จะเป็นอย่างไรเมื่อ ‘คาสโนว่าตัวพ่อ’ ดันเกิดถูกใจ‘ยัยนักร้องสาวสวย’ ที่ใครใครต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอคนนี้หยิ่งและถือตัวสุดๆ!! งานนี้เขาจะสามารถคว้าตัวและหัวใจของเธอได้หรือไม่?
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ญี่ปุ่น,ยุคปัจจุบัน,อ่านฟรี,ไอดอล,รักโรแมนติก,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โรงเรียนมัธยมปลายโอเซกะ
โรงเรียนมัธยมปลายโอเซกะเป็นโรงเรียนเอกชนชั้นนำในญี่ปุ่น จึงไม่ค่อยเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจสักเท่าไหร่หากจะมีชุดยูนิฟอร์มที่ดูหรูหรากว่าโรงเรียนอื่นๆ เพราะในโอเซกะมีแต่พวกลูกคุณหนูไฮโซ และพวกกระเป๋าหนักเท่านั้นที่จะสามารถเข้าเรียนที่นี่ได้ แต่ทว่า...ตัวฉันนั้นแตกต่างจากพวกเขาโดยสิ้นเชิง ฉันเป็นเพียงแค่เด็กสาวธรรมดาที่เกิดมาจากสาวรับใช้กับลูกชายของบ้านตระกูลเศรษฐี
ใช่แล้วล่ะแม่ฉันตั้งท้องกับคุณพ่อทายาทคนโตของตระกูลอาคาชิ นามสกุลของผู้ลากมากดี คนทั่วไปอาจจะคิดว่าการที่ฉันได้เข้ามาเรียนยังโรงเรียนแห่งนี้คงเป็นเพราะว่าฉันกับแม่ได้รับการยกย่อง หรือยอมรับจากพวกเขาเหล่านั้นใช่มั้ยล่ะ...เปล่าเลย...ในความเป็นจริงแล้วชีวิตคนเรามันไม่ได้สวยงามเหมือนในหนังหรือละครหรอกนะ
ฉันกับแม่เราไม่เคยได้รับการยอมรับจากพวกเขาเลยสักนิด และการที่ฉันได้เข้ามาเรียนที่นี่ก็เป็นเพราะว่าก่อนที่คุณพ่อจะเสียชีวิต คุณพ่อได้สั่งเสียไว้กับคุณปู่ และขอร้องกับ ‘คุณท่าน’ เอาไว้ว่าขอฝากดูแลฉันกับแม่ด้วย ซึ่งคุณปู่ก็ได้รักษาสัญญานั้นมาโดยตลอดจนกระทั่งวันหนึ่งคุณปู่ก็ได้จากไป.....
พอไม่มีคุณปู่แล้วฉันกับแม่ก็ถูกปฏิบัติเยี่ยงทาสในบ้านหลังนั้น เราสองคนไม่เคยได้รับความเมตตาจากคุณท่านเลยสักนิดเดียว
คุณท่านที่ฉันกำลังพูดถึงอยู่ความจริงแล้วท่านก็คือ...คุณย่าของฉันเอง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคุณย่า แต่ฉันก็ไม่มีสิทธิไปเรียกท่านว่าย่าหรอกนะ เพราะท่านมักจะพูดเสมอว่าฉันน่ะไม่ใช่หลาน...ท่านเกลียดพวกเราเพียงเพราะแม่เป็นสาวรับใช้ที่ไปรักกับผู้ชายที่สูงส่งอย่างคุณพ่อก็เท่านั้นเอง....
“ยูอิ!”
“ห..ห๊ะ!”
“นี่เธอมัวแต่นั่งเหม่ออะไรเนี่ยฉันเรียกตั้งนานแล้วนะ”
“ขอโทษทีพอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“มัวแต่คิดถึงไอ้เรียวมันรึไง นี่มันไม่มาโรงเรียนแค่วันเดียวเองนะ”
“จะบ้ารึไง! ฉันคิดเรื่องงานประกวดอยู่เถอะย่ะ”
“อ๋อเหรอ ฉันคิดว่าเธอกำลังนั่งคิดถึงมันอยู่ซะอีก”
“ช่างเรื่องนั้นเถอะ แล้วที่นายมายืนตะโกนเรียกฉันอยู่ข้างหูขนาดนี้เนี่ย....มีอะไรไม่ทราบ?”
