ดาวร้ายอันดับหนึ่งของวงการอย่างเขาต้องมาแต่งงานลับๆกับพระเอกแห่งชาติ แต่ใครจะไปคิดว่าสามีเขาปากร้ายอย่างกับหมา! แถมอ่อยเท่าไรก็ไม่เคยสนใจ นี่สามีเขาไร้ความรู้สึกไปแล้วหรือไงกัน!
ดราม่า,ชาย-ชาย,รัก,ผู้ใหญ่,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,โรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
—
08
การแสดงพิเศษจากลัดฟ้าจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือดังสนั่นหวั่นไหว ร่างบอบบางกล่าวขอบคุณก่อนจะยิ้มกว้างและรับช่อดอกไม้ที่พิธีกรเดินขึ้นมาให้ เสียงชัตเตอร์ดังระรัว อีกทั้งแสงแฟลชยังสว่างระรานตา
ชายหนุ่มหน้าหวานตัวสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองใบหน้าสวยของลัดฟ้าด้วยความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิม อินทัชกลืนน้ำลายก่อนจะยกเครื่องดื่มขึ้นมากระดกจนหมดแก้ว หัวใจของเขาสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นความงดงามของอดีตเพื่อนสนิทตรงหน้า
ความรู้สึกแปรเปลี่ยนช้า ๆ เหมือนเขาจะรู้ตัวแล้วแต่ไม่อยากจะยอมรับเสียเท่าไร อินทัชแค่นหัวเราะกับตนเอง หน้าจอมือถือที่ตอนนี้แสดงห้องแชตของคนที่เขาเคยชอบจนต้องทะเลาะกับลัดฟ้าดูไม่น่าสนใจอีกต่อไป
และมันก็ไม่น่าสนใจเท่ากับร่างบางที่ยืนยิ้มหวานอยู่บนเวทีนั่นด้วย
ลัดฟ้ากล่าวขอบคุณผู้ชมอีกครั้ง นัยน์ตาคู่เรียวหยาดเยิ้มเผลอสบสายตาอินทัชเพียงครู่ก่อนจะละสายตาออกไปรวดเร็ว ดั่งหนีเสือปะจระเข้ เพราะเขาสบตาเข้ากับราชาที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่พอดิบพอดี
เขาได้แต่ส่งยิ้มยั่วยวนกวนประสาทไปให้สามีตนเองเหมือนเช่นเดิม จากนั้นก็เดินลงจากเวทีไป งานเลี้ยงกลับเข้าสู่ช่วงของดีเจอีกครั้ง ลัดฟ้าที่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วจึงอยากกลับไปนอนพักผ่อนที่บ้านเสียที
ลัดฟ้าร่ำลาคนสำคัญในงานทั้งหลาย แม้ว่าจะถูกชวนให้อยู่ต่ออีกสักหน่อยแต่ลัดฟ้าก็เฉไฉออกมาก่อนจนได้ เขาถนัดงานสังคม แต่บางทีก็เหนื่อยกับการปั้นหน้ายิ้มมากเกินไป เขาเดินออกจากงานแล้วลงลิฟต์มายังหน้าโรงแรม ปอร์เช่คันเก่งของเขาจอดอยู่ด้านหน้า
เกือบจะขึ้นรถไปอยู่แล้ว หากแต่ลัดฟ้ากลับหันไปเห็นโปรดิวเซอร์ชื่อดังท่านหนึ่งที่เพิ่งเดินออกจากประตูโรงแรมมาเสียก่อน ลัดฟ้าเอ่ยทักตามมารยาทเพราะเขาก็พอจะรู้จักชายคนนี้อยู่บ้างแต่ก็ดันถูกรั้งให้อยู่คุยเสียได้
“พี่จะลงมาเอาของที่รถ โชคดีที่เจอน้องฟ้าพอดี ภรรยาพี่ชอบน้องฟ้ามาก ๆ เลยนะ” ชายคนนั้นแย้มยิ้มจนหนวดครึ้มยกขึ้น
