ปราญอาถรรพ์ [END] - Chapter 3 "ผีอำ" โดย Juharah @Plotteller

ระหว่าง “ผี” กับ “ปราญยศ” อะไรน่ากลัวกว่ากัน? ...ได้ยินมาว่า 'โชคอนันต์' ถูกคนทำเสน่ห์ใส่ล่ะ แถมคุณผู้จัดการหน้าดุก็ชอบทำตัวแปลก ๆ

ปราญอาถรรพ์ [END] - Chapter 3 "ผีอำ" โดย Juharah @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,รัก,ลึกลับ,อาชญากรรม,ดาร์ค,แซ่บ,นายเอกมึน,พระเอกโหด,พระเอกคลั่งรัก,พระเอกหล่อ,พระเอกหื่น,พระเอกรวย,พระเอกร้าย,พระเอกยันเดเระ,พระเอกขี้หึง,พระเอกขี้หวง,พระเอกครั่งรัก,โหด,รุนแรง,ระทึกขวัญ,20+,18+,อีโรติก,โรมานซ์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

Chapter 3 "ผีอำ"

"ผ..ผู้จัดการครับ"

โชคเอ่ยเรียกคนตัวใหญ่เสียงสั่น เขาคาดหวังให้อีกฝ่ายตอบรับเขาสักนิด เพื่อให้อุ่นใจว่าโชคไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ถึงแม้อีกฝ่ายยังคงเงียบไม่ได้ขยับตัวไปไหน ยังคงยืนนิ่งให้โชคอนันต์ยึดแขนเสื้อของตนเองไว้เป็นตัวประกัน

ปราญยศมองโชคที่จู่ ๆ ก็สะดุ้งเฮือก ตากลมคล้ายกวางเบิกโพลงขึ้นจนเห็นตาขาวมากกว่าตาดำ มือขยุ้มแขนเสื้อสูทเนื้อผ้าดีไว้แน่นกว่าเดิม

โชครู้สึกถึงบางอย่างที่มาวนเวียนอยู่บริเวณด้านหลัง เสียวสันหลังวาบ ขนต้นคอพากันลุกชันโดยพร้อมเพียง

มันอยู่ด้านหลัง...

โชคไม่ได้รู้สึกไปเอง...

คนตัวขาวค่อย ๆ เอี้ยวตัวไปด้านหลังอย่างช้า ๆ โดยไม่ยอมปล่อยมือจากร่างสูง โชควางแผนในหัวที่มีรอยหยักอันน้อยนิดไว้แล้วว่า หากเขาหันไปเจอกับอะไรที่มันน่ากลัว เขาจะวิ่งผ่านประตูออกไปแบบไม่คิดชีวิต ถ้าออกจาก Pantry ไป ประตูออฟฟิศอยู่ทางซ้ายมือประมาณ 3 ช่วงขา ลิฟต์อยู่ขวามือสุด ถ้าออกจากลิฟต์ได้ โชคก็จะพบกับอิสรภาพ!

พรึบ!

ใบหน้าซีดเซียวหันขวับรวดเร็วหลังสิ้นสุดการตัดสินใจ

เอ๋?

โชคเพ่งตามองฝ่าความมืด สิ่งที่พบคือความว่างเปล่าขัดแย้งกับสิ่งที่จินตนาการเป็นตุเป็นตะในหัว ตรงหน้ามีเพียงโต๊ะชงกาแฟ ตู้เย็น และซิงค์ล้างจานที่มีจานเปล่ายังไม่ล้าง แม้ว่าโชคจะมองเข้าไปในมุมอับสายตาที่มักจะเป็นที่สิ่งสถิตของผี (จากที่ดูในหนัง) ก็ไม่พบสิ่งใดทั้งสิ้น

โชคยิ้มเฝื่อนแปลกประหลาดออกมาด้วยความโล่งใจ ทั้ง ๆ ที่ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด

ปราญยศมองหัวทุยที่หลุกหลิกหันรีหันขวางไปมา ราวกับกำลังมองหาบางอย่างจากความว่างในห้องเล็ก ๆ แขนเสื้อของเขาถูกจับยึดแน่นจนปราญยศมั่นใจว่ามันต้องยับ ปลายเส้นผมนุ่มฟูปัดป่ายอยู่บริเวณใต้คางของเขายามที่เจ้าตัวขยับ ตาคมหรี่ลงอับแสง เขาเมียงมองใบหน้าขาวซีดของโชคอนันต์

