข้า เขาจะนินทาเอา เขาพูดไปเรื่อยเปื่อย" ปรายลดาเลยต้องเตือนให้เบาเสียงลงบ้าง
"นี่น้องปรายดุพี่เหรอครับ พี่ต้องซ้อมกลัวไว้ก่อน จะได้ชิน" ตะวันหันมายิ้มให้ปรายลดาหน้าตาจริงจัง
"ไปค่ะเดินเร็วๆ ทุกคนรอที่ห้องประชุมแล้ว เหลือแต่เราสองคนมั้งเนี้ย" หญิงสาวหันมาดันหลังเขาให้เดินเข้าห้องประชุมใหญ่
พออยู่ต่อหน้าพนักงาน ที่มีทั้งรุ่นใหญ่ รุ่นกลาง รุ่นเล็ก ตะวันก็กลายเป็นผู้บริหารที่มาดเนี๊ยบมาก บุคลิกของเขานิ่ง น่าเชื่อถือ สมกับเป็บผู้บริหาร ไม่มีทีท่าเหมือนที่อยู่กับปรายลดาเลย
"สุดท้ายนี้ ผมขอขอบคุณพนักงานทุกท่านเลยนะครับที่อยู่ด้วยกันมานานมาก ช่วยเหลือกันตลอด ถ้าไม่มีพวกพี่่ป้า น้า อา โรงงานเราคงไม่ได้ก้าวมาไกลถึงขนาดนี้ ผมเป็นตัวแทนของครอบครัว ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะครับ"
ตะวันกล่าวปิดท้าย หลังจากการประชุมเสร็จสิ้นลง ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน วันนี้ดูแม่เขามีความสุขมากๆ ช่วงนี้เขาเห็นท่านยิ้มบ่อยๆ คงสบายใจและลืมความโศกเศร้าที่เสียสามีไปได้บ้างแล้ว เขาเองก็ตั้งใจว่าจะดูแลแม่กับน้องให้ดีที่สุด เขาจะไม่กลับไปเป็นคนที่เย็นชา หน้านิ่งเหมือนเดิม จริงๆ เขาต้องขอบคุณปรายลดา เพราะตั้งแต่เธอเข้ามาในชีวิตเขา ทำให้เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดี
"แม่ครับ เย็นนี้เรากินข้าวที่ไหนกันดีครับ แม่เหนื่อยไหม อยากกินข้าวนอกบ้านไหมครับ"
"ป้านวลทำไว้แล้วลูก กลัวเราไม่กลับไปกิน โทรหาแม่ตั้งแต่อยู่ในโรงงานแล้ว กลับไปกินที่บ้านกันดีกว่า หรือสาวๆ อยากไปกินที่ไหนกันไหม ไปส่งแม่ที่บ้านก่อนก็ได้นะลูก แม่ตึงขาเต็มที วันนี้เดินมากไปหน่อย ใช้พลังงานเยอะ ขนาดนี้ยังคุยไม่ครบคนเลย" นางดุจเดือนพูดแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณดี
"สาวๆ ว่าไง อยากไปกินข้าวนอกบ้านไหม" ตะวันถามคนข้างหลัง
"ไม่ดีกว่าค่ะ กานกับปรายไม่อยากไปแล้ว ปวดขาเหมือนแม่ และตอนนี้อยากอาบน้ำมากเลยค่ะ"
กานดาราตอบพี่ชาย เดี๋ยวนี้เธอกล้าที่จะคุยกับพี่ชายมากขึ้น สมัยก่อนที่จะเจอปรายลดา เธอกลัวและไม่ค่อยกล้าคุยกับตะวันเลย มีอะไรต้องผ่านแม่ตลอด
"งั้นเราก็กลับบ้านกันนะ กลับไปอาบน้ำ นอนพักเอาแรงสักหน่อย เย็นๆ ค่อยออกมาหาอะไรกินก่อนนอน" ตะวันสรุป เขาขับรถกลับบ้านอย่างมีความสุข วันนี้ได้พาแม่มาที่โรงงาน ตั้งแต่พ่อเขาเสียชีวิต แม่ก็ไม่มาที่โรงงานอีกเลย เพราะอะไรเขาก็ไม่อยากเดา แต่วันนี้เห็นแม่ความสุข เขาก็ดีใจมากๆ แล้ว เผื่อน้องกานจะสนใจเรื่องโรงงานบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้อยากเร่งน้องให้มากนัก ปล่อยให้เขาตัดสินใจเอง เขาตั้งใจไว้แล้วว่า จะไม่บังคับน้อง แต่จะคอยบอกและชี้แนะสิ่งดีๆให้
