ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง - ตอนที่ 4 ปิดคดีแอนนี่ โดย คุณหญิงเล็ก @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สืบสวนสอบสวน,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม

สืบสวนสอบสวน

นักสืบหนุ่มเพิ่งเรียนจบมาหมาดๆ กลับเจอภารกิจแรกที่แสนอันตราย แต่แล้วชายแก่คนนึง กับนาฬิกาปริศนาก็ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไป

ผู้แต่ง

คุณหญิงเล็ก

เรื่องย่อ

ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 1 ปฏิเสธไม่ได้,ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 2 แอนนี่,ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 3 ตุ๊กตา,ย้อนเวลา ไขคดีพิศวง-ตอนที่ 4 ปิดคดีแอนนี่

"ฉันอยู่ที่ไหน"

เคนถามตัวเองเมื่อเขาเห็นภาพตรงหน้าเป็นขาวดำ หยุดนิ่งราวกับรูปถ่าย แต่สิ่งที่ยืนยันกับเขาว่าไม่ใช่รูปคือภาพสั่นๆ เส้นขนานที่เห็นเคลื่อนไหวไม่เป็นจังหวะ

"กล้องหรอ...นี่คือกล้องวีดีโองั้นหรอ"

ราวกับตัวของเคนเป็นโทรทัศน์เครื่องเก่า ภาพขาวดำสั่นอีกครั้ง สิ่งที่เห็นคือห้องๆ หนึ่ง มีสิ่งของมากมายอยู่ที่ชั้นวางของ รวมทั้งตัวเขาด้วย เขาอยู่สูงพอจะเห็นแมงมุมที่ชักใยเกาะอยู่มุมห้อง เขาลองขยับตัวดู แต่ก็ไม่เป็นผล เขาขยับตัวไม่ได้เลยซักนิด ทำไม่ได้แม้เพียงแต่จะกระดิกนิ้ว ทำได้เพียงก้มมองตัวเองเท่านั้น และก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าตัวเองเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง กำลังนั่งอยู่ที่ชั้นวางของที่สูงที่สุด

"นั่นมัน..." เขาตื่นเต้นเมื่อเห็นชายหนุ่มคนคุ้นเคยเดินผ่านเขาไป "คุณครับ!! ช่วยผมด้วย!!"

เคนร้องเรียกชายผู้นั้น แต่ไม่มีเสียงใดๆ ออกมาจากปากของเขาเลย ชายเจ้าของร้านขายของเก่ายังคงนิ่งเงียบไม่ได้ยินอะไร จนกระทั่งเขาตะโกนออกมาเสียงดัง

"ช่วยด้วย!!"

เคนสะดุ้งตื่นจากฝันอันทรมาน เขาลุกขึ้นนั่งหายใจหอบหลายครั้งก่อนจะตั้งสติ

ภาพที่เห็นในฝันชัดเจนคือกล้องวีดีโอ และร้านขายของเก่า เขาพยายามต่อเรื่องราวให้ถูกที่ทาง ไม่นานนักเขาก็หยิบนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา

"นี่ฉันหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอ"

เคนตกใจเมื่อพบว่าตัวเองนอนนานเกือบครบ 24 ชั่วโมง นาฬิกาบ่งบอกเวลา 2 ทุ่มครึ่ง เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากบ้านในทันที

เคนมาถึงร้านขายของเก่า ก่อนจะตรงดิ่งไปหาชายเจ้าของร้าน

"รู้จักตุ๊กตาที่มีกล้องอยู่ข้างในมั๊ยครับ"

"ตุ๊กตาน่ะผมมี...แต่ที่มีกล้อง ผมไม่รู้นะครับ"

"ตุ๊กตาแอนนี่น่ะครับ มันมีกล้องอยู่ข้างใน"

"ตุ๊กตาแอนนี่หรอครับ อ๋อ...ที่คุณเคยถามว่ารู้จักแอนนี่มั๊ย ผมก็นึกว่าคน" ชายเจ้าของร้านยิ้มขึ้นมาในทันที พร้อมเดินไปยังชั้นวางของที่สูงที่สุดของร้าน ก่อนจะชี้ไปที่ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงตัวหนึ่ง "คุณหมายถึงตุ๊กตาตัวนี้รึป่าวครับ"

เคนที่เดินตามไป มองไปยังตุ๊กตาที่ชายเจ้าของร้านชี้ ตุ๊กตาแอนนี่ที่เขาเคยเห็นในฝัน หรือนิมิตที่เพิ่งพบเจอมา ตัวเดียวกับที่เดอรีนถือมันไว้ในวันเกิดเรื่อง

"ใช่ครับ ตัวนี้แหละ"