“ขอบคุณนะครับ” ลัดฟ้าตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะหันหลังแต่โปรดิวเซอร์คนนั้นกลับคว้าแขนเรียวเอาไว้ก่อน
สัมผัสไม่เหมือนปกติ ชายคนนั้นลูบไล้ไปมาจนลัดฟ้าต้องสะบัดหนี เขาชักสีหน้าก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ กับตนเองแล้วหันกลับไปยิ้มราวกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่รู้สึกถึงความสะอิดสะเอียนเลยสักนิด
พอจะเดาออกแล้วว่าที่ชายคนนี้มาเจอเขานั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และมันก็ครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ที่ต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้
“พี่ขอถ่ายรูปคู่กับน้องฟ้าหน่อยได้ไหม พี่จะเอาไปอวดภรรยาน่ะ”
ไอ้เวรนี่ ลัดฟ้าสบถในใจแล้วนับหนึ่งถึงสิบสะกดกลั้นอารมณ์ คิดในแง่ดีว่าบางทีชายคนนี้อาจจะอยากได้แค่รูปถ่ายคู่กับเขาเพียงเท่านั้น
หากแต่พอเขาอนุญาติ ชายคนนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ มือสากโอบไหล่และในขณะที่กำลังจะกดชัตเตอร์มันกลับเลื่อนมือมาแตะที่สะโพกของเขา
พลั่ก!
“อย่ามาทำตัวทุเรศกับผม!”
ลัดฟ้าผลักคนข้างกายออกเต็มแรง ความรู้สึกขยะแขยงตีรวนขึ้นมาในอก รู้สึกอยากจะอาเจียนอยู่รอมร่อ เสียงหวานตะโกนลั่นแต่โชคร้ายที่ตรงนี้มืดและไม่มีรปภ.อยู่เลยสักคน ชายคนนั้นจึงสาวเท้าเข้ามาหาเขาแล้วกระชากข้อมือบางเอาไว้
“จะหวงตัวทำไมนักหนา ไม่ใช่ว่าชอบแบบนี้หรือไง แต่งตัวมายั่วซะขนาดนี้”
ลัดฟ้าพยายามสะบัดออก แต่เขาตัวเล็กกว่ามันมากจึงได้แต่ดิ้นอยู่แบบนั้น ลัดฟ้าเจอกับการคุกคามมากมายหลายรูปแบบ แต่ไม่มีครั้งไหนที่ถึงเนื้อถึงตัวเขามากเท่านี้
“ผมจะแต่งตัวยังไงก็เป็นสิทธิ์ของผม มีแต่คนสมองควาย ๆ แบบคุณนั่นแหละที่ตัดสินคนอื่นไปเอง”
ลัดฟ้าตะโกนใส่หน้าอีกฝ่าย และดูเหมือนคำพูดของเขาจะทำให้ชายคนนั้นโกรธยิ่งกว่าเดิม แต่ในขณะที่มันกำลังจะดึงตัวเขาไปอีกทาง ลัดฟ้ากลับถูกรั้งข้อมืออีกข้างเอาไว้โดยผู้มาเยือนเสียก่อน
ราชายืนอยู่ด้านหลัง มือหนาอบอุ่นกอบกุมข้อมือของเขาไว้บางเบาราวกับทะนุถนอม
“จะทำอะไร”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น นัยน์ตาคมปลาบเรียบเฉยและดุดันอยู่ในที ชายคนนั้นจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิดก่อนจะปล่อยมือลัดฟ้าออก แล้วหันมายิ้มให้ราชา
“คุณราชานี่เอง ผมแค่จะขอถ่ายรูปคู่กับน้องฟ้า…”
“เห็นอยู่เต็มตาว่าคุณใช้กำลังบังคับขู่เข็ญลัดฟ้า ยังจะมาโกหกหน้าด้าน ๆ อีกหรือไง”
