ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง - ตอนที่ 3 ตุ๊กตา โดย คุณหญิงเล็ก @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สืบสวนสอบสวน,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม

สืบสวนสอบสวน

นักสืบหนุ่มเพิ่งเรียนจบมาหมาดๆ กลับเจอภารกิจแรกที่แสนอันตราย แต่แล้วชายแก่คนนึง กับนาฬิกาปริศนาก็ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไป

ผู้แต่ง

คุณหญิงเล็ก

เรื่องย่อ

ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 1 ปฏิเสธไม่ได้,ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 2 แอนนี่,ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 3 ตุ๊กตา,ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 4 ปิดคดีแอนนี่

หลังจากสอบปากคำเดอรีนแล้ว เคนได้กลับบ้านไปคิดทบทวน หาเบาะแสของตุ๊กตาที่ชื่อแอนนี่ โดยคิดว่าตุ๊กตาตัวนั้นอาจซ่อนอะไรไว้

"แอนนี่...แอนนี่" เสียงซ่าๆ ดังมาจากนาฬิกาพกโบราณอีกครั้ง เคนหยิบมันมาเปิดออกดู เวลาบ่งบอกตี 3 เหมือนเดิมไม่มีผิด แต่คราวนี้มันต่างออกไป อุณหภูมิของนาฬิกาเย็นลงราวกับน้ำแข็ง สีทองของมันเริ่มมีหิมะขาวมาบดบัง เคนตกใจจนเผลอทำมันตกพื้น

"เกิดอะไรขึ้น" เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกานั่นอีกครั้ง "...แอนนี่" เป็นเขาเองที่เอ่ยชื่อนี้ออกมา แสงสว่างว้าบขณะที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับนาฬิกาพกโบราณ ตัวของเขาบิดเบี้ยวไม่มีรูปลักษณ์ เคลื่อนไหวไปมาราวกับน้ำเปล่า แต่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ จนกระทั่งเคนหมดสติไป

เคนตื่นขึ้นมาในความว่างเปล่า ความเย็นของพื้นน้ำแข็งในฤดูหนาวทำเขาตกใจ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร รอบตัวของเขาก็หมุนวนดั่งพายุ รอบข้างเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยุดลงที่พื้นพรมสีแดง หิมะขาวนอกหน้าต่าง โซฟาสีเขียวที่ดูน่านอน ในห้องตกแต่งอย่างกับคืนคริสต์มาสอีฟ

"ฮ่าๆ แม่คะ มาเร็วๆ เข้า" เด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งมาทางเขาจนเขาหลบไม่ทัน เขาคิดว่าต้องชนแน่ๆ แต่เปล่าเลย เด็กน้อยคนนั้นทะลุผ่านตัวเขาไปราวกับอากาศ เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมาดู ปรากฏรูปร่างโปร่งแสงเบาบางดั่งขนนก

"อย่าวิ่งสิ ยังตกแต่งบ้านไม่เสร็จเลยนะคะ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นตามหลังเด็กน้อย เดินออกมาจากทางเดียวกับเด็กหญิง

"หนูอยากเปิดกล่องของขวัญแล้วค่ะ แอนนี่ก็อยากเปิดเหมือนกัน ใช่มั๊ยแอนนี่" เด็กน้อยหันไปถามตุ๊กตาในมือ

"นั่นแอนนี่หรอ" เคนพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะจ้องมองไปยังตุ๊กตาที่มีลักษณะเหมือนคน ผมสีทอง แขนยาว ขายาว แต่ไม่สูงไปกว่าเด็กหญิง ราวกับเป็นเด็กอีกคนนึงเลยก็ว่าได้

"ยังเปิดไม่ได้ค่ะ รอคุณพ่อก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมาแล้ว เล่นกับแอนนี่ไปก่อนนะ แม่ไปทำอาหารต่อ"

"ค่ะ คุณแม่" เด็กหญิงตอบรับ ก่อนจะมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น "คุณพ่อแน่ๆ เลย" เด็กหญิงกระโดดลงจากโซฟา เตรียมเดินไปทางประตูหน้าบ้าน แต่เมื่อเด็กน้อยเปิดประตู ก็พบกับชายร่างใหญ่ เดินเหนื่อยหน่ายเข้ามา

