ระหว่าง “ผี” กับ “ปราญยศ” อะไรน่ากลัวกว่ากัน? ...ได้ยินมาว่า 'โชคอนันต์' ถูกคนทำเสน่ห์ใส่ล่ะ แถมคุณผู้จัดการหน้าดุก็ชอบทำตัวแปลก ๆ
ชาย-ชาย,รัก,ลึกลับ,อาชญากรรม,ดาร์ค,แซ่บ,นายเอกมึน,พระเอกโหด,พระเอกคลั่งรัก,พระเอกหล่อ,พระเอกหื่น,พระเอกรวย,พระเอกร้าย,พระเอกยันเดเระ,พระเอกขี้หึง,พระเอกขี้หวง,พระเอกครั่งรัก,โหด,รุนแรง,ระทึกขวัญ,20+,18+,อีโรติก,โรมานซ์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Chapter 11 "รับรู้"
Warning ⚠️:: มีเนื้อหาการร่วมเพศ ขืนใจโดยที่ฝ่ายหนึ่งไม่ยินยอม เนื้อหาส่วนนี้มีไว้เพื่อดำเนินเรื่องต่อได้ในตอนถัด ๆ ไป ไม่ได้มีเจตนาสนับสนุนแนะนำให้ทำตามแต่อย่างใด ไม่มีใครในโลกที่ควรโดนขัดขืนทั้งร่างกายและจิตใจ โปรดใช้วิจารณญาณ...
โชคยังคงยืนเงียบสนิท ไม่ตอบคำถามของปราญยศ
มันตามเขามาตลอด...
มันอยู่กับเขาตลอด อย่างนั้นหรือ?
ยิ่งคิด โชคยิ่งใจตกวูบไปอยู่ตาตุ่ม เขาขยำเสื้อเชิ้ตของปราญยศจนยุ่ง พยายามเบียดตัวเข้าหาอีกฝ่ายไม่หยุด แม้ว่าปราญยศจะไม่มีที่ไปแล้วก็ตาม
โชครู้สึกไม่ปลอดภัยที่แผ่นหลังของตนเอง...
คนตัวใหญ่ไม่มีท่าทีต่อว่าหรือผลักไส เขาเหลือบตามองต่ำไปยังคนที่ตัวเล็กกว่า โชคกำลังพยายามมุดหาที่หลบภัย
ไม่รู้จะดันตัวเข้าหาเขาทำไมนัก ปราญยศก็ขยับจนตัวติดโต๊ะ ไปไหนไม่ได้อีกแล้ว ท่อนแขนของเขาโอบโชคไว้หลวม ๆ ร่างที่เริ่มสั่นเทิ้มทำเขาตวัดตามองเงาดำเลือนรางตรงหน้า พวกมันหวาดผวาจนเผลอส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา
โชคเองก็ได้ยิน เสียงของพวกมันราวกับหวาดกลัว เขาปิดหูตัวเองอย่างหลบเลี่ยง
ไม่ต้องการได้ยิน!
โชคไปทำอะไรมา ถึงได้มาเจอเรื่องแบบนี้...
โชคอดไม่ได้ที่จะใช้ตาข้างหนึ่งมองผ่านเงาสะท้อนอีกครั้ง พวกมันเหลือกันเพียงสองตน พวกมันตัวสั่นยิ่งกว่าโชคในตอนนี้เสียอีก ครู่หนึ่งมันพากันลนลานถอยหลังหนีบางอย่างเรื่อย ๆ และสุดท้ายก็เลือนลานหายไปพร้อมกับเสียงที่เงียบลง
ร่างโปร่งเหมือนควานหาลมหายใจตัวเองเจอ โชคหอบหายใจหนัก เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองปราญยศ ใบหน้าใสซีดเผือดเมื่อเขาเห็นสีหน้าคนที่โอบกอดเขาไว้
ใบหน้าหล่อเหลาจดจ้องนิ่งไปที่ประตู ทั้งดวงตา ริมฝีปาก ไร้ซึ่งรอยยิ้ม นัยน์ตานั้นนิ่งลึกราวกับทำให้คนเผลอสบตามีความรู้สึกเหมือนจมใต้ทะเล กรามนูนสันขึ้นจนรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังขบกรามอยู่
อย่าว่าแต่คนเลย
อย่างปราญยศ ผียังกลัว...
โชคผลักสุดแรง เอาตัวออกห่างจากผู้ชายน่ากลัวตรงหน้า โชคกลัว...
