ผมไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ อย่างพี่จะแซ่บน่ากินขนาดนี้
ลิขิตชลจัณฑ์ - ตอนที่ 2 เราถึงโรงแรมแล้ว..เดี๋ยวเราไปนอนกันนะ.. โดย บัวหิมะ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,ตลก,มหาวิทยาลัย,รักต่างวัย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลิขิตชลจัณฑ์
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
ผมไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ อย่างพี่จะแซ่บน่ากินขนาดนี้
ผู้แต่ง
บัวหิมะ
เรื่องย่อ
ตรีเพชร (ตรี) นักศึกษาปริญญาโทที่หนีการคลุมถุงชนด้วยการลงสมัครเรียนต่อ ซ้ำร้ายต้องมาอกหักจากสาวในแอปพลิเคชันหาคู่อีก เขาจึงได้ไปดื่มเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดนั้น
ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาเผลอไปมีสัมพันธ์กับคนคนหนึ่งที่ทรงเสน่ห์มาก ๆ
วันต่อมาจู่ ๆ เขาก็เกิดจำคนที่เขาไปมีสัมพันธ์ด้วยได้ และก็รู้อีกด้วยว่าคนคนนั้นเป็นบุคคลที่เขาเองก็มิอาจจะคาดถึง...
"โอมลงลืม ๆ ๆ ๆ ขออย่าให้เขาจำคืนนั้นของเราได้เลยเถอะ ไม่งั้นสู่ขิตแน่ สาธุ!!!!!"
📌เปิดให้อ่าน ฟรี จนกว่าจะจบ💖
🍀หลังจากปิดจบติดเหรียญทันที (2 เหรียญ)💰
สวัสดีนักอ่านที่รักทุกคน ใบบัวเองจ้า🍀✨
ผลงานนี้คือผลงานชิ้นแรกที่บัวได้เอาลงในแพล็ตฟอร์มอื่น ๆ ไปแล้ว ซึ่งคนอ่านก็...นั่นแหละ😂 แต่ที่นี่คือที่แรกของการเริ่มต้นอย่างจริงจัง
บัวทำงานอย่างหนัก ทุ่มเทเพื่อให้ทุกคนมองเห็นศักยภาพและผลงานของบัว
สุดท้ายนี้ก็ไม่มีอะไรมาก..มาอ่านกันเยอะ ๆ นะงับ ติชมและให้กำลังใจกันได้เรื่อย ๆ บัวจะพยายามสร้างผลงานดี ๆ ออกมาอีกเยอะ ๆ และหวังว่านักอ่านที่รักทุกคนจะชื่นชอบนะงับ
พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร แต่รักหมดใจเหมือนเดิมงับ แฮ่ะ ๆ 😄😙
สารบัญ
เนื้อหา
ตอนที่ 2 เราถึงโรงแรมแล้ว..เดี๋ยวเราไปนอนกันนะ..
(ก่อนวันเปิดภาคเรียน ป.โท 1 วัน)
วันนี้วันดีท้องฟ้าเปิดแดดไม่ร้อนเย็นสบายในช่วงเช้าและฟ้าโปร่งไม่มีเมฆขมุกขมัวบดบังแผ่นฟ้ายามค่ำคืนทำให้มองเห็นดวงดาวชัดเจนในยามกลางคืนนั่นเป็นนิมิตหมายอันดีว่า..คืนนี้จะได้เจอเนื้อคู่ที่ไม่ต้องวิ่งหนีเหมือนเจอผี เพราะผมมีพระดีรุ่นกูรอด เลยขับรถไปหาเองเลยจ้า เอาล่ะ ๆ เข้าเรื่องดีกว่าเนอะ...
พอดีว่าเมื่อเช้าผมได้คุยกับสาวสวยคนหนึ่งแล้วถูกใจ คืนนี้เลยนัดบอร์ดกับเธอที่ร้านนั่งชิวใกล้ ๆ มหาลัย คาดว่าเป็นพรหมลิขิตชักนำก็แบบ..ไม่ได้อยากอวดอ้างหรือขี้คุยอะไรหรอกนะ เพราะของแทร่เขาบ่ปากนั่นหนา ฮ่า ๆ สะใจ๊!!!
