ปลอมตัวเพื่อลบตัวตนของดาราที่มีชื่อเสียงความใกล้ชิดที่เพิ่มขึ้นเมื่อธารตะวันและโรสเจอกันที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้า โรสในคราบของหญิงสาวธรรมดาที่ชื่อ "ริน" ทำให้ธารตะวันไม่สามารถจำเธอได้ ทั้งสองคนเริ่มสนิทสนมกันจากการทำกิจกรรมร่วมกันกับเด็ก ๆ ธารตะวันถูกดึงดูดโดยความอ่อนโยนและความมุ่งมั่นของริน ขณะที่โรสรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและการสนับสนุนที่ธารตะวันมอบให้ ทั้งสองเริ่มมีความรู้สึกพิเศษต่อกันอย่างช้า ๆ โดยธารตะวันไม่รู้เลยว่า ริน ที่เขารู้จักจริง ๆ แล้วคือ โรส ดาราสาวที่โด่งดังความสัมพันธ์ของทั้งคู่เจริญขึ้นไปเรื่อย ๆ ผ่านความจริงใจและการให้กำลังใจซึ่งกันและกัน จนกระทั่งความรู้สึกเริ่มเข้มข้นขึ้นเป็นความรัก
หญิง-หญิง,ดราม่า,รัก,ครอบครัว,GL,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในช่วงเวลาที่โรสต้องกลับมาทำงานในวงการบันเทิงอีกครั้ง ชีวิตของเธอก็เริ่มกลับเข้าสู่ความวุ่นวาย การเดินทางไปตามงานต่าง ๆ การถ่ายแบบ การสัมภาษณ์ และกิจกรรมของเธอเต็มไปด้วยผู้คนและความคาดหวังที่เธอต้องแบกรับ แม้จะดูเหมือนทุกอย่างเป็นปกติสำหรับผู้คนภายนอก แต่ในใจของโรสกลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่ไม่สามารถเติมเต็มได้
ในขณะเดียวกัน ธารตะวันก็ยังคงทำงานอยู่ที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็กตามปกติ เธอพยายามเก็บความรู้สึกที่มีต่อโรสไว้ภายใน และไม่ปล่อยให้มันมารบกวนการทำงานของเธอ แต่ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของเด็ก ๆ หรือได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขา ธารตะวันก็อดที่จะคิดถึงโรสไม่ได้
เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ธารตะวันกำลังจะออกจากศูนย์รับเลี้ยงเด็ก เธอได้รับโทรศัพท์จากโรส
"พี่ธาร... วันนี้โรสกลับกรุงเทพฯ แล้วค่ะ แต่...รู้สึกไม่ดีเลย" เสียงของโรสแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าและความสับสน
"โรสคะ... หนูไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างตามที่คนอื่นคาดหวังนะ ถ้ามันทำให้โรสไม่มีความสุข" ธารตะวันตอบกลับไปด้วยความห่วงใย
"แต่โรสไม่รู้ว่าควรทำยังไงค่ะพี่ธาร แต่โรสรักงานในวงการบันเทิง ไม่รู้สิเหมือนรู้สึกว่าตัวเองกำลังสูญเสียอะไรบางอย่างไป... บางอย่างที่โรสมีเมื่ออยู่กับพี่" โรสพูดออกมาเบา ๆ
ธารตะวันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ "บางทีเธอต้องคิดดี ๆ ว่าอะไรที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้โรส ไม่ใช่แค่ความฝันหรือความสำเร็จภายนอก แต่คือสิ่งที่ทำให้หนูรู้สึกเต็มเปี่ยมและมีความสุขจริง ๆ"
"โรสไม่อยากสูญเสียพี่ธาร" รินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก
ธารตะวันเงียบไปอีกครั้ง ในใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธอเองก็ไม่อยากสูญเสียโรสเช่นกัน แต่เธอก็รู้ว่าคนรักของเธอยังมีเส้นทางที่ต้องเดินและการตัดสินใจที่ต้องทำ
---
สองสามวันต่อมา ธารตะวันตัดสินใจที่จะใช้เวลาทบทวนความรู้สึกของตัวเอง เธอเริ่มสงสัยว่าตัวเธอเองต้องการอะไรจริง ๆ และเธอควรจะดำเนินความสัมพันธ์กับรินต่อไปอย่างไร
ในวันหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่ที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็ก โรสก็ปรากฏตัวขึ้นโดยไม่บอกล่วงหน้า โรสดูเหนื่อยล้า แต่ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจ
"พี่ธาร โรสขอพูดอะไรหน่อยได้ไหมคะ?" โรสถามพร้อมกับจับมือของธารตะวันไว้
"แน่นอนโรส มีอะไรเหรอ?" ธารตะวันตอบด้วยความอ่อนโยน
"หนูตัดสินใจแล้วค่ะ และจะลดงานในวงการลง และใช้เวลาที่นี่กับพี่และเด็ก ๆ มากขึ้น" พูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่
ธารตะวันมองโรสด้วยความประหลาดใจ "โรส... เธอแน่ใจแล้วเหรอ?"
