ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
ผู้แต่ง
พรรณพสา2เรื่องย่อ
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักของปรายลดา(อ่านฟรีจนจบ)
ปรายลดา หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นตัวของตัวเอง รักแรกของเธอ ก็เจอคนเห็นแก่ตัวเสียแล้ว เอายังไงกับรักแรกดี ให้อภัยดีไหม แต่เขาก็ร้ายเหลือเกิน
“น้องกานครับ ลงมาเปิดประตูบ้านให้พี่หน่อยครับ พี่อยู่หน้าบ้านน้องกานแล้ว” ประภาษทำเวลาได้เร็วมาก อาจเป็นเพราะดึกแล้ว ทำให้บนถนนโล่งมาก
“สวัสดีค่ะพี่ภาษ” กานดารายกมือไหว้เขา “เชิญข้างไหนค่ะ พี่ตะวันคงอยู่ในห้องค่ะ กานลงมาก็ไม่เห็นแล้ว พี่ตะวันโทรหาพี่ภาษเหรอคะ”
“ใช่ครับ หลังจากพี่ตื่นมาอ่านแชทจากน้องกาน ไม่ถึงสิบนาทีตะวันก็โทรหาพี่ แต่พูดไม่รู้เรื่อง จับต้นชนปลายไม่ถูกเลย พี่เห็นว่าน้องกานจะกลับไร่พรุ่งนี้ พี่เป็นห่วงเลยมารับ ตะวันคงไม่มีสติขับรถหรอก อันตรายมาก”
“ขอบคุณพี่ภาษมากเลยนะคะ กานจะไม่คุยกับพี่ตะวันแล้ว กานคุยแล้ว กานผิดหวัง หมดศรัทธา หน้ายังไม่อยากมองเลย ”
“เอาน่า น้องกานยังไงเขาก็เป็นพี่ ตะวันเขาก็สำนึกผิดแล้ว”
“เล่าเรื่องให้พี่ฟังโดยละเอียดหน่อยได้ไหมน้องกาน ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“พี่ภาษนั่งก่อนนะคะ กานจะเล่าเรื่องคร่าวๆให้พี่ภาษฟัง”
"น้องกานทำใจให้สบายนะครับ ประภาษจับมือกานดารามากุมไว้ พี่เป็นห่วง น้องกานต้องแยกแยะให้ได้ อย่าไปซ้ำเติมพี่เขาอีกเลย พี่เชื่อว่าเขาได้รับบทเรียนแล้วล่ะ ตอนนี้พี่ห่วงคุณป้าดุจเดือน กับตะวัน คุณน้าพ่อกับแม่ของน้องปรายพี่ไม่ห่วง แรกเลยพี่ห่วงน้องปรายมาก แต่พอเห็นลงรูปในเพจวันนี้แล้ว พี่ก็หายห่วง ตอนนี้เหลือคุณป้ากับตะวัน เอาล่ะ น้องกานขึ้นไปพักผ่อนต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปดูตะวันเอง"
“ขอบคุณมากนะคะพี่ภาษ กานฝากด้วยนะคะ ถ้าพี่ตะวันไม่ไหว ยังไม่ต้องกลับไร่วันนี้ก็ได้นะคะ”
“น้องกานมีทิ้งแชทอะไรไว้ให้น้องปรายอ่านไหมครับ ในเพจ ทางไอจี เฟสบุค หรือทางอื่น ที่พี่ถามเพราะตอนนี้พี่ไม่อยากให้น้องปรายรับรู้อะไรทั้งสิ้น ปล่อยให้เขาไป ให้เขาสบายใจ”
