ปราญอาถรรพ์ [END] - Chapter 15.2 "ความบอบช้ำ“ โดย Juharah @Plotteller

ระหว่าง “ผี” กับ “ปราญยศ” อะไรน่ากลัวกว่ากัน? ...ได้ยินมาว่า 'โชคอนันต์' ถูกคนทำเสน่ห์ใส่ล่ะ แถมคุณผู้จัดการหน้าดุก็ชอบทำตัวแปลก ๆ

ปราญอาถรรพ์ [END] - Chapter 15.2 "ความบอบช้ำ“ โดย Juharah @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,รัก,ลึกลับ,อาชญากรรม,ดาร์ค,แซ่บ,นายเอกมึน,พระเอกโหด,พระเอกคลั่งรัก,พระเอกหล่อ,พระเอกหื่น,พระเอกรวย,พระเอกร้าย,พระเอกยันเดเระ,พระเอกขี้หึง,พระเอกขี้หวง,พระเอกครั่งรัก,โหด,รุนแรง,ระทึกขวัญ,20+,18+,อีโรติก,โรมานซ์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

Chapter 15.2 "ความบอบช้ำ“

กริ๊งงง กริ๊งงง

3 ครั้งแล้วที่นาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มันดังอยู่อย่างนั้นทุก ๆ ห้านาที ตั้งแต่ตอนหกโมงตรง จนตอนนี้ 6.15 นาที และมันคงจะไม่ดังอีกแล้ว

ร่างโปร่งนั่งตัวเปลือยเปล่ากลางโซฟา ณ ห้องนั่งเล่น ลาดไหล่ลู่ตกหมดราศีเต็มไปด้วยรอยจ้ำแดงบาง ๆ ที่ช้ำที่สุดคงจะเป็นยอดอกสองข้าง หลังโก่งงอไม่มีความสง่าเพราะกำลังเหนื่อยอ่อน ตามตัวแห้งเกรอะกรังไปด้วยคราบกามของตนเอง ใบหน้าซีดบ่งบอกถึงการที่ไม่ได้นอนตลอดคืน ดวงตาคล้ำดำและช้ำจากการหลั่งน้ำตาโดยที่สองแก้มนั้นยังคงหลักฐานไว้เป็นร่องรอยของมัน ปากแตกแห้งขาดน้ำ

จนตอนนี้โชคยังไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือฝัน...

ที่เจ็บใจคือเขามีอารมณ์ร่วมและสมยอมให้มันเกินครึ่ง โดยไม่รู้เหตุผลของตนเองที่ทำเช่นนั้น

ค่อนคืนเขาร้องขอให้มันปรนเปรออย่างไร้อย่างอาย...

ตั้งแต่เมื่อสิ่งนั้นมันได้อย่างที่ใจต้องการ มันก็หายไปจากโชค ก่อนไปก็ทิ้งรอยยิ้มแสยะแสดงความสะใจให้โชคเห็น ราวกับลงโทษที่โชคนั้นหายไปจากมันหลายวัน

และจากนั้นโชคก็นั่งอยู่ในท่านี้มาตลอดคืน ไม่ลุกไปไหน จนหยาดน้ำตามันแห้งไปเองในตอนเช้า

หากใครได้มาเห็นคงได้รู้สึกสมเพช เวทนากับร่างที่บอบช้ำเช่นนี้

ไม่อยากไปทำงานเลย

เหนื่อยเหลือเกิน

ทำไมชีวิตที่สงบสุขของโชคถึงได้มาเป็นแบบนี้...

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนข้อความทำให้โชคเหล่ตาบวมช้ำไปมอง

'แจ้งเตือนยอดบัตรเครดิตxxx ค้างชำระ 10,678.65 บาท กรุณาชำระภายในวันที่ 5/4/2566 ขออภัยหากคุณทำการชำระแล้ว'

โอเค โชคต้องไปทำงาน...

