ผมไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ อย่างพี่จะแซ่บน่ากินขนาดนี้
ลิขิตชลจัณฑ์ - ตอนที่ 5 ขอให้เขาจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่อย่างเดียว สาธุ!! โดย บัวหิมะ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,ตลก,มหาวิทยาลัย,รักต่างวัย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลิขิตชลจัณฑ์
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
ผมไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ อย่างพี่จะแซ่บน่ากินขนาดนี้
ผู้แต่ง
บัวหิมะ
เรื่องย่อ
ตรีเพชร (ตรี) นักศึกษาปริญญาโทที่หนีการคลุมถุงชนด้วยการลงสมัครเรียนต่อ ซ้ำร้ายต้องมาอกหักจากสาวในแอปพลิเคชันหาคู่อีก เขาจึงได้ไปดื่มเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดนั้น
ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาเผลอไปมีสัมพันธ์กับคนคนหนึ่งที่ทรงเสน่ห์มาก ๆ
วันต่อมาจู่ ๆ เขาก็เกิดจำคนที่เขาไปมีสัมพันธ์ด้วยได้ และก็รู้อีกด้วยว่าคนคนนั้นเป็นบุคคลที่เขาเองก็มิอาจจะคาดถึง...
"โอมลงลืม ๆ ๆ ๆ ขออย่าให้เขาจำคืนนั้นของเราได้เลยเถอะ ไม่งั้นสู่ขิตแน่ สาธุ!!!!!"
📌เปิดให้อ่าน ฟรี จนกว่าจะจบ💖
🍀หลังจากปิดจบติดเหรียญทันที (2 เหรียญ)💰
สวัสดีนักอ่านที่รักทุกคน ใบบัวเองจ้า🍀✨
ผลงานนี้คือผลงานชิ้นแรกที่บัวได้เอาลงในแพล็ตฟอร์มอื่น ๆ ไปแล้ว ซึ่งคนอ่านก็...นั่นแหละ😂 แต่ที่นี่คือที่แรกของการเริ่มต้นอย่างจริงจัง
บัวทำงานอย่างหนัก ทุ่มเทเพื่อให้ทุกคนมองเห็นศักยภาพและผลงานของบัว
สุดท้ายนี้ก็ไม่มีอะไรมาก..มาอ่านกันเยอะ ๆ นะงับ ติชมและให้กำลังใจกันได้เรื่อย ๆ บัวจะพยายามสร้างผลงานดี ๆ ออกมาอีกเยอะ ๆ และหวังว่านักอ่านที่รักทุกคนจะชื่นชอบนะงับ
พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร แต่รักหมดใจเหมือนเดิมงับ แฮ่ะ ๆ 😄😙
สารบัญ
เนื้อหา
ตอนที่ 5 ขอให้เขาจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่อย่างเดียว สาธุ!!
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ในหัวผมตอนนี้ตีกันมั่วไปหมดไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริง ๆ ใจหนึ่งก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้รู้ชื่ออาจารย์ แต่ใจหนึ่งก็รู้สึกขัดแย้งเพราะกลัวเป็นแบบที่คิดไว้...มันหนักมากนะ
ถ้าเป็นแบบที่คิดจริง ๆ ผมจะมองหน้าอาจารย์ตัวเองต่อไปได้ยังไง และวันนี้ก็เป็นวันที่ทะเบียนประกาศรายชื่ออาจารย์ที่ปรึกษาอย่างเป็นทางการ และผมก็ได้ที่ปรึกษาเป็นอาจารย์วรรณกรรมที่มีชื่อเสียงระบือไกลหรือชื่อในวงการ คือ อ.เปรม นั่นเอง ผมไม่คุ้นชื่อเขาเท่าไรคงจะเป็นอาจารย์ที่ย้ายมาใหม่ล่ะมั้ง...
"ไม่รู้ด้วยแล้ว ไปหาอาธีร์ดีกว่า"
ผมเร่งฝีเท้าตรงไปยังห้องพักของอาธีร์ อาแท้ ๆ ของผมเอง เขาเป็นอาจารย์ภาษาศาสตร์และเขาน่าจะเป็นเพื่อนกันกับอาจารย์คนนั้นด้วย ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแต่ไปหาก่อนดีกว่า..
เมื่อผมเดินไปถึงหน้าห้องพักอาจารย์เรียบร้อยแล้ว ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปเลยด้วยซ้ำก็มีมือเล็ก ๆ ข้างหนึ่งมาสัมผัสที่ไหล่ซ้ายผม แล้วถามด้วยน้ำเสียงรื่นหูว่า...
"มาหา อ.ธีร์ เหรอ..หรือมาหาผม"
ผมตกใจมาก แต่ก็แอบดีใจมากเช่นกันที่ได้เจอกับอาจารย์คนนั้นอีกครั้ง ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพียงแต่หลีกทางให้เขาก็เท่านั้น หลังจากนั้นก็เดินตรงไปที่โต๊ะของอาธีร์ทันที แต่สายตาก็มิวายมองตามอาจารย์คนนั้นไปด้วย
ผมเห็นว่าเขาไปหยุดอยู่ตรงโต๊ะ ๆ หนึ่งที่ติดชื่อว่า "ผศ.เปรมณัช จงกลวรวัชร์" หรือว่า...เขาคือ อ.เปรม ที่อาธีร์เล่าให้ฟังบ่อย ๆ แบบว่าหายใจเข้าหายใจออกก็อ.เปรม...
