ตัวเราคือ 'ปีศาจร้าย' ที่ถูกพระเจ้าทอดทิ้ง หวังเพียงจะมีชีวิตบนโลกดำมืด ทางเดียวคือล่อลวง 'ของขวัญอันแสนบริสุทธิ์ของพระเจ้า' ให้แปดเปื้อน และดำดิ่งสู่ห้วงนรกจวบจนชั่วนิรันดร์
แฟนตาซี,ดราม่า,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,ตะวันตก,โรแมนติกแฟนตาซี,โรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตัวเราคือ 'ปีศาจร้าย' ที่ถูกพระเจ้าทอดทิ้ง หวังเพียงจะมีชีวิตบนโลกดำมืด ทางเดียวคือล่อลวง 'ของขวัญอันแสนบริสุทธิ์ของพระเจ้า' ให้แปดเปื้อน และดำดิ่งสู่ห้วงนรกจวบจนชั่วนิรันดร์
ผู้แต่ง
ssin_sz
เรื่องย่อ
(Lucien x Cyrene)
♛
คุณเคยร้องขออะไรกับพระเจ้าหรือเปล่า?
แล้วคุณเชื่อในพระเจ้ามากแค่ไหนกัน?
สำหรับปีศาจร้ายอย่าง ซีลีน นั้น ได้สูญเสียศรัทธาที่มีต่อพระเจ้าไปนานแล้ว
หากแต่ว่าวันหนึ่งพระองค์กลับได้มอบหนทางในการเป็นมนุษย์ให้กับเหล่าปีศาจทั้งหลาย
ลูเซียน เพื่อนร่วมคลาสคนใหม่ หนุ่มแว่นแสนเนิร์ดหลังห้องคนนั้นคือ ของขวัญที่พระเจ้าสร้างขึ้นจากแสงสว่างบริสุทธิ์ และทางเดียวที่จะได้รับพลังนั่นมาคือ การสมสู่ในกามารมณ์ กับมนุษย์ผู้นั้นด้วยความรัก
"คุณซีลีน..."
"ทำให้เราพอใจสิลูเซียน แล้วเราจะให้อภัยนายทั้งคืนเลยล่ะ"
เราตามหาของขวัญชิ้นนี้มาทั้งชีวิต เมื่อได้พบแล้วก็อย่าหวังว่าจะมีใครมาแย่งไปได้
เพราะแม้แต่พระเจ้าผู้สูงส่ง เราก็จะไม่คืนเขาให้เด็ดขาด
เราสาบาน
♛
เปิดเรื่อง : 19 เมษายน 2566
จบบริบูรณ์ : 12 มิถุนายน 2566
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้เขียน เหมาะกับผู้อ่านอายุ 18 ปีขึ้นไป อาจมีเหตุการณ์ไม่เหมาะสมที่ตัวละครในเรื่องได้กระทำ มีการบรรยายถึงความเชื่อศาสนา โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
หากไม่ชอบสามารถกดออกได้เลยค่ะ รบกวนไม่คอมเมนท์บั่นทอนจิตใจนักเขียนนะคะ ขอบคุณค่ะ
— Trigger Warning —
Dirty talk, Blood, Depiction of sex scene, Demon, Submission, Supernatural
— Twitter —
https://twitter.com/ssinszxx
— Page —
https://www.facebook.com/profile.php?id=61566029091647
05
ลูเซียนยังคงเป็นเจ้าหมาตัวโตที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งสิ้น ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตนเองได้ก้าวเข้ามาในอ้อมแขนของปีศาจโดยบังเอิญเสียแล้ว
ขาเรียวเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ไม่ไกล ปลายหางตาเหลือบมองคนตัวสูงที่นั่งเจี๋ยมเจี้ยมอย่างทำตัวไม่ถูกบนโซฟา มุมปากหยัดยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่สายตาดุดันจะเลื่อนไปมองปีศาจตนอื่นที่เกาะอยู่ตามกระจกหน้าต่างด้านนอก
มือบางปลดผ้าม่านลงมา ซีลีนกระจายพลังสร้างอาณาเขตอีกครั้งและตีตราจองลูเซียนด้วยการสัมผัสตัวก่อนหน้านี้ แสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาถูกบดบังจนหมด เหลือเพียงแสงไฟในห้องชมรมที่ไม่ค่อยสว่างมากนัก
ร่างบอบบางวางกล่องปฐมพยาบาลลงบนโต๊ะตัวเล็กด้านหน้าโซฟา ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างลูเซียน
“ถอดสิ”
“ครับ?”