“ฉันเห็นเธอนั่งเหม่อไม่ยอมลุกไปพักเที่ยงสักที คิดว่ามีเรื่องอะไรที่น่าคิดมากก็เลยเดินเข้ามาเรียก”
คิดมากเหรอ...เอาจริงๆมันก็มีเรื่องที่ให้ฉันคิดอยู่หรอกนะ โดยเฉพาะเรื่องของเรียวที่ส่งความแปลกๆมา ไหนจะอยู่ดีๆ ก็มาขาดเรียนในวันที่มีสอบย่อยแบบนี้อีกด้วย
“ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่รู้สึกง่วงนิดหน่อย”
“แล้วเมื่อคืนนี้เธอโอเครึเปล่า”
“โอเคดี ไม่มีปัญหาอะไร”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ เรารีบลงไปพักกันเหอะไส้ฉันจะขาดละเนี่ย”
“แล้วทำไมนายไม่ลงไปพร้อมกลุ่มแฟนคลับสาวๆของนายก่อนล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะฉันเบื่อแล้ววันนี้ของดเป็นหนุ่มฮอตหนึ่งวัน”
“จ้าพ่อคนหล่อพ่อทุกสถาบัน”
“ฉันล่ะเกลียดฉายานี้ที่สุด(-_-)”
“ทำไมล่ะ”
“มันทำให้ฉันดูเป็นคนเลวเจ้าชู้ตัวพ่อยังไงก็ไม่รู้(-_-)”
“ปกติแล้วก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรนี่นา อย่าคิดมากเลยนะ”
“ยัยบ้านี่(-_-)”
“ฮ่าฮ่า ฉันหยอกจ้า”
ในระหว่างที่ฉันกับโฮชิกำลังจะเดินออกจากห้องเรียนจู่ๆ ฉันก็ดันนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเรียกและดึงชายเสื้อที่ด้านหลังของโฮชิเอาไว้
“นี่..โฮชิ”
“ว่าไง”
“เรียวได้บอกนายรึเปล่า ว่าทำไมถึงไม่มาเรียนวันนี้”
“ไม่ได้บอกนะ มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าหรอก แค่คิดว่าเรียวเขาจะบอกนายน่ะ”
“อาจจะป่วยล่ะมั้งเพราะเมื่อวานตอนที่แสดงบนเวทีเจ้านั่นก็ใส่สุดอยู่เหมือนกันนะ ทำอย่างกับว่าเหมือนจะขึ้นแสดงกับพวกเราเป็นครั้งสุดท้ายงั้นแหละบทจะบ้าปล่อยของก็บ้าสุดๆไปเลยไอ้หมอนี่”
จริงสิ ฉันลืมสังเกตตรงจุดนี้ไปได้ยังไงปกติเรียวเป็นคนที่ทำอะไรเขามักจะทำอย่างเต็มที่ก็จริง แต่เมื่อวานตอนที่พวกเราขึ้นแสดงเรียวกับปล่อยอารมณ์ และความสามารถของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่ แบบที่ฉันเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน...มันเกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่เรียว นายกำลังมีเรื่องอะไรในใจที่ไม่กล้าบอกกับพวกเราอยู่รึเปล่า
.
.
ในช่วงบ่ายระหว่างที่พวกเรากำลังจะเปลี่ยนคาบเรียนเพื่อไปเรียนวิชาพละ ฉันเดินไปยังตู้ล็อคเกอร์เก็บของของนักเรียนระดับชั้นมอปลาย เพื่อที่จะเอาชุดพละไปเปลี่ยน
แต่ในจังหวะที่กำลังจะเดินไปยังห้องเปลี่ยนชุดก็ได้มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินโผล่ออกมาจากซอกผนัง พวกเธอสามคนยืนเรียงกันเพื่อขวางทางเดิน และหนึ่งในสามคนนั้น มีคนที่ฉันรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีนั่นก็คือ ‘ไอริ’ เธอเป็นน้องสาวต่างมารดาของฉัน คุณพ่อถูกคุณท่านบีบบังคับให้แต่งงานกับแม่ของไอริเพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนในการที่จะเก็บฉันเอาไว้ ไอริอายุห่างจากฉันสองปี ถึงแม้ว่าเราสองคนจะมีพ่อเดียวกัน แต่เราไม่เคยนับพี่นับน้องกัน....และแน่นอนยัยนี่น่ะเกลียดฉันซะยิ่งกว่าอะไร
“หลบไป”
ฉันเอ่ยปากบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน หรือฟังภาษามนุษย์ที่ฉันกำลังพูดอยู่ไม่ออกกันแน่เพราะดูจากท่าทางของพวกเธอทั้งสามคนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลบทางให้ฉันเลยสักนิด
“นี่ ฉันพูดภาษาหมาไม่เป็นหรอกนะ”
“แกว่าใครเป็นหมาไม่ทราบ!” ไอริตะคอกใส่พร้อมกับสาวเท้าเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน
“อ้าว ก็ฟังภาษาคนออกนี่...คิดว่าจะฟังไม่รู้เรื่องซะอีก”
“เหอะ! คนที่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องน่ะมันคือแกต่างหาก ฉันกับคุณแม่บอกแกแล้วใช่มั้ยว่าให้ลาออกจากโรงเรียนนี้แล้วทำไมแกถึงไม่ออกไปสักที...นังหน้าด้าน!”
