ปราญอาถรรพ์ [END] - Chapter 2 "ดวงตก" โดย Juharah @Plotteller

ระหว่าง “ผี” กับ “ปราญยศ” อะไรน่ากลัวกว่ากัน? ...ได้ยินมาว่า 'โชคอนันต์' ถูกคนทำเสน่ห์ใส่ล่ะ แถมคุณผู้จัดการหน้าดุก็ชอบทำตัวแปลก ๆ

ปราญอาถรรพ์ [END] - Chapter 2 "ดวงตก" โดย Juharah @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,รัก,ลึกลับ,อาชญากรรม,ดาร์ค,แซ่บ,นายเอกมึน,พระเอกโหด,พระเอกคลั่งรัก,พระเอกหล่อ,พระเอกหื่น,พระเอกรวย,พระเอกร้าย,พระเอกยันเดเระ,พระเอกขี้หึง,พระเอกขี้หวง,พระเอกครั่งรัก,โหด,รุนแรง,ระทึกขวัญ,20+,18+,อีโรติก,โรมานซ์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

Chapter 2 "ดวงตก"

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวที่ผู้เขียนสร้างขึ้นมาจากจินตนาการ บุคคลทั้งหมดไม่มีอยู่จริง มีฉากร่วมเพศ ความรุนแรง ผี วิญญาณ รวมถึงการอ้างอิงความศรัทธา ศาสนา เนื้อหาบางตอนมีความรุนแรงเพื่อเป็นบริบทสำหรับดำเนินเรื่อง ไม่ได้มีเจตนาชี้นำแต่อย่างใด ทางผู้เขียนยึดมั่นให้ทุกอย่างเป็นไปตามศีลธรรมอันดีงาม ผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญาณ

นิยายเรื่องนี้มีบางตอนที่เป็น Content rape (การขืนใจ) หากนักอ่านท่านใดไม่สบายใจจุดนี้แต่ต้องการอ่านต่อ นักเขียนแนะนำให้ข้ามตอนที่ 5, 15 (7,11 มีเล็กน้อย) ค่ะ กรุณาคอมเมนต์ด้วยความสุภาพ ขอบคุณค่ะ

ขอให้ทุกท่านมีความสุข สนุก เพลิดเพลินกับเรื่องราวของโชคอนันต์และปราญยศ ณ บัดนี้...

- จูฮาราห์ -

Chapter 01 "จิตอ่อน"

ครืด ครืด ครืด

เสียงสั่นไหวรุนแรงของโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดัง ทำให้ร่างโปร่งที่นอนคุดคู้คิ้วขมวดอยู่บนเตียงสะดุ้งตัวโยน เบิกตาโพลงโต ใจสั่นหวั่นไหวแทบตกไปอยู่ที่พื้น เหงื่อกาฬผุดซึมไปตามตัว สอดคล้องกับร่างกายที่รู้สึกร้อนรุ่ม

จมูกโด่งพ่นลมหายใจอุ่นระอุออกมาเชื่องช้าราวกับคนไม่มีแรง มือเรียวรีบเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่ทำให้เจ้าตัวสะดุ้งตื่นขวัญหายดีฝ่อ ปลายนิ้วกดปิดนาฬิกาปลุกที่เจ้าตัวนั่นแหละตั้งไว้เอง

06.13 น.

'13?'

โชคอนันต์จำได้ว่าตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอน 06.00 น. และมันไม่เคยปลุกเวลาหกนาฬิกาสิบสามนาทีมาก่อน

ริมฝีปากแดงระเรื่อขบเม้มเข้าหากันอย่างคิดไม่ตก พยายามหาเหตุผลว่าเพราะอะไรเวลาที่ตั้งไว้ถึงเปลี่ยนไป หรือบางทีเขาเผลอไปโดน? แล้วทำไมต้อง 13?

เขาเกลียดเลข 13

ไม่มงคลเสียเลย...

