ผมไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ อย่างพี่จะแซ่บน่ากินขนาดนี้
ลิขิตชลจัณฑ์ - ตอนที่ 4 มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง โดย บัวหิมะ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,ตลก,มหาวิทยาลัย,รักต่างวัย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลิขิตชลจัณฑ์
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
ผมไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ อย่างพี่จะแซ่บน่ากินขนาดนี้
ผู้แต่ง
บัวหิมะ
เรื่องย่อ
ตรีเพชร (ตรี) นักศึกษาปริญญาโทที่หนีการคลุมถุงชนด้วยการลงสมัครเรียนต่อ ซ้ำร้ายต้องมาอกหักจากสาวในแอปพลิเคชันหาคู่อีก เขาจึงได้ไปดื่มเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดนั้น
ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาเผลอไปมีสัมพันธ์กับคนคนหนึ่งที่ทรงเสน่ห์มาก ๆ
วันต่อมาจู่ ๆ เขาก็เกิดจำคนที่เขาไปมีสัมพันธ์ด้วยได้ และก็รู้อีกด้วยว่าคนคนนั้นเป็นบุคคลที่เขาเองก็มิอาจจะคาดถึง...
"โอมลงลืม ๆ ๆ ๆ ขออย่าให้เขาจำคืนนั้นของเราได้เลยเถอะ ไม่งั้นสู่ขิตแน่ สาธุ!!!!!"
📌เปิดให้อ่าน ฟรี จนกว่าจะจบ💖
🍀หลังจากปิดจบติดเหรียญทันที (2 เหรียญ)💰
สวัสดีนักอ่านที่รักทุกคน ใบบัวเองจ้า🍀✨
ผลงานนี้คือผลงานชิ้นแรกที่บัวได้เอาลงในแพล็ตฟอร์มอื่น ๆ ไปแล้ว ซึ่งคนอ่านก็...นั่นแหละ😂 แต่ที่นี่คือที่แรกของการเริ่มต้นอย่างจริงจัง
บัวทำงานอย่างหนัก ทุ่มเทเพื่อให้ทุกคนมองเห็นศักยภาพและผลงานของบัว
สุดท้ายนี้ก็ไม่มีอะไรมาก..มาอ่านกันเยอะ ๆ นะงับ ติชมและให้กำลังใจกันได้เรื่อย ๆ บัวจะพยายามสร้างผลงานดี ๆ ออกมาอีกเยอะ ๆ และหวังว่านักอ่านที่รักทุกคนจะชื่นชอบนะงับ
พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร แต่รักหมดใจเหมือนเดิมงับ แฮ่ะ ๆ 😄😙
สารบัญ
เนื้อหา
ตอนที่ 4 มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง
บรรยากาศเช้าวันแรกของการเข้าเรียน อากาศดีเย็นสบายหายใจสะดวกเพราะได้ยาดี แต่ไม่อยากจะพูดถึงสภาพของเมื่อคืนเลยจริง ๆ หลังจากที่กิจกรรมล่าเหยื่อเสร็จสิ้นแล้ว เธอคนนั้นก็หายเข้ากลีบเมฆไปทิ้งให้ผมอยู่กับบ็อกเซอร์ตัวโปรดอย่างเลือดเย็น อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปซะหมดไม่หลงเหลือภาพลักษณ์ราชาพยัคฆ์เมื่อตอนต้นไว้เลย
ผมยอมรับเลยว่า เธอสุดจริง ๆ เล่นเอาซะผมไปต่อไม่ไหวเลย และก็น็อกไปในที่สุด ผมตื่นมาอีกทีก็เกิดอาการมึนงงปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้และนั่งเหวอเหมือนวิญญาณออกจากร่างไปชั่วขณะ
เมื่อผมได้สติแล้วจึงตัดสินใจโทรหาไอ้อ้นเพื่อนรักของผมให้มาแบกร่างกายที่เหมือนซอมบี้เมายากันยุงอย่างผมกลับหอพักและภาพก็ตัดจบตั้งแต่ตอนนั้น....
กลับมาปัจจุบันกับเช้าวันใหม่ที่ราชาพยัคฆ์อย่างผมต้องอยู่ภายใต้คราบนักปราชญ์ใฝ่รู้ใฝ่เรียนไป 4 ชั่วโมงเต็ม ๆ ผลัดเปลี่ยนอาจารย์อยู่ 3 คนกว่าจะจบหนึ่งคลาส อาจารย์คนไหนเข้าสอนผมก็ไม่หูเอาตาเข้าหาสักคน เพราะมัวแต่นึกถึงกิจกรรมสุดจะวาบหวามคืนนั้นอยู่...