กลัวเหลือเกิน กลัวปราญยศ
ปราญยศขมวดคิ้วหนา แววตาเฉี่ยวมองสองมือของตัวเองที่ไร้ร่างคนที่กอดเมื่อครู่ เขาเผลอตวัดตามองดุใส่คนที่หนีออกจากแขนเขาอย่างไม่สบอารมณ์
แผ่นหลังโปร่งกำลังกึ่งวิ่งหนีไปทางประตูและเปิดออกได้นิดหนึ่งแล้ว แต่ปราญยศนั้นฉับไวกว่า เขาก้าวขายาวเพียงสองครั้งเท่านั้นก็ประชิดตัว แขนแข็งแรงเห็นเส้นเลือดยกขึ้นดันประตูให้ปิดลงตามเดิม
ปัง!
เสียงปิดประตูดังปัง ทำคนที่นั่งทำงานในออฟฟิศสะดุ้งโหยง พวกเขามองไปยังต้นเสียงครู่หนึ่งอย่างลังเลว่าใช่ที่มาหรือไม่ จากนั้นพากันไหวไหล่ไม่ยี่หระ
ใกล้หน้าฝน ลมคงแรง...
โชคสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจกับเสียงดังสนั่นหู เขาถูกจับให้หันตัวไปสบตาคม ลำแขนใหญ่ข้างหนึ่งขวางกับประตูไม่ให้โชคไปไหน โชคน้ำตาคลอมองอีกฝ่ายที่ใช้มือข้างที่ว่างเสยผมตัวเองไปด้านหลัง
ปราญยศกำลังอารมณ์เสีย...
อีกฝ่ายเหลือบตามองโชคเสมือนว่าเขาเป็นลูกนก ปราญยศพ่นลมหายใจหึออกทางจมูก
"กลัวผม?"
"..." โชคกัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้มันสั่น
"ที่คุณควรกลัวคือพวกมันหรือเปล่า?" ปราญยศก้มตัวลงให้ใบหน้าเสมอกับอีกคนในระยะประชิด ปากสั่น ๆ อยู่ในสายตาของปราญยศ เขาใช้นิ้วโป้งของตัวเองสัมผัสริมฝีปากของคนตรงหน้าให้คลายออกจากฟันคมก่อนที่มันจะเป็นแผล "ไม่ใช่ผมสิ ที่คุณจะกลัว"
ระยะห่างที่ร่นเข้ามาเรื่อย ๆ จนปากอิ่มของโชคสัมผัสเข้ากับความอ่อนโยนจากริมฝีปากของปราญยศ โชคจ้องนัยน์ตาคมที่ไม่ละไปจากเขาอย่างตกตะลึงไปครู่หนึ่งกับสัมผัสร้อนและรสมินต์เย็น ๆ ในโพรงปากอุ่น ก่อนจะระดมกำปั้นทุบอกแข็งแรงเมื่อได้สติ ทว่าคนตัวใหญ่ไม่สะเทือนยิ่งขมเม้มปากรุนแรงขึ้น
ปราญยศไม่หยุดเพียงเอาริมฝีปากมาแตะเท่านั้น เขาขบเม้มปากล่างจนบวมเจ่อ ดูดดึงจนพอใจจึงเปลี่ยนเป้าหมายมาขบปากบน ทำให้โชคเผลอเปิดปาก ลิ้นเล็กแตะเข้ากับปากล่างของปราญยศที่แตกเป็นแผลจนรู้สึกถึงรสสนิม ปราญยศรุกล้ำลิ้นร้อนเข้าด้านในโดยฉับพลันและรีบร้อน
เมื่อคืนโชคเมา เขาไม่รู้ว่าปราญยศเมาไหม
แต่ตอนนี้โชคสติเต็มร้อย
และโชคตกใจ...
กึด!
จนเผลอกัดเข้าที่ปากล่างนั้นอัตโนมัติซ้ำยังรอยแผลเดิม ปราญยศผละออกรวดเร็วก่อนที่โชคจะกัดจนจมราวกับรู้ตัว แต่รสสนิมเข้มข้นของเลือดที่โชครับรู้และน้ำสีแดงสดที่ซึมออกมาน้อย ๆ จากปากคนตัวโต มันทำให้รู้ว่า ปราญยศหลบไม่ทันอีกแล้ว...
ปราญยศยืนทำหน้านิ่ง เขาใช้นิ้วโป้งแตะเลือดที่ปากออกมาดู ไม่พูดไม่จา เงียบนิ่งจนโชคผวา
"..."