โชคสะบัดหัวไล่ความคิดด้านลบ

"แม่บอกว่าอย่าคิดมากกับเรื่องเล็กน้อย" โชคพึมพำย้ำเตือนตนเองเมื่อนึกถึงเสียงอ่อนหวานของแม่ในหัว ก่อนจะกระแอมเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงตัวเองที่เปล่งออกมาค่อนข้างแหบหนืดจากน้ำลายเหนียว

เขาคลำหลังคอขาว บิดไปมาอย่างเมื่อยขบ ลุกออกจากเตียงนอนห้าฟุตสูงเลยเข่า เดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องคอนโดเล็ก ๆ ขนาด 24 ตรม. ที่โชคซื้อไว้ด้วยราคาไม่ถึงล้าน

และตอนนี้...ก็ยังผ่อนไม่หมด

กิจวัตรประจำวันช่วงหกถึงเจ็ดโมงเช้า เป็นไปตามสเต็ปเดิม ๆ ของมันราวกับถูกเซตระบบไว้ เพียงแต่วันนี้แตกต่างไปที่ มีพระรูปหนึ่งกำลังบิณฑบาตอยู่หน้าคอนโดที่โชคอยู่มาหลายปี แต่ไม่ยักจะเคยเจอ...

พระบิณฑบาต

ในกรุงเทพเนี่ยนะ?

โชคมองขนมปังกับนมจืดในถุงเป้ตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาพระท่านและคุกเข่าใส่บาตร พนมมือเตรียมรับพร

ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เข้างานสายไป 2-3 นาทีคงไม่เป็นไร...

"...อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง"

'สาธุ'

"...หน้าดูเหนื่อย ๆ นะโยม" เสียงแหบของพระท่านเอ่ยกับโชค

"ครับ?"

"พักผ่อนเยอะ ๆ นะโยม"

"เอ่อ ครับ...ขอบคุณครับ"

โชคกราบลาพระอีกรอบหนึ่ง ก่อนที่ร่างโปร่งผิวขาวเหลืองจะเดินไหล่ห่อออกไป โดยไม่ทันสังเกตใบหน้าติดกังวลของผู้ถือศีล...

โชคเป็นพนักงานออฟฟิศในบริษัทธุรกิจร้านสะดวกซื้อชื่อดัง ตำแหน่งไม่โดดเด่น เป็น Officer สรุปข้อมูลวิเคราะห์ดาต้า สำหรับนำเสนอในที่ประชุมต่าง ๆ ให้ทีมขายและตลาด แต่เขาก็ทำหน้าที่ตรงนี้มาได้ดีตลอดหลายปี จนได้ขึ้นมาทำงานนี้ให้กับผู้จัดการระดับส่วนและฝ่ายแผนกโดยตรง

"น้องโชคขาาา พี่นกส่งข้อมูลลูกค้าเดือนเมษาให้ทางเมลแล้วน้าา ขอโทษที่ช้าจริง ๆ นะคะ"

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ" โชคตอบเสียงเนือย

พี่นกยิ้มแห้งก่อนจะค่อย ๆ พาตัวเองเดินย่องออกไป

ไม่เป็นไรก็บ้าแล้ว เพราะเขาต้องมานั่งทำข้อมูลแยกกลุ่มลูกค้าจำนวนหลักหมื่นให้เสร็จภายในเวลา 2 ชั่วโมงก่อนเริ่มประชุมกับผู้จัดการตอนบ่ายสอง และตอนนี้เที่ยง!

ข้าวเช้าเขาก็ยังไม่ทันได้กิน ดูแล้วมื้อเที่ยงก็เช่นกัน...

โชคมองพนักงานคนอื่น ๆ ที่พากันทยอยลุกไปพักเที่ยงตาละห้อย

"โชค"

โชคหันไปมองหญิงสาวร่างเล็กที่เรียกชื่อเขาเสียงอ่อนหวานและเป็นห่วง เธอชื่อว่านิ่ม ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทของโชคคนหนึ่งในบริษัทเลยก็ว่าได้

"นิ่มกะแล้วว่าพี่นกต้องมาแนวนี้อีก เลยแอบลงไปซื้อแซนด์วิชกับนมให้ จ่ายตังค์นิ่มด้วยนะ 70 บาท"

โชคน้ำตาคลอเบ้าแทบจะกระโดดกอดนุชนาถ

"ขอบคุณนะครับ เมื่อเช้าเราไม่ได้กินข้าวด้วย นึกว่าเที่ยงก็จะไม่ได้กินเสียแล้ว"

"เอาเถอะ รีบกินเร็ว ๆ เดี๋ยวทำสรุปไม่ทันนะ!"