“พี่ภาษคะ มันเป็นความตั้งใจของกานอยู่แล้วค่ะ กานจะไม่ให้เพื่อนรับรู้อะไรอีกแล้ว แค่นี้ปรายก็ทุกข์ และเสียใจมาก กานจะไม่ยอมให้ปรายมารับฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้อีกแล้วค่ะ พี่ภาษสบายใจได้เลยนะคะ แต่กานจะเข้าไปทักทายปรายในเพจ ตอนนี้ทำได้แค่นี้ค่ะ เดี๋ยวสายๆ กานจะโทรหาแม่ ไม่แน่ใจว่าแม่รู้เรื่องแล้วหรือยัง”
"พี่ว่าน่าจะยังไม่รู้นะครับ เชื่อเถอะว่าคุณน้าพ่อและแม่ของน้องปราย จะไม่พูดอะไรเลย เกี่ยวกับเรื่องนี้ "
“กานก็คิดแบบนั้นค่ะ พอได้ยินพี่ภาษพูดอีกทีก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย กานไม่อยากให้แม่เครียดเลย ช่วงนี้แม่เพิ่งมีความสุข ”
“น้องกานไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปดูตะวันเอง”
“ภาษผมขอบใจมากนะที่รับฟังทุกอย่าง ผมขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมผิดเอง ผิดคนเดียว ผมเห็นแก่ตัว”
ตะวันถอนหายใจ หลังจากที่เขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ประภาษฟังอย่างละเอียด
“สบายใจหรือยัง อาบน้ำและนอนพักผ่อนซะ คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมเข้าใจ และผมอยากจะบอกว่า เรื่องน้องปรายผมอยากให้ปล่อยแกไปก่อน อย่าตาม อย่าเซ้าซี้ เพราะมันจะยิ่งไปกันใหญ่ ถ้าคุณคิดว่าคุณรักน้องปรายจริงๆ ก็หยุดทุกอย่าง ส่วนเรื่องคุณน้า คุณต้องไปคุยเอง แต่ไม่ต้องห่วงนะว่าคุณน้าทั้งสองจะเล่าเรื่องนี้ให้คุณป้าดุจเดือนฟัง ผมรู้จักนิสัยของท่านดีทั้งสองคน และผมก็รู้จักน้องสาวผมดี ว่านิสัยเขาเป็นยังไง”
“คุณไม่มีสิทธิ์อะไรเลยตอนนี้เวลานี้ ถ้าคุณยังรักน้องปรายอยู่ ยังอยากแต่งงานกับเขา ยังรอเขาได้ ก็มีทางเดียวคือรอ แต่ถ้าคุณคิดว่าไม่สนใจแล้ว รอไม่ไหวแล้ว คุณก็ไปอยู่กับคนของคุณที่เขารักคุณ และตามใจคุณทุกอย่าง อย่ามายุ่งกับน้องผม คุณลองคิดทบทวนดูนะตะวัน อะไรกันแน่ที่คุณต้องการ หาตัวเองให้เจอ คิดทบทวนให้มากๆ ผมเป็นกำลังใจให้”
“ผมจะบอกว่าน้องผมรักคนยาก แต่ถ้ารักเขาก็จะรัก แต่....อย่าทำให้เขาไม่พอใจ เพราะถ้าเขาไม่พอใจ เขาก็จะไม่สนใจเลยว่ามีคนๆนั้นอยู่บนโลกใบนี้”
“เอาล่ะคุณพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะลงไปข้างล่าง ผมเจอน้องกานแล้ว ผมให้น้องไปนอน น่าจะเกือบไม่ได้นอนเหมือนกัน เขาห่วงเพื่อนรักของเขามาก วันนี้ยังไม่พร้อมกลับไร่ก็ยังไม่ต้องกลับ ผมจะอยู่เป็นเพื่อน ตามนี้นะ”
