ระหว่าง “ผี” กับ “ปราญยศ” อะไรน่ากลัวกว่ากัน? ...ได้ยินมาว่า 'โชคอนันต์' ถูกคนทำเสน่ห์ใส่ล่ะ แถมคุณผู้จัดการหน้าดุก็ชอบทำตัวแปลก ๆ
ชาย-ชาย,รัก,ลึกลับ,อาชญากรรม,ดาร์ค,แซ่บ,นายเอกมึน,พระเอกโหด,พระเอกคลั่งรัก,พระเอกหล่อ,พระเอกหื่น,พระเอกรวย,พระเอกร้าย,พระเอกยันเดเระ,พระเอกขี้หึง,พระเอกขี้หวง,พระเอกครั่งรัก,โหด,รุนแรง,ระทึกขวัญ,20+,18+,อีโรติก,โรมานซ์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter 7 "คนหรือผี?"
คำเตือน! : มีการลักหลับจากสิ่งอมนุษย์
น้ำเสียงทุ้มเข้มดังขึ้นอย่างออกคำสั่ง โชคชั่งใจเล็กน้อย ทว่าเขาไม่อยากจะขัดคำสั่งหัวหน้าจึงเลือกเดินเข้าไปด้านใน
บรรยากาศในลิฟต์เงียบสงัด โชคมองตัวเลขที่เพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ ตามจำนวนชั้น
แค่สามสิบชั้น จำเป็นต้องนานขนาดนี้ไหม?
ติ๊ง~
แล้วลิฟต์ก็หยุดที่ชั้น 10 โชคขมวดคิ้วงง ๆ เขาเคยได้ยินมาว่าชั้นนี้เขาปิดใช้งานไม่ใช่หรือ?
เมื่อลิฟต์เปิดออก โชคชะงักมองคนจำนวนหกถึงเจ็ดคนที่ยืนรออยู่หน้าลิฟต์ พวกเขามีสีหน้านิ่งซีด ก่อนจะพากันเดินเข้าลิฟต์มาอย่างช้า ๆ และด้วยจำนวนคนที่ไม่น้อยกับลิฟต์เล็ก ๆ จึงทำให้โชคต้องขยับตัวเลื่อนไปด้านหลัง
บรรยากาศแปลก ๆ ทำให้โชคคิดอย่างไรไม่รู้ตัดสินใจขยับตัวเข้าไปใกล้กับปราญยศที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงที่มุมลิฟต์ จากที่โชคตึงเครียดอยู่แล้วยิ่งเครียดหนัก เมื่อมองต้นคอของคนกลุ่มใหม่ที่เข้ามาในลิฟต์ พวกเขายืนนิ่ง...
นิ่งราวกับว่าพวกเขาไม่หายใจ
แปลกที่คนแน่นเบียดเสียด แต่ภายในลิฟต์กลับเย็นยะเยือก
โชคยืนกำหมัดเขาขยับถอยห่างจากกลุ่มคนด้านหน้าไม่รู้ตัว จนชนกับกำแพงมนุษย์ด้านหลัง โชคถึงได้รู้สึกตัว เขาเงยหน้าไปมองอย่างระวัง เกรงว่าจะโดนปราญยศตำหนิ
แต่คนด้านหลังเขากลับยืนมองไปด้านหน้าเฉยเมยไม่มีท่าทีโกรธเคือง ตาคมเหลือบลงเมื่อรู้ว่าโชคแอบมองอยู่ พวกเขาสบตากัน โชคมีท่าหวั่นวิตกอย่างเห็นได้ชัด ส่วนปราญยศ...โชคก็อ่านความคิดไม่ออก
ตึง!!!
ลิฟต์สั่นไหวรุนแรง โชคตกใจจนเผลอส่งเสียงไปเล็กน้อยหาที่จับยึด ทว่ากลุ่มคนด้านหน้าเขากลับไม่ท่าทีตกใจเลยแม้แต่น้อย พวกเขาแค่เสียการทรงตัวเท่านั้น ลิฟต์เหมือนจะสะดุดไปครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติ
หมับ
สองมือแข็งแรงช่วยจับต้นแขนโชคที่เสียหลัก โชครับรู้ถึงความแข็งแรงที่พยุงตัวเขาไว้ โชคแทบจะไม่ต้องออกแรงอะไรเลยเพื่อพยุงตัวเอง แต่ตอนนี้โชคกลับนิ่วหน้าเหยเกเพราะบั้นท้ายเขามันชนกับหน้าขาของปราญยศ
ก้นกบเขามันสะเทือน!