"คุณเป็นอะไรไปคะ" หญิงสาวรู้สึกเกรงกลัว รีบไปจับเด็กน้อยให้ถอยออกมา "เกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรรึป่าวคะ"

"ผมไม่ผิด" ชายคนนั้นตอบ "แค่ชนเอง"

"ชน...คุณชนใครคะ คุณขับรถชนคนหรอ" หญิงสาวจับลูกสาวตัวเองถอยห่างคุณพ่อมาเรื่อยๆ

"ไอ้คนเร่ร่อนนั่น มันขวางรถผม มันสมควรตายแล้ว"

"ไม่ถูกนะคะ คุณชนเขา คุณต้องรับผิดชอบสิ"

"แต่มันเป็นไอ้เร่ร่อน กฎหมายไม่ได้คุ้มครองมัน ผมไม่ผิด ผมไม่ผิด!"

"ค่ะๆ คุณไม่ผิด" ชายคนนั้นเสียงดังขึ้นจนหญิงสาวตกใจ เด็กน้อยร้องไห้ เพราะความกลัวพ่อตัวเอง

"เงียบ! จะร้องทำไม" ชายร่างใหญ่ขู่ลูกสาวตัวเอง เด็กน้อยจึงหันไปกอดแม่พร้อมตุ๊กตาในมือ "กูถามว่าจะร้องทำไม! มึงอยากให้ใครมาเห็นกูฆ่าคนหรอ!" ชายร่างใหญ่ตะคอกพลางเดินเข้ามาใกล้เด็กหญิง หญิงสาวยกมือห้ามเขาไว้

"คุณ...หยุดตะหวาดเถอะค่ะ เดอรีนตกใจ เลยร้องไห้ออกมาเท่านั้นเอง" หญิงสาวใจเย็นแล้วนั่งลงคุยกับลูก "เดอรีน เข้าห้องนอนไปก่อนนะคะ เดี๋ยวแม่เรียกมากินข้าวนะ"

เด็กหญิงพยักหน้า ก่อนจะขยับตุ๊กตาในมือ แล้วเดินไปทางห้องนอนตัวเอง แต่ก่อนจะได้เดินไปชายร่างใหญ่ที่เริ่มเสียสติกลับลากเด็กน้อยกลับมาตะหวาดใส่อีกครั้ง

"มึง...มึงว่ากูผิดมั๊ย" หญิงสาวเห็นดังนั้นรีบเข้ามาดึงตัวลูกสาวออกจากมือสามีตัวเอง "มันเป็นไอ้เร่ร่อน กูไม่ผิด ใช่มั๊ย กูไม่ผิด!"

"คุณคะ ปล่อยลูกเดี๋ยวนี้นะคะ ลูกเจ็บ ลูกร้องไห้แล้ว"

"มึงสั่งกูหรอ!" ชายร่างใหญ่ปล่อยตัวลูกสาวอย่างแรง จนเด็กน้อยล้มลงแขนกระแทกกับโต๊ะ จนตุ๊กตาหลุดจากมือ พลางตะคอกใส่ภรรยาตัวเองด้วย "มึงว่ากูผิดใช่มั๊ย" สามีชี้หน้ากล่าวหาหญิงสาว

"คุณคะ! คุณกำลังทำร้ายลูกอยู่นะ หยุดซักที" คนเป็นแม่เริ่มหัวเสียกับการกระทำของสามี รีบพยุงลูกลุกขึ้น ก่อนที่เด็กน้อยจะรีบวิ่งเข้าห้องปิดประตูไป

"มึงสั่งกูอีกแล้วนะ กูไม่หยุด"

"แต่คุณทำร้ายลูกนะคะ"

"กูทำอะไรมัน มึงบอกให้กูปล่อย กูก็ปล่อยแล้วไง"

"ใช่ค่ะ คุณปล่อย แต่ลูกเจ็บนะคะ"

"แล้วยังไง ให้กูไปขอโทษหรอ กูต้องขอโทษมันรึไง!"

ชายร่างใหญ่ตบหน้าหญิงสาวจนเธอล้มลงหัวกระแทกโต๊ะ เลือดไหลเป็นทางจากขมับลงแก้มขาวๆ ของเธอ ฝ่ายชายกำลังจะทำร้ายซ้ำอีกครั้งเธอก็รีบวิ่งหนีไปด้านหลังสามีทันที เขาไล่ตามแต่ไม่ทัน หญิงสาวกดโทรศัพท์บ้าน 999 ติดต่อหาตำรวจ ชายร่างใหญ่โกรธจัดตบหน้าภรรยาตัวเองไปอีกครั้งก่อนจะก่นด่าเธอ

"นี่มึงโทรหาตำรวจหรอ ให้มันมาจับกูใช่มั๊ย"

"มึงตบกูอีกแล้วนะ!"