ก็ตู้เย็น ทีวีและมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าที่ซื้อให้แม่ใช้ยังผ่อนไม่หมดนี่นะ ไหนจะค่าคอนโดเดือนละหมื่นกว่าบาทนี่อีก

หนี้สินคงเป็นสิ่งที่เดียวทำให้คนบอบช้ำลุกขึ้นยืน พาตัวเปล่าไปอาบน้ำล้างสิ่งสกปรกเพื่อไปทำงานเดิม ๆ อีกวัน

"โชค" ชื่อของเขาถูกเอ่ยเรียกยานคางด้วยน้ำเสียงคุ้นหู

"หืม" โชคหันใบหน้าไปมองนิ่ม เธอมีสีหน้าอึ้ง ปนสลดกับสิ่งที่เห็น แทบพูดไม่ออกเมื่อเห็นสภาพร่างกายเขา

ราวกับศพเดินได้ไม่มีผิด

อย่างกับคนโดนของ...

มือขาวอมชมพูอิงที่หน้าผากโชคเพื่อเช็กอุณหภูมิ ร่างกายเกรงว่าเพื่อนของเธอจะมีไข้

"ตัวรุม ๆ นะ ไหวไหมโชค?"

"ไหวสิ" เขากล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงติดแหบ

"อาจจะฟังดูแปลกนะ นิ่มจะติดต่อคนรู้จักให้ เขาเคยเล่าให้ฟังว่ารู้จักกับหมอธรรมที่ช่วยแก้ของ แก้คุณไสยมนตร์ดำได้" นิ่มกระซิบเสียงเบา สีหน้าเธอเคร่งเครียด

ถ้าเป็นเมื่อก่อนโชคคงขำไปแล้ว คนอย่างโชคน่ะเหรอจะมีใครมาทำของใส่

แต่คราวนี้โชคกลับชะงักเพราะสนใจไม่น้อย

"รบกวนหน่อยนะนิ่ม ไว ๆ หน่อยก็ดี" โชคพึมพำหมดแรง มือเล็กของนิ่มตบบ่าโชคเบา ๆ เธอให้คำมั่นว่าจะช่วยเขาให้ได้

"อือ เดี๋ยวนิ่มไปหยิบยาลดไข้มาให้"

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเราไปหยิบเอง จำได้ว่าแม่บ้านเก็บไว้ในห้องแพนทรี" โชคบอกเธอพลางยิ้มบาง แต่อีกคนรู้ได้ทันทีว่าโชคฝืนยิ้ม เธอทำท่าจะแย้งแต่โชคกลับลุกขึ้นยืน ดันตัวเธอกลับไปที่โต๊ะ "คนสวยทำงานต่อเถอะนะครับ เดี๋ยวไม่เสร็จนะ"

นิ่มมองโชคเครียด ๆ

"เราไม่เป็นไร" โชคกล่าวเพียงแค่นั้น เขาก็เดินตรงไปห้องแม่บ้านเพื่อกินยา

นิ่มมองแผ่นหลังห่อเหี่ยวนั้นพลางกัดริมฝีปาก เธอรีบคว้ามือถือขึ้นมากดหาเพื่อนที่รู้จัก

'สวัสดีแก้ว เราอยากนัดเจอหน่อยน่ะ พอดีเราอยากคุยเรื่องหมอธรรมที่แก้วเคยเล่าให้ฟัง'

โชคเดินเข้าไปในห้องแม่บ้าน ในนั้นมีสามสาวกำลังยืนอู้งานทำท่าชงกาแฟอยู่ พวกเธอมองเขายิ้ม ๆ เล็กน้อยเพียงครู่เดียวเท่านั้นแล้วก็เลิกสนใจ โชคเบี่ยงตัวเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นและเปิดตู้เอากระปุกยาลดไข้ออกมา

"ได้ข่าวนักศึกษาฝึกงานบ้างไหม? จู่ ๆ น้องมันก็หายหัว ก่อนหน้านี้ยังดูขยันแท้ ๆ ออกลายซะแล้ว"