"ระวังหน่อย" ปราญยศก้มหน้าลง เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูขาว
"ค..ครับ ขอบคุณครับ" โชคพยายามฝืนตัวออก แต่คนด้านหลังเขากลับไม่ยอมปล่อย โชคยังคงไม่เลิกรา ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อสัมผัสได้ถึงของแข็งบางอย่างที่กำลังถูกไถสะโพกเขา แรงบีบที่ต้นแขนหนักขึ้นพร้อมน้ำเสียงทุ้มเข้มติดดุจนโชคต้องหยุดดิ้น
"อยู่นิ่ง ๆ !"
29
ติ๊ง!
โชคชะงักหน้าซีดเผือดเมื่อกลุ่มคนทั้งหมดหันหน้ามาจ้องเขาพร้อมกันด้วยรอยยิ้มแสยะประหลาด ให้ความรู้สึกขนลุก ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไปและลิฟต์ก็ถูกปิดลง
ทำไมถึงทำหน้าน่ากลัวแบบนั้น...
30
ติ๊ง!
โชคผละออกให้ปราญยศเดินออกไปก่อน ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้กล่าวอะไรเดินนำลิ่วไม่สนใจโชค จากนั้นโชคจึงตามออกมาแบบทิ้งระยะห่าง
ก่อนลิฟต์จะปิดลง เขาหันไปมองด้านในอย่างฉงนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
โชคยืนอยู่พักหนึ่งจนลิฟต์ปิดสนิท เขาส่ายหัวไล่ความคิดน่ากลัวออกจากหัว
พวกเขาต้องเป็นคนอยู่แล้วสิ...
โชคเดินผ่านห้องแพนทรีเห็นหลังไว ๆ ของปราญยศที่กำลังแกะอาหารใส่จาน กายโปร่งไม่สนใจ เดินไปที่โต๊ะของตนเอง
โชคชะงักมองที่เก้าอี้ทำงานของตนเอง สิ่งที่แปลกตาไปคงเป็นเบาะรองนั่งสีเรียบที่วางอยู่บนเก้าอี้ของเขา เมื่อลองเอามือไปสัมผัสดู โชคตาเป็นประกายเมื่อพบว่ามันนุ่มเป็นอย่างมาก
เขาพยายามคิดว่าใครเป็นผู้ใจดีคนนั้น แต่พอคิดว่าเรื่องนี้เขาบอกแก่คนสองคนคือผู้จัดการแผนกกับนิ่ม ตัวเลือกแรกตัดทิ้งไปได้เลย คนที่เอามาวางไว้ต้องเป็นนิ่มอย่างแน่นอน
โชคอมยิ้มขัดเขิน เขาลองนั่งลงอย่างช้า ๆ จากนั้นก็ยิ้มออกมาเพราะมันไม่สะเทือนอาการบาดเจ็บของเขาเลยสักนิด
ในระหว่างที่กำลังนั่งอมยิ้มซึมซาบความพึงพอใจ ท่อนแขนใหญ่ก็ผ่านหน้าเขาลงมาที่โต๊ะ โชคมองจานข้าวไก่คาราเกะและสลัดที่วางลงตรงหน้าอย่างงง ๆ ก่อนจะไล่สายตาขึ้นไปมอง
เป็นปราญยศที่ยืนทำหน้านิ่ง มืออีกข้างถือจานของตัวเองที่เป็นเมนูเดียวกัน
"ครับ?"
"ผมซื้อมาเกิน"
น้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับบังคับนั้นทำเอาโชคไม่กล้าบอกสิ่งที่อยู่ในใจ
เขาเพิ่งกินมา...
"ขอบคุณครับ งั้นเดี๋ยวผมจ่าย..."
"ผมเลี้ยง"
"แต่..."