ปราญยศนั้นมองเห็นโชคอนันต์ยามที่ยืนอยู่ท่ามกลางเพื่อนร่วมงาน เจ้าตัวไม่ใช่คนตัวเล็ก ติดจะสูงกว่าพนักงานผู้ชายหลาย ๆ คนในออฟฟิศ เพียงแต่เพราะไร้กล้ามเนื้อ จึงทำให้ดูโปร่งไปสักหน่อย

ทว่าพอมายืนอยู่ตรงหน้าเขาเช่นนี้ ปราญยศที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองตัวใหญ่ กลับมีความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมา ที่มุมปากหยักเกิดรอยยิ้มน่าสงสัย เขาก้มหน้าลงไปเสมอกับโชคอนันต์ที่กำลังทำสีหน้าประหลาด ดูแล้วขบขัน เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ

"ก็แค่ไฟดับเท่านั้น ตกใจอะไร?" กล่าวจบเขาก็ยืดตัวกลับเมื่อคนตรงหน้าทำท่าจะหันมา ปราญยศจึงเอ่ยถามต่อ "หรือคุณเห็นอะไร?"

โชคเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายแทบไม่ทันหลังจากได้ยินเสียงเย็น ๆ ใบหน้าเรียบนิ่ง ไร้แสงกระทบในแววตา ทำให้โชครู้ตัวว่าคนตรงหน้าเขานั้นน่ากลัวกว่าผีเสียอีก โชคขยับปากสั่น ๆ

"ผ..ผม ว..ว่าเราออกไปจาก..อะ...เหอ???"

เสียงโชคสะดุดกึกเมื่อเขามองเห็นบางอย่างคืบคลานออกมาจากแผ่นหลังของผู้จัดการ

นั่นอะไรน่ะ...

ลักษณะเป็นเงาสีดำอมสีแดงขนาดเท่าผู้ชายโตเต็มวัย ไร้อาภรณ์สวมทับร่างกาย ไร้เส้นผม เหมือนเป็นร่างเปลือยภายใต้เงาดำ นัยน์ตาแดงก่ำ ริมฝีปากนั้นค่อย ๆ ฉีกยิ้มกว้างจนจะถึงรูหู มันทำท่าเหมือนกำลังหัวเราะเยาะโชค สองแขน สองขานั้นโอบอ้อมมากอดร่างปราญยศที่ยืนนิ่ง สองขาพยายามเกาะเกี่ยวยึดตัวของปราญยศ

โชคช็อกค้าง เขาเหลือบมองปราญยศที่กำลังมองมาด้วยสีหน้างง ๆ ราวกับไม่รู้ว่ามีบางอย่างกำลังเกาะหลังตนเองอยู่

"ว้ากกกก! ผู้จัดการ!"

โชคแหกปากร้องลั่น เขาถอยหลังไปชิดเคาน์เตอร์โดยไม่ลืมดึงร่างของปราญยศมาด้วยกัน คนตัวใหญ่ทำสีหน้าตื่นตระหนกไปครู่หนึ่งเท่านั้น เนื่องจากตนเองถูกกระชากแบบกะทันหัน ปราญยศเกือบเสียหลักล้มทับคนที่ตัวเล็กกว่า เขาจึงใช้สองมือแข็งแรงยกขึ้นค้ำกับเคาน์เตอร์เอาไว้

กลายเป็นว่าปราญยศกำลังกกร่างของโชคอนันต์ไว้ภายใต้ตนเองโดยปริยาย แต่คนตัวขาวหาได้สนใจไม่ เพราะมัวแต่โฟกัสกับบางอย่างที่อยู่ด้านหลังของเขา ซึ่งพอหันกลับไปก็พบความว่างเปล่าในออฟฟิศเท่านั้น

โชคร้องคร่ำครวญสีหน้าเหลอหลา ลอบมองผ่านช่องแขนล่ำกำยำไปยังด้านหลังของปราญยศ ผีตนนั้นมันหลุดออกจากแผ่นหลังกว้างตอนที่โชคดึงอีกฝ่ายมาด้วย มันค่อย ๆ พาร่างตัวเองเดินไหวไปไหวมาคล้ายไม่มีแรงทรงตัว เพื่อจะเข้ามาหาโชคด้วยรอยยิ้มน่ากลัวสยดสยอง

'หึ ๆ ฮิ ๆ ๆ'

เสียงหัวเราะยานครางนั้นทำโชคอนันต์ขนหัวลุก

"ว้าก ๆ อย่านะ อ้าก! ปล่อยผม" โชคแหกปากร้อง น้ำหูน้ำตาไหลพยายามจะหลีกหนีจากตรงนี้ เพียงแต่เขาไม่สามารถทำได้เนื่องจากท่อนแขนแข็งแรงของปราญยศขวางเขาเอาไว้ไม่ให้ไปไหน โชคจินตนาการสิ่งเลวร้ายทุกอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นกับเขาภายใน 3 วินาทีต่อจากนี้

เขาต้องตายแน่!