"โรสแน่ใจค่ะพี่ธาร หนูไม่อยากให้ความฝันของมาเป็นอุปสรรคในการใช้ชีวิตอย่างที่หนูต้องการ อยากอยู่กับพี่ และทำสิ่งที่มีความหมายจริง ๆ" โรสตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหวัง
ธารตะวันยิ้มตอบ "ถ้านั่นคือสิ่งที่หนูต้องการจริง ๆ พี่ก็จะอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
หลังจากที่โรสตัดสินใจลดงานในวงการเพื่อใช้เวลาร่วมกับธารตะวันที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็ก เธอรู้สึกว่าชีวิตเริ่มเข้าที่เข้าทาง แต่แล้วความสงบสุขนั้นกลับถูกรบกวนโดยคนที่เธอไม่เคยคิดว่าจะทำลายความตั้งใจของเธอได้—แม่ของเธอ
วันหนึ่ง ขณะที่โรสกำลังใช้เวลาที่ศูนย์เลี้ยงเด็ก ธารตะวันก็เดินเข้ามาพร้อมสีหน้าหนักใจ "โรส... มีคนจากหน่วยงานกำกับดูแลเข้ามาตรวจสอบศูนย์เลี้ยงเด็กของเราเมื่อเช้านี้ บอกว่ามีเรื่องร้องเรียนเกี่ยวกับการจัดการและสภาพความปลอดภัย"
โรสรู้สึกใจหาย เธอรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ "พี่ธาร... หนูคิดว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับแม่ของหนู"
ธารตะวันมองหน้าโรสอย่างไม่เข้าใจ "หมายความว่ายังไงโรส?"
"แม่ของหนูไม่พอใจที่หนูตัดสินใจลดงานในวงการ และมักจะบอกว่ามันไม่ใช่เส้นทางที่ควรจะเดินต่อไป" โรสกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด "หนูไม่อยากให้แม่ทำร้ายพี่ หรือใครก็ตามที่นี่เพราะหนู"
ธารตะวันนิ่งเงียบไปก่อนที่จะพูด "โรส... หนูไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบทุกอย่างนะ พี่จะจัดการเรื่องนี้เอง"
แต่โรสไม่อาจนิ่งเฉยได้ เธอตัดสินใจเผชิญหน้ากับแม่ของเธอ เพื่อหยุดยั้งเรื่องร้ายนี้ ก่อนที่มันจะทำลายชีวิตของคนที่เธอรัก
---
เย็นวันนั้น โรสเดินเข้ามาที่บ้านของเธอ ทันทีที่แม่ของเธอเห็นหน้าลูกสาว เธอพูดขึ้นทันที "โรส แม่ไม่เคยคิดว่าเธอจะทำแบบนี้ ทำไมถึงเลือกชีวิตที่ไม่มั่นคงและลดคุณค่าตัวเองแบบนั้น?"
"แม่... หนูรักงานในวงการบันเทิง แต่หนูรู้สึกว่ามันไม่ใช่ทั้งหมดในชีวิตของหนูอีกต่อไป" โรสพูดอย่างหนักแน่น "หนูอยากมีชีวิตที่หนูมีความสุข ไม่ใช่เพียงแค่ทำตามคาดหวังของคนอื่น"
"แล้วคนที่เธอพูดถึงคือใคร? ธารตะวัน? ศูนย์รับเลี้ยงเด็กนั่นเหรอ?" แม่ของโรสถามด้วยน้ำเสียงแฝงความโกรธ "ถ้าเธอยังคิดจะออกนอกลู่นอกทางอีกล่ะก็ อย่าคิดว่าแม่จะหยุดแค่นี้ คนต่อไปที่แม่จะเล่นงานคือธารตะวัน"
โรสตื่นตระหนกเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่พูด "แม่! พอเถอะค่ะ อย่าทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้อง หนูขอร้อง..."
แต่แม่ของเธอไม่ยอมถอย "ถ้าเธอยังดื้อรั้น และไม่กลับเข้าสู่วงการอย่างเต็มที่ตามที่แม่ต้องการ แม่จะทำให้ชีวิตของธารตะวันพังทลาย เหมือนที่แม่ทำกับศูนย์รับเลี้ยงเด็กนั้น"
โรสมองหน้าแม่ด้วยความตกใจและผิดหวัง "แม่... ทำไมต้องทำแบบนี้ หนูแค่ต้องการใช้ชีวิตที่ตัวเองเลือก ทำไมแม่ถึงต้องมาทำร้ายพี่ธารตะวันและคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย?"