ซีลีนหลุดขำเมื่อเห็นสีหน้าเหลอหลาของอีกฝ่าย ร่างบางแกล้งลูเซียนได้สำเร็จอีกครั้ง “เราหมายถึงแว่นของนายน่ะ”
“อะ…อ่อ ได้ครับ”
ลูเซียนพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง คนตัวสูงถอดแว่นหนาเตอะออกมา ก่อนจะบรรจงวางลงที่โต๊ะราวกับกลัวว่าแว่นจะหักได้ทุกเมื่อ
ซีลีนมองท่าทางนั้นอย่างนึกขบขัน ช่างซื่อบื้อเสียเหลือเกิน
“ถอดแว่นเรียบร้อยแล้วครับ” ลูเซียนเอ่ยบอกแล้วเงยหน้าขึ้นมาหา ใบหน้าของซีลีนเบลอจนเห็นไม่ชัดเจน ร่างสูงได้แต่นั่งนิ่ง ยืดหลังตัวตรงเมื่ออีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้จนหัวเข่าสัมผัสกัน
“จะว่าไป…ลูเซียนตอนถอดแว่นก็หล่อมาก ๆ เลยนะ”
ซีลีนไม่ได้โกหก ดวงตาคู่สวยเพ่งพิจารณาความสมบูรณ์แบบบนใบหน้าของอีกคนอย่างตั้งใจ ที่ผ่านมาใบหน้านี้มีแว่นตาหนาเตอะและผมยาวรุงรังบดบังเอาไว้จึงไม่อาจเห็นถึงความสมบูรณ์แบบได้ชัดเจน
ให้ตายสิ ใบหน้านี้หล่อ ๆ สุดไปเลยไม่ใช่หรือไง ไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำว่าจะเป็นคนเดียวกับเด็กเนิร์ดที่แต่งตัวเชย ๆ คนนั้น
ซีลีนระบายยิ้มอย่างพอใจ พวกปีศาจน่ะมีนิสัยชอบความงดงามและการได้ครอบครอง ทั้งหมดนี่จึงเพิ่มความปรารถนาในตัวลูเซียนมากขึ้นไปอีก
“คุณซีลีนไม่ต้องล้อเล่นแบบนั้นก็ได้นะครับ ผมไม่ใช่คนหน้าตาดีอะไร ใคร ๆ ก็บอกผมไม่น่าคบด้วยซ้ำ…”
“บอกแล้วไงว่าอย่าสนใจคนอื่น เราอยากคุยกับนายเอง ไม่ว่าจะเป็นตอนที่นายถอดแว่นหรือใส่แว่น หรือจะแต่งตัวยังไงก็ตาม” ริมฝีปากบางส่งยิ้มหวานล้ำจนคนมองเผลอไผล “เราอยากจะคุยกับนายจริง ๆ นะ”
นิสัยของปีศาจคือการพูดปดอยู่เป็นนิตย์ หากแต่ซีลีนไม่ได้โกหกไปทั้งหมดเสียหน่อย เขาไม่สนใจอยู่แล้วว่าของขวัญของพระเจ้าจะหน้าตาหรือนิสัยเป็นอย่างไร ขอแค่มีแสงแห่งชีวิตอยู่ในร่างกายนั้นเขาก็พอใจแล้ว
“ใครจะว่ายังไงก็ช่าง แต่เราชอบนะ ชอบมาก ๆ เลยด้วย”
ลูเซียนเงียบไป ดวงตาของคนตัวสูงวูบไหวกับคำพูดทั้งหมดนั่น หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะเมื่อมือบางเอื้อมมาลูบที่รอยช้ำตรงข้างแก้มของเขาเบา ๆ
“ตรงนี้เจ็บไหม”
ลูเซียนไม่รู้ว่าซีลีนขยับเข้ามาใกล้มากแค่ไหนแล้ว เพราะภาพตรงหน้าช่างพร่ามัวเหลือเกิน เขารู้แค่เพียงว่าคงจะขยับเข้ามาใกล้ชิดเสียจนได้ยินน้ำเสียงหวานล้ำดังราวกับอยู่ข้างหู
ร่างสูงตอบคำถามนั้นกลับไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “นิดหน่อยครับ”
ซีลีนได้รับคำตอบก็เลื่อนปลายนิ้วลงมาแตะที่แผลตรงมุมปากอย่างอ้อยอิ่ง “แล้วตรงนี้ล่ะ เจ็บไหม”
