ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ตั้งแต่ปรายลดากลับจากใต้ ถึงตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบหกเดือนแล้ว บ้านของตะวันสร้างเสร็จเรียบร้อยและย้ายเข้ามาอยู่แล้ว ตกลงว่าเขาสร้างบ้านสองหลัง หลังเล็กสร้างให้กานดารา เขาให้เหตุผลว่า เผื่อน้องสาวแต่งงานแล้วอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง เลยสร้างให้อีกหลัง ซึ่งประภาษก็เป็นคนออกแบบให้เหมือนเดิม นางดุจเดือนมีความสุขมาก ได้ทำอาหาร ได้ทำสวนครัว ได้ปลูกดอกไม้ ตอนนี้นางลุ้นอยู่อย่างเดียวคือ รอให้ตะวันแต่งงาน นางอยากเลี้ยงหลาน อยากอุ้มหลาน
นางไปทาบทามฝั่งของปรายลดาแล้ว แต่เห็นว่าปรายลดาขอเวลาอีกสักหน่อย นางเข้าใจในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน ปรายลดาเพิ่งจะเรียนจบ และรับปริญญาไป หญิงสาวอาจอยากอยู่กับตัวเอง อยากเป็นอิสระ ยังอยากอยู่คนเดียว ผู้หญิงเรื่องมีครอบครัวต้องคิดเยอะหน่อย แต่ลูกชายนางนี่ซิ ใจร้อน อยากแต่งเสียเร็วๆ บางทีผู้ชายก็ไม่เข้าใจผู้หญิง นางก็คอยบอกให้เขาใจเย็นๆ ต้องให้เวลาปรายลดาบ้าง
"พ่อว่ายังไงล่ะ พี่ดุจเดือนเขาทาบทามน้องปรายให้พ่อตะวันแล้วนะคะ แม่ว่าพ่อตะวันเขาก็ดูดีทุกอย่างเลยนะ ทั้งฐานะ หน้าที่การ อายุ พร้อมทุกอย่าง สามารถจะดูแลลูกสาวเราได้ ไม่ลำบากหรอก" นางพูดไปเรื่อยๆ แต่หน้าตาก็มีความกังวล
ซึ่งนายอลงกตเองก็สังเกตุเห็น "แล้วแม่จะหนักใจเรื่องอะไรเล่า ก็เขาดีเพียบพร้อมซะขนาดนั้น พ่อว่าเขาคงคบหาดูใจกันมาสักพักแล้วล่ะ เขาก็ดีกับลูกเราอยู่นะพ่อว่า สำหรับพ่อไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้าเขารักกัน ก็เห็นชอบตามนั้น"
"แม่ก็ไม่มีปัญหาอะไร ปัญหาอยู่ที่น้องปรายโน้น แรกๆ หลังกลับจากใต้ก็เห็นดีๆ อยู่นะ แต่ตอนนี้ชักยังไงๆ แล้วล่ะ ไม่รู้ละเมออะไรของเขา กำลังวุ่นวายกับเสื้อผ้าขายของ แม่ถามเขาแล้ว ลูกบอกว่ายังไม่อยากแต่ง อยากอยู่แบบนี้ไปก่อน เขาไม่ได้มีใคร แต่ก็ยอมรับว่าเขารู้สึกพิเศษกับพ่อตะวันนะคะ ไม่ได้รังเกียจอะไร เพียงว่ายังไม่อยากแต่งงาน เขาบอกเขาเพิ่งเรียนจบ ยังอยากใช้ชีวิตอิสระสักพัก"
"แล้วเรื่องงานล่ะแม่ น้องปรายเขาอยากสอบ หรืออยากไปทำอะไรที่ไหนไหม ถ้าอยากทำพ่อจะถามเพื่อนๆ พ่อให้ ไม่น่ายากหรอก เผื่อว่าเขาไม่อยากทำสวน ทำไร่"