ราชาขมวดคิ้ว กดเสียงต่ำจนคนฟังสั่นสะท้าน โปรดิวเซอร์คนนั้นหน้าซีดเพราะเขาเองก็รู้กิตติศัพท์ความร้ายกาจของราชาเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะในด้านวงการบันเทิงหรือแวดวงการธุรกิจก็ตาม
เพราะถ้าหากราชาต้องการจะเล่นงานใครแล้วล่ะก็ แค่เพียงดีดนิ้วสั่ง คน ๆ นั้นก็จะไม่มีที่ยืนอีกเลย
ร่างสูงดึงลัดฟ้ามาอยู่ด้านหลังตนเอง ลัดฟ้าที่กำลังจะอ้าปากด่าโปรดิวเซอร์คนนั้นต่อเงียบปากลงทันที คนตัวเล็กมองแผ่นหลังกว้างของราชาที่แทบจะบังเขาไว้มิด ดวงตาคู่สวยสั่นไหว
ความรู้สึกของการถูกปกป้องมันดีแบบนี้นี่เอง
“คุณราชาครับ คือผม…”
“หุบปาก”
เสียงประกาศิตของราชาน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใด โปรดิวเซอร์คนนั้นเหงื่อตก ดวงตาล่อกแล่กได้แต่ก้มหัวขอโทษซ้ำ ๆ ท่าทีไม่เหมือนตอนที่ว่าร้ายลัดฟ้าเลยสักนิด
“เก็บคำขอโทษเอาไว้เถอะ”
นัยน์ตาคมกริบวาวโรจน์ ก่อนจะกดลงต่ำ หลุบมองราวกับบางอย่างที่น่าขยะแขยง
“ระวังจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก”
เพียงเท่านั้นราชาก็รั้งเอวบางเข้ามาหาตัวแล้วพาลัดฟ้าเดินออกไปจากตรงนี้ทันที ทั้งคู่เดินมาจนถึงรถคันหรูของราชา ตลอดทางลัดฟ้าไม่ได้พูดอะไรแต่เขาสัมผัสถึงความคุกรุ่นจากคนตัวสูงได้ ราชาเปิดประตูก่อนจะดันเขาเข้าไปนั่งข้างในด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็เดินกลับมานั่งฝั่งคนขับ
“คุณไม่น่าดึงผมออกมาเร็วเลย ผมกะจะด่ามันให้เสียหมาสักหน่อย” เสียงหัวเราะของลัดฟ้าดูไร้อารมณ์ รอยยิ้มหวานไปไม่ถึงดวงตาเลยสักนิด นัยน์ตาคู่สวยมองออกไปด้านหน้า มันแดงก่ำ อีกทั้งยังหม่นหมอง
มือบางที่วางอยู่บนตักตัวเองก็สั่นไหว
ราชาหันไปมองคนข้างกายที่ยังอวดดีไม่เลิก ทั้งที่ปากยังยิ้ม เอ่ยคำออกมาราวกับเรื่องที่เพิ่งเจอเป็นแค่เรื่องขบขัน แต่ร่างกายกลับแสดงออกตรงข้าม
ร่างสูงขยับหันกายมาหาลัดฟ้า
“ถ้ากลัวก็ไม่เห็นต้องปากแข็ง”
“ผมโอเคแล้ว ช่างมันเถอะ” ลัดฟ้ากำลังจะหันมายิ้มอีกครั้ง แต่กลับพบว่าราชาจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาคมจึงเห็นนัยน์ตาแดงก่ำคลอเคล้าน้ำตาชัดเจน
มือหนากำแน่นโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เคยเห็นลัดฟ้าในสภาพแบบนี้เลยสักนิด
คนแบบลัดฟ้า เปราะบางขนาดนี้ได้ด้วยหรือ
“คุณเจอแบบนี้บ่อยหรือเปล่า”
ลัดฟ้าเม้มปากคล้ายไม่อยากพูดถึงแต่สุดท้ายก็ตอบคำถามออกมา “ที่จริง ส่วนมากที่ผมเจอมักจะแค่ชวนไปทานข้าวหรือส่งของส่งดอกไม้มาให้นิด ๆ หน่อย ๆ แต่ที่คุกคามแบบนี้เพิ่งเคยเจอครั้งแรก”