ประภาษออกไปนานแล้ว เขาก็ยังนอนไม่หลับ เขาทำอะไรลงไป เขากลัวใจปรายลดา เขาจะมีหน้าไปหาคุณน้าทั้งสองได้ยังไง เขาจะเริ่มต้นแบบไหน ไหนจะแม่เขาอีกล่ะ เขาทำให้ใครหลายคนเดือดร้อน ทำให้น้องปรายต้องเจ็บปวด เพราะเขาทำให้เธอต้องออกจากบ้าน น้องปรายอุตสาห์ไม่ไปทำงานที่ไหน อยากอยู่บ้านเพื่อดูแลพ่อกับแม่ เพื่อที่จะตอบแทนบุญคุณของท่านทั้งสอง เขาเห็นแก่ตัวที่ไปเร่งหญิงสาว เรื่องการแต่งงาน ยังไงเขาก็ผิดเต็มประตู
“พี่ภาษคะ ทำไมมานอนตรงนี้คะ ทำไมไม่เรียกกาน กานอยู่ในห้องก็นอนไม่หลับหรอกคะ น่าจะเรียกกาน จะได้เตรียมห้องให้พักผ่อน”
กานดาราลงมาเจอประภาษนอนที่โซฟาตัวใหญ่ที่ห้องรับแขก
“ไม่เป็นไรครับน้องกาน พี่เพิ่งลงมาจากห้องตะวัน อยากให้เขาอยู่คนเดียวคิดทบทวน พี่อยากให้เขาหลับ เพราะดูเขายังไม่ได้นอนเลย แต่ก็คุยรู้เรื่องแล้วล่ะ พี่คิดว่าวันนี้เราคงยังไม่ได้กลับไร่กันหรอก น้องกานก็ต้องพักผ่อน พี่ก็ยังไม่ได้นอน ไหนจะตะวันอีก คงยังไม่ได้นอนเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรคะพี่ภาษ กานคิดไว้แล้วค่ะ จะยังไม่กลับเร็วๆ นี้ ให้พี่ตะวันตั้งสติให้ได้ก่อน สรุปว่าแม่ยังไม่รู้เรื่องนะคะ กานเลยบอกว่าจะอยู่ต่ออีกหลายวัน”
“เดี๋ยวกานไปดูก่อนนะคะว่าป้านวลมีอะไรให้กินบ้างเช้านี้ พี่ภาษอย่าเพิ่งนอนนะคะ กินข้าวเช้าก่อน แล้วค่อยขึ้นไปพักผ่อน พี่ภาษหน้าโรยมาก เดี๋ยวกานมานะคะ”
"ได้ครับน้องกานก็ดีเหมือนกันนะ พี่เริ่มหิวแล้ว" เขาดีใจที่กานดาราเป็นห่วง
หญิงสาวไปดูอาหารเช้าในครัว ซึ่งป้านวลเตรียมเอาไว้ให้แล้ว เธอเดินออกมาตามประภาษไปกินข้าวด้วยที่ห้องอาหาร
“พี่ภาษค่ะไปกินข้าวกันเถอะค่ะ ป้านวลเตรียมไว้ให้แล้ว เสร็จแล้วพี่ภาษจะได้ไปอาบน้ำนอนพัก”
“ครับน้องกาน ดีเหมือนกันนะ วันนี้พี่คงไม่ดื่มกาแฟ กินข้าวเสร็จก็จะได้ขึ้นไปพักผ่อนเลย”
สองหนุ่มสาวกินข้าวเช้าด้วยกันเงียบๆ ต่างคนก็ต่างครุ่นคิดกับเรื่องที่ได้รับรู้มา