แม่ของโรสยืนขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด "เพราะเธอไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเองไงโรส! เธอเป็นดารา เป็นคนของสังคม เธอมีอนาคตที่คนอื่นเขาฝันหา ทำไมถึงยอมทิ้งมันเพื่อคนๆ เดียว?"
"แต่หนูไม่ได้ทิ้งมันทั้งหมดนะคะ หนูแค่ต้องการใช้ชีวิตที่หนูพอใจมากขึ้น แม่ไม่เข้าใจหรอกว่าหนูรู้สึกอย่างไร!" โรสโต้กลับ น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่น
แม่ของเธอจ้องหน้าโรส "โรส เธอไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่าวงการนี้ทำให้เธอมีทุกอย่าง เธอคิดเหรอว่าความรักแบบนี้จะยั่งยืน? ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำให้เธอประสบความสำเร็จได้ยังไง? เธอต้องคิดถึงอนาคต ไม่ใช่ปล่อยให้ความรู้สึกชั่ววูบทำลายทุกอย่างที่เธอสร้างขึ้นมา"
"มันไม่ใช่ความรู้สึกชั่ววูบนะคะ แม่! หนูรักพี่ธาร และหนูเหนื่อยกับการทำตามความคาดหวังของคนอื่นตลอดเวลา หนูต้องการสิ่งที่ทำให้หนูมีความสุขบ้าง!" โรสตะโกนด้วยความอึดอัดที่ถูกกดดันมาโดยตลอด
"แล้วความสุขนั้นมาจากไหนกัน? ศูนย์รับเลี้ยงเด็กงั้นเหรอ? คนที่ไม่ได้มีอะไรจะพาเธอไปได้ไกลเหมือนกับวงการนี้? แกคิดผิดมากถ้าแกคิดว่าแม่จะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้น" แม่ของโรสข่มเสียงให้เข้ม
โรสกำมือแน่น น้ำตาคลอเบ้า "ทำไมแม่ถึงมองว่าความสุขของหนูไม่มีค่าเลย ทำไมแม่ถึงทำร้ายคนที่หนูรัก ทั้งพี่ธารตะวันและเด็ก ๆ ที่ศูนย์นั้นไม่ได้ทำอะไรผิด!"
แม่ของโรสเดินเข้ามาใกล้ "เพราะฉันเป็นแม่ของเธอ ฉันรู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับเธอ และฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายอนาคตของลูกฉัน ไม่ว่าจะเป็นธารตะวันหรือใครก็ตาม!"
"หนูไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้วแม่ หนูรู้ว่าหนูต้องการอะไร และมันไม่ใช่การใช้ชีวิตตามคำสั่งใครอีกแล้ว!" โรสพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว น้ำตาไหลอาบแก้ม
"ถ้าเธอเลือกที่จะเดินเส้นทางนี้ เธอก็อย่าคาดหวังว่าฉันจะยอมอยู่เฉยๆ!" แม่ของเธอยื่นคำขาด
โรสยืนนิ่ง หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด "ถ้านี่คือสิ่งที่แม่ต้องการ ก็ได้ค่ะ แต่หนูขอร้อง อย่าเอาธารตะวันเข้ามาเกี่ยว อย่าทำร้ายคนที่ไม่สมควรได้รับความเจ็บปวดนี้"
แม่ของเธอถอนหายใจและพูดด้วยเสียงเย็นชา "มันขึ้นอยู่กับเธอแล้วโรส ว่าจะเลือกใคร: วงการนี้... หรือคนที่เธอคิดว่ารักเธอ"
เสียงของแม่ดังก้องในใจโรส ขณะที่เธอรู้ว่าความสัมพันธ์กับแม่ของเธอกำลังมาถึงจุดที่เธอต้องเลือกทางของตัวเอง
หลังจากที่เถียงกันอย่างดุเดือด โรสก็รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดที่ทับถมในใจของเธอ เธอจ้องมองใบหน้าของแม่ด้วยความผิดหวัง ก่อนจะสูดหายใจลึกแล้วพูดออกมาเบา ๆ
“ได้ค่ะ… หนูจะทำตามที่แม่ต้องการ หนูจะกลับไปทำงานในวงการบันเทิงเต็มที่เหมือนเดิม แต่ขอแค่… อย่าทำร้ายพี่ธารได้ไหมคะ ถือว่าเป็นคำขอจากลูกสาวของแม่คนนี้"
แม่ของโรสยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ แต่แฝงไว้ด้วยความเย็นชา “ถ้าเธอทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง ฉันจะไม่แตะต้องยัยธารตะวันและศูนย์เด็กเล็กนั้นอีก แต่เธอต้องรับปากฉัน ว่าเธอจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นโดยเด็ดขาด ห้ามติดต่อ ห้ามเจอหน้า ห้ามแม้แต่เดินผ่าน!”
