ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง - ตอนที่ 2 แอนนี่ โดย คุณหญิงเล็ก @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สืบสวนสอบสวน,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม

สืบสวนสอบสวน

นักสืบหนุ่มเพิ่งเรียนจบมาหมาดๆ กลับเจอภารกิจแรกที่แสนอันตราย แต่แล้วชายแก่คนนึง กับนาฬิกาปริศนาก็ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไป

ผู้แต่ง

คุณหญิงเล็ก

เรื่องย่อ

ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 1 ปฏิเสธไม่ได้,ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 2 แอนนี่,ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 3 ตุ๊กตา,ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 4 ปิดคดีแอนนี่

เช้าในวันที่ฟ้าสดใส ห้องนอนของเคน รีลบาส เสียงนาฬิกาพกโบราณส่งเสียงซ่าๆ ปลุกเขาตื่น แต่คราวนี้เขาฟังออก มันเรียกชื่อตัวมันเอง

"กอร์ฟ เฟนนอล" เขาลุกไปหยิบมันมา เพื่อฟังซ้ำอีกครั้ง "แอนนี่ ...แอนนี่ที่รัก" เขายิ่งฉงนในใจมากขึ้น แอนนี่คือชื่อคนแน่ๆ

แต่แล้วไม่นานนักก็มีหญิงสาวตำรวจคนหนึ่งกดออด พร้อมยื่นเอกสารบางอย่างให้เขาถึงหน้าบ้าน เขาหยิบเอกสารนั่นมาดู

"ผู้หญิงคนนี้มีลูกสาว เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงอายุ 4 ปี แต่ไม่ได้วิ่งเล่นเหมือนเด็กทั่วไป เพราะมีแม่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมสามีตัวเองมานานกว่า 8 เดือน เพราะหลักฐานไม่เพียงพอ" เธอกล่าว "คุณเคน คุณเป็นตำรวจสืบสวน"

"แค่เคย..." เคนตอบขณะเปิดดูเอกสาร

"คุณทำงานได้ ความผิดนั้นมันผ่านมานานแล้ว"

"ยังไง"

"รับงานนี้สิ"

"ทำไมต้องเป็นผม"

"ถามตรงประเด็นดี คุณควรได้รับโอกาส เพราะงานที่พลาดในครั้งแรกมันเปลี่ยนชีวิตคุณ ฉันรู้คุณเศร้ามาก และฉันอยากจะช่วย"

"ทำไมถึงอยากช่วยล่ะ"

"เพราะฉันไม่เชื่อว่าคุณผิดจริง คุณแค่พลาด ซึ่งสำหรับคุณ มันช่างยิ่งใหญ่นัก ...แต่ถ้าคุณไม่สนใจงานนี้ ฉันกลับล่ะ" หญิงสาวเดินหันหลังให้ทำทาทีจะไป แต่ชายหนุ่มไวกว่า เขาจับแขนเธอไว้ก่อนจะดึงตัวเข้ามาแนบอก

"บอกก่อนสิ งานนี้จะช่วยผมได้ยังไง"

"ปล่อย" เธอผละออก และเคนก็ยอมปล่อยแต่โดยดี เธอจึงพูดต่อ "ผู้หญิงคนนี้ชื่อเบลล่า เธออ้างว่าหลักฐานไม่เพียงพอให้เธอบริสุทธิ์ ถ้าคุณเคลียร์ได้ คุณก็ได้กลับไปทำงาน เราจะช่วยเธอตามหาหลักฐาน"

"เราหรอ" เคนถามพร้อมยิ้มเย้ยตัวเอง "ทำไมตำรวจถึงให้โอกาสเธอถึง 8 เดือน ทั้งๆ ที่หลักฐานไม่เพียงพอ เธอน่าจะติดคุกได้แล้วนะ"

"เพราะลูกสาวของเธอขอร้อง เธอบอกว่ามีหลักฐาน จึงไม่ยอมให้แม่ตัวเองเข้าคุก"

"ทำไมตำรวจไม่เชื่อเด็ก"

"เพราะเด็กไง เธอแค่ 4 ปี"

"หึ..." เคนหัวเราะเบาๆ "ได้ ...ผมรับงานนี้ เพราะผมเชื่อเด็ก" เขายื่นมือออกไปทักทาย "เคน รีลบาส" ฝ่ายหญิงยื่นมาตอบ

"อลิซ ซีลแบน"