โชคพยักหน้ารัว รีบแกะแซนด์วิชกินแล้วหันไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานด่วนจี๋ต่อ

"จริง ๆ เลยนะ บอกว่าให้แจ้งผู้จัดการโต้งก็ไม่ยอม เลยต้องมาโดนใช้งานแบบนี้บ่อย ๆ"

"บอกไปก็เท่านั้นแหละ ช่างมันเถอะนะ" โชคตอบน้ำเสียงปล่อยวาง

"เฮ้อ งั้นนิ่มไปกินข้าวก่อนนะ" นิ่มเองก็คร้านขี้เกียจจะเถียงเพื่อนชายของเธอ

"อืม" โชคตอบรับขณะเคี้ยวแซนด์วิชในมือ

13.50 น.

โชคขมวดคิ้วมุ่น มองงานที่ตัวเองเพิ่งสรุปเสร็จไปหมาด ๆ สีหน้าของโชคไม่ดีนัก มันเต็มไปด้วยความเพลียเนื่องจากยังไม่ละสายตาจากจอคอมเลยสักวินาทีเดียว

โชคว่าข้อมูลมันคุ้น ๆ

โชคเหมือนเคยเห็นรูปร่างกราฟสรุปแบบนี้มาก่อน ราวกับเดจาวู...

โชคกำลังจะเข้าไปเปิดสรุปของเดือนก่อนดู แต่พลันถูกขัดด้วยน้ำเสียงรีบร้อนกึ่งแตกตื่นของเพื่อนร่วมงาน

"โชค! จะบ่ายสองแล้ว ทำไมยังไม่เตรียมตัวอีก วันนี้ผู้จัดการฝ่ายเข้าประชุมด้วยนะ!"

โชคชะงักกึก ตัวแข็งในทันใด นัยน์ตาเขาหวั่นระริกด้วยความกังวลใจ

ผู้จัดการฝ่ายมาอย่างนั้นเหรอ!

ไม่ทันได้ตกใจนาน โชคก็หันไปมองประตูออฟฟิศที่ถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ โดยหญิงสาวที่แต่งกายเหมือนเลขา ก่อนจะปรากฏร่างชายวัย 30 ต้นๆ ใส่สูทเต็มยศ เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามาด้วยท่าทีเคร่งขรึม ด้วยส่วนสูงเฉียด 190 ของเขาทำให้ทุกย่างก้าวเป็นไปอย่างรวดเร็วแม้ท่าทีนั้นจะดูไม่เร่งรีบก็ตาม นั่นคงเป็นเหตุผลที่เลขาสาวของเขาสูงเกือบ 180 เช่นกัน เพื่อให้เคลื่อนไหวรวดเร็วตามทันผู้เป็นนาย ก่อนจะมีกลุ่มผู้จัดการระดับต่ำกว่าอีก 2-3 คนเดินตามหลังด้วยสีหน้าซีดเซียว หนึ่งในนั้นก็คือผู้จัดการโต้ง หัวหน้าของโชค

ผู้จัดการฝ่ายกลยุทธ์...อันเป็นที่เลื่องลือของสาว ๆ และหนุ่มน้อยทั่วทั้งสำนักงานใหญ่ ใบหน้าของเขาไม่ปรากฏแม้แต่รอยยิ้มทักทายผู้ใด สายตาของเขานิ่ง อ่านยาก แถมติดแข็งกร้าว แต่คาแรกเตอร์เช่นนั้นแหละ คือสิ่งที่ทำให้เขาน่าสนใจและเป็นที่หมายปองของทุกคน

Sex appeal สูงจรดฟ้า ใครกันที่จะไม่ตกเข้าไปในแรงดึงดูดนั้น...

คำตอบคือโชคไง!

