ปราญอาถรรพ์ [END] - Chapter 16 "ข้อตกลง" โดย Juharah @Plotteller

ระหว่าง “ผี” กับ “ปราญยศ” อะไรน่ากลัวกว่ากัน? ...ได้ยินมาว่า 'โชคอนันต์' ถูกคนทำเสน่ห์ใส่ล่ะ แถมคุณผู้จัดการหน้าดุก็ชอบทำตัวแปลก ๆ

ปราญอาถรรพ์ [END] - Chapter 16 "ข้อตกลง" โดย Juharah @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,รัก,ลึกลับ,อาชญากรรม,ดาร์ค,แซ่บ,นายเอกมึน,พระเอกโหด,พระเอกคลั่งรัก,พระเอกหล่อ,พระเอกหื่น,พระเอกรวย,พระเอกร้าย,พระเอกยันเดเระ,พระเอกขี้หึง,พระเอกขี้หวง,พระเอกครั่งรัก,โหด,รุนแรง,ระทึกขวัญ,20+,18+,อีโรติก,โรมานซ์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

Chapter 16 "ข้อตกลง"

"วะ ว่าไงนะ" โชคไม่อยากจะเชื่อว่าเขาเพิ่งได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้ความเมตตาอีกครั้ง

ปราญยศนวดขมับหนึ่งทีเพราะเริ่มปวดตึงจากความหงุดหงิด ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "เรื่องนี้มันไม่ได้อยู่ในขอบเขตของคุณ เลิกสนใจซะ"

"ไม่สนใจได้ยังไง ในเมื่อ..อึก" โชคสะอึกกลืนคำพูดลงคอ ใจเขาไหววูบคิดภาพในคืนนั้น

โชคมีส่วนที่ทำให้เด็กคนนั้นถูกไล่ออก นั่นคือเรื่องจริง...

นัยน์ตาดำลึกวาววาบ เขาหรี่ตามองโต๊ะแบบไม่รู้จะพักสายตาไว้ตรงไหน ในขณะที่คิดถึงบางอย่าง มุมปากยกขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ปราญยศลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้าไปหาคนที่สูงเพียงไหล่ของเขา ปลายรองเท้าเงาหยุดอยู่ตรงหน้าโชคห่างเพียงคืบ ใบหน้าหล่อเหลาก้มจรดมองอีกคนที่กำลังเม้มปากสีเชอร์รี่แห้งผาก นัยน์ตาเรียวรีไหวระริกเล็กน้อยเมื่อมองโชค

"ว่าไง"

ให้ความรู้สึกเหมือนนกน้อย

"ในเมื่อ...อะไร?"

น่าสงสารจริง...

กริ๊ก!

โชคหันมองตามมือยาวของปราญยศที่เอื้อมผ่านตัวเขาไปล็อกประตูห้อง แขนข้างนั้นยังคงค้ำประตูเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงสบตาเขาแวววัว พลางเอ่ยเสียงแหบพร่าเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน

"ไหนบอกมาหน่อย ว่าคุณมีส่วนเกี่ยวข้องอะไร?"

โชคขมวดคิ้วตึงเครียด ขบฟันลงบนปากแห้งจนรู้สึกเจ็บ ปราญยศรู้อยู่แล้วแต่ยังถามโชคอย่างจงใจแกล้งยียวน

ปราญยศเหลือบมองริมฝีปากของโชค พลันยกมือขึ้นสัมผัสมัน การกระทำของปราญยศทำโชคสะดุ้งผละหนี แต่ปราญยศสนใจที่ไหน?

ปลายนิ้วโป้งลูบไม่เบานัก จนแตะเข้ากับซี่ฟันเรียงตัวสวยด้านใน เขาคลายริมฝีปากแห้งออกอย่างเบามือ เอ่ยเสียงเข้ม "หยุดกัดปากแบบนี้สักที"

แปะ!

โชคปัดมือนั้นออกเสียงกระทบดัง โชคเห็นตาลึกของปราญยศที่เบิกขึ้นเล็กน้อย ร่างสูงมองตามมือตนเองที่โดนปัดออก แวบเดียวเขาก็ตวัดกลับมา ทำเอาโชคตกใจมองผวา ปราญยศวางมือสองข้างกักขังโชคไว้ไม่ให้ไปไหน ฝ่ามือกระทบประตูเสียงดังปัง สีหน้าดูฉุนเฉียวขึ้นมาหนึ่งระดับ

ท่านี้ไม่ปลอดภัย

"ผมถาม เรื่องนี้มันเกี่ยวกับคุณยังไง"

"..." โชคยืนเงียบ

"โชคอนันต์" น้ำเสียงเข้มกดต่ำ โชคอนันต์สะดุ้งโหยงตกใจ

"ก็..คนที่อยู่กับผู้จัดการวันนั้น...คือผมไม่ใช่เหรอครับ"

"แล้วยังไง ก็แค่อยู่ด้วยกันเท่านั้น" เสียงยืดยาวติดยียวน เขาไม่พอใจในคำตอบสักเท่าไหร่

"นั่นเป็นเพราะเราจูบ..เราจูบกันในตอนนั้น" โชคพูดพลางหน้าร้อนฉ่า "และเด็กคนนั้นมาเห็น"

"นั่นไม่ใช่เหตุผลเหรอ?"

"?" โชคเงยหน้ามองงง ๆ

"ที่ผมไล่เขาออก"

โชคเบิกตาค้าง ปราญยศเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้จริง ๆ ร่างใหญ่ผละออกจากโชคและทำท่าเดินกลับไปที่โต๊ะ โชคพลันก้าวตาม

"ไม่ยุติธรรม" โชคครางเสียงเครือไม่อยากจะเชื่อ

"มันปากพล่อยเอาเรื่อง"

"ฮะ..."

"มีหนูสกปรกคอยกวนใจ มันน่ารำคาญน่ะ"

"!"

โชคแทบช็อก มองสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนของคนพูด นี่เขาเห็นคนอื่นเป็นคนอยู่หรือเปล่า โชคก้มมองปลายเท้าใจปวดหนึบ ความรู้สึกผิดประเดประดังเข้ามาทิ่มแทงใจ

"ถ้าทุกคนรู้เรื่อง คุณจะรับไหวหรือเปล่า?" เจ้าของเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม

โชคเงยหน้ามองปราญยศอีกครั้ง ร่างสูงมีสีหน้าที่จริงจังมากจนเขาไม่กล้าเอ่ยอะไร

"คุณเองจะเสียใจยิ่งกว่า ถ้าผมไม่ตัดสินใจแบบนี้" ปราญยศว่าแค่นั้นเขาก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม

โชคยกมือกุมอก เขาใจหาย

จริงด้วย...

ถ้าปราญยศไม่ไล่เด็กคนนั้นออก ไม่นานทุกคนในออฟฟิศก็จะรู้ และโชคเองที่จะแย่ยิ่งกว่าปราญยศ โชคไม่มีอะไรเลย เป็นแค่พนักงานเงินเดือนธรรมดา ไร้อำนาจต่อกร

ถ้าโชคไม่ยอมเห็นแก่ตัว โชคก็จะเจ็บตัว

ปราญยศคิดถึงเขาด้วยหรือ?

"ครับ เข้าใจแล้ว"

ปราญยศเงยหน้ามองโชคที่ยอมรับอย่างง่ายดาย เขากระตุกยิ้ม

เด็กดีเริ่มมีมลทินเสียแล้ว...

"แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมรับการตัดสินใจแบบนี้อยู่ดี ยอมรับไม่ได้จริง ๆ"

ปราญยศมองทะลุตากลมเข้าไปถึงในจิตใจที่เจ็บช้ำของโชค "อืม ผมก็ไม่คาดหวังเช่นกัน"

ราวกับจบเรื่องแล้ว โชคหันหลังกลับไปจับที่ลูกบิดประตูค้าง ริมฝากถูกกัดเม้มอีกครั้งเมื่อความตึงเครียดกลับมาอีกครั้ง โชคหันกลับไปหาปราญยศ

"ผมมีอีกหนึ่งเรื่อง"

ปราญยศเงียบรอฟัง ลอบกระตุกยิ้ม

โชคพลันขนลุกทั่วร่างยืนไม่สุขยามจะพูดถึงสิ่งที่อยู่ในหัว เขาคิดเรื่องนี้มาทั้งคืน ตัดสินใจไม่ตก และคงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลนอกจากหนี้บัตรเครดิตที่ทำให้เขามาทำงานในวันนี้

เขาต้องการคุยกับปราญยศ...

"ผู้จัดการเห็นพวกมันใช่ไหมครับ" โชคเอ่ยออกไปเสียงแหบแห้ง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ใบหน้าที่ก้มมองพื้นเงยดูปฏิกิริยาของปราญยศ โชคชะงัก อีกฝ่ายกำลังมองบางอย่างที่เลยโชคไปด้านหลัง ซึ่งโชคสามารถรับรู้คำตอบได้ในทันทีแม้ว่าจะไม่ได้หันไปมองตาม ปราญยศกำลังจ้องพวกมันที่ตามติดโชค...

"ใช่" เขายอมรับอย่างว่าง่าย

"ผม..." โชคพูดไม่ออก เขาสูดหายใจเข้าปอดลึกก่อนจะเอ่ยออกไป "ผู้จัดการช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ"

ปราญยศเลิกคิ้ว เขากระตุกยิ้ม จากนั้นค่อย ๆ ยกแขนขึ้นค้ำโต๊ะไร้ท่าทางเร่งรีบ ฝ่ามือประสานกันตรงปาก ลิ้นร้อนไล่เลียตามซี่ฟันราวกับคนอยากบุหรี่ ตาคมมองโชคอย่างกดดัน "คุณต้องการความช่วยเหลือจากผม?"

"พวกมันกลัวผู้จัดการครับ" โชคบอกราวกับว่าอีกฝ่ายไม่รู้เรื่องนี้

"อะไรทำให้คุณคิดอย่างนั้น" ปราญยศหยั่งเชิง

"...ไม่มีตัวไหนอยู่ในรัศมีสามเมตรจากผู้จัดการครับ และมันไม่เข้าหา..คุณ" โชคกล่าวเสียงสั่น แต่พวกมันเข้าหาโชคไม่หยุด ตลอดเวลา...

"อืม..." ปราญยศยกมือลูบคางสัมผัสตอเคราของตนเองทำท่าคิด...ก็จริง เขาถามกลับโดยเว้นช่วง

"แล้วทำไม..."

"..."

"ผมต้องช่วยคนที่ไม่ชอบตัวเองด้วยล่ะ? โชคอนันต์"

โชคกำมือแน่น เขาทำใจมารอรับคำตอบนี้อยู่แล้วแต่แรก ทว่าโชคก็อยากต่อรองจนถึงที่สุด

"ผมไม่ได้มาขอความช่วยเหลือฟรี ๆ นะครับ"

ปราญยศชะงัก เลิกคิ้วหยัก เขาใช้มือใหญ่หนึ่งข้างปิดปากปดบังรอยยิ้มพึงใจด้วยทีท่าไม่ให้ผิดสังเกต

นับว่าเกินความคาดหมาย

"ผมจะได้อะไร?" ปราญยศถาม

นั่นสิ...โชคไม่ได้คิดคำตอบนี้มา อาจจะเป็นเงิน? โชคยืนชั่งใจ ราวกับเขาไม่มีเวลาคิดนานนักจึงตัดสินใจตอบส่ง ๆ ไปก่อนสีหน้ากังวล ยังไงเขาก็ต้องทำทุกทางให้ตัวเองหลุดพ้นจากเรื่องนี้ เงินจะมากแค่ไหนก็ต้องยอม

"ตามที่ผู้จัดการต้องการครับ"

รอยยิ้มใต้มือกระตุกขึ้นทันใด เขาละมือลงบนโต๊ะ มองหน้าโชคด้วยรอยยิ้มบาง ทำเอาร่างโปร่งตัวขาวใจกระตุกกึก

โชคมองรอยยิ้มมุมปากที่ไม่ทราบเหตุผลของปราญยศ...มันดูเจ้าเล่ห์หรือเปล่านะ?

"ตกลง"

"เอ่อ ว่าไงนะครับ" โชคถามย้ำทันทีที่ปราญยศตอบรับโดยง่าย

"ผมรับข้อเสนอ"

โชคใจชื้นขึ้นมาทันที ตากลมประกายวาวเงางามปกปิดความดีใจไม่มิด โชคเผลอยิ้มให้อีกฝ่าย ก้มหัวปรกกล่าวขอบคุณเสียงสั่น "ขะ ขอบคุณครับผู้จัดการ"

"แต่ผมจะช่วยคุณยังไงดีล่ะโชค คงต้องใช้เวลาคิด" ปราญยศกล่าวเสียงราบเรียบไม่ยี่หระ

แค่อีกฝ่ายตอบรับโชคก็ดีใจมากแล้ว "ขอของดีป้องกันให้ผมสักชิ้นได้ไหมครับ ผู้จัดการมีมันใช่ไหม"

โชคคาดหวังในสิ่งของชิ้นนั้นมาก ปราญยศต้องมีสิ่งของศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองอยู่เป็นแน่ อาจจะเป็นพระ ตะกรุด ยันต์หรืออะไรก็ตามแต่ที่ทำให้ผีพวกนั้นไม่กล้าเข้าใกล้ปราญยศ

"หึ ๆ ๆ" ปราญก้มหน้าเสยผมขำเสียงเย็น เขาเงียบลงแล้วเงยหน้ามองโชคอีกครั้งยิ้มร้ายมุมปาก "ผมจะเอาอะไรให้คุณดีล่ะ ในเมื่อของดีที่ว่านั่นน่ะ"

"..?"

"มันคือตัวผมไม่ใช่เหรอ?"

"!"

"คุณต้องการตัวผมงั้นเหรอโชค?"

โชคมองรอยยิ้มเย็นนั้นพลันขนลุกซู่

"คงต้องจ่ายแพงหน่อยนะ"

จ้ะะะ พ่อของดีย์ ของแพง ของแทร่!

รู้นะคะว่ากำลังรอให้พระ-นายเน้ดกัน พูดไปก็จะเป็นการสปอยล์ แต่ขอบอกเลยว่า ถ้าปราญยศมันได้เน้ด มันจะร้องขอเน้ดไม่เลิกค่าาาาา ครึ่งหลังของเรื่องนี้ก็คืออย่างกับ PWP แต่งไปกรี๊ดไป อยากเป็นโชคอนันต์55555555555

สำหรับคนที่ไม่อยากรอ มี Ebook นะคะ เนื้อหาหลัก 45ตอน ตอนพิเศษอีก 6 ตอน (ยาวมาก) ไม่ลงเว็บค่ะ 299฿ ขอบพระคุณค่ะ

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzMwOTY5NSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI3ODU3MSI7fQ