โทรศัพท์ไม่ได้ถูกวางลงกับตัวเครื่อง มันห้อยสายอยู่ข้างโต๊ะ และยังคงต่อสายไปยังตำรวจอยู่

เสียงตบตี และทำร้ายยังคงดังส่งเสียงไปยังปลายสายของโทรศัพท์ จนกระทั่งเสียงมีดที่หญิงสาวหยิบมาขู่ชายร่างใหญ่

"มึงจะฆ่ากูหรอ เอาเลย แทงมาเลย!"

คนเป็นสามีบีบมือหญิงสาวกะให้มีดหล่นจากมือ แต่กลับผิดคาด มีดปักลงกลางอกของชายร่างใหญ่จนล้มลงคนเป็นภรรยาตกใจ นั่งตัวสั่น หลังพิงเคาท์เตอร์ครัวอย่างนิ่งเงียบ

เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ตำรวจได้รับข้อมูลเพียงว่าสามีภรรยาทะเลาะกันแล้วพลาดพลั้งฆ่าสามีตาย โดยไม่มีใครรู้ความจริงนอกจากหญิงสาว และเด็กน้อยที่เปิดประตูออกจากห้องเมื่อเสียงเงียบลง

"แอนนี่...แอนนี่" เสียงเดียวกันกับนาฬิกาดังขึ้นในหัวของเคนอีกครั้ง เขาเห็นภาพเหตุการณ์ทุกอย่าง ราวกับกล้องวงจรปิด อย่างกับเขากำลังเปิดวิดีโอดูภาพนั้นอยู่ "แอนนี่...แอนนี่" เสียงนั่นทำให้เคนปวดหัวอย่างหนัก เขาหลับตาลง โลกหมุนราวกับเครื่องเล่นเด็ก เขาล้มลงนอนกับพื้นเย็นๆ ก่อนจะอุ่น และนิ่มขึ้น

เคนลืมตาขึ้นมาพบแสงสว่างจากโคมไฟ และตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงในห้องนอน

"ฟื้นแล้วหรอ" อลิซถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเคนได้สติ

"เกิดอะไรขึ้น"

"ฉันไม่รู้ ฉันมาหาคุณที่บ้าน แล้วบ้านไม่ได้ล็อค เข้ามาก็เห็นคุณก็นอนอยู่กับพื้น ฉันเลยลากคุณมานอนบนเตียงนี่แหละ" เธอเล่าเหตุการณ์ให้ฟังคร่าวๆ ก่อนจะถาม "คุณโอเคมั๊ย รู้สึกยังไงบ้าง"

"ผมปวดหัว"

"กินยามั๊ย ยาอยู่ไหนคะ"

"ไม่เป็นไรครับ พักซักแปปก็หาย" เขาขยับตัวเล็กน้อยให้เข้าที่เข้าทาง "คุณมาหาผม มีธุระอะไรหรอครับ"

"ฉันเห็นคุณอาการไม่ดีตั้งแต่สอบปากคำเด็กที่ชื่อเดอรีน ฉันเป็นห่วงก็เลยตามมา"

"คุณเป็นห่วงผมหรอ"

"ในฐานะเพื่อนร่วมงานเท่านั้นแหละค่ะ"

"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร" เคนยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีเขินอายกับคำพูดตัวเอง

"ถ้าคุณไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันกลับก่อนนะคะ" หญิงสาวพูดพลางลุกขึ้นยืนเตรียมออกจากห้อง

"ผมไปส่ง..."

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณพักเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่"

"ขอบคุณครับ"

"ค่ะ"

หลังจากหญิงสาวออกจากห้องนอนไป เคนก็นั่งครุ่นคิดกับเรื่องราวที่เขาพบเจอมาเมื่อครู่ และคิดออกแล้วว่าสิ่งที่เขาต้องตามหานั่นคือ

"แอนนี่...เธอมีกล้องอยู่ข้างใน"