"ตะวันผมขอใช้ห้องทำงานสักหน่อยนะ ผมได้แบบจากคุณป้าแล้ว น้องกานก็เห็นชอบด้วย ผมจะร่างแบบคร่าวๆ ให้ทุกคนดูคืนนี้เลย อาจต้องขอใช้โต๊ะทำงานด้วย"
"ได้เลย สงสัยตรงไหนก็ถามน้องกานได้เลยน้องกานพาพี่ภาษไปที่ห้องทำงานพี่ที อย่าลืมเตรียมน้ำดื่มไปด้วยนะ ห้องนั้นไม่มีตู้เย็น"
"ได้ค่ะพี่ตะวัน เชิญทางนี้เลยค่ะพี่ภาษ "กานดาราเดินน้ำหน้าประภาษไปที่ห้องทำงานของตะวัน
"เชิญพี่ภาษตามสบายเลยนะคะ หญิงสาวเดินไปเปิดแอร์ให้เขา เดี๋ยวกานออกไปเอาน้ำดื่มเข้ามาให้ สักครู่นะคะ "
กานดาราเดินออกไปแล้ว ประภาษมองตามหลังของเธอไปจนลับตา
นี่เขาหน้าตาน่ากลัวมากรึยังไงนะ กานดาราดูมีท่าทางเหมือนเกรงๆ เขาบ่อยๆ น่าเอ็นดูจังเลย
"อ้าวน้องกานเตรียมน้ำไปให้พี่ภาษเขาแล้วเหรอ" ตะวันเห็นว่าน้องสาวเขารีบออกมาจากห้องทำงานเร็วจัง
"กานจะช่วยปรายเก็บโต๊ะ ล้างจานก่อนค่ะ แล้วก็ว่าจะอาบน้ำก่อนค่ะ เหนียวตัวมาก เสร็จแล้วถึงจะเตรียมน้ำไปให้พี่ภาษค่ะอีกครั้งค่ะ"
"กานไปอาบน้ำก่อนเลย ยิ่งเป็นภูมิแพ้ วันนี้เจอฝุ่นเยอะ เดี๋ยวจะคัน เหลืออีกนิดเดียวเอง ปรายทำคนเดียวได้" ปรายลดาบอกเพื่อนสาว แค่นี้เอง เธอทำแป๊ปก็เสร็จเรียบร้อย
"โอเค งั้นกานขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะเข้าไปหาพี่ภาษอีกรอบ" กานดาราวิ่งขึ้นไปบนห้อง
"พี่ชอบจัง อยากอยู่แบบนี้ตลอดเลย" ตะวันช่วยปรายลดาเก็บถ้วยจาน
"พี่ตะวันไม่ต้องค่ะ ปรายทำเอง พี่ไปนั่งเฉยๆ ดีกว่าค่ะ ปรายล้างแป๊ปเดียวก็เสร็จแล้ว" และก็เป็นดังที่เธอพูด หญิงสาวล้างถ้วยจาน แก้วคล่องแคล่วมาก เธอถอดผ้ากันเปื้อน หันหน้ามาหาคนที่นั่งยิ้มอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"เสร็จแล้วใช่ไหมครับ ป่ะ เราออกไปซื้อขนมมากินก่อนนอนดีกว่า ปล่อยให้ภาษกับน้องกานทำงานกันไป เดี๋ยวกลับมาค่อยเรียกเขามากินด้วย" ไม่พูดอย่างเดียวเขายังส่งสายตาอ้อน เสียจนคนโดนอ้อนต้องยอมตามใจเขา
"พี่ตะวันนี่นะ แทนที่ปรายจะเป็นคนขี้อ้อน กลายเป็นพี่อ้อนเสียเอง" หญิงสาวพูดและเดินเกาะแขนเขาออกไปที่รถ ตัวเธอเองก็รู้สึกมีความสุขมาก พอปล่อยใจให้ไปตามอารมณ์และความรู้สึก มันมีความสุขแบบนี้นี่เอง
"แล้วน้องปรายไม่อยากอาบน้ำก่อนเหรอครับ อาบก่อนได้นะ พี่รอได้" เขาชอบแบบนี้ ชอบที่หญิงสาวพูดคุยกับเขา เกาะแขนเขา ป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ นี่เขาคงติดเธอมาก อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดเวลา คิดแล้วก็อยากให้เธอรับปริญญาเร็วๆ เขาจะได้จัดการให้เรียบร้อยเรื่องสู่ขอ