ชายเจ้าของร้าน หยิบเก้าอี้มาจากห้องเก็บของข้างๆ ก่อนจะเหยียบขึ้นไปหยิบแอนนี่ลงมา

"ผมไม่รู้เลยนะครับ ว่าในนี้มีกล้องอยู่ด้วย" ชายเจ้าของร้านพยายามจับดู

"ขอผมดูหน่อยนะครับ" เคนรับตุ๊กตานั้นมาก่อนจะจับดูเช่นเดียวกัน "สงสัยต้องผ่าดู"

"ผมไม่ได้จะไม่เชื่อนะ แต่ตุ๊กตาตัวนี้ยังเป็นสินค้าในร้านผมอยู่ ถ้าเสียหาย คุณต้องรับผิดชอบนะครับ"

"งั้นผมซื้อเลยละกันครับ"

"ดีเลยครับ ทางนี้"

ชายเจ้าของร้านเดินนำไปยังเคาท์เตอร์ชำระเงิน เคนจ่ายเงินแล้วเดินออกมา

เมื่อถึงบ้านเขาพยายามคลำจับภายในตัวแอนนี่จนกระทั่งเจอเข้ากับกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ เขาตัดข้างลำตัวของแอนนี่เป็นแนวยาว เพื่อเอากล่องเล็กๆ นั้นออกมา มันคือกล้องจิ๋วที่บันทึกเทปได้ในระยะสั้น ซึ่งเคนเป็นกังวลแล้วว่ากล้องนี้จะบันทึกสิ่งที่เขาต้องการอยู่หรือไม่

วันรุ่งขึ้น เคนนำกล้องตัวจิ๋วไปที่ร้านกล้อง จนได้ภาพบันทึกราวๆ 2 นาที เขารีบตรวจสอบจนพบว่ามันคือภาพที่เขาต้องการ ภาพที่เขาเห็นในฝัน เขาโทรศัพท์หาอลิซทันที

"อลิซ คดีเบลล่า ผมมีหลักฐานแล้ว"

สถานีตำรวจ เบลล่ากับเดอรีนร้อนใจ ขณะรออยู่ที่ห้องสอบสวน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมโทรศัพท์จอใหญ่ในมือ เขาหันหน้าจอให้เบลล่าดูวีดีโอที่ได้จากเคน เป็นภาพสามีของเธอ พุ่งเข้าใส่เธอที่ถือมีดอยู่ โดยที่เธอหวาดกลัวและไม่ได้ขยับร่างกายใดๆ สามีของเธอล้มลงโดยมีมีดปักอยู่ที่อก

"คุณมีหลักฐานแล้ว ผมขอพูดว่า เบลล่า...คุณพ้นผิดจากคดีฆ่าสามีตัวเองครับ และคุณก็ยังคงมีสิทธิ์เลี้ยงดูลูกสาวต่อไป เชิญกลับได้ครับ"

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ"

เบลล่าพาเดอรีนเดินออกมาจากห้องสอบสวน เห็นเคนกับอลิซรออยู่ที่หน้าห้อง เคนนั่งลงยองๆ พร้อมชูตุ๊กตาแอนนี่ให้เดอรีนเห็น เด็กหญิงรีบวิ่งไปหาเขาในทันที

"คุณช่วยแม่หนู" เดอรีนพูด

"ไม่หรอก แอนนี่ต่างหากที่ช่วย" เคนตอบกลับ พร้อมส่งแอนนี่ให้เดอรีน เธอรับมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะโผลเข้ากอดเคน เขาลูบหัวเด็กหญิงเบาๆ "ไม่เป็นไรแล้วนะ เดอรีน"

"ขอบคุณค่ะ"

หลังจากเบลล่า เดอรีน และแอนนี่กลับไป อลิซก็ได้เข้ามาถามเคนถึงคดีเมื่อครู่

"คุณเจอกล้องวีดีโอนั่นได้ยังไง"

"ผมมีวิธีของผม"

"ยังไง...กล้องนั่นอยู่ในตุ๊กตาด้วยซ้ำ"

"คุณบอกว่า ถ้าผมทำได้ จะได้กลับมาทำงานสินะ"

"ใช่ ตอนนี้ฉันเดินเรื่องดึงตัวคุณกลับมาแล้ว รอคำสั่งลงมาอีกที ไม่นานนักหรอก"

"ขอบคุณ ที่เชื่อในตัวผม"

"ฉันก็...ไม่ได้เชื่ออะไรนักหรอก เซนส์มันบอกน่ะ"

"เซนส์งั้นหรอ"

"ใช่ เซนส์ของผู้หญิงไง มันแรงนะ"

"งั้นขอบคุณเซนส์ของคุณแล้วกัน ตอนนี้...คุณไปกินมื้อเย็นกลับผมได้รึยัง"

"นี่คุณชวนฉันกินข้าวหรอ"

"เดทก็ได้ ว่างมั๊ยครับ"

"ว่างค่ะ"