"ลูกบอกไม่ทำค่ะ จะอยู่บ้าน ช่วยพ่อกับแม่" นางกรกนก ตอบสามีด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ นางรู้จักลูกสาวนางดี ลูกสาวคนเล็กของนาง นิสัยไม่เหมือนลูกสาวคนโต ปราณบอกง่าย อะไรก็ได้ ไม่คิดมาก แต่ปราย ก็บอกง่ายเหมือนกัน ฟัง แต่ไม่ทำตาม ถ้ามีใครมาเร่ง หรือมาวุ่นวายมากๆ ลูกสาวนางจะเริ่มเป็นตัวของตัวเองขึ้นมาทันที
คำว่าเป็นตัวของตัวเองของปรายลดาก็คือ ถ้ามันเริ่มเป็นปัญหามากๆ มีคนมาวุ่นวายด้วย หรือมาบังคับ ปรายลดาก็จะหนีเลย ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ลูกสาวนางจะไปอยู่เงียบๆ คนเดียว นางเริ่มที่จะมองเห็นปัญหาแล้ว ที่สำคัญพี่ดุจเดือนก็มาสร้างบ้านอยู่ติดกันเสียด้วย นางไม่อยากให้มีเรื่องบาดหมางกันเลย
นางคิดไว้แล้วตั้งแต่ปรายลดาไปฝึกงานที่ใต้ แล้วตะวันโทรมาขออนุญาต รอน้องปรายฝึกงานเสร็จและกลับมาพร้อมกัน เชื่อใจว่าตะวันไม่ล่วงเกินลูกสาวนาง และไว้ใจลูกสาวตัวเอง ว่าไม่ทำเรื่องเสื่อมเสียแน่ๆ คนอย่างน้องปรายถ้าไม่รักไม่ถูกใจจริงๆ แล้วก็จะไม่ยินยอมเลย นางเข้าใจปรายลดาว่า ปฏิเสษไม่ได้ เมื่อตอนอยู่ใต้ ในเมื่อผู้ชายเขาอาสาเอง ดีที่เขาไม่ได้บังคับขู่เข็ญลูกสาวนาง ฟังจากที่ปรายลดาเล่าให้ฟัง เขาก็เป็นสุภาพบุรุษ แถมปกป้องลูกสาวนางจากภัยร้าย เหมือนว่าจะดีแล้ว อยู่ๆ น้องปรายก็เหมือนจะเบื่อๆ คิดไปคิดมานางก็เริ่มปวดหัวขึ้นมา เด็กสมัยนี้เข้าใจยากจัง
นายอลงกต นั่งฟังภรรยาเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟัง ตัวเขาเองก็เริ่มไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา ถ้าเกิดลูกสาวเขามีความคิดแผลงๆ ขึ้นมาจริงๆ เขาจะทำยังไง จะมองหน้ากันติดไหม เขาก็เหมือนภรรยา รู้นิสัยลูกสาวเขาดี
เขาเข้าใจว่าตะวันอยากแต่งงาน อยากสร้างครอบครัว แต่อายุก็เพิ่งจะสามสิบกว่าปีเอง อีกสักสี่ห้าปีก็ยังไหว ขอแค่รอให้ได้ คนเราถ้าเป็นเนื้อคู่กัน ยังไงก็ไม่แคล้วกันหรอก เอาเถอะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ยังไงปรายลดาก็เป็นลูกสาวเขา จะผิดจะถูกก็ลูกเขา ตอนนี้เขาขอแค่ให้ลูกสาวเขาใจเย็นๆ แค่นั้นพอ
นี่ดีนะที่ลูกสาวคนโตแต่งงานเรียบร้อยแล้ว หมดห่วงไป รอแต่ว่าเขาจะมีหลานให้อุ้มเมื่อไหร่ ลูกสาวคนโตเป็นคนหัวอ่อน ใจเย็น ไม่ค่อยมีปัญหา ลูกสองคนนิสัยไม่เหมือนกันเลย หรือเป็นเพราะว่านางเลี้ยงลูกตามใจเกินไป ไม่หรอก อยู่ที่ตัวเด็กมากกว่า สอนเหมือนกัน เลี้ยงเหมือนกันทุกอย่าง ขนาดนิสัยยังไม่เหมือนกันเลย นางกรกนกคิดไปก็ถอนหายใจไป เภาวนาขอให้อย่ามีเรื่องอะไรเลย