"..ขอโทษ..ครับ" โชคขยับมือไม้ไปมาอย่างไม่รู้จะเอาวางไว้ตรงไหน
จนสุดท้ายเขาล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองที่ยังไม่ใช้ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วตรงเข้าไปซับเลือดที่ซึมไม่หยุดอย่างรู้สึกผิด ทั้งกลัวจะโดนดุ เพราะปราญยศนิ่งกับเหตุการณ์นี้เกินไป
โชคตั้งใจซับอย่างเบามือ คิ้วเขาขมวดเล็กน้อยอย่างกังวล จนกระทั่งรับรู้ได้ว่ารอบตัวมันเงียบแปลก ๆ โชคจึงสบตากับปราญยศที่จ้องมองเขาอย่างมีนัย โชคชะงักกึก ถอยหลังออกมา พอดีกับที่เลือดหยุดไหลไปแล้ว ตอนนี้ปากของปราญยศช้ำยิ่งกว่าเมื่อเช้าเสียอีก
"ผม...ขอตัวครับ"
โชคเดินออกจากห้องปราญยศโดยที่ไม่รออีกฝ่ายอนุญาต เขามองคนในออฟฟิศอย่างระแวงว่าจะมีใครรู้เห็นเรื่องของเขาไหม ออฟฟิศนั้นเงียบ แต่ใจโชคมันเต้นแรงจนเขาได้ยิน พอทุกอย่างปกติไม่มีใครสนใจ โชคจึงค่อย ๆ เดินไปที่โต๊ะตนเองแล้วเก็บของอย่างเงียบเชียบ
เขาเดินไปทางประตูอย่างช้า ๆ ไม่ให้เป็นที่สังเกต
"โชค"
"!" โชคสะดุ้ง หันไปมองคนเรียก
ตรี
เขามาด้วยเหรอ มาเมื่อไหร่!?
"วะ ว่าไง" โชคเสียงสั่น
"จะกลับแล้วเหรอ"
ตรีถามเขายิ้ม ๆ แต่โชคกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันแปลก
"อะ อืม ว่าจะกลับไปทำที่บ้านน่ะ"
"เหรอ เข้าไปทำอะไรกับผู้จัดการเหรอ...นานทีเดียว"
โชคใจตกวูบกับคำถามนั้น เขาไม่ตอบโดยทันทีเพราะมัวแต่อึ้ง จนตรีกล่าวกับยิ้ม ๆ
"หรือว่าไปสรุปสไลด์ที่จะต้องเข้าประชุม เรื่องใหญ่ขนาดนั้นก็คงต้องเตรียมการนานล่ะสิ"
"ชะ..ใช่ เพราะฉันเพิ่งปรับสไลด์ใหม่ให้ผู้จัดการฝ่ายน่ะ"
"เห็นแล้วล่ะ เขาส่งเมลให้ดูแล้ว สไลด์ดูดีมาก"
"งะ..งั้นเหรอ" โชคยิ้มหวั่น ๆ พอไม่มีใครต่อบทสนทนาโชคจึงกล่าวลา "งั้นกลับก่อนนะ พอดีมีงานต้องเคลียร์"
"ใจดีจัง ยอมทิ้งโอทีไปทำงานที่บ้าน"
"..."
"กลับดี ๆ ล่ะ"
ตากลมคล้ายกวางจับจ้องไปทางหน้าจอโน้ตบุ๊กที่โชว์หน้าสไลด์แท่งกราฟ ทว่านัยน์ตานั้นเหม่อลอย ว่างเปล่าเพราะคิดถึงเรื่องอื่น
ทำไมตั้งแต่ย้ายแผนกมาเขาถึงเจอแต่เรื่องมาตลอด แรก ๆ เขาป่วยบ่อย นอนไม่หลับ แต่ก็ไม่คิดอะไร นึกว่าร่างกายอ่อนเพลีย
สักพักเขาเป็นหนักขึ้น เริ่มสังเกตเห็นบางสิ่งแวบไปแวบมาที่หางตา คิดว่าตาพร่า จนท้ายที่สุดเพิ่งมารู้ว่ามันไม่ใช่อาการตาเบลอ แต่เขาเห็นจริง ๆ
จากนั้นราวกับสิ่งนั้นยิ่งทวีคูณความน่ากลัว เขาเริ่มเห็นเป็นตัว เริ่มจากที่ทำงาน มาถึงที่พักอาศัย เริ่มเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย ลามมาสิ่งที่โชคเคยคิดว่าเป็นฝันร้าย ใช่...เคยคิด
เพราะความจริง มันไม่ใช่ฝัน เขาโดนจริง ๆ
โชคโดนผีร่างทมิฬนั้นหลอกหลอน ข่มเหง
และโชคได้มาล่วงรู้ความลับอีกอย่างจากผู้จัดการฝ่ายที่เขากลัวนักหนา ปราญยศมองเห็นพวกมัน...