หัวใจของโรสรู้สึกเหมือนถูกบีบแน่น เธอไม่อยากสูญเสียธารตะวันไป แต่เธอก็รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว หากเธอยังดื้อรั้น แม่ของเธอจะไม่หยุดแค่ธารตะวัน แต่จะทำลายทุกสิ่งที่สำคัญสำหรับเธอ
“หนู… เข้าใจแล้วค่ะ” โรสพูดเบา ๆ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง แต่เธอก็จำต้องยอมรับ
“ดีแล้ว อย่าทำให้ฉันผิดหวังอีก” แม่ของเธอพูดก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้โรสยืนอยู่คนเดียวในห้องนั้น ความเงียบงันเข้าปกคลุมทันที
---
หลังจากนั้น โรสพยายามกลับเข้าสู่ชีวิตในวงการบันเทิงอย่างเต็มที่ตามที่แม่ของเธอต้องการ งานต่าง ๆ เข้ามาอย่างต่อเนื่อง ทั้งถ่ายแบบ งานแสดง และออกงานอีเวนต์ แต่ภายในใจของเธอกลับรู้สึกว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
โรสไม่ได้ติดต่อธารตะวันอีกเลย ทุกครั้งที่เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะส่งข้อความหรือโทรหา หัวใจของเธอก็ถูกบังคับให้หยุดยั้งด้วยคำสั่งของแม่ ความเจ็บปวดค่อยๆ กัดกินเธอทีละน้อย
---
ที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็ก ธารตะวันเองก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลง เธอไม่ได้รับข่าวคราวจากโรสเลย หลายวันผ่านไป ความเงียบนี้ทำให้เธอรู้สึกหนักอึ้ง ในที่สุดธารตะวันตัดสินใจจะไปหาโรสที่บ้าน แต่ก็ถูกปฏิเสธจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทันทีเมื่อเธอไปถึง
“ขอโทษครับ คุณโรสสั่งไว้ว่าไม่ให้ใครเข้าพบโดยไม่ได้รับการนัดหมายล่วงหน้า” รปภ. บอกเธอด้วยน้ำเสียงสุภาพ
ธารตะวันรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอถูกฉีกขาด เธอยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน จนกระทั่งเธอจำต้องกลับไปพร้อมกับความรู้สึกสับสนและเสียใจ
วันหนึ่ง ธารตะวันตัดสินใจจะลองไปหาโรสที่กองถ่าย เธอรวบรวมความกล้าและเตรียมดอกไม้ช่อสวยไปด้วย หวังว่าจะได้คุยกับโรสและหาคำตอบว่าทำไมเธอถึงหายไปจากชีวิตของธารตะวัน
เมื่อธารตะวันมาถึง เธอเห็นโรสเดินออกมาจากกองถ่ายพร้อมกับทีมงาน แม้โรสดูเหนื่อยล้า แต่เธอก็ยังคงมีเสน่ห์และสวยสง่าเหมือนเดิม ธารตะวันเดินตรงไปหาเธอด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
"โรส!" ธารตะวันเรียกด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง
โรสหันมามองเธอ แต่แววตาของเธอกลับเย็นชาและว่างเปล่า ร่างเล็กหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ?”
คำพูดของโรสทำให้หัวใจของธารตะวันหล่นวูบ เธอพยายามกลั้นน้ำตาแล้วตอบกลับ “เอ่ออ... พี่ธารไงคะ พี่ธารตะวันของโรสไง”
โรสมองหน้าเธอนิ่ง แล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ “ขอโทษนะคะ เราไม่รู้จักจริงๆ”
ธารตะวันอึ้งและยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจ โรสไม่สนใจอีกแล้ว เธอหันหลังแล้วเดินจากไป โดยไม่หันกลับมามองอีก
ธารตะวันมองตามแผ่นหลังของโรสที่ค่อยๆ ไกลออกไป มือของเธอกำดอกไม้ไว้แน่น น้ำตาเริ่มไหลรินจากดวงตาของเธอโดยไม่สามารถหยุดได้ เสียงสะอื้นที่แผ่วเบาค่อย ๆ ดังขึ้น เธอยืนนิ่งอยู่ที่นั่น ท่ามกลางความเจ็บปวดที่กรีดแทงหัวใจ
ธารตะวันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “ทำไม... โรส”
-----
แม้ว่าทั้งสองจะยังคงมีอุปสรรคและความท้าทายที่ต้องเผชิญ แต่ความรักและความเข้าใจที่พวกเธอมีต่อกันก็กลายเป็นพลังที่ทำให้พวกเธอก้าวผ่านสิ่งเหล่านั้นไปได้
มาม่าอีกแย้วววว