หลังจากทั้งคู่คุยรายละเอียดงานกันเรียบร้อย เคนเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราว และประมวลผลคดีนี้คนเดียวในห้องทำงาน เขาเข้าใจหลายๆ อย่างในคดี ติดที่หลักฐานตามที่คุยกับอลิซเอาไว้จริงๆ จนกระทั่งมืดเขาตัดสินใจพักผ่อน ระหว่างเดินไปที่เตียง นาฬิกาพกโบราณก็ส่งเสียงขึ้นมา

"แอนนี่...แอนนี่ที่รัก" เขาหยิบมันขึ้นมาดู แล้วเปิดออกนาฬิกาใส่ถ่าน ปรับเวลาแล้ว แต่กลับบ่งบอกเวลาอยู่ที่ตี 3 เข็มกระดิกอยู่กับที่ไม่ไปไหน

"พรุ่งนี้ค่อยเอาไปที่ร้านแล้วกัน" เคนบอกตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอน

เวลาเย็นของวันถัดมา หลังจากสืบคดีต่อเขากะจะเอานาฬิกาไปซ่อมที่ร้าน แต่มันกลับเดินปกติ เวลาก็ชี้ปกติ จนเขาสงสัย เขาวางมันไว้ที่เดิม แล้วเดินออกมา

"แอนนี่..." เสียงของนาฬิกาดังขึ้นอีก เขาเริ่มโมโหนิดๆ เดินไปเปิดดูเวลา มันกลับชี้ที่ตี 3 โดยเข็มกระดิกอยู่กับที่เหมือนเดิม เขาจึงเอามันใส่ในกระเป๋าแล้วตรงไปยังร้านเดิม

เมื่อถึงร้าน เคนรีบส่งนาฬิกาพกโบราณให้เจ้าของร้านดูทันที

"เข็มมันไม่ขยับน่ะครับ"

ชายหนุ่มเจ้าของร้านหยิบมาตรวจสอบพบว่ามันยังเดินปกติ บ่งบอกเวลา 2 ทุ่มของวันนี้

"ปกตินะครับ" เจ้าของร้านกล่าว

"มันอยู่กับผมมันไม่ปกติครับ นาฬิกามันชอบหยุดอยู่ที่ตี 3 เข็มกระดิกดิ๊กๆ แต่ไม่ไปไหน มันเป็นอะไรครับ" เคนพูดปนอารมณ์โมโหเล็กน้อย

เจ้าของร้านตรวจสอบดูอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่งคืนให้

"ผมตรวจดูแล้วปกติดีครับ ถ้าหากมีอาการอย่างที่คุณว่าอีกก็เอามาให้ผมดูทันทีเลยนะครับ" เคนถอนหายใจก่อนจะจำใจยอมรับ

"ครับ ขอบคุณครับ" เคนรับนาฬิกาพกโบราณเรือนนี้กลับมาก่อนจะเดินออกจากร้าน

"เธออยู่ที่นี่..." เสียงเบาๆ ซ่าๆ ชวนขนลุกดังขึ้นจากนาฬิกาในมือ เขาเงี่ยหูฟังมันอย่างตั้งใจ "แอนนี่...กลับมา"

"แอนนี่อยู่ที่นี่หรอ ใครกัน" เคนพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะคิดว่าไม่มีอะไร แต่แล้วในหัวเขาก็สั่งการขา 2 ข้างให้เดินไปหาเจ้าของร้านอีกครั้ง "ขอโทษนะครับ รู้จักคนชื่อแอนนี่รึป่าวครับ"

"...ไม่นะครับ มีอะไรรึป่าว" เจ้าของร้านนึกก่อนจะตอบออกมา เคนก้มหัวให้เล็กน้อยแล้วคิดกับตัวเองว่าเขาบ้าไปแล้ว เชื่อเสียงจากนาฬิกาที่ได้ยินอยู่คนเดียว

วันรุ่งขึ้นเคนกับอลิซต้องไปเจอเบลล่า ผู้หญิงที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกรเพื่อสอบปากคำเพิ่มเติม แต่เมื่อเจอกับเธอ เคนก็ต้องแปลกใจกับเด็กผู้หญิงวัย 4 ปี ที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอด้วย

"เธอเป็นพยานคนเดียวของฉันในที่เกิดเหตุค่ะ" เบลล่ากล่าว

"แล้วเราจะสอบปากคำเธอที่หลังครับ เชิญคุณก่อน" เคนพูดพร้อมผายมือเชิญเบลล่าเข้าไปในห้องสอบสวนโดยมีอลิซกับเด็กหญิงอยู่ในห้องข้างๆ เฝ้าดูแม่ตัวเองให้ปากคำกับเคน