เป็นเรื่องจริงที่ว่าครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลัดฟ้าต้องเจอกับเหตุการณ์น่าสะอิดสะเอียนพวกนี้ หลายครั้งคนใหญ่คนโตในวงการบันเทิงหรือธุรกิจมักจะยื่นข้อเสนอน่ารังเกียจมาให้เขาอยู่เสมอ ถ้าหากเขาไม่ได้เป็นลูกชายของตระกูลกีรติพาณิชย์ เห็นทีคงไม่พ้นโดนข่มเหงมากกว่านี้
ลัดฟ้าไม่เคยชินเลยสักครั้ง แต่ก็ทำอะไรไปมากกว่าการทำใจยอมรับไม่ได้
ราชาเอื้อมไปจับแขนเล็กขึ้นมาโดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว และเมื่อเขาเห็นรอยช้ำก็สบถด้วยความหงุดหงิด
“ผมจะแจ้งตำรวจให้”
“ไม่ต้อง เขาคงจะเมาเพราะผมได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขาอยู่ อีกอย่างถ้าคุณไม่เข้าไปช่วย ผมก็จัดการได้เองอยู่แล้ว” ลัดฟ้าระบายยิ้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลสั่นระริก
“แต่ที่ผมเห็นคือคุณสู้แรงไอ้เวรนั่นไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“เอาเป็นว่าผมจัดการได้แล้วกัน”
“จะอวดดีไปถึงไหนลัดฟ้า”
เสียงทุ้มแข็งกระด้าง ใบหน้าของราชามืดครึ้มเต็มไปด้วยความโกรธ ลัดฟ้าชะงักไปก่อนแค่นหัวเราะจนเสียงลอดออกมาจากลำคอ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับราชาทั้งน้ำตา
“ผมไม่อยากให้มันเป็นข่าว แค่ข่าวฉาวทุกวันนี้ผมก็ปวดหัวพอแล้ว ผมเหนื่อยคุณเข้าใจไหม”
น้ำเสียงหวานสั่นเครือ ลัดฟ้าดึงแขนของตนเองออกจากการกอบกุมของคนตัวสูงก่อนจะเงียบไป น้ำตาที่ไหลออกมาถูกเช็ดออกไปเงียบ ๆ ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นที่จะเล็ดรอดออกมาให้ได้ยิน
ราชาไม่ได้พูดอะไรอีก เขาดุนลิ้นกับแก้มอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่ใช่ว่าตัวเขาเองจะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่อย่างไรเขาก็มีกำลังและอำนาจมากกว่า คนใหญ่คนโตในวงการจึงไม่ค่อยกล้ายุ่งกับเขานัก ต่างจากลัดฟ้าที่ทำตัวอวดเก่ง ทั้งที่ตัวสั่นเป็นลูกนก แต่ปากกลับบอกว่าไม่เป็นไรอยู่ได้
ลัดฟ้าโคตรจะน่าหงุดหงิดเลยจริง ๆ
“ขอบคุณแล้วกันที่สละเวลามาช่วยผม” ลัดฟ้าชำเลืองมองฝั่งที่นั่งคนขับเล็กน้อย ร่างสูงไม่ได้มองมาทางเขา อีกทั้งยังนั่งนิ่งเสียจนลัดฟ้าอดกลัวไม่ได้
ไม่รู้จะโมโหอะไรขนาดนั้นกัน
“ผมจะบอกไอ้ธีร์”
“แต่ว่า…”
“อยู่เฉย ๆ”
ราชาหันมาหาแล้วกดเสียงเข้มจนลัดฟ้าที่กำลังจะอ้าปากพูดเงียบลงไป ใบหน้าหล่อเหลาดุดันไร้อารมณ์ขึ้นมาชั่วขณะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ยิ่งเห็นดวงหน้าหวานเอียงคอมองเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