"ไม่แปลกใจเลย หุ่นดีขนาดนี้ไม่ชอบยังไงไหว"
ไอ้เพชร!! แกบ่นอะไรฉันอีก
เสียงนี้ที่คุ้นเคย อาธีร์เจ้าเก่าเจ้าเดิมเพิ่มเติม คือ ปากร้ายกว่าเดิม
อาธีร์เป็นทั้งพ่อ ทั้งพี่ ทั้งอา และอาจารย์ของผม เพราะป๊าหรือพ่อแท้ ๆ ไม่ค่อยว่างดูแลผมเท่าไร ว่างเป็นโยนให้อาธีร์เลี้ยงทุกครั้งไป ม้าหรือแม่แท้ ๆ ก็เพิ่งจะมาดูแลผมตอนที่อาธีร์ได้เป็นอาจารย์เนี่ยแหละ ลองให้อาแกไม่ได้เป็นอาจารย์ดูสิ อาชีพหลักคงเป็นรับเลี้ยงผมนี่แหละ
"แกมาหาฉันมีธุระอะไรมิทราบ"
อ้อ!!!....ฉันรู้ละ
ผมยังไม่ทันได้อ้าปากตอบอะไรเลย คำถามที่อาถามก็ได้รับคำตอบแล้ว สมแล้วที่เป็นอาธีร์ผู้เข้าใจผมมากกว่าใครทั้งปวง ถ้าไม่ติดว่า อายุเราทั้งสองห่างกันไม่ได้มากเท่าไรนัก ผมเรียกอาว่าพ่อไปนานแล้ว..แต่อาก็ดับฝันผมไปหนึ่งทีเบา ๆ ...
"เรื่องอาจารย์ที่ปรึกษา ฉันช่วยแกไม่ได้หรอกนะต่อให้แกมีพ่อเป็นอธิการบดี ฉันก็ช่วยแกไม่ได้"
"แกต้องหัดใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นที่นอกจากฉันให้มาก ๆ ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านที่จะมีแม่แกคอยถือหาง"
บางทีอาธีร์ก็เข้าใจในสิ่งที่ผมคิดดีเกินไป ดีจนไม่คิดว่าอาแกจะเป็นอา แต่ควรจะเป็นหมอดูที่ใช้จิตวิทยาเก่ง ๆ อะไรเทือกนั้นมากกว่า แต่ก็ช่างเหอะ..พูดมากไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ตอนนี้หวังแค่ว่าขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิดก็พอ...
ไอ้ตรี..ไอ้ตรี!!
"วันนี้แกเป็นอะไรของแกเนี่ย..ฉันเห็นแกเหม่อแบบนี้มาสักพักแล้วนะ"
จะว่าไปผมว่า..วันนี้ผมก็เหม่อแบบจิตออกจากร่างบ่อยอยู่นะ ตั้งแต่ได้พบเจอกับ อ.เปรม ชีวิตที่จะสงบสุขของผมก็เริ่มไหวหวั่นร้อนหลังวูบวาบในทุกครั้งที่เขามองมาที่ผม แม้ว่าจะเป็นแค่สายตาปกติธรรมดาก็ตาม แต่ในหัวผมมันก็มิวายที่จะคิดถึงเรื่องในคืนนั้นอยู่ร่ำไป อาจารย์เขาเหมือนเธอคนนั้นมาก แม้ว่าจะได้พบกันแค่คืนเดียว แต่เธอก็ทำให้ผมจำเธอได้ตลอดไป...
"ตรีเพชร ถ้าเธอคุยธุระกับ อ.ธีร์ เสร็จแล้วก็เข้ามาพบผมหน่อยนะ"
ไม่ว่าน้ำเสียงใดของ อ.เปรม ก็ล้วนแล้วแต่ทำให้ผมรู้สึกใจวาบหวิวได้ทุกเมื่อมันเป็นเสียงที่คุ้นเคยมากอย่างบอกไม่ถูก ผมดีใจที่ผมได้อาจารย์ที่เก่งและดีขนาดนี้ แต่ผมก็รู้สึกผิดและเสียใจมากถ้าเธอในคืนนั้นเป็น..เขาจริง ๆ ถึงแม้ว่าผมจะภาวนาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่า..
ขอให้ได้เจอเธออีกครั้งก็ตาม แต่มันต้องไม่ใช่เจอแบบนี้สิ เช่นนั้นผมจะขอภาวนาใหม่อีกครั้งแล้วกันนะ..ถ้าคืนนั้นใช่ อ.เปรม จริง ๆ ผมก็ขอให้เขาจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่อย่างเดียว..
สาาาาาาธุ!!!
.
.
.
(ติดตามต่อตอนที่ 6)