"นี่!" ปราญยศจ้องมองคนที่กำลังเสียสติ พยายามดิ้นทุรนทุรายออกจากวงแขนของเขา ปราญยศพยายามจับต้นแขนเรียว ปากพร่ำบอกให้ตั้งสติ

"ปล่อย! ปล่อยสิวะ..อ้าก!"

นัยน์ตากวางแดงก่ำเห็นเส้นเลือดฝอยคลอไปด้วยน้ำตา ไม่แม้แต่จะมองหน้าของปราญยศ เอาแต่เบิกตาโพลงจับจ้องไปยังสิ่งที่มีเพียงโชคเท่านั้นที่เห็น

"หยุดได้แล้ว!"

เสียงทุ้มเข้มตวาดดังลั่น ทำเอาโชคสะดุ้งเฮือกใหญ่ตกใจกับเสียงคำรามที่ทำให้สั่วผวาพอกัน ลอบมองไปยังเงาดำแดงที่จู่ ๆ ก็ยิ้มค้างตกใจ สักพักมันก็แสดงท่าทางหวาดผวาแล้วหายวับไปต่อหน้าต่อตาของโชคอนันต์

พรึบ! ไฟสองดวงที่ดับกลับมาติดอีกครั้งจนเห็นทัศนวิสัย

"ผ..ผู้จัดการเห็นไหมครับ? เห็นไหม ห..เห็นมันไหม" โชคเขย่าร่างใหญ่แล้วชี้นิ้วสั่น ๆ ไปจุดที่เคยมีร่างเงาดำอยู่ตรงนั้น ปากอิ่มเอ่ยถามประโยคเดิมซ้ำ ๆ

ปราญยศหันไปมองตามทิศทางที่โชคชี้ ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่มีอะไรนอกไปจากความมืด ในออฟฟิศโล่งไร้ผู้คน ก่อนจะผ่อนลมหายใจแล้วถอยตัวออกห่างจากโชค พลันก้มมองตนเองแล้วเอามือปัดสูทให้กลับมาเรียบร้อย ยืนหน้านิ่ง จ้องโชคไม่วางตา

โชคมองท่าทีนั้นอย่างตกใจ ราวกับปราญยศได้ตอบคำถามเขาเรียบร้อยแล้ว

"ผมว่าคุณกลับไปพักผ่อนเสียเถอะ" ปราญกล่าวเสียงเรียบ แล้วเดินออกจากห้องแพนทรีไป ไม่ลืมทิ้งแววตาบางอย่างให้กับโชค ซึ่งมันทำให้โชครู้สึกแย่เหมือนตัวเองเป็นคนบ้า

โชคชะงักค้างไม่ไหวติง จนกระทั่งเสียงประตูปิดดังปัง

ท่าทีนั้นคือรังเกียจใช่ไหมนะ...

ทำไมถึงได้มองเขาน่ากลัวเช่นนั้น...

ปราญยศไม่เห็นงั้นเหรอ?

ผู้จัดการจะมองว่าเขาเป็นคนสติไม่ดีแล้วหรือเปล่า?

ชะ...โชคจะไม่ถูกไล่ออกใช่ไหม!

ในคืนนั้น โชคนั่งแท็กซี่กลับมาถึงคอนโดตอนเกือบเที่ยงคืน เขาระแวงสิ่งที่เพิ่งเจอมาตลอดทาง แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีสิ่งใดทำให้โชคเป็นกังวล โล่งอกได้ว่ามันคงไม่ตามเขากลับถึงห้อง

เมื่อถึงคอนโดโชคปลดสัมภาระทุกอย่างออกจากตัว ใช้เวลาในการอาบน้ำไม่ถึง 5 นาที สะอาดหรือเปล่าโชคไม่รู้ด้วยซ้ำ รู้เพียงแต่ว่า..เขาต้องนอนพักเดี๋ยวนี้ เพราะร่างกายเขาเหมือนจะจับไข้อยู่หน่อย ๆ

'คิก ๆ ๆ เขาน่าอร่อย'

เสียงจากไหน...?