นี่ใช่ลัดฟ้าคนที่เขาเคยรู้จักหรือเปล่า ทำไมดูแปลกไปราวกับคนละคนเช่นนี้ ร่างสูงเสยผมไปด้านหลังก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา
“ผมจะให้ไอ้ธีร์จ้างบอดี้การ์ดให้คุณเพิ่ม”
“ก็ได้” ลัดฟ้าตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ “แต่ขอคนหล่อ ๆ นะ”
“หยุดทำเป็นเล่นสักที”
แววตาคมกริบตวัดมองมาราวกับคาดโทษ ร่างบางพรูลมหายใจก่อนจะหันออกไปนอกหน้าต่าง ริมฝีปากบางฉ่ำวาวเม้มเข้าหากันจนรู้สึกเจ็บ อาจเป็นเพราะเขากำลังอดกลั้นน้ำตาที่คลอหน่วยอยู่ไม่ให้ไหลลงมา
เขาเถียงอะไรกลับไปไม่ได้นอกจากเงียบเสียงลง นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะแสดงออกต่อหน้าราชาเลยสักนิด แต่ความหวาดกลัวและความขยะแขยงจากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ยังคงชัดเจนในความรู้สึกจนไม่อาจต่อล้อต่อเถียงออกไปได้
ลัดฟ้าเหนื่อยล้าเต็มทน ความรู้สึกที่คล้ายกับถูกปกป้องจางหายก่อนจะแทนที่ด้วยความรู้สึกโกรธ นั่นเพราะราชาเอาแต่ตะคอกและต่อว่ากดดัน ไม่มีแม้แต่คำปลอบโยนหรือให้กำลังใจกันสักนิดเดียว
แค่คำพูดดี ๆ ที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นก็ไม่มี
“เอารถคุณไว้ที่นี่แล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยให้ผู้จัดการคุณมาเอา ส่วนคุณก็กลับบ้านกับผม”
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้”
“อะไรของคุณอีก” ใบหน้าคมคายบึ้งตึง น้ำเสียงดูรำคาญกับท่าทางดื้อดึงของคนข้างกายที่หันมองออกไปด้านนอก
“ก็ตามนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก” ลัดฟ้าพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเครือไปมากกว่านี้
“ห่วง”
แต่แล้วแค่คำคำเดียวจากปากของราชากลับทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ
“ยังไงคุณก็เป็นภรรยาทางนิตินัยของผม ถึงเราจะไม่ได้รักกันแต่ผมก็ต้องดูแลคุณ”
“อ่อ”
บางทีเขาก็อาจจะคาดหวังมากไปหน่อย แต่คาดหวังอะไรกันล่ะ จู่ ๆ ลัดฟ้าก็รู้สึกว่าไม่รู้จะตอบกลับประโยคนั้นเช่นไรดี เขาจึงทำแค่เพียงพยักหน้ากับตนเอง ห้องโดยสารไร้บทสนทนาจนก่อให้เกิดความเงียบ มือบางที่วางบนตักกำเข้าหากันแน่นเมื่อความรู้สึกวูบโหวงแปลก ๆ เกิดขึ้นในใจ
“ผมไม่เป็นไรแล้ว ผมขับรถกลับเองได้ คุณไม่ต้องฝืนทำหรอก”
ลัดฟ้าเอื้อมมือไปเพื่อจะเปิดประตูรถ แต่กลับถูกมือหนาฉุดรั้งเอาไว้ก่อนจะตามมาด้วยน้ำเสียงทุ้มแกมหงุดหงิดอีกครั้ง
“อย่าดื้อนักได้ไหม เลิกอวดดีได้แล้ว”
“ถ้าคุณคิดว่าผมอวดดีนัก ก็อย่ามายุ่งกับผม!”