“เธอกับแม่ของเธอส่งเสียฉันรึไง? ก็เปล่านี่”
“หึ ก็จริงอยู่ที่ฉันกับคุณแม่ไม่ได้ส่งเสีย แต่การที่แกยังเสนอหน้ามาเรียนที่นี่อยู่อีกก็เพราะแกกำลังผลาญเงินของคุณย่าอยู่ยังไงล่ะ”
“ถ้าเธอมีปัญหามากนักเธอกับแม่ของเธอก็ไปเคลียร์กับคุณท่านกันเอาเองสิ อ่อ แต่ก็ระวังโดนท่านโมโหใส่แล้วไล่ตะเพิดออกมาเหมือนหมูเหมือนหมาอย่างทุกทีล่ะ”
“อีนังยูอิ!”
ไอริทำท่ายกฝ่ามือขึ้นหวังที่จะฟาดฝ่ามันลงมาที่แก้มของฉัน แต่มือของเธอก็ต้องหยุดชะงักทันทีพร้อมกับเสียงกรีดร้องของไอริที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่ดังลั่นโถงทางเดิน
“โอ๊ย!!”
สาเหตุที่ทำให้ไอริต้องส่งเสียงร้องออกมาเป็นเพราะว่าข้อมือเรียวเล็กของเธอในตอนนี้ได้ถูกบีบแน่นด้วยฝ่ามือหนาของใครสักคนที่กำลังยืนอยู่ที่ด้านหลังของฉัน
“ที่นี่มันโรงเรียนไม่ใช่บ้านอาคาชินะครับ คุณอาคาชิ ไอริ”
“ร...รุ่นพี่โฮชิ” เพื่อนสาวอีกสองคนของไอริอุทานขึ้นเมื่อเห็นว่าบุคคลปริศนาที่เพิ่งโผล่เข้ามานั้นคือใคร
“เล่นแบบนี้ไม่รอบกัดไปหน่อยเหรอสาวๆ”
“ใครเป็นสาวๆ ของแกไม่ทราบ!”
“เอ้า! แล้วเธอจะเป็นอะไรดีล่ะ เป็นแม่ฉันเหรอ? แต่ไม่ดีกว่ามั้งเพราะแม่ฉันไม่ได้นิสัยเสีย...แบบเธอ”
“ไอ้บ้า!”
“ไปอาระวาดที่อื่นเถอะไอริพวกฉันต้องรีบไปเรียน”
“แกมีสิทธิอะไรมาสั่งฉันไม่ทราบ”
“ก็สิทธิของคนที่เป็นพี่สาวยังไงล่ะไอริ:)”
คำว่าพี่สาวสามารถกระตุกต่อมโมโหของยัยนี่ได้ดีเสมอ เพราะแค่ใช้นามสกุลอาคาชิร่วมกันแถมยังอยู่โรงเรียนเดียวกันก็ทำให้ยัยนี่แทบจะกระอักเลือดตายรายวันอยู่แล้ว
“ฉันไม่ใช่น้องของแก! อย่าสะเออะมานับญาติกับฉัน คนอย่างแกน่ะมันชั้นต่ำนังลูกเมียน้อย!”