หญิงสาวคนที่หนึ่งพูด

"เอ้อ ลืมเลยว่าจะมาเมาท์เรื่องนี้อยู่พอดี เด็ดมาก" คนที่สองพูดเสียงตื่นเต้นราวกับลืมตัวว่ามีอีกคนในห้อง

"เบา ๆ หน่อย แต่ได้เรื่องว่ายังไง" คนที่สามปรามเพื่อนของเธอ มองมาทางโชคเล็กน้อย แต่ก็ไม่สนใจเพราะเธอรู้ว่าโชคคงไม่พูดต่อ

"น้องมันไม่ผ่านฝึกงาน เห็นว่าเป็นคำสั่งจากเบื้องบนเลยนะ"

"ฮะ! บ้าแล้ว น้องมันทำงานดีมากนะ หล่อด้วย" ประโยคท้ายเธอรู้สึกเสียดายส่วนตัว แต่ก็ถูกเพื่อนตีแขนเบา ๆ

"จำวันที่เราไปกินเลี้ยงแผนกได้ไหม คืนนั้นที่น้องมันขอไปเข้าห้องน้ำอะ"

โชคชะงักยาสองเม็ดที่กำลังส่งเข้าปาก เขาลดมือลงตั้งใจฟัง

"อ่า คุ้น ๆ แล้วยังไง"

"ได้ยินจากพี่ตามาว่า น้องมันไปเห็นผู้จัดการฝ่ายยืนจูบกับพนักงานชายในห้องน้ำ"

ใจโชคเต้นระส่ำขึ้นมาหลังได้ยินประโยคนั้น ขวดน้ำในมือสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

"พนักงานเราเหรอ! ผู้ชายเนี่ยนะ?"

"ไม่มั่นใจ แต่วันนั้นมีไม่กี่บริษัทที่ไปเลี้ยงนะ"

"น้องมันไม่เห็นเหรอว่าใคร"

"น้องบอกว่าเห็นแค่กางเกงสแลกกับรองเท้าหนังสีดำ นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ห้องน้ำ แขวนป้ายห้ามเข้าด้วยนะ แซ่บมาก"

โชคก้มมองปลายรองเท้าหนังสีดำของตนเอง

"งั้นก็บริษัทเราน่ะสิ เพราะบริษัทอื่นที่ไปวันนั้นเขาใส่ยูนิฟอร์มกัน"

"ทำไมน้องมันไม่มองนะว่าใคร เสียดายจัง"

"ผู้จัดการตัวใหญ่บึกขนาดนั้น บังทุกคนบนโลกมิดอยู่แล้ว"

"โถ่ ชอบผู้ชายเหรอเนี่ย"

"ซวยจริง ๆ เลย โดนผู้จัดการฝ่ายไล่ออก ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ ๆ"

"แต่อยากรู้จังว่าผู้ชายคนนั้นใคร"

โชคเดินตัวสั่น ๆ โยนยาในมือทิ้ง เขาตั้งใจจะออกจากตรงนี้

"โชค"

โชคสะดุ้ง เขาหันไปมองทางพวกเธอหวั่น ๆ

"ชื่อโชคใช่ไหม? คุณนั่งอยู่ใกล้ห้องผู้จัดการนี่นา พอเห็นใครแปลก ๆ ปะ?"

โชคกำมือชุ่มเหงื่อแน่น เขาเอ่ยยิ้ม ๆ แบบจอมปลอม

"ไม่รู้สิ ผมไม่ค่อย..สนใจน่ะ"

"อย่างนั้นเหรอ อืม ๆ แต่อย่าไปเล่าต่อนะ พวกเราก็ไม่รู้หรอกว่ามันจริงไหม ฟังต่อมาเหมือนกัน" คนหนึ่งในนั้นกล่าวด้วยสีหน้าแหย ๆ ถ้าโชคปากไม่ดี ไปเล่าต่อแล้วบอกว่ามาจากพวกเธอ ไม่อย่างนั้นพวกเธอทั้งสามคงโดนเด้งตามเด็กฝึกงานไปเป็นแน่