และคราวนี้ ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองคนคงจะใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม ยามที่ซีลีนขยับริมฝีปากเอ่ยถาม กลีบปากเล็กถึงได้เผลอแตะลงบนอวัยวะเดียวกันโดยที่ลูเซียนไม่ทันตั้งตัว
ร่างสูงตัวแข็งค้าง พลันได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอจากอีกคนเรียกสติ ถึงได้ขยับตอบกลับไปจนทำให้ริมฝีปากแตะกันอีกครั้ง
“ผมไม่เจ็บ…”
“งั้นเหรอ แล้วถ้าเราจูบลงไป นายก็จะไม่เจ็บใช่ไหม”
เสียงกลืนน้ำลายลงคอดังอึกจนซีลีนแอบขำในใจ ดูเหมือนว่าความอดทนของลูเซียนจะลดลงแล้ว และในตอนนั้นเอง ขณะที่ซีลีนกำลังจะผละออกเพราะสงสารอีกฝ่ายที่โดนเขาแกล้ง กลับถูกริมฝีปากหนาจู่โจมเข้าเสียก่อน
ในที่สุดลูเซียนก็เป็นคนเริ่มต้นบาปนี้เอง
เจ้าของร่างสูงบดเบียดริมฝีปากลงมาไม่แรงมากนัก อีกทั้งยังดูไร้ทิศทางและเก้ ๆ กัง ๆ ด้วยความอ่อนหัด ซีลีนตกใจเพียงชั่วขณะก่อนที่จะเป็นฝ่ายนำพาบทจูบในครั้งนี้เอง
มันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะครั้งนี้เขาต้องใช้ร่างจริงในการรับพลังจากของขวัญของพระเจ้า ดังนั้นแล้วลมหายใจของอีกฝ่ายที่รินรดอยู่ข้างแก้มจึงทำให้ซีลีนรุ่มร้อนไปทั่วทั้งกาย
ความใกล้ชิดกลายเป็นไร้ช่องว่าง ริมฝีปากพัวพันจนเกิดรสจูบวาบหวาม ซีลีนสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดในโพรงปากอุ่นร้อนและยกสองมือประคองใบหน้าคมเช่นเดียวกับมือหนาที่รั้งท้ายทอยของคนตัวเล็กเอาไว้
แม้ในตอนแรกลูเซียนจะยังขยับริมฝีปากตามอีกคนไม่ทัน แต่เด็กเนิร์ดผู้แก่เรียนอย่างไรก็ยังเป็นเด็กเนิร์ดอยู่วันยังค่ำ ลูเซียนเรียนรู้ได้ไว ถึงได้ส่งเกลียวลิ้นเข้ามาดูดดึงลิ้นเล็ก ๆ นั่นได้
“อื้อ”
เสียงครางอื้ออึงดังออกจากปากของซีลีน ลูเซียนใกล้จะคลั่งเต็มทีแล้วเมื่อเสียงครางหวานทำให้เขานึกถึงภาพในความฝันแสนลามกนั่น
ในภาพฝัน ซีลีนจูบเขาแบบนี้ ก้าวขึ้นมานั่งบนตัก ดูดเลียแก่นกายของเขาราวกับไอศกรีมแท่งโปรด ก่อนจะแอ่นเอวส่ายร่อนบดขยี้รูแสนลามกของตนไปกับท่อนลำอันเขื่องที่ปวดหนึบ
ปีศาจตัวน้อยอมยิ้มทั้งที่ยังบดคลึงริมฝีปากกันไม่ห่าง เสียงเฉอะแฉะดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันภายในห้องชมรม พลังจากของขวัญชิ้นนี้ไหลเวียนเข้ามาในกายเข้าทีละนิดเนื่องจากยังไม่ใช่การสมสู่ที่แท้จริง แต่เพียงเท่านี้ก็ทำให้ซีลีนไม่อยากผละออกจากลูเซียนไปแม้สักวินาทีเดียว
“คุณซีลีนครับ เดี๋ยว…”
“ชู่ว”
เพียงแค่นิ้วเรียวแตะริมฝีปากเป็นสัญญาณให้เขาเงียบ ลูเซียนก็ไม่เอ่ยอะไรต่ออีก ซีลีนโน้มใบหน้ายั่วยวนของตนเองเข้ามาใกล้แล้วงับริมฝีปากของเขาอย่างนึกสนุก ก่อนจะบดขยี้จูบลงมาอีกครั้ง