หน้าใสผุดไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็ก คิ้วสวยขมวดยุ่งเล็กน้อย ร่างโปร่งไม่รู้ตัวเลย ยามที่ผ้าห่มผืนบางค่อย ๆ เลื่อนออกจากตัวลงไปกองอยู่ที่พื้นข้างเตียง

'เขาร้อนน่าดูเลยครับคุณท่าน'

ผู้ชาย?

'ออกไป'

กลุ่มก้อนเงาดำขนาดใหญ่ก่อตัวจนบดบังแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา เงาทมิฬนั้นปกคลุมร่างโปร่งจนมืดมิด

ท่อนขาเรียวสองข้างแยกออกห่างจากกันเพื่อให้บางสิ่งเข้ามาแนบชิด เป็นเงามืดตนนั้นเองที่แทรกตัวเข้ามา สัมผัสคล้ายมือใหญ่ทว่าเย็นเยียบกำลังลูบไล้ตั้งแต่หัวเข่าอุ่นของคนหลับลึก ลากผ่านกางเกงนอนขากว้างตัวบาง เฉียดกับท่อนเนื้อที่หลับใหลตรงกึ่งกลางลำตัว มือของเงามืดสอดใต้เสื้อยืดจนถลกขึ้นมาถึงเหนือเนินอกแบนราบที่กระเพื่อมขึ้นลงเชื่องช้าบ่งบอกถึงการมีชีวิต ก่อนจะไล้วนบีบแรงตามช่วงเอว ลงน้ำหนักมือย้ำ ๆ แถวสะโพก ความกระสันก่อใต้อณูผิวหนัง ใบหน้าขาวใสเริ่มขึ้นสีเลือดฝาด ริมฝีปากแดงเผยอออกเพื่อหายใจ

สัมผัสนั้นแน่นิ่งราวกับว่ามันกำลังเสพสมกับภาพตรงหน้าด้วยความพึงพอใจ

สิ่งเปียกลื่นจู่โจมมาที่เนินหน้าอกใกล้กับจุกสีน้ำตาลอ่อน คล้ายหยั่งเชิงเหยื่อ สัมผัสดูดเม้มไปเสียทุกส่วน ใช้เวลาเสียนานก่อนจะมาครอบครองยอดอกที่สั่นไหว รอคอยสัมผัสจากมัน

"อึ๊!"

'คุณท่าน..เหมือนเขาจะตื่น'

พรึบ!

เงาทมิฬชะงัก ก้มตัวปกปิดร่างกายขาวสว่างเอาไว้ภายใต้เงาดำของตัวเองอย่างหวงแหน ใบหน้านั้นหันไปยังผู้พูดรวดเร็ว ยกลำแขนใหญ่ ใช้มือบีบกอบกุมลำคอของวิญญาณผอมกะหร่องด้วยท่าทีดุร้าย ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาที

'อั้ก!!! คะ..คุณ...'

'ทำไมมึงยังอยู่ที่นี่?'

เสียงทุ้มต่ำดังกึกก้องทั่วห้องขนาดยี่สิบสี่ตารางเมตร แต่กลับไม่ทำให้มนุษย์เจ้าของห้องตื่นขึ้นมา

เฮือก!!! เงาดำแดงผอมกรังผวาเฮือกใหญ่ น้ำตาผุดออกมาจากเบ้าตาแดงก่ำ มันมองนัยน์ตาดำทมิฬไร้แววที่ปราดจ้องราวกับจะทำให้มันตายเสียอีกรอบ ลอบมองร่างกายใหญ่โตกำลังกอดเกี่ยวตัวมนุษย์ที่โผล่พ้นออกมาเพียงใบหน้าที่บ่งบอกถึงความอึดอัด

คุณท่านของมันกำลังหวง...

'กูถามว่า...ทำไมมึงยังอยู่ที่นี่!'

'ขะ ขอโทษครับคุณท่าน ให้อภัย..ให้อภัย อั๊ก!'

มือใหญ่บีบลำคอผีตนนั้นแน่นจนร่างมันสลายหายไปในอากาศ

"อื้อ"

โชคพยายามบิดตัว แต่เขาไม่สามารถขยับร่างกายได้ตามใจนึก แม้แต่จะบังคับให้ตนเองลืมตาก็ยังทำไม่ได้

'ชู่ว'

"อะ.."

คนหลับลึกร้องเสียงหลงกับสัมผัสบางเบาบริเวณใบหู ก่อนสัมผัสคล้ายลมผ่านนั้นจะไล่ตามแนวต้นคอระหงและตามมาด้วยสัมผัสเจ็บแปลบเบา ๆ ที่ลาดไหล่

"อื้อ.."