"ครับ ผมไม่รู้ว่าพวกคุณคุยอะไรกัน" โชคกล่าวเป็นนัยเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ปากมาก กล่าวจบก็เดินหนีออกจากห้องด้วยสีหน้าซีด ๆ

"แปลกคนชะมัด"

"เหมือนจะเป็นแฟนนิ่มนะ"

"รสนิยมนิ่มชอบคนเก้งก้างเหมือนคนป่วยแบบนั้นเหรอ? เจ้าตัวออกจะเป็นสาวน่ารัก"

"ไม่รู้สิ"

โชคพาร่างชุ่มเหงื่อเดินก้าวขายาวตรงไปยังห้องทำงานส่วนตัวของบุคคลที่วิ่งวุ่นอยู่ในหัวเขาตอนนี้ โชคเปิดประตูพรวดแล้วปิดเสียงดังไม่สนใจว่าใครจะได้ยิน

ปราญยศที่นั่งเซ็นเอกสารเงยหน้ามองโชคนิ่ง ๆ ริมฝีปากหยักเอ่ยเสียงราบเรียบ

"ควรเคาะประตูก่อ..."

"ผู้จัดการไล่เขาออกเหรอครับ! ถะ แถมเซ็นให้เขาไม่ผ่านการฝึกงาน ทั้ง ๆ ที่น้องเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด คะ ความจริงแค่ย้ายเขาไปดูส่วนอื่นก็ได้" โชคพูดเสียงสั่นกระสับกระส่าย สีหน้าซีดเซียวนึกถึงหน้าเด็กคนนั้นที่เขาเคยทักทายสองสามครั้ง ดูไม่มีพิษมีภัย แถมเคยเสนอตัวช่วยงานเขาถึงดึกดื่น

ความรู้สึกผิดวิ่งเข้าหาตัวโชคเต็มแรงที่เป็นต้นเหตุหลัก

เสียงผ่อนลมหายใจดังขึ้นเบา ๆ และตามมาด้วยเสียงปากกาด้ามหรูวางลงบนโต๊ะ สองมือเรียวยาวยกขึ้นไขว้ประสานตรงหน้า จ้องมาทางโชคนิ่ง ๆ ทำเอาโชคกระสับกระส่ายไปต่อไม่เป็น

"ผู้จัดการควรสงสารเด็กที่กำลังเรียนจบคนหนึ่ง อนาคตเขาไม่ควรสะดุดเพียงเพราะอารมณ์ส่วนตัวของคุณ"

ปราญยศจ้องใบหน้าซีดเซียวเขม็ง ราวกับเหตุการณ์ ณ ตอนนี้เพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อวาน และกำลังฉายซ้ำตอนนี้ เพียงคนละประเด็นกัน

"พูดจบหรือยัง?"

คนตรงหน้าโวยวายใส่ปราญยศเพราะเรื่องของคนอื่นอีกแล้ว

น่าหงุดหงิดเสียจริง

#ปราญคนเปรต แกทะเลาะกับลูกชั้นอีกแล้วนะยะ! //ทุบโต๊ะ!

จูจะติดเหรียญตอนที่มีเนื้อหา NC18+ นะคะ ตอนอื่นๆยังฟรีเหมือนเดิมจนกว่าจะจบค่ะ

Ch.21+ จะติดเหรียญล่วงหน้านะคะ แต่จะทยอยเปิดให้อ่านฟรี จนกว่าจะจบเหมือนกันค่ะ

สำหรับคนที่ไม่อยากรอ มี Ebook นะคะ เนื้อหาหลัก 45ตอน ตอนพิเศษอีก 6 ตอน (ยาวมาก) ไม่ลงเว็บค่ะ 299฿ ขอบพระคุณค่ะ

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzMwOTY5NSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI3ODU3MSI7fQ