"ปรายมีอะไรหรือเปล่า ทำไมพักนี้ปรายกับพี่ตะวันดูตึงๆ เล่าให้กานฟังได้ไหม ต้องมีอะไรแน่เลย กานถามพี่ตะวันก็ไม่ยอมพูด ปรายก็มาเป็นแบบนี้อีก ทะเลาะกันหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรหรอกกาน ก็ปกตินะ สงสัยช่วงนี้ปรายทำงานหลายอย่าง เลยรู้สึกเหนื่อยๆ เพลียๆ"
"อืม..ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว กานจะได้ไม่ต้องห่วง ช่วงนี้ที่โรงงานมีปัญหา พี่ตะวันก็เครียดๆ สงสัยว่ากานต้องเข้าไปช่วยพี่ตะวันบ้างแล้วล่ะ เห็นว่าบัญชีมีปัญหา กานต้องหยุดเรียนทำขนมสักพัก แต่ไม่เป็นไรหรอก กานบอกพี่ภาษไว้บ้างแล้ว ไว้ค่อยมาเรียนที่ร้านพี่ภาษก็ได้ พรุ่งนี้กานจะเข้าเข้ากรุงเทพฯ กับพี่ตะวัน ไปด้วยกันไหม แต่แม่คงไม่ไป แม่ติดที่นี่แล้ว จริงๆ กานก็ไม่อยากไปหรอกนะ แต่สงสารพี่ตะวัน เราช่วยได้ก็อยากจะช่วย"
"ไม่ไปดีกว่า กานไปเถอะ ปรายจะเข้าไปช่วยแม่ดูร้านที่ในเมืองสักหน่อย เห็นแม่บ่นว่าปวดขา เดินไม่ค่อยสะดวกนัก ช่วงนี้พวกวัสดุก่อสร้างขายดีมาก วันหลังค่อยกินข้าวกันนะ"
"ได้เลย ปรายก็พักบ้างนะ เห็นทำงานทุกวันเลย วันหลังไปที่บ้านบ้างสงสารพี่ตะวัน กานไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องพาแม่ไปเดินออกกำลังในไร่สักหน่อย"
กานดาราเริ่มที่จะเป็นห่วงพี่ชายขึ้นทุกวัน หลายวันมาแล้วเธอสังเกตว่า ตะวันคุยโทรศัพท์นานมาก บางทีก็คุยไลน์นานๆ ปกติพี่ชายของเธอจะไม่ใช้โทรศัพท์ในช่วงเวลาพักผ่อน แต่นี่เธอเห็นเขาหยิบโทรศัพท์ตลอดเวลา หลังๆ เริ่มเข้ากรุงเทพฯบ่อย บอกว่าไปโรงงานบ้าง ไปธุระบ้าง ไม่ชวนแม่ ไม่ชวนเธอ บอกว่าไปไม่กี่วันก็กลับ แต่ทุกครั้งกว่าจะกลับก็สองวันสามวัน ที่สำคัญ ไปบางครั้งปรายลดาก็ไม่รู้ด้วย ต้องมีเรื่องอะไรกันแน่ๆเลย ไม่งั้นไม่ตึงๆ กันแบบนี้หรอก เธอต้องรู้ให้ได้
จริงๆ แล้วที่โรงงานไม่ได้มีปัญหาอะไร เธอบอกปรายลดาไปอย่างนั้นเอง เรื่องบัญชงบัญชีอะไรก็ไม่มีปัญหา แต่เธออยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ที่ทำให้สองคนนี้ไม่ปกติเหมือนเดิม ปัญหาอยู่ที่พี่ชายเธอ เขาเป็นอะไรของเขาเธอไม่อยากคิด ขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย กานดาราหวั่นใจมาก