พอ..พอได้แล้ว

โชคได้แต่คิดในใจ ไม่สามารถสั่งการร่างกายได้ตามใจชอบ สัมผัสนั้นมาวนเวียนอยู่แถวหน้าอกเปล่าเปลือย ก่อนมันจะครอบครองตุ่มไตนุ่มสีน้ำตาลอ่อน และคราวนี้มันมาพร้อมความรู้สึกคล้ายถูกขบกัด

กึด

"อ๊ะ"

โชคพยายามจะหดขา แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเหมือนมีสิ่งใหญ่โตมากีดขวาง ส่วนนั้นที่ใจกลางลำตัวของโชคมันกำลังแข็งชัน

...เพียงเพราะถูกเล่นกับหน้าอก

กางเกงนอนตัวบางถูกเลื่อนลงไปพ้นสะโพก แท่งเนื้อขนาดพอดีตัวดีดผึงออกมา ส่วนปลายมีน้ำหล่อลื่นไหลซึมออกจากรูเล็ก

เงาทมิฬมองภาพนั้นแล้วแลบลิ้นเลียปากที่กำลังแสยะถูกใจ ราวกับเนื้อชิ้นโตวางอยู่ตรงหน้า

"ฮาา..อ้ะ"

เสียงครางแผ่วยามที่ท่อนเอ็นขยับไหวไปมาราวกับถูกนวด ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงมีเพียงแค่ร่างโปร่งของโชคที่นอนชันขาบิดเร้าบนเตียงขนาดห้าฟุต

ส่วนปลายถูกบดขยี้ไปพร้อมกับยอดอกที่ถูกบีบดึง สัมผัสรูดรั้งส่วนอ่อนไหวเต็มความยาว มีสายลมเย็น ๆ ปัดป่ายไปทั่วใบหน้า ขบเม้มตามแนวไหปลาร้าบางเบา และวกกลับมาดูดดึงยอดอกอีกข้าง โดยไม่ละทิ้งส่วนอ่อนไหวด้านล่างที่กำลังปรนเปรอ

"อ๊ะ!" ร่างโปร่งเหยียดเกร็ง สะโพกกระตุก ความสาดเสียวแล่นมาที่จุดปลายรวดเร็ว ก่อนที่สายน้ำอุ่นจะสาดพุ่งออกมา ริมฝีปากแดงเผยอหอบหายใจถี่รัวติดขัด คิ้วสวยขมวดหลงทางในภวังคจิต ไม่สามารถตื่นได้

กริ๊งงงงงงง

เฮือก!

ตากลมเบิกโพลงอย่างรวดเร็ว

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

โชคผุดลุกขึ้นจากที่นอนพลันเอามือจับหน้าอกที่เต้นสั่นไหวระรัวรุนแรง เหงื่อแตกกาฬตามไรผมทั้ง ๆ ที่ห้องเปิดแอร์ยี่สิบห้าองศา มือเรียวจับตามเนื้อตัวของตนเองแล้วเปิดกางเกงนอนดูอวัยวะอ่อนไหวสำคัญ มันเปียกชุ่ม

โชคฝันเปียก...

แถมฝันเปียกตอนโดนผีอำ

โชคหันมองไปทั่วห้องนอน แล้วสาดสายตาไปห้องนั่งเล่นที่มีแนวกระจกกั้นห้องเอาไว้ จู่ ๆ ภาพผีที่บริษัทก็โผล่แวบเข้ามาในหัว ทำเอาขนลุกเกรียวรีบนำผ้าห่มมาคลุมโปงเตรียมนอนอีกหน

กริ๊งงงงงง

"เชี่ย!"

โชคสะดุ้งจนเผลอสบถกับเสียงนาฬิกาปลุกที่แผดดังอีกครั้ง เขารีบเอื้อมมือไปตั้งใจจะหยิบมากดปิด

03:05 น.

'ผมชอบตีสาม'

"อ่า..." โชคร้องออกมาเมื่อรู้เหตุผลที่นาฬิกามันปลุกเวลานี้ ซึ่งเขาเป็นคนตั้งเองแท้ ๆ

โชคต้องส่งงาน...

ผีก็กลัว แต่งานต้องมาก่อน...

ฝากเรื่องใหม่งับ (กระซิบ สายหื่นเหมาะมาก ฮ่า) https://www.readawrite.com/a/f9f78e303c614908eda419206e38a7f9

ขอกำลังใจหน่อยนะคะ คนละเม้นต์น้าา ฝากกดใจ กดเพิ่มหนังสือให้ด้วยน้า