ในระหว่างที่นั่งรอมันรู้สึกเหงาปากแปลก ๆ ผมเลยจัดเครื่องดื่ม "เรนโบว์ช็อต" มาฉลองชัยชนะรอเธอ ผมดื่มไปสักพักเรนโบว์ช็อตก็กำลังออกฤทธิ์ทำให้หน้ามืดตามัวตามสเต็ป แต่ขณะที่ผมกำลังต่อกรกับเรนโบว์ช็อตอยู่นั้นสายตาอันเลือนรางก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่หน้าตาตรงตามที่ผมแม็ชไปเป๊ะ และเธอกำลังเดินตรงมา..ตรงมา..ตรงมา..และหยุดที่โต๊ะด้านหน้าผม ซึ่งโต๊ะนั้นมีผู้ชายอยู่เต็มไปหมด มาถึงขั้นนั้นแล้วแท้ ๆ แต่ผมก็ยังมิวายคิดในทางดีว่า...
"เธอคงแวะทักทายเพื่อนแหละ...คุยเสร็จก็คงลุกออกมา.."
ใช่ครับ..ใช่เลย!!! เธอแวะทักทายเพื่อนจริง ๆ คุยเสร็จก็ลุกออกมาเลย...ลุกออกมาจากโต๊ะนั้นแล้วกลับไปกับเพื่อนคนนั้นเลย เดินออกไปอย่างหน้าตาเฉย ก่อนออกไปมีชายตามองมาที่ผมด้วยสายตาอย่างมั่นแล้วก็สะบัดบ๊อบใส่ไปหนึ่งกรุบ แบบงง ๆ ....
อะไรกันครับเนี่ย!!!!
หลังจากที่ดึงสติกลับมาได้ก็มานั่งตัดพ้อกับเรนโบว์ช็อตต่อ เอาจริง ๆ นะ ผมว่าเนื้อคู่ของผมก็คงจะเป็นน้องเรนโบว์ช็อตนี่แหละนะ เพราะน้องรู้ใจผมที่สุดแล้ว ผมยกให้น้องเป็นนัมเบอร์วันเลยคร้าบ...
แต่พอตัดพ้อกับน้องเรนโบว์ช็อตได้สักพักก็เริ่มรู้สึกว่าน้องเริ่มเอาจริงละ มึน ๆ อึน ๆ นิดหน่อย แต่..แต่..ผมยังไหว..ยังแยกออกว่าใครเป็นคน ใครเป็น...สะใภ้หม่าม้าผม...~~
ผมเห็นเธอผู้เฉิดฉายภายใต้แสงวิบวับ ๆ ในร้าน เธอช่างเพอร์เฟคอะไรเยี่ยงนี้จะพรรณนาความงามของเธอออกมายังไงดีนะ..ตรีเพชรเอ๋ยตรีเพชร..
"...พักตร์เพริศแพร้วพริ้งเพราดั่งดวงเดือน ฉวีเหมือนศศิมิหมองหมาง
อีกทรวดทรงขนงหม่อมพระนาง ประณีตพ่างธาดารังอุไร
ทั้งงามตางามเนตรอนงค์นิตย์ อยากแนบติดชิดเชื้อโฉมสมัย
สันจมูกรูปโอษฐ์พริ้มพิไล พิสมัยเพี้ยงจันทร์กัษษากร..."
ผมไม่รอช้ารีบจัดการตัวเองแล้วดาหน้าเข้าไปหาเธอทันที และผมตอนนี้บอกเลยว่าตื่นเต้นมากอยากจะพาสะใภ้ไปไหว้หม่าม้าไม่ไหวแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะมองเห็นหน้าตาเธอได้ไม่ชัดนัก เพราะตอนนี้ร้านนั่งชิวเริ่มเปลี่ยนเป็นผับที่มีแสงไฟวิบวับ ๆ ทำให้กลายเป็นอุปสรรคต่อการมองเห็น แต่สิ่งหนึ่งที่จำได้ขึ้นใจคือ กลิ่นน้ำหอมอาโรมาที่สูดดมทีไรก็ผ่อนคลายทุกที...
เมื่อบรรยากาศเริ่มเข้าที่เข้าทางน้องเรนโบว์ได้ทำหน้าที่อีกครั้ง ครั้งนี้หนักสุดมันกระตุ้นความอยากของผมให้ตื่นขึ้น ตื่นแบบไม่ยอมนอนเลยทีเดียว แต่ร่างกายผมตอนนี้เหมือนคนกล้ามเนื้ออ่อนแรง แม้แต่จะเดินยังยากเลยลำบากคนอื่นไปหมด ผมไม่รู้ว่าใครพาผมไปไหน แต่รู้สึกได้ว่ามีคนพาผมไปและไปพร้อมกับเธอคนนั้นด้วย...
..แม่ดวงแขของผม..!!
"เราถึงโรงแรมแล้ว..เดี๋ยวเราไปนอนกันนะ"
.
.
.
(ติดตามต่อตอนที่ 3)