และพวกมันเกรงกลัว...
โชคคิดหาคำตอบว่าทำไมปราญยศถึงสร้างความเกรงกลัวให้กับพวกมันได้
หรือผีมันก็รู้สึกเหมือนกับที่โชครู้สึก...ปราญยศน่ากลัวทั้งกับคนและกับผี...
แต่สิ่งที่โชคหาคำตอบไม่ได้จริง ๆ คือการกระทำของปราญยศที่มีต่อเขา
ทำไมถึงจูบ...
โชคยกปลายนิ้วหยาบจากการทำงานขึ้นแตะริมฝีปากอย่างเผลอไผล
"ฮึ้ย!" โชคสะบัดหัวไล่ภาพในหัว เขาจ้องโน้ตบุ๊กค้างและตัดสินใจปิดมัน
โชคทำงานเสร็จไปสักพักแล้ว กำลังทบทวนรอบที่สาม ซึ่งเขาตัดสินใจเลิกกลางคันเพราะเขาเหนื่อยแล้ว ซึ่งเวลานี้มันก็จะสามทุ่มแล้ว โชคยังไม่ทันอาบน้ำเลยด้วยซ้ำ แถมเขายังไม่ได้คุยกับนิ่มเลยหลังจากงานเลี้ยงเมื่อคืน
โชคถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นจนเปลือยเปล่า เดินเข้าห้องน้ำอย่างเอื่อยเฉื่อย เขาบรรจงถูสบู่อย่างไม่รีบร้อน สระผมใช้มือนวดไปตามร่องให้ผ่อนคลาย โชคจะต้องสะอาดที่สุดเพราะต้องการนอนหลับให้สบายที่สุด พรุ่งนี้วันอาทิตย์ เขาตื่นสายได้...
สายน้ำนุ่มนวลจากฝักบัวตกลงมาชำระล้างคราบลื่นของแชมพูและสบู่ โชคหลับตาขยี้ผมให้สะอาด เมื่อมั่นใจว่าแชมพูล้างเกลี้ยงแล้วเขาจึงลืมตา
"..."
ไฟดับ...
โชคมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น เขาตกใจขีดสุดยามที่ลืมตามาแล้วมันมืดสนิท โชคยืนนิ่งเพื่อรอเวลาให้สายตาปรับโฟกัส
แต่มันยังคงมืดผิดปกติ
ไม่...
ไฟไม่ได้ดับ
ตาของโชคต่างหากที่ดับ...
โชคขนลุกชันเมื่อมีไอเย็นยะเยือกอันคุ้นเคยอยู่ที่ด้านหลังเขา ถัดมาสิ่งที่ทำให้โชคแทบหยุดหายใจคือสัมผัสหยาบเย็นที่เหมือนฝ่ามือสองข้างกำลังลูบไล้ที่ต้นขาเปียกลื่นของเขาขึ้นมาจนถึงสะโพก...ขึ้นมาถึงเอว และเสียงแหบพร่าน่ากลัวก็ดังต่อมา
'หอม...'
"..."
'กลิ่นกุหลาบ'
โชคน้ำตาคลอ เขามองไม่เห็นอะไรเลย มันปิดตาเขาเอาไว้อย่างจงใจ โชคสะอื้นไห้ออกมา "ฮึก.."
'ร้องไห้อีกแล้ว?'
"ฮืออ"
'อย่าร้องเลย'
น้ำเสียงของมันดูเว้าวอนจนโชคสัมผัสได้ว่ามันไม่อยากให้เขาร้องจริง ๆ
"ปล่อยเถอะนะ..ปล่อยผมไป" โชคกล่าวขอทั้งน้ำตา
พลันใจหายเมื่อร่างเขาถูกดันชิดกำแพงจนต้องเอามือยันไว้ มือหนึ่งที่เอาแต่ลูบเอวเลื่อนขึ้นมาสัมผัสยอดอกนิ่ม มันบีบดึงจนแข็งเป็นไต
โชคพยายามดันมือนั้นออกแต่ก็ไม่เป็นผล ยามที่มันบีบยอดอกเขารุนแรง ทำให้ร่างกายเขาสะท้านเสียวไปอัตโนมัติ โชคเผลอโก่งตัวไปด้านหน้า บั้นท้ายเขาเคลื่อนไปด้านหลังจนโดนเข้ากับบางสิ่งที่เป็นแท่งยาว ซึ่งโชครู้ได้ทันทีว่าคืออะไร ไม่ทันที่จะได้ขยับหนี ตัวเขาก็ถูกล็อกไปด้วยสองมือแข็งแรง...