ถึงแม้จะจำหน้าตาเธอคนนั้นไม่ได้แล้ว แต่กลิ่นกายที่หอมเป็นพิเศษนั้นยังจำได้ดี และที่จำได้ไม่เคยลืมเลยก็คือ สัดส่วนร่างกายอันสะโอดสะองและพอเหมาะพอดีมือของเธอ ภาพที่ร่างบาง ๆ ของเธอที่กำลังยับย้ายร่างกายขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะอยู่บนตัวผม เสียงร้องระทมของเธอที่ร้องออกมาด้วยความสุขราวกับว่ามันจะเป็นคืนสุดท้าย...เธอทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจและยังใคร่ถามผมอยู่เรื่อย ๆ ถึงความสุขของผม..เธอใส่ใจรายละเอียดอย่างถึงที่สุด ถ้าเธอยังไม่ได้ยินเสียงระทมตอบรับจากผม..เธอก็จะไม่ยอมหยุดกระทำสิ่งเหล่านั้น..จนกว่าเราจะสนุกและมีความสุขไปด้วยกัน...
ผมคิดแต่เรื่องเหล่านี้ทั้งวันทั้งคืน คิดว่าเธอจะเป็นใคร จะทำอะไรอยู่ตอนนี้ และเธอจะรับรู้ได้ไหมว่าผมกำลังคิดถึงเธออยู่...
เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไปก็มาถึงผลัดของอาจารย์คนสุดท้ายของคลาสแล้ว ทันทีที่อาจารย์ท่านนั้นย่างเท้าเข้ามาในห้อง จู่ ๆ ผมก็รู้สึกขนลุกซู่เหมือนสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง ทั้ง ๆ ที่ผมนั่งอยู่เกือบจะหลังสุดของห้องมองเห็นอาจารย์ตัวเล็กนิดเดียว แต่ยังสัมผัสได้ถึงขนาดนี้ ถ้าได้อยู่ใกล้ ๆ คงแย่สุด ๆ ไปเลย ฉะนั้นเลี่ยงได้เป็นเลี่ยงดีกว่า...
ในขณะที่อาจารย์ท่านนั้นกำลังบรรยายอยู่ซึ่งตัวผมเองก็ไม่ได้สนใจจะฟังอยู่แล้วล่ะ แต่เสียงในหัวก็ตีกันวุ่นวายให้ผมเงยหน้าสนใจตอนอาจารย์บรรยาย ผมก็ไม่อยากจะขัดเลยลองตั้งใจฟังสักครั้ง แต่เหตุที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นมันก็ทำให้ผมถึงขั้นต้องมานั่งนึกย้อนไปถึงกิจกรรมล่าเหยื่อเมื่อคืนทันที เพราะจู่ ๆ อาจารย์ก็เดินสะดุดโต๊ะแล้วก็..ร้องอุทานด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกเสียววูบ ๆ วาบ ๆ ออกมาราวกับว่ามันเป็นปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติ...
อ๊ะ!!!
แค่ อ๊ะ!! คำเดียวทำเสียวไปถึงทรวง..มันรู้สึกลึก ๆ ว่าใช่ แต่ในใจยังคิดต่อต้านอยู่ มันคงไม่ใช่หนา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ หรอกใช่มั้ย...มันจะบังเอิญเกินไปหรือเปล่า..?? ผมคิดแบบนี้ไปสักพักใหญ่ ๆ และหลักฐานชิ้นต่อมาก็ คือ...blush
อ๊ะ! เดี๋ยวนะผมลืม
หลังจากนั้น..อาจารย์ท่านนั้นก็ก้มลงไปแก้ไขคำที่ตนเขียนผิดบนกระดาน แต่คำที่จะแก้มันอยู่ข้างล่างจึงทำให้ต้องทำท่าโก้งโค้งลงไปเขียน และสิ่งที่เห็นคือ สัดส่วนที่งดงามและน่าดึงดูดใจอย่างถึงที่สุด ส่วนเว้าส่วนโค้งนั้นช่างน่าสนใจยิ่งนักทำให้ละสายตาไปไหนไม่ได้เลยจริง ๆ ผมอ้าปากค้างเหมือนวิญญาณหลุดลอยอยู่สักพัก..
เพี๊ยะ!!!
ไอ้อ้นเงื้อมือสุดแขนฟาดหน้าผมอย่างแรงจนผมร้องโวยวายลั่นห้อง ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมจนผมจะเป็นบ้า แต่เสียงออดหมดเวลาก็ช่วยชีวิตผมไว้ ส่วนอาจารย์ท่านนั้นก็ได้แค่แสยะยิ้มบาง ๆ แล้วเดินจากไป
.
.
.
(ติดตามต่อตอนที่ 5)