ลัดฟ้าปัดมือหนาออกอย่างแรงจนเกิดเสียง ใบหน้าหวานเปื้อนหยดน้ำตาสะท้อนในความมืดหันกลับมามองคนตัวสูง ราชาหยุดชะงัก เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าลัดฟ้าตีมือของเขาจนเกิดรอยเล็บ ดวงตาสีนิลหลุบมองหยดน้ำตาที่ข้างแก้มเนียนด้วยความรู้สึกที่แปลกไป
“ทั้งที่ผมเพิ่งเจอเหตุการณ์แย่ ๆ มาแต่คุณกลับเอาแต่พูดจาไม่ดีกับผม ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบผมแต่ผมก็เสียใจเป็นนะคุณราม” แววตาตัดพ้อจับจ้องใบหน้าคมคายของคนตรงหน้าก่อนจะละสายตาออกไป มือบางยกขึ้นปิดหน้าปล่อยโฮอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ลัดฟ้ามักจะจัดการตัวเองด้วยการร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียวในห้องนอน แต่ตอนนี้เขาสะกดกลั้นความรู้สึกแย่เหล่านั้นไว้ไม่ได้อีกแล้ว
มือหนาละล้าละลังคล้ายกับทำอะไรไม่ถูก ไม่เคยมีใครร้องไห้ต่อหน้าราชามาก่อน ทั้งคนตรงหน้ายังเป็นถึงลัดฟ้าผู้เจนจัดต่อโลกและไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใดมาก่อนอีก เสียงสะอื้นและไหล่บางที่กระเพื่อมจนตัวโยนทำให้ใบหน้าคมอ่อนลง
จะว่าไป คนเข้มแข็งอย่างลัดฟ้านั้นร้องไห้ได้น่าสงสารเสียจริง
ราชาเอื้อมไปแตะหลังมือของลัดฟ้าที่ยกขึ้นปิดหน้าของตนเองไว้
“อย่าร้อง” ราชาถอนหายใจคล้ายกับไม่อยากจะพูดคำต่อไป แต่สุดท้ายก็เอ่ยออกมา “ผมขอโทษ”
ลัดฟ้าซึมซาบสัมผัสอุ่นจากมือหนาที่ไล้ไปตามหลังมือเขา รวมไปถึงคำขอโทษนั่นด้วย และมันก็เพียงพอที่จะทำให้ลัดฟ้าให้อภัยราชาได้อย่างง่ายดาย
อยากจะตีตัวเองสักร้อยครั้ง ทำไมถึงได้ใจง่ายแบบนี้ก็ไม่รู้
“ผมไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย”
“ยังจะเถียงอีก เห็น ๆ อยู่ว่าร้องไห้” ถึงประโยคจะดูห้วนแต่น้ำเสียงของราชาคล้ายจะอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม “ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณรู้สึกแย่ ขอโทษนะคุณฟ้า”
“อื้อ” ลัดฟ้าตอบรับก่อนจะลดมือที่ปิดหน้าลง ตาเรียวฉ่ำน้ำกับจมูกรั้นขึ้นสีแดงดูเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก “คุณทำผิดก็ต้องไถ่โทษให้ผมนะ”
ดูเหมือนลัดฟ้าจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วจริง ๆ หลังจากได้ยินคำขอโทษจากคนปากแข็งอย่างราชาแล้ว เพราะรอยยิ้มยียวนกลับมาอีกครั้งเมื่อเอ่ยจบประโยคล่าสุด
ราชาเกลียดรอยยิ้มเคลือบยาพิษนั่นเหลือเกิน อีกทั้งหน้าตาของลัดฟ้าตอนร้องไห้ก็น่าเกลียดเสียจริงเชียว
“จะเอาอะไร” ราชาถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเลือกไม่ได้ เอาเถอะ ถือว่ายอมให้ครั้งหนึ่งก็แล้วกัน