“นี่” ฉันเดินเข้าไปประชิดตัวของไอริแล้วจับเข้าไปที่ต้นแขนของเธออย่างแผ่วเบาก่อนที่จะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของยัยนี่
“เมียน้อยที่ว่าน่ะมันคือแม่ของเธอต่างหาก แล้วฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่า...อย่า...พูดถึงแม่ฉันแบบนี้” ฉันเพิ่มแรงบีบที่ต้นแขนของไอริให้เพิ่มมากขึ้นจนไอริส่งเสียงร้องออกมา
“นังบ้า! ปล่อยฉันนะ!” ไอริผลักมือของฉันออกก่อนที่เพื่อนๆของเธอจะเดินมาดึงให้เธอไปยืนอยู่ห่างจากฉันและโฮชิพอสมควร
“ฉันไม่เข้าใจพี่เรียวเลยจริงๆว่าทำไมถึงต้องลดตัวลงมาคบทำตัวเป็นเพื่อนกับคนอย่างแก คนนึงก็ลูกอีเมียน้อย คนนึงก็ลูกเศรษฐีตกอับส่วนอีกสามคนก็ลูกกาฝากไม่มีพ่อไม่มีแม่!”
เพียะ!!!
ใบหน้าของไอริสะบัดไปตามแรงเหวี่ยงจากฝ่ามือของฉันที่ตบเข้าไปเต็มๆแก้มเธอ ไอริจับแก้มของตัวเองด้วยความตกใจ พอตั้งสติได้ยัยนั่นก็ทำท่าเหมือนว่าจะพุ่งตัวเข้ามาเอาเรื่องฉัน แต่ก่อนที่เธอจะเดินมาถึงตัวของฉัน ฉันก็ดันเป็นฝ่ายชิงเดินเข้าไปหาไอริก่อนทำให้เจ้าตัวถึงกับชะงัก
“เดินเข้ามาอีกสิฉันจะได้ตบแก้มเธออีกข้างให้มันได้บวมเท่าๆ กัน เข้ามาสิไอริ!” ฉันยืนจ้องหน้าไอริด้วยอารมณ์ที่โมโหสุดขีด ฉันรู้นะว่าไอริเป็นเด็กที่นิสัยเสียแต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะนิสัยเสียได้มากขนาดที่ว่าดูถูกคนอื่นเขาไปทั่วแบบนี้
“ไอริฉันว่าพวกเราแยกกันไปก่อนเถอะนะ ดูสิคนมองเต็มเลยนะแก”
“ไม่! แกก็เห็นอยู่ว่ามันตบหน้าฉันแล้วจะให้ฉันจบง่ายๆงั้นเหรอ ไม่มีทางซะหรอก!”
“โอ๊ย! งั้นก็เชิญแกยืนอยู่คนเดียวไปเถอะพวกฉันสองคนขอตัวก่อนล่ะ”
“นี่พวกแกจะไปไหน!! นี่!!! อีพวกบ้าสองคนนี้นี่รอฉันด้วย!!!” พอเห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนของตัวเองเดินหนีไปไอริก็รีบวิ่งตามเพื่อนๆของเธอไปทันที
แปะ แปะ แปะ
โฮชิยืนปรบมือและยกนิ้วโป้งให้กับฉันหลังจากที่หมอนี่ยืนมองฉันกับไอริเล่นสงครามประสาทกันอยู่นานสองนาน
“โคตรเท่เลยว่ะยูอิเธอปราบยัยเด็กนั่นซะอยู่หมัดเลยอ่ะ”
“อย่าไปสนใจเลย รีบไปเรียนกันเถอะ”
“จะว่าไปน้องเธอรุ่นเดียวกันกับฮารุใช่มั้ย”
“อืม”
“วุฒิภาวะต่างกันลิบลับเลยแฮะ ไอ้ฮารุดูเป็นผู้ใหญ่กว่ายัยเด็กนี่เยอะเลยจริงๆ”
“อย่าเอาคนมีสมองกับคนไม่มีสมองไปเปรียบเทียบกันเลยโฮชิ”
“ยูอิ...เธอนี่มันแรงเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย...เท่ว่ะ!เอาไปอีกสองนิ้วโป้ง!”
.
.