"ข้าวกล่องไม่ถึงร้อยผมเลี้ยงคุณได้อยู่แล้ว หรือต่อให้เลี้ยงทั้งชีวิตผมก็ไม่เดือดร้อน"
ตึกตัก
หากคำพูดนี้ออกมาจากปากคนอื่นไม่ใช่ผู้จัดการฝ่ายอย่างปราญยศ โชคต้องคิดว่าตนเองกำลังถูกจีบอยู่แน่ ๆ แต่พอมองใบหน้าเรียบเฉยไม่ติดตลกนั้น ทำโชคคิดเรื่องสีชมพูแบบนั้นไม่ลงจริง ๆ
ใจที่เผลอเต้นแรงเมื่อสักครู่กลับมาเป็นปกติในทันที
"ถ้ามีโอกาสผมจะเลี้ยงคืนนะครับ"
"อืม"
"ครับ?" โชคเหมือนได้ยินไม่ชัด
"ผมจะรอ"
เขาว่าแค่นั้นแล้วยืนเงียบไป นัยน์ตาเรียวเหลือบมองเบาะรองนั่งที่โผล่พ้นออกมาก่อนจะหันหลังกลับไปยังห้องทำงานตนเอง
โชคมองข้าวจานพูนแล้วลอบถอนหายใจ ขอห่อกลับห้องแล้วกัน...
โชคนั่งทำงานช่วงบ่ายไปเรื่อย ๆ จนนิ่มมาสะกิดไหล่ ถ้าเธอไม่มาคุยกับเขา โชคคงไม่รู้ว่าใกล้ได้เวลาเลิกงานแล้ว พนักงานคนอื่น ๆ เริ่มทยอยเก็บของอย่างเงียบ ๆ พวกเขาแอบมองไปยังห้องของปราญยศอย่างระมัดระวัง
"หมอว่าไงบ้าง" เสียงหวานถามพร้อมกับสีหน้าที่เป็นห่วงจากใจจริง
"ก้นกบอักเสบน่ะ"
"หูย เจ็บมากไหม? หมอบอกอีกนานไหมกว่าจะหาย"
"เจ็บมาก ปกติจะประมาณสองสามสัปดาห์หาย แล้วแต่คนน่ะ" โชคพูดตามที่หมอแจ้ง "อ้อ ขอบใจนะสำหรับเบาะ มันนุ่มมากเลย"
"หืม? เบาะอะไร"
โชคมองใบหน้ามึนงงของนิ่มแล้วรู้ทุกอย่างทันที "อ่า ไม่มีอะไร"
"แปลกคน หายไว ๆ แล้วกันนะ ทีหลังนอนระวัง ๆ หน่อย โตแล้วยังตกเตียงอยู่อีก" นิ่มเอ็ดเบา ๆ เธอยิ้มตาหยีแล้วเดินกลับโต๊ะไป
โชคมองแผ่นหลังไว ๆ ก่อนจะก้มมองเบาะที่ตนเองนั่ง มันมีป้ายแท็กโลโก้เล็ก ๆ โผล่ออกมา โชคจึงเสิร์ชหาในอินเทอร์เน็ต
หืม!?
โอ้มายก็อด
รู้สึกหายเจ็บก้นทันทีเลยเมื่อเห็นราคา
โชคแอบมองผู้จัดการโต้งที่นั่งน่าเคร่งเครียดกับงาน
ไม่น่าจะใช่ เขามีลูกและเมียแล้ว คงไม่มาพิศวาสเขาหรอก...
โชคนั่งนึกก่อนจะไปมองห้องทำงานที่เยื้องตัวเองไป เขามองป้ายหน้าประตูที่บอกชื่อตำแหน่งเจ้าของห้อง ก่อนจะส่ายหัว
ไม่ใช่หรอก...
โชคกลับมาถึงห้องตอนหกโมงกว่า ๆ จัดการเทข้าวฟรีที่ห่อมาใส่จานแล้วนำเข้าไมโครเวฟ
ระหว่างรออาหารอุ่นเขาก็ไถโทรศัพท์มือถือไปด้วย เข้าแอปพลิเคชันไลน์ทักหานิ่ม
ChokAnun: ทำไ
ติ๊ง!
พิมพ์ไม่ทันเสร็จ โชคมองไมโครเวฟที่ดีดเสียงดัง เขาเพิ่งใส่ไปเองนะ...