โชคลนลานลุกขึ้นยืน กุมมือไว้ด้านหน้า ก้มหัวทักทายสั่น ๆ อย่างนอบน้อม เขาแอบเหลือบตามองชายหนุ่มที่มีศักดิ์เป็นหัวหน้าใหญ่ ก่อนจะชะงักค้างเมื่อเสี้ยววินาทีนั้น ปราญยศได้เหล่ตาคมก้มต่ำ จ้องมองมายังที่โชคนิ่ง ๆ เช่นกัน ทำเอาโชคหน้าซีดเผือดสันหลังวาบไปตลอดแนว

กลิ่นหอมแปลกประหลาดบางอย่าง...ลอยมาปะทะหน้าของโชคยามที่ปราญยศเดินผ่านไป ทำเอาโชคขมวดคิ้วไม่รู้ตัว

แปลก...

ทำไมวันนี้ผู้จัดการฝ่ายถึงน่ากลัวกว่าทุกครั้ง

"คุณโชคอนันต์! มัวยืดยาดอะไรอยู่!"

ผู้จัดการแผนกโดยตรงของโชคกระซิบลอดไรฟันให้ได้ยินกันเพียงสองคน ก่อนที่จะรีบเดินตามหลังกลุ่มของปราญยศไป

โชคสะดุ้ง เขาไม่มีเวลาพร่ำเพ้ออะไรนาน สองมือรีบหอบโน้ตบุ๊กตามกลุ่มผู้จัดการเข้าห้องประชุมไปอย่างรวดเร็ว

ในคราแรกการประชุมจะใช้เวลาเพียงแค่ 3 ชั่วโมงก่อนเลิกงาน แต่ทว่าเมื่อบุคคลที่ไม่คาดฝันได้มาเยือนในที่ประชุมด้วย ขณะนี้เวลาจวนจะหกโมงเย็นแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าจะจบ

โชคเป็นพนักงานตัวเล็ก ๆ แต่เป็นผู้จัดทำเอกสารการประชุม จึงได้อยู่ในห้องนี้ด้วย เขาลอบมองปราญยศที่นั่งหัวโต๊ะถัดจากเขาไปไกลอย่างพินิจ ตั้งใจเก็บรายละเอียด ด้วยเพราะเขาไม่ค่อยจะได้มองหน้าอีกฝ่ายตรง ๆ สักเท่าไหร่

ก็เพราะว่ามองทีไร มันรู้สึกขนลุก...

ปราญยศนั่งนิ่ง สายตาจดจ้องไปยังหน้าจอฉายพรีเซนเทชันเท่านั้น มือไม่จด สายตาไม่หลุดโฟกัส หรือยามที่พูดติเตียนก็ไม่แม้แต่จะมองหน้าคนพรีเซนต์ เขาพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม เฉียบแหลมและไม่รักษาน้ำใจ ด้วยเพราะปราญยศโฟกัสงานบนหน้าจอตลอด โชคจึงได้กล้าแอบมองเขาอยู่นานโข

แต่แล้วจู่ ๆ ตานิ่งคมที่จดจ่อกับงานก็ตวัดมาสบตากับโชคราวกับรู้ตัว โชคหน้าเผือดลง!

แกร็ก!

ปากกาในมือโชคตกลงไปบนโต๊ะท่ามกลางห้องประชุมที่มีเพียงเสียงพี่นกที่กำลังพรีเซนต์งาน แต่เมื่อสิ้นเสียงปากกากระทบโต๊ะนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด

"ขะ ขอโทษครับ"

พี่นกแอบจิ๊ปากหงุดหงิด "จิ๊ งั้นนกต่อนะคะ..."

"ผมใช้เวลา 2 นาทีในการนั่งฟังคุณสาวิตรีพรีเซนต์สไลด์หน้านี้ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นข้อมูลลูกค้าของเดือนมีนาคมที่ผ่านมา"

เสียงทุ้มต่ำกล่าวเข้ม แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีจนทุกคนในห้องสัมผัสได้

"ฮะ..คะ?"

"คุณจำไม่ได้?"