เกือบบ่ายสองโมง ตะวันตื่นแล้วเขานอนนิ่งๆ บนเตียง เขาละอายต่อใจมากกับสิ่งที่ทำลงไป ตลอดระยะเวลาเกือบสี่เดือน ที่เขานอกใจปรายลดา ตอนนี้เขารู้ และสำนึกแล้ว ว่าความเจ็บปวดของเขาที่เขากำลังเผชิญอยู่ ไม่ได้ครึ่งที่ปรายลดาเจ็บปวดเลย เขาจะไปขอโทษคุณน้าทั้งสอง และขอคำแนะนำจากท่าน เขามีคนอื่นไม่ได้หรอก เขาต้องการปรายลดาคนเดียว เขาไม่คิดว่าการประชดเธอ ผลของมันจะออกมาเป็นแบบนี้ เขายอมรับผิดทุกอย่าง น้องปรายจะลงโทษเขา ยังไงเขาก็ยอม จะให้เขาทำอะไรก็ได้เพื่อไถ่โทษ เขาเจ็บปวด และสงสารปรายลดามากที่ได้ฟังจากปากน้องสาวเขาว่า ปรายลดาต้องทำงานหนักในไร่ เกือบทุกอย่างเพียงเพื่อให้เหนื่อย และจะได้นอนหลับสนิท สงสารเหลือเกิน
“อ้าวตะวัน...มากินข้าวสักหน่อยจะได้มีแรง ผมคุยกับน้องกานแล้วนะ เราจะยังไม่กลับไร่วันนี้ สภาพของคุณไปไม่ถึงไร่หรอก อยู่ที่นี่แหละ ไว้ค่อยไปหาคุณน้า ผมไม่แนะนำให้โทรศัพท์ คุณต้องไปหาท่านเอง ผมกับน้องกานจะไปเป็นเพื่อน พยายามอย่าคิดมาก ทำใจดีๆ ไว้ ”
“ขอบใจนายมากนะภาษ ที่อุตสาห์เดินทางมาหา และขอบใจที่เข้าใจผม ไม่ซ้ำเติมกัน พี่ขอบใจน้องกานด้วยนะ ขอโทษที่ทำให้เพื่อนรักน้องกานเสียใจ” ตะวันเริ่มที่จะเครียดขึ้นมาอีก
“กินข้าวเถอะค่ะพี่ตะวัน จะได้มีแรง มีงานรอให้พี่เซ็นหลายแฟ้มค่ะ อยู่บนโต๊ะในห้องทำงาน เมื่อเช้าคนขับรถเอามาส่งไว้ให้ กานเลยบอกว่าเย็นๆ ให้มารับกลับไป”
ขอบใจนะน้องกาน วันนี้มีรูปลงในเพจบ้างไหม?
“พี่ตะวันลองเข้าไปดูซิคะ เช้านี้กานยังไม่ได้เข้าไปดูค่ะ แต่รู้ว่าชุดที่ลงเมื่อวานขายได้หมดแล้ว กานคิดว่าน่าจะลงแล้วล่ะค่ะ กานยังทำใจยังไม่ค่อยได้เลยยังไม่เข้าไปดูค่ะ กานอิ่มแล้วขอตัวขึ้นไปพักก่อน พี่ตะวันอย่าลืมเข้าไปเซ็นเอกสารนะคะ ขอตัวค่ะ” หญิงสาวเดินขึ้นห้องนอนไปอย่างเหงาๆ ใจก็อยากดูเพจ อีกใจก็ไม่อยากดู สงสารปรายเหลือเกิน แทนที่จะได้อยู่บ้าน ต้องไปเร่ร่อนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ จะเป็นแบบนี้อีกนานไหม เธอนั่งคิดวนเวียนไปมาอยู่คนเดียว ในที่สุดก็ตัดสินใจเข้าไปดูในเพจ
รูปชุดที่ลงใหม่สวยมาก ฮาวายทั้งนั้น ลงแป๊ปเดียว ก็หมด มีหลายคนที่เอฟไม่ทัน แค่นี้เธอก็สบายใจแล้ว รูปที่ถ่ายเป็นการตั้งกล้องถ่ายเอง เน้นให้เห็นลายผ้า หน้านางแบบไม่ค่อยเห็น ดูก็รู้ว่าตั้งใจไม่อยากให้ใครเห็นหน้าชัดๆ ปรายลดาหุ่นดีใส่อะไรก็สวย เห็นรูปแล้วก็ค่อยคลายความคิดถึงลงมาบ้าง เธอเข้มแข็งอยู่แล้วปราย อยู่ทางนี้ฉันก็ส่งกำลังใจให้เธอตลอดเวลา ขอให้เธอปลอดภัย ขอให้สิ่งศักดิ์คุ้มครองเธอ