ผมไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ อย่างพี่จะแซ่บน่ากินขนาดนี้
ลิขิตชลจัณฑ์ - ตอนที่ 6 ยาหม่องมันหวานก็วันนี้แหละ โดย บัวหิมะ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,ตลก,มหาวิทยาลัย,รักต่างวัย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลิขิตชลจัณฑ์
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
ผมไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ อย่างพี่จะแซ่บน่ากินขนาดนี้
ผู้แต่ง
บัวหิมะ
เรื่องย่อ
ตรีเพชร (ตรี) นักศึกษาปริญญาโทที่หนีการคลุมถุงชนด้วยการลงสมัครเรียนต่อ ซ้ำร้ายต้องมาอกหักจากสาวในแอปพลิเคชันหาคู่อีก เขาจึงได้ไปดื่มเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดนั้น
ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาเผลอไปมีสัมพันธ์กับคนคนหนึ่งที่ทรงเสน่ห์มาก ๆ
วันต่อมาจู่ ๆ เขาก็เกิดจำคนที่เขาไปมีสัมพันธ์ด้วยได้ และก็รู้อีกด้วยว่าคนคนนั้นเป็นบุคคลที่เขาเองก็มิอาจจะคาดถึง...
"โอมลงลืม ๆ ๆ ๆ ขออย่าให้เขาจำคืนนั้นของเราได้เลยเถอะ ไม่งั้นสู่ขิตแน่ สาธุ!!!!!"
📌เปิดให้อ่าน ฟรี จนกว่าจะจบ💖
🍀หลังจากปิดจบติดเหรียญทันที (2 เหรียญ)💰
สวัสดีนักอ่านที่รักทุกคน ใบบัวเองจ้า🍀✨
ผลงานนี้คือผลงานชิ้นแรกที่บัวได้เอาลงในแพล็ตฟอร์มอื่น ๆ ไปแล้ว ซึ่งคนอ่านก็...นั่นแหละ😂 แต่ที่นี่คือที่แรกของการเริ่มต้นอย่างจริงจัง
บัวทำงานอย่างหนัก ทุ่มเทเพื่อให้ทุกคนมองเห็นศักยภาพและผลงานของบัว
สุดท้ายนี้ก็ไม่มีอะไรมาก..มาอ่านกันเยอะ ๆ นะงับ ติชมและให้กำลังใจกันได้เรื่อย ๆ บัวจะพยายามสร้างผลงานดี ๆ ออกมาอีกเยอะ ๆ และหวังว่านักอ่านที่รักทุกคนจะชื่นชอบนะงับ
พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร แต่รักหมดใจเหมือนเดิมงับ แฮ่ะ ๆ 😄😙
สารบัญ
เนื้อหา
ตอนที่ 6 ยาหม่องมันหวานก็วันนี้แหละ
หลังจากที่ผมคุยธุระกับอาธีร์เสร็จแล้วนั้นผมก็เข้าไปพบ อ.เปรม ทันที ผมไม่รู้ว่าเขาเรียกผมเข้าพบด้วยสาเหตุอะไร
ถ้าจะบอกว่าด้วยเหตุผลที่ผมเป็นนักศึกษาในปกครองก็ไม่น่าใช่ เพราะยังมีไอ้อ้นอีกคนที่มีที่ปรึกษาคนเดียวกัน ผมชักเริ่มเสียวสันหลังแล้วล่ะ..คงไม่ได้จะรื้อฟื้นความหลังคืนนั้นหรอกใช่ไหม..ตาย ๆ ผมคิดบาปอะไรอีกแล้วเนี่ย!!!
"ตรีเพชร นายพอจะมีเวลาว่างไหมช่วงนี้ คือ ผม...."
น้ำเสียงที่นุ่มนวลนั่นทำให้ผมไม่เป็นอันจะทำอะไรเลย จังหวะนี้เขาพูดอะไรผมก็ไม่ได้ยินแล้ว ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าหรือสบตาได้แต่บีบมือตัวเองจนนิ้วจะหักกัดปากจนปากจะแตก..
มัน คือ อาการประหม่าใช่ไหม หรือกลัวอะไร ผมไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ... ผมมัวแต่ก้มหน้าบีบมือทำให้ไม่ได้ฟังเนื้อหาที่เขาเล่าเลยจนเขาต้องใช้มือนุ่ม ๆ นั้นสะกิดที่ต้นแขนผมเบา ๆ ผมถึงได้สติ...
"นายได้ยินที่ผมพูดไหม"
เขาถามผมแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาพยายามอธิบายให้ผมเข้าใจมากที่สุด เขาดูใส่ใจกับผมมาก ๆ เลย ช่างเหมือนกับ..ไม่สิ!! ทั้งท่าทางและน้ำเสียงที่ไพเราะนุ่มนวลถึงเพียงนั้นมันจะใช่เธอในคืนนั้นได้ยังไงกัน...ผมเถียงกับตัวเองขาดใจเลยว่า ไม่ใช่แน่นอน ยืนยัน นั่งยัน นอนยันเลย!!!