หลังจากสอบปากคำจบ นอกจากจะไม่พบอะไรเพิ่มเติมแล้ว ยังตอกย้ำอีกว่าหลักฐานไม่เพียงพอจริงๆ

"ผมขอสอบปากคำเด็กหน่อยนะครับ" เคนพูดกับอลิซ

"ฉันเคยคุยกับเธอแล้ว แต่เธอไม่ยอมพูดอะไรเลย" อลิซบอก

"ผมจะลองดู" เขายืนยัน พลางนั่งลงคุยกับเด็กหญิง "อาขอคุยด้วยได้มั๊ยครับ"

เด็กหญิงจับมือเบลล่าไว้แน่นก่อนจะหันไปหาเธอ เธอพยักหน้าให้ลูกสาว เด็กหญิงจึงยอมแล้วหันมาพยักหน้าให้เคน เขาจึงจูงมือเธอเข้าไปให้ห้องสอบสวน เขาอุ้มเด็กหญิงนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ปรากฏให้เห็นขาสั้นๆ ของเธอที่ลอยจากพื้น

"อาชื่อเคนนะ หนูชื่ออะไร" เคนเปิดบทสนทนาก่อนด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

"..." เด็กหญิงนิ่งเงียบไม่ยอมพูดจา หันไปหันมารอบห้องราวกับหาอะไรบางอย่าง

"...เดอรีน คือชื่อหนูใช่มั๊ย" คราวนี้เด็กหญิงพยักหน้ามองเคนด้วยสายตาเป็นกังวล "หนูหาอะไรอยู่หรอ คุณแม่หรอ" เดอรีนส่ายหน้า เคนยิ่งสงสัย ปกติแล้วเด็กวัยเท่านี้จะต้องเรียกหาคนใกล้ตัวอย่างเดียวสิ "หนูหาอะไรอยู่จ้ะ"

"..." เธอไม่ยอมตอบ ก้มหน้าหงุดทำปากแบะเหมือนจะร้องไห้

"อาช่วยหานะ" เขาเอ่ย เดอรีนเงยหน้ามองเคนก่อนจะยอมพูด

"อาจะช่วยจริงหรอคะ"

"จริงสิ ไม่ว่าอะไร อาก็จะช่วยหนู"

"อาพูดเหมือนพวกเขา" เคนรู้ดีว่าพวกเขาที่เดอรีนหมายถึง คงหมายถึงตำรวจคนอื่นๆ

"อาไม่เหมือนพวกเขา" เขาตั้งใจพูดจากใจจริง "หนูอยากให้อาช่วยหาอะไรคะ" เขาถามอย่างอ้อมน้อมกับเดอรีน แต่คำตอบของเธอกลับทำให้เคนตกใจจนแขนที่ลองอยู่บนโต๊ะตกลง

"แอนนี่ค่ะ" เดอรีนพูดชื่อที่เคนคุ้นเคย เขาจึงรีบถามต่อ

"แอนนี่เป็นใครคะ"

"อาไม่รู้จักหรอกค่ะ อาก็เหมือนพวกเขา"

"อารู้จักสิ" เคนตอบด้วยความจริงใจปนกังวลเล็กน้อย

"อารู้จักได้ยังไงคะ พวกเขาไม่มีใครรู้จักเลย" เดอรีนพูดอย่างน้อยใจ

เคนหยิบนาฬิกาพกโบราณขึ้นมา ก่อนจะส่งให้เดอรีน

"มันบอกอา...ความลับของเรานะคะ"

เธอมองนาฬิกาเรือนนั้นก่อนจะมองหน้าเคนอีกครั้ง คราวนี้เธอยิ้ม

"ค่ะ หนูเชื่ออา" เคนเก็บนาฬิกากลับเข้ากระเป๋าก่อนจะคุยอย่างจริงจัง

"เอาล่ะ งั้นเรามาคุยกัน...แอนนี่เป็นใครคะ"

"แอนนี่คือเพื่อนหนูค่ะ"

"เพื่อนที่โรงเรียนหรอ"

"ไม่ค่ะ แม่ซื้อให้เป็นของขวัญเมื่อตอนพ่อยังอยู่"

"ของขวัญ ...แอนนี่ไม่ใช่คนหรอ" เคนสงสัย

"ไม่ค่ะ แอนนี่เป็นตุ๊กตา"