"พี่ตะวันคะ กานขอติดรถไปกรุงเทพฯ ด้วยนะคะ กานมีเรียนทำอาหารแถวสยามค่ะ กานจะไปอยู่บ้านสักสองอาทิตย์ ถ้าพี่จะกลับมาที่นี่ก่อนก็ไม่เป็นไรนะคะ กานอยู่ได้ พี่ตะวันชวนปรายไปด้วยกันไหมคะ กานจะได้มีเพื่อน"
"น้องปรายเขาจะว่างเหรอ ถ้าเขาไม่ว่างก็ไม่ต้องไปกวนเขาหรอกนะ เราไปกันสองคนก็ได้ น้องกานก็เตรียมตัวไว้ล่ะกัน พรุ่งนี้กินข้าวเช้าเสร็จเราก็ออกเดินทางกันเลย ดีเหมือนกัน กลับมาคราวนี้เรารับป้านวลกับลุงสรรมาเที่ยวที่ไร่ด้วยเลยดีกว่า แม่จะได้มีเพื่อน ให้ลุงกับป้าเขามาพักผ่อนด้วย อยู่แต่ในกรุงเทพฯ อาจเบื่อเผื่ออยากมาอยู่ที่นี่"
"ก็ดีนะคะ กานว่าลุงกับป้าต้องดีใจมากแน่ๆ เลยค่ะ งั้นกานไปจัดกระเป๋าก่อนนะคะ " แปลกจริงๆ เธอจะต้องรู้ให้ได้ว่า พี่ชายเธอทำอะไร และคิดอะไรอยู่ ปกติถ้าพูดถึงปรายลดาไม่ต้องบอกเลย พี่ชายเธอจะยินดีปรีดามากๆ เธอมาคิดดูว่าเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
หลังจากงานรับปริญญาของปรายลดาแน่ๆ ช่วงนั้นเธอยังเห็นพี่ชายเธอไปมาหาสู่ปรายลดาบ่อยๆ ไม่ใช่ซิ หลังจากงานแต่งของพี่ปราณ ใช่จริงๆด้วย หลังจากงานแต่งพี่ปราณ เธอรู้สึกว่าพี่ตะวันให้แม่ไปพูดกับ คุณน้าพ่อและแม่ของปรายลดาเรื่องที่จะสู่ขอ แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ตามเรื่องราวต่อเลย เพราะเธอต้องไปเรียนทำอาหาร และทำขนมที่กรุงเทพฯ ส่วนปรายลดาก็ยุ่งเรื่องงานในไร่ ที่ร้าน ไหนจะทำโน้นนี่นั่นอีกมากมาย ทำให้ทั้งเธอและปรายลดา ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กัน ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กันแค่นั้น
สาธุ หญิงสาวยกมือไหว้ท้วมหัว ขออย่าให้สิ่งที่เธอคิดเป็นจริงเลย ถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ มีหวังยุ่งแน่ๆ ถึงเธอจะเพียงแค่รู้จักปรายลดา แต่เธอก็รู้ว่าเพื่อนของเธอมีนิสัยเป็นยังไง ไม่อยากให้เกิดเรื่องร้ายแรงเลย แต่....ถ้ามันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ แล้วจะทำยังไงกันต่อไป จะมองหน้ากันติดไหม โอ้ย...ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว อันดับแรก เธอต้องรู้ให้ได้ว่าพี่ชายเธอ มีอะไรปิดบังอยู่ ใจเย็นๆ กานดารา อาการแบบนี้ของพี่ชายเธอมันมีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้น เป็นเรื่องอื่นไม่ได้เลย