พี่นกหน้าค่อย ๆ ซีดลง แต่หารู้ไม่ โชคต่างหากที่แทบจะเป็นลมไปแล้ว

"ผมต้องการข้อมูลเดือนเมษายน"

"นะ นกขออภัยค่ะคุณปราญ ตะ แต่ว่าข้อมูลนี้เป็นข้อมูลที่โชคเขาทำให้นก น้องโชคอธิบายทีค่ะ" นกโยนมาให้โชคที่นั่งอยู่ใกล้จอด้วยท่าทีลนลาน

เธอจำได้ที่ไหนกัน อีกอย่าง...จะมีสักกี่คนที่จำกราฟข้อมูลขนาดนั้นได้!

โชคกู่ร้องในใจ แต่ก็ค่อยพาร่างสั่น ๆ ของตัวเองลุกขึ้นยืน

เขาเข้าร่วมในที่ประชุมเป็นครั้งที่ 131 นี่เป็นครั้งที่ 13 ที่เขาได้พูดอธิบาย และเป็นครั้งที่ 1 ที่เขากำลังได้พูดกับ...ปราญยศ

"ข..ขออภัยผู้จัดการทุกท่านและท..ท่านผู้จัดการฝ่าย ข้อมูลที่กำลังนำเสนอ ณ ตอนนี้ ผมเป็นคนทำสรุปเองครับ และข้อมูลในหน้านี้..." โชคค่อย ๆ หันไปมองสไลด์ที่ตนเป็นคนทำ พยายามนึกทบทวนก่อนจะกลั้นใจตอบ

"เป็นความผิดพลาดของผมเองที่ไม่ได้ทวนเช็กข้อมูล เป็นดาต้าเดือนมีนาคมจริง ๆ ครับ" โชคก้มหัวแทบจรดหัวเข่า

การประชุมนี้เป็นประชุมใหญ่ ข้อมูลทุกอย่างจะต้องนำไปคุยกับ Managing director ในวันถัดไป ข้อมูลจึงต้องสมบูรณ์แบบ

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ เพราะทุกคนทราบดีว่าปราญยศไม่ชอบความผิดพลาด โดยเฉพาะกับเรื่องที่ไม่ควรพลาด

"ผมข..ขอโทษแทนน้องโชคด้วยครับ โชคเป็นพนักงานในความรับผิดชอบของผมเอง พอดีเขาต้องรับผิดชอบเอกสารสรุปในที่ประชุมทุกอย่าง จึงอาจผิดพลาดได้ ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกของเขาและผมมองว่ามันสามารถแก้ไขได้"

ผู้จัดการโต้งผู้เป็นหัวหน้าโดยตรงของโชคลุกขึ้นช่วยอธิบายด้วยท่าทีพยายามจะขรึมกลับ แต่ก็ไม่อาจกลบเสียงสั่นของตัวเองได้

ไร้การตอบรับจากบุคคลที่ตำแหน่งใหญ่สุดภายในห้องนานไปหลายนาที จนกระทั่งโชคทนความกดดันไม่ไหว เพราะถึงแม้โชคจะก้มหน้าตลอดเวลาแต่เขารับรู้ถึงสายตาดุดันนั้น...

สายตาที่ราวกับจะกินเขาไปทั้งตัว

โชคทำผิดมากเหรอ?

"ผมจะแก้ไขให้เสร็จภายในคืนนี้ครับ รวมถึงจะรีเช็กเนื้อหาทุกหน้าอีกครั้ง ก่อนที่ผู้จัดการฝ่ายจะนำไปประชุมกับ MD ในวันพรุ่งนี้ครับ"

ปราญยศผู้เป็นเจ้าของตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายไม่ตอบโต้อะไรกับน้ำเสียงสั่นเครือ

"ขอ..ขออภัยอีกครั้งครับ"

จากนั้นการประชุมก็รันต่อ โดยที่โชคไม่ได้รับคำพูดใด ๆ จากปราญยศเลยแม้แต่คำเดียว แต่ตลอดหนึ่งชั่วโมงสุดท้ายนั้น โชครับรู้ถึงสายตาคมกริบที่ลอบมองมาอยู่ตลอด โดยที่ไม่รู้ว่าผู้จัดการฝ่ายหน้านิ่งคนนี้คิดอะไรอยู่...