ลองเอานิ้วจิ้มพบว่ามันยังเย็นอยู่โชคจึงตั้งเวลาใหม่ แล้วกลับมานั่งพิมพ์ต่อ
ChokAnun :: ทำไรอ
ติ๊ง!
เป็นอีกครั้งที่โชคพิมพ์ไม่เสร็จ เขาวางโทรศัพท์เดินไปที่ไมโครเวฟ
"เอ๊ะ" โชคทำหน้าหงุดหงิด มีความสงสัยว่าไมโครเวฟเขาน่าจะใกล้พัง โชคตั้งเวลาใหม่อีกครั้ง พอมาจับมือถือก็พบว่าโทรศัพท์เขาแบตหมดไปเสียแล้ว
เขาไม่ทันได้ทักหานิ่มเลย...
โชคปากคว่ำ เดินเอาโทรศัพท์แบตเสื่อมไปชาร์ตที่ห้องนอนเป็นจังหวะเดียวกันกับที่อาหารเขาอุ่นเสร็จพอดี
โชคนำมันมาวางที่โต๊ะกินข้าวแล้วตักเข้าปากคำเล็ก ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อรสชาติของไก่คาราเกะมันค่อนข้างแปลก แต่ก็ไม่ได้ถึงกับกินไม่ได้ มันเป็นความแปลกที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร
"สงสัยสูตรทางร้านล่ะมั้ง"
โชคไหวไหล่นั่งทานต่ออย่างตั้งใจ
เขาไม่รู้ตัวสักนิดว่ามีเงาตะคุ่มหลายตนรุมล้อมรอบตัวอยู่
กว่าโชคจะกินข้าว ล้างจานและอาบน้ำเสร็จ เวลาก็ปาไปเกือบสองทุ่ม เขาปิดไฟแล้วเดินเข้าไปที่ห้องนอน จัดแจงเปิดผ้าม่านสีทึบตามที่ทำปกติ ปิดไฟห้องนอนเหลือเพียงโคมไฟสีเหลืองนวล
เขาพยุงร่างตัวเองแล้วนอนคว่ำหน้าอย่างห้ามไม่ได้เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ก้นกบ โชคเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จเกือบเต็มแล้วมาเข้าไลน์พิมพ์แชตที่ค้างไหว
ChokAnun: ทำไรอยู่
โชคไถเฟสบุ๊กรอการตอบกลับ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังคงเงียบ ไม่แม้แต่จะขึ้นว่าอ่านแล้ว
โชคถอนหายใจ เปิดยูทูปดูรายการท่องเที่ยวของอินฟลูชื่อดัง
"อืม" โชคแปลกใจตัวเองที่รู้สึกสบายตัวจนเผลอครางในลำคออย่างพึงพอใจ
ที่บนหลังของโชคมีเงาผอมกรังสามตนกำลังลูบไล้มือของตนเองกดลงไปตามแนวกล้ามเนื้อที่พอมีบนแผ่นหลังของโชค พวกมันแลบลิ้นเลียริมฝีปากหัวเราะเสียงแหลมประสานกันเมื่อมนุษย์ผู้แสนโชคร้ายเริ่มเคลิ้มและหลับใหลไปในที่สุด โดยไม่แม้แต่ปิดไฟหัวเตียง รายการยูทูปเล่นไปจนจบ จากนั้นหน้าจอก็ดำมืดไปภายในไม่กี่นาที
ชายเสื้อตัวโคร่งค่อย ๆ เลิกขึ้นจนเห็นแผ่นหลังขาวที่มีรอยจูบประปรายที่เจ้าของร่างไม่อาจมองเห็นหากไม่หันหลังส่องกระจก มันหัวเราะเสียงแหลมสูงพึงพอใจ ลิ้นยาวแลบเลียไปตามแนวสันหลังที่เป็นร่อง อีกสองตัวพากันลูบไล้ตามท่อนขาเรียวเนียน
ทว่าพวกมันกลับต้องสั่นสะท้านวูบเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตที่ทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ มันกระโดดโหยงไปหลบข้างเตียง บางตัวหนีออกนอกห้อง อีกตัวไปยืนสั่นที่ประตู พวกมันมองไปทางหน้าต่างเป็นจุดเดียวกัน ตัวสั่นวาบ
'ท่านผู้นั้นมาแล้ว...'