'ปล่อยแน่นอนอยู่แล้ว...'
"..." โชคเผลอใจเต้นระส่ำอย่างดีใจ แต่แล้วความหวังก็ดับวูบหลังได้ยินประโยคถัดไป
'ปล่อยใน...'
"อื้อออ" โชคถูกปิดปากไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง เขาร้องสุดเสียงในลำคอยามที่แก่นกายอ่อนตัวของเขาถูกสัมผัสรูดรั้ง ถูกบังคับให้กางขาออกกว้างเพื่อให้มันมีโอกาสได้ใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น
โชคสัมผัสได้ว่าตัวเองกำลังถูกสิ่งที่อยู่ด้านหลังใช้จมูกดอมดมไปทั่วลำคอและลาดไหล่ ขณะที่แก่นกายยังคงถูกรูดรั้งแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นตัวขึ้นเหมือนกับของของมันที่แข็งโด่โผล่ลอดกลางหว่างขาเขาออกมาถึงด้านหน้า
'นึกถึงหน้าเขาสิ'
"..." เขาไหน? โชคน้ำตาไหลพราก มองไม่เห็น พูดไม่ได้
'หัวหน้าคนนั้นน่ะ'
"!!!" โชคตกใจ
'ชอบไม่ใช่เหรอตอนโดนจูบ'
"..." โชคนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะส่ายหน้ารัว ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมันบีบแก่นกายเขาแรงขึ้น
'มั่นใจเหรอ? แล้วทำไมถึงไม่ปฏิเสธ'
"..."
'ชอบล่ะสิ...ใช่ไหม'
โชคส่ายหัวทันทีกับคำถามนั้น
'อยากโดนทำมากกว่านี้หรือเปล่า?'
แปลกที่ในหัวโชคตอนนี้มีแต่ใบหน้าของปราญยศราวกับถูกกล่อมประสาท ขณะที่มันก็เอาแต่พูดถึงอีกฝ่ายอย่างจงใจปั่นหัว
'ไม่ งั้นเหรอ? อืม อยากให้ลิ้นเขามาสัมผัสตรงนี้แทนไหม'
มันเอามือออกจากปากเขามาสัมผัสที่หัวนม ป้านสีน้ำตาลอ่อนถูกลูบวนเป็นวงกลมเชื่องช้า โชคพรูลมหายใจออกฝืนตัวเองไม่ให้ส่งเสียงแปลก ๆ โชคส่ายหัวปฏิเสธ
'หรืออยากถูกสอดใส่ตรงนี้แทน'
"อ๊ะ!"
โชคอ้าปากค้าง ช่องทางหลังเขาถูกสอดแทรกโดยสองนิ้วของมันอย่างง่ายดายเพราะมีน้ำและคราบของสบู่เป็นตัวหล่อลื่น
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น!" โชคตะโกนเสียงก้องห้องน้ำ
'ไม่? แต่ทำไมถึงแข็งแล้วล่ะ'
โชคตกใจกับคำพูดมัน เขาก้มมองที่หว่างขาแม้ว่าตาจะมืดบอดอยู่ ความปวดหนึบกลางลำตัวยืนยันคำพูดแหบก้องนั้นได้เป็นอย่างดี
'ยอมรับใช่ไหมว่าอยากโดนทำ ชอบผู้ชายไม่ใช่เหรอ'
โชคกัดฟัน ใช่อยู่ว่าเขาชอบผู้ชายแต่ตอนนี้เขามีคนที่ชอบแล้ว และเธอเป็นผู้หญิง
"อย่าเอาคำพูดบ้า ๆ มาฝังใส่หัวฉัน ไอ้เวร อ้าา!"
โชคจิกเล็บเข้าที่แขนแข็งแรงของมันในตอนที่มันสอดแทรกนิ้วเพิ่มเข้ามาและขยับรูดรั้งเข้าออกรุนแรงราวกับมันไม่ชอบคำพูดที่เขาสบถใส่
แล้วโชคดูชอบสิ่งที่มันทำอยู่หรือไง?
แม่ว่าหนูไม่ชอบหรอกรูกกก
![ปราญอาถรรพ์ [END] โดย Juharah @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01J9B31GGTGWTPVE4SQKF39R5Q/cover/01J9B31GGTGWTPVE4SQKF39R5Q-1728035580033 "ปราญอาถรรพ์ [END] โดย Juharah @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")