ลัดฟ้าหัวเราะด้วยเสียงแหบแห้งที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มา เขาเอนตัวมาหาคนตัวสูง มือสองข้างจับแขนของราชาไว้แล้วช้อนสายตาขึ้นมองอย่างออดอ้อน ราชาเองก็หลุบตาลงมามองอีกคนเช่นกัน ดวงตาทั้งสองคู่สบประสานใกล้ชิด
“จูบปลอบผมหน่อยสิ”
กลิ่นน้ำหอมขับเสน่ห์หวานล้ำของลัดฟ้าให้ชัดเจนขึ้น ยิ่งน้ำเสียงหวานแหบพร่าใกล้ชิดใบหูก็ยิ่งทำให้ร้อนในกายวูบวาบ หากแต่ราชาไม่ใช่คนที่จะหลงมัวเมาไปกับคารมของลัดฟ้าได้ง่ายดาย เขารู้ดีว่าต้องจัดการคนแบบลัดฟ้าอย่างไร
“ฝันไปเถอะ” ราชาดันหน้าผากอีกคนออกไปก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวานหัวเราะอีกครา
“ล้อเล่น งั้นพาผมไปซื้อกวยจั๊บที่เยาวราชหน่อยสิ”
“ไม่ไป มันไกลจากที่นี่คุณก็รู้ไม่ใช่หรือไง”
“แต่คุณบอกว่าจะไถ่โทษให้ผมนี่”
“คุณพูดเองต่างหากคุณฟ้า”
ริมฝีปากแดงฉ่ำยู่เข้าหากันอย่างขัดใจ ใบหน้าสวยฉายแววดื้อดึงอีกครั้ง ลัดฟ้าในตอนนี้ทั้งหิวทั้งหงุดหงิดไปหมด อีกทั้งยังอยากกินกวยจั๊บร้านโปรดที่เคยกินเมื่อแรกเข้าวงการอีกด้วย เพราะตั้งแต่มีชื่อเสียงโด่งดังมาเขาก็ไม่ค่อยได้ไปร้านโปรดของตนเองอีกเลย
ลัดฟ้าจับที่เปิดประตูเตรียมจะลงจากรถ แต่ราชาก็เร็วกว่า ร่างสูงดึงรั้งเขาไว้ให้นั่งเฉย ๆ เป็นครั้งที่สอง
“คุณนี่มันน่าโมโหจริง ๆ”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ราชากลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาลูกน้องคนสนิททันที
“ไปซื้อกวยจั๊บที่เยาวราชให้ฉันหน่อย” ราชากรอกเสียงสั่งปลายสาย
“ร้านเฮียตี๋นะคุณ ใส่หมูกรอบด้วย เอาแบบพิเศษ”
“ได้ยินแล้วใช่ไหม เอาตามที่คุณฟ้าบอก ร้านเฮียตี๋ หมูกรอบพิเศษ”
ราชาเหลือบมองใบหน้าแย้มยิ้มด้วยความสุขของร่างเล็กก่อนจะกลอกตาไปมา เขาย้ำลูกน้องคนสนิทที่ยังคงงุนงงกับสิ่งที่เจ้านายสั่งอีกครั้งก่อนจะวางสายไป
“พอใจหรือยัง” ราชาส่ายหัวอย่างเอือมระอาแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง
ร่างบางส่งเสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อเขากวนอารมณ์สามีของตนเองสำเร็จไปอีกหนึ่งครั้ง ลัดฟ้ายิ้มกว้างจนตาหยี เอื้อมมือไปล็อกประตูฝั่งตนเองเสร็จสรรพราวกับยินยอมพร้อมใจจะกลับบ้านพร้อมคุณสามีแล้ว
“ขอบคุณนะครับ”
จุ๊บ!
ไม่ทันที่ราชาจะได้ตั้งตัว คนตัวเล็กข้างกายก็ยืดตัวขึ้นมาคล้องคอเขาเอาไว้จากนั้นก็ก้มลงจรดจมูกรั้นกับแก้มสากด้วยความรวดเร็ว นัยน์ตาคมกริบเบิกกว้างแล้วจึงแปรเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิด
“คุณฟ้า!”
“คิก คุณสามีเนี่ยนะ ใจดีที่สุดในโลกเลย”
ใครว่าราชาผู้นี้นั้นแสนเย็นชากันล่ะ เพราะที่ลัดฟ้าได้เห็น คนตรงหน้าเขาน่ารักมากจริง ๆ
;
TBC.
#ราชาพ่าย