'เขาจะรู้หรือไม่?'
'ไม่มีทาง เหยื่อตัวอื่น ๆ ท่านก็ไม่เคยรู้ มึงอย่ามีพิรุธก็พอ'
พวกมันนั่งหมอบเมื่อเงาดำทมิฬคืบคลานมาทางหน้าต่าง ความหนาวเหน็บจับจิตพวกมันสามตัวที่แม้เป็นผีก็ยังรู้สึก แต่ดูเหมือนจะมีแค่พวกมันที่สัมผัสได้เพราะมนุษย์กายเนื้อหยาบที่นอนบนเตียงกลับหลับตาพริ้มไม่สะทกสะท้านถึงความเย็นยะเยือกนี้
เงาดำทมิฬยืนแผ่รังสีอาฆาตอยู่ปลายเตียง นัยน์ตาดำสนิทจับจ้องที่พวกมันสามตัวอย่างน่ากลัว ลำแขนแกร่งยกขึ้นกางกรงเล็บ เพียงเสี้ยววินาทีวิญญาณอุบาทว์สามตนก็ลอยหวือมาทับซ้อนกัน โดยลำคอพวกมันทั้งสามอยู่ในมือใหญ่ กรงเล็บแหลมจิกเข้าไปในเนื้อของเดรัจฉานสามตัว
'อ้ากกก'
'เจ็บเหลือเกิน'
'ได้โปรด พวกเราทำอะไรผิดไปคุณท่าน'
"พวกระยำ เลี้ยงไม่เชื่อง ไม่มีประโยชน์" แรงบีบเพิ่มขึ้นทวีคูณ เสียงแหลมหวีดร้องดังลั่น เรียกเสียงเห่าหอนของสุนัขในอาณาเขตนั้น
"คิดว่ากูโง่? ที่ผ่านมาคงหลงละเลิงมาก?"
'ม..มันเป็นคนนำข้า' ผีตนหนึ่งกล่าวโทษเพื่อนของมันหวังเอาชีวิตรอด
'มะ ไม่จริง พวกมึงก็รวมหัวกันกับกู'
'ได้โปรดคุณท่าน เนื้อกายมันผู้นี้ช่างหอมหวาน พวกเราอยากสัมผัสรสคนดี'
'หากให้พวกเราชิมสักคนละคำ จะต่ออายุขัยให้รับใช้ท่านได้อีกร้อยปี!'
'ช..ใช่คุณท่าน พวกเราภักดี'
"เขาเป็นของกู"
"เดรัจฉานสกปรกอย่างพวกมึงมีหน้าที่แค่เฝ้าเท่านั้น"
'!!!'
"พวกมึงขัดคำกู อายุขัยของพวกมึง คงหมดเท่านี้..."
'ไม่ ได้โปรด'
'อย่า'
บู๊วววว
เสียงสุนัขเห่าหอนประสานกับเสียงกรีดร้องโหยหวน พวกมันมองเงาสะท้อนทางหน้าต่างที่เป็นภาพเสมือนชายร่างใหญ่โตกำลังฉีกทึ้งร่างคนตัวผอมแห้งออกเป็นชิ้น ๆ นำเข้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมคำแล้วเล่า เป็นภาพสยดสยองที่มีแต่พวกมันสี่ขาจะมองเห็น
"ห่วยแตก"
เสียงแหบทุ้มสบถ ไม่พึงใจกับรสชาติที่ตัวเองเพิ่งสัมผัส แต่มันก็ทำให้รู้สึกมีพละกำลังมากขึ้นในช่วงหนึ่ง เงาทมิฬใหญ่โตเดินเปลือยอ้อมไปด้านข้างเตียงนอนห้าฟุต ใช้พลังงานเพียงน้อยนิดในการยกมือถือขึ้นมา หากเป็นผีตนอื่นคงไม่อาจทำได้
หากไม่สั่งสมความโฉดชั่วเอาไว้มาก ๆ ก็ไม่อาจสัมผัสวัตถุได้
มันเอาร่างใหญ่โตนั่งลงบนเตียงเบา ๆ แต่ก็ทำให้บริเวณหนึ่งยวบลงไปตามน้ำหนัก ปลายจิ้มไปยังแชตของหญิงสาวที่ตั้งรูปโปรไฟล์น่ารัก มันกดยกเลิกข้อความล่าสุดที่เพิ่งส่งไปอย่างไม่แยแสและแสนรู้ จากนั้นก็นั่งเลื่อนย้อนดูข้อความเก่า ๆ
เนื้อหาการพูดคุยแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเจ้าของร่างที่นอนหลับพริ้มนั้นมีใจชอบพอหญิงสาวในแชตด้วยใจบริสุทธิ์ ยิ่งเลื่อนอ่านเห็นถึงความอ่อนโยน ยิ่งอ่านมากเท่าไหร่ รังสีดำก็ยิ่งแผ่ขยายออกมาจากร่างกายพร้อมไอเย็น ซึ่งมันส่งผลต่อคนที่นอนบนเตียง
"อื้อ..."