เท่าที่ผมจับใจความที่ อ.เปรมพูดมาได้ คือ เขาอยากทำงานวิจัยหนึ่งซึ่งมันเกี่ยวข้องกับวรรณกรรม โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน อะไรเทือกนี้ เขาเห็นว่า ป.ตรี ผมจบด้านนี้มาก็เลยอยากได้มาช่วยงานเขาก็เท่านั้นเอง ผมก็เลยตกลงไปแบบไม่ได้คิดอะไร แล้วก็ยังลากไอ้อ้นมาอดหลับอดนอนเป็นเพื่อนกันด้วย ฮ่า ฮ่า!!
ส่วนระยะเวลาในการทำอะไรต่าง ๆ อยู่ที่ 6 เดือน ซึ่งผมก็ต้องเจอหน้าเขาตลอด 6 เดือนอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร..ผมเลือกแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ยังเหลือเวลาหายใจตั้ง 2 อาทิตย์ให้หายใจลึก ๆ
ในระยะเวลา 2 อาทิตย์นี้ผมไม่ได้เข้าพบ อ.เปรมเลย เพราะตารางเราไม่ตรงกัน มีแต่เจอกันในคลาสเรียนซึ่งแน่นอนว่า คลาสหนึ่งเรียนกันไม่ต่ำกว่าร้อยคน ต่อให้เพ่งมองก็ดูไม่ออกว่าใครเป็นใครมีแต่ผมเท่านั้นที่มองเห็นเขาฝ่ายเดียว...
ผู้ชายที่สะโอดสะองทรงเสน่ห์อย่างเขาอยู่ที่ไหนก็เปล่งประกายออร่าไปซะหมดทำให้ผมละสายตาจากเขาไปไม่ได้เลย เขาเดินไปไหนก็มองตาม เขาทำอะไรก็หันตาม นั่งยิ้มตาเยิ้มเคลิ้มคนเดียวเหมือนคนเมาใบ...ใครก็ได้ช่วยดึงผมออกจากภวังค์นี้ที...
พั๊วะ!!!!
เชี่ยยยย!!!
ไอ้เชี่ยอ้น..มันเอาฝาคุกกี้กล่องแดงฟาดหัวผม!!! เสียงดังลั่นคลาสจนผมอยากจะบ้าตาย..ครับ แล้วก็ตามสูตรเลย ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมทันทีพร้อมกับอาการกลั้นขำไม่เว้นแต่ อ.เปรม..โอ๊ย!! ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ มุดดินหนีทันมั้ยเนี่ยยยยย!! แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่คนมอง ประเด็นมันอยู่ที่..
ไอ้อ้น มึงพกฝาคุกกี้มาทำไมครับเนี่ยยยย!!!
เสียงออดหมดเวลามีค่าดั่งระฆังพักยกก็วันนี้แหละ ผมรีบวิ่งออกจากคลาสไปแบบไม่ลืมหูลืมตาด้วยความอับอายไม่ได้มองว่าข้างหน้าจะเป็นใคร และก็ไม่ทันระวังไปชนเข้ากับคนคนหนึ่ง วัน ๆ สามหมื่นสี่พันแปดร้อยกว่าเรื่องของแทร่..
ผมเงยหน้าขึ้นมาปรากฏว่าเป็น อ.เปรม คนดีคนเดิมของผม สีหน้าเขาดูนิ่ง ๆ นะ แต่ก็จับได้ว่าแอบขำผมอยู่ลึก ๆ เขาไม่ได้พูดอะไรเลย แต่จู่ ๆ ก็คว้ามือผมแล้วเดินเข้าไปที่ห้องพักทันที
เขาให้ผมนั่งลงแล้วยื่นยาหม่องให้ผมกะจะให้ผมทาหัวตัวเองที่โดนฝาคุกกี้ฟาดล่ะมั้ง ผมรับยาหม่องนั่นมาเปิดฝาแล้วทาทันที แต่ใด ๆ คือผมทาไม่ถนัด มันรู้สึกได้ว่ามันระบมและก็ปวด ๆ
เขาคงเห็นสภาพผมตอนนี้แล้วคิดเวทนาล่ะมั้ง..เขาก็เลยหยิบยาหม่องแล้วทาให้ผมแทน..เรียกว่า มนต์รักยาหม่องตราถ้วยกาไก่ได้ไหมนะ...หึ้ย!! ไม่ได้ ๆ คิดอะไรของคุณมึงครับเนี่ยยย..ผมต้องภักดีต่อเธอในคืนนั้นคนเดียวเท่านั้น..จบ ๆ แยกย้าย...
แต่อย่าเพิ่งแยกก็ได้..ตัวผมเองยังพอไปได้ ยังพอไหวอยู่ แต่คนที่มันกำลังจะไม่ไหว คือ อิคนเขียนเรื่องของผมเนี่ยแหละ
ใครผ่านไปผ่านมามีจิตศรัทธาใจบุญสุนทานอยากร่วมสมทบทุนค่าอเมริกาโนไม่หวาน 2 แก้ว กับ มีโซ 150 ให้อิคนเขียนก็สามารถโดเนทให้มันได้นะครับ..พอดีอิคนเขียนมันฝากผมมาบอกว่า มันอยากใจฟูววววมาก ๆ ค่าบบบ....ขอบคุณค่าบบบ....
.
.
.
(ติดตามต่อ EP.7)