ไม่แน่ใจว่าซีลีนขึ้นมาอยู่บนตักของเขาตอนไหน นั่นเพราะความสนใจอยู่ที่รสจูบร้อนแรงไม่ห่าง มือบางเอื้อมไปจับมือของลูเซียนให้วางไว้ที่เอวคอดของตน ก่อนจะผลักร่างสูงให้เอนลงไปกับพนักพิงโซฟา ส่วนแขนอีกข้างก็ส่งเข้าไปลูบไล้หน้าท้องแกร่งภายใต้เสื้อยืดเห่ย ๆ นั่น
“อ่า คุณซีลีน”
วงแขนใหญ่โอบเอวบางไว้แน่นขึ้นเมื่อร่างเล็กที่อยู่บนตักเริ่มขยับบดเบียดสะโพกกับความแข็งขืนที่ตึงรั้งอยู่ในกางเกง ซีลีนยอมผละริมฝีปากแดงช้ำของตนเองออกมาแล้ว ขณะเดียวกันก็ส่งมือไปรูดซิปกางเกงของอีกคนออก ก่อนที่แก่นกายร้อนจะถูกควักออกมา มันพองขยายเต็มฝ่ามือของเขา
ดวงตาคู่เรียววาววับ ซีลีนกัดริมฝีปากด้วยความกระสันอยาก นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เขาได้เห็นท่อนลำขนาดใหญ่และรูปทรงน่าเกรงขามด้วยเส้นเลือดที่ปูดขึ้นราวกับถูกช่างฝีมือปั้นมาเป็นอย่างดี
“เดี๋ยวก่อน อ่า”
ซีลีนทั้งรูดรั้ง บีบคลึง ถูนิ้วโป้งวนไปตามส่วนหัวที่ฉ่ำเยิ้ม จนลูเซียนได้พบกับสวรรค์แห่งใหม่ที่ซีลีนสรรค์สร้าง
ร่างเล็กหอบหายใจถี่ น้ำลายจากรสจูบเปรอะเปื้อนที่มุมปาก ดวงตาหยาดเยิ้มพร้อมกับขึ้นคร่อมแก่นกายแท่งใหญ่ทั้งที่ไม่ได้ถอดกางเกงของตนเองสักชิ้นเดียว
ยังไม่ใช่วันนี้ ยังไม่ใช่วันที่ลูเซียนจะได้เข้าไปในตัวเขา นั่นเพราะ
ซีลีนต้องการให้ของขวัญของพระเจ้าได้ดำดิ่งลงไปในห้วงความปรารถนาให้ถึงที่สุดเสียก่อน
ซีลีนเร่งจังหวะในการบดคลึงให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ส่ายร่อนสะโพกกลมกลึงอย่างยั่วเย้า
“อ๊ะ อ๊า ลูเซียน”
เหมือนฝัน เสียงครวญครางที่ออกมาจากปากของซีลีนทำเอาเขาแทบคลั่ง ร่างสูงคำรามต่ำแล้วโน้มใบหน้าลงไปกดจูบเบา ๆ ที่ลำคอระหง
ซีลีนพึงพอใจมากเลยทีเดียว แม้ช่วงแรกจะดูเงอะงะอย่างคนไม่เคยทำเรื่องพวกนี้สักครั้ง แต่ตอนนี้กลับกระแทกเอวสวนขึ้นมาจนส่วนแข็งขืนบดเบียดเข้าที่ก้นกลมกลึงผ่านกางเกงที่ร่างบางใส่
“ผม ซี๊ด คุณซีลีนครับ”
“เสียวเหรอ อ๊า เราก็เสียวเหมือนกัน”
มือเล็กประคองใบหน้าคมไว้ขณะเอ่ยถาม กายบางเด้งตามแรงที่กระทุ้งสวนขึ้นมา ลิ้นเรียวแลบเลียริมฝีปากตนเองอย่างยั่วเย้าจนลูเซียนไม่อาจทนได้และดึงเข้าไปบดจูบตามสัญชาตญาณ
แม้ว่าส่วนนั้นจะไม่ได้เข้าไปในรูรัก หากแต่ซีลีนก็ควบขี่มันอย่างเอาใจ ลูเซียนบีบเอวคอดด้วยสองมือเต็มแรงก่อนที่จะปลดปล่อยออกมาพร้อม ๆ กัน
น้ำรักของลูเซียนแตกกระจายเปรอะเปื้อนเต็มโซฟา แต่ซีลีนไม่ได้สนใจมันเท่าไรนัก ต่างกับลูเซียนที่เพิ่งได้สติ ก่อนจะนึกได้ว่าพวกเขาได้ทำเรื่องน่าอายภายในห้องชมรมที่มหาวิทยาลัยเสียแล้ว
ร่างบางทิ้งตัวลงมาซบบนอกแกร่งอย่างหมดแรง แต่ยังไม่วายที่จะส่งมือไปหยอกล้อแก่นกายสีสวยของอีกคนอย่างกลั่นแกล้ง ลูเซียนสะดุ้งโหยงแล้วเอื้อมไปจับมือที่ซุกซนนั่นเอาไว้ก่อนที่สติของเขาจะเตลิดไปมากกว่านี้
“ชอบไหม” ซีลีนถามทั้งที่ยังหอบหายใจ “ชอบที่เราบดสะโพกลงไปแบบนั้นหรือเปล่า”
ลูเซียนไม่ได้ตอบ แต่กลับยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดใบหน้าด้วยความเขิน
“เขินเหรอ ทีตอนกระแทกสวนขึ้นมานี่ไม่เห็นจะเขินเลย”
“ขอร้องเถอะครับคุณซีลีน”
น้ำเสียงของลูเซียนใกล้จะร้องไห้เต็มที ซีลีนหัวเราะแล้วหยุดการกลั่นแกล้งไว้เพียงเท่านั้น
“คือ…ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ครับ ผมขอโทษนะครับคุณซีลีน”
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย”
ซีลีนวาดรอยยิ้มแสนเสน่ห์อีกครั้งจนหัวใจดวงใหญ่กระตุกวูบ
“ถึงนายจะไม่ตั้งใจ แต่เราตั้งใจนะ”
ลูเซียนทำตัวไม่ถูกแล้วจริง ๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำพูดและการที่ซีลีนเข้ามายั่วยวนเขาแบบนี้หมายความว่าอะไรกันแน่
ร่างสูงหลบสายตาไป เขาทั้งอายและไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทำอะไรต่อ แต่สุดท้ายก็อุ้มร่างบางที่กำลังนอนซบเขาอยู่วางลงข้างกาย ก่อนจะลุกขึ้นทำความสะอาดและจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“ไม่ทำแผลแล้วเหรอ” ซีลีนมองตามคนตัวสูงที่เดินไปมาตรงหน้า
ลูเซียนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วตอบกลับมาเสียงเบา
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เจ็บแล้ว”
“อย่างนี้นี่เอง ถึงว่าตอนจูบไม่เห็นจะเจ็บเลย”
“ผม…ผมขอตัวก่อนนะครับ” ลูเซียนหน้าแดงก่ำ เขารีบเดินไปหยิบกระเป๋าของตนขึ้นมา แต่ยังทันที่จะได้เดินออกไป เสียงเรียกจากคนตัวเล็กก็ดังขึ้นเสียก่อน
“จะไม่หนีเราไปไหนใช่ไหม”
ลูเซียนฟังคำถามนั้น เขาเงียบไปชั่วขณะก่อนจะตอบออกไปด้วยใจเต้นระรัว
“ผมจะหนีคุณซีลีนไปได้ยังไงล่ะครับ…ก็ในเมื่อคุณเคยบอกให้ผมอยู่ข้าง ๆ คุณไว้”
เรียวปากสีสวยระบายยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ “ขอบคุณนะ”
“ครับ งะ…งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ลูเซียนออกไปแล้ว หากแต่กลิ่นอายของแสงแห่งชีวิตยังคงวนเวียนรอบกายให้รู้สึกดี ไหนจะความเสียดเสียวจนเร้าอารมณ์นั่นอีก ต้องขอบคุณไอ้คนซื่อบื้ออย่างลูเซียนจริง ๆ
ร่างบางนอนหงายไปกับโซฟาตัวใหญ่ ภาพที่ใบหน้าคมเหยเกด้วยความกระสันยังอยู่ในความคิด
แน่นอนว่าเขาทำมันสำเร็จ
ของขวัญของพระเจ้าแปดเปื้อนไปหมดแล้ว อีกทั้งยังเสร็จสมเสียจนเต็มโซฟาเลยทีเดียว