เสียงแผ่วดัง ใบหน้าทมิฬหันขวับ นัยน์ตาดำลึกจดจ้องอย่างน่ากลัว
โชคสั่นเล็กน้อยอย่างรู้สึกหนาว เขาหดตัวอย่างไม่สะดวกนักเนื่องจากนอนคว่ำ แต่ไม่นานเขาก็หลับต่อทั้งที่ยังคงรู้สึกเย็นยะเยือก
มือถือถูกวางไว้ตามเดิม ร่างทมิฬข่มเก็บอารมณ์ที่แผ่ขยายออกมาเป็นวงกว้าง สองขาใหญ่แข็งแรงย่ำขึ้นไปบนเตียง มันคุกเข่าคร่อมทับร่างที่ไม่รู้สึกตัว โครงจมูกโด่งชัดเลื่อนไล้ตามแนวสันหลัง แลบลิ้นลามเลียจนเปียกชุ่มราวกับกำลังชำระล้างสิ่งสกปรก จมูกโด่งเลื่อนมาถึงซอกคอขาว มันสูดดมกลิ่นเนื้อหอมจนเต็มปอด ปากขบเม้มเบา ๆ ที่ติ่งหูเล็ก จดจ้องเสี้ยวหน้าใสตาปรือคลอไปด้วยแรงอารมณ์พลางพ่นลมหายใจอุ่นร้อนใส่อย่างมักมากในกาม มือใหญ่ลูบไล้ตามแนวสะโพก บีบคลึงก้อนกลมล้นมือ ก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วมาหยุดที่จุดอ่อนแอ มันแผ่ร้อนและเต้นตุบกว่าตรงอื่นด้วยเพราะมีอาการเจ็บและบวม
เป็นความผิดของเตียงที่สูงเกินไป
มันรั้งกางเกงลงจนสองก้อนกลมเด้งไหว ปลายจมูกสูดดมไล่กลับลงมาจนถึงจุดที่ทำให้ร่างโปร่งบาดเจ็บ ลิ้นเรียวจากที่เย็นเยือกกลายเป็นอุ่นร้อนไล่เลียบริเวณนั้นแผ่วเบา มีบ้างที่เผลอไผลก้มลงไปกัดแก้มก้นนุ่มอย่างมันเขี้ยว
"อึ๊" โชคขยับตัวไม่สบายตัว
ร่างทมิฬชะงักหยุดการกระทำตัวเองนิ่ง มันเบิกตาคล้ายตกใจกลัวว่าคนที่ตัวเล็กกว่าจะตื่นขึ้นมา แต่พอไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีกมันก็กลับมาขบเม้มตามบริเวณนั้นอีกครั้ง เป่าไออุ่นรดร่องรอยการเจ็บปวดพร้อมส่งกลิ่นไม้หอมออกมาจากกายตนเองเพื่อมอมเมาคนหลับใหลอยู่ค่อนคืน
เตียงถาม กูผิดอะไร?
วันนี้อัปสองตอนน้าา รบกวนกดใจ คอมเม้นต์ กดเพิ่มเข้าชั้น กดติดตามเค้าหน่อยนะคะ เป็นกำลังใจให้หน่อยน้า
![ปราญอาถรรพ์ [END] โดย Juharah @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J9B31GGTGWTPVE4SQKF39R5Q/cover/01J9B31GGTGWTPVE4SQKF39R5Q-1728035580033 "ปราญอาถรรพ์ [END] โดย Juharah @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")