บ้านตระกูลอาคาชิ
“กลับมาแล้วค่ะ”
ยูอิที่เพิ่งกลับจากโรงเรียนเมื่อมาถึงบ้านเธอก็ได้มอง และเรียกหาผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งซึ่งก็คือแม่ของเธอนั่นเอง เด็กสาวได้แต่มองไปรอบๆบ้านหลังเล็กที่ถูกสร้างอยู่ในมุมหลืบหลังบ้านของตระกูลอาคาชิ เธออาศัยอยู่กับแม่เพียงแค่สองคนในบ้านหลังเล็กที่ซอมซ่อนี้ตั้งแต่ที่คุณพ่อ และคุณปู่ของเธอเสียไป
“แม่คะหนูกลับมาแล้ว....ไม่อยู่แฮะ...สงสัยจะออกไปข้างนอก”
พอคิดได้ว่าแม่อาจจะออกไปข้างนอกเหมือนอย่างทุกครั้ง ฉันก็ไม่ได้แปลกใจอะไรแต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเองเพื่อเก็บกระเป๋า และเปลี่ยนชุดนักเรียน ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายและเสียงร้องของผู้หญิงที่คุ้นหูที่ดังมาจากบ้านหลังใหญ่....นั่นมันเสียงแม่นี่
ยูอิที่ได้ยินเสียงของแม่กำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานเธอก็รีบวิ่งออกจากบ้านหลังเล็กที่ทรุดโทรมมุ่งตรงไปที่บ้านหลังใหญ่นั้นด้วยความรีบร้อนในทันที
เมื่อยูอิวิ่งไปถึงเธอก็เห็นว่าแม่ของเธอนั้นกำลังถูกภรรยาอีกคนของคุณพ่อของเธอที่ชื่อว่าเอโกะกำลังตบตีแม่ของเธออย่างโหดร้ายทารุณ
“หยุดนะ!”
ฉันตะโกนบอกอีกฝ่ายที่กำลังจะใช้ฝ่ามือตบลงมาที่แม่ ทำให้อีกฝ่ายชะงักมือไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะฟาดมันลงมา ฉันรีบวิ่งเข้าไปประคองแม่ด้วยความเป็นห่วง
“ค่อยๆลุกนะแม่”
“ย..ยูอิ”
“มาแล้วงั้นเหรอนังตัวดี!”
“คุณแม่คะนังยูอิมันมาแล้วจัดการมันเลยค่ะ”
“วันนี้แกตบหน้าลูกฉันใช่มั้ยนังเด็กชั้นต่ำ”
“ใช่ ที่จริงอยากจะตบให้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ”
“นี่แก!”
“ช่วยไม่ได้นี่คะลูกสาวของคุณอยากปากไม่ดีเอง”
“งั้นฉันก็ช่วยไม่ได้เหมือนกันที่แม่ของแม่ต้องมารับกรรมในส่วนของแกอย่างเช่นวันนี้!”
“คุณรู้ว่าตัวคุณเองไม่มีสิทธิสามารถทำอะไรฉันได้คุณก็เลยเอาไปลงที่แม่ใช่มั้ยล่ะคุณนี่มัน...นิสัยหมาลอบกัดจริงๆ”
“คุณแม่คะมันว่าคุณแม่เป็นหมา!”
“อีนี่! ได้แกบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ทำอะไรแกใช่มั้ยนังยูอิวันนี้แหละฉันจะทำให้แกได้รู้ว่าฉันมีสิทธิ์หรือไม่มีสิทธิ์!!”
ในจังหวะที่คุณนายเอโกะกำลังจะใช้ฝ่ามือนั้นฟาดลงมานี่หน้าฉัน ทันใดนั้นเองก็มีเสียงปริศนาของหญิงสูงวัยดังขึ้นที่ด้านหลังของฉัน ฉันจำเสียงนี้ได้ดีเพราะมันคือเสียงที่คอยด่าทอฉันและแม่มาโดยตลอด...ใช่แล้วล่ะนี่คือเสียงของคุณท่าน...
“พอได้แล้ว!!”
“ค..คุณย่า!”
“ค...คุณแม่!”
“นี่มันเรื่องอะไร”
พอทุกคนที่รู้ว่าเสียงปริศนานั้นคือใครทุกอย่างในบ้านหลังนี้ก็ถูกความเงียบครอบงำได้แต่นิ่งเงียบไม่มีใครปริปากพูด หรืออธิบายอะไรใดๆออกมาจนทำให้หญิงสูงวัยผู้นี้เริ่มหมดความอดทนเธอจึงตะโกนถามทุกคนตรงหน้าขึ้นอีกครั้ง
“ฉันถามว่านี่มันเรื่องอะไร!!”
“เอ่อ..คุณ..คุณแม่คะคือว่า”
“ฉันเคยบอกเธอกี่รอบแล้วเอโกะว่าอย่ามาสร้างความวุ่นวายในบ้านของฉัน แล้วนี่มันอะไร!ฉันไม่อยู่บ้านแค่วันครึ่งวันเธอก็สร้างความวุ่นวายให้บ้านฉันแล้วงั้นเหรอ!!”
“คุณแม่คะแต่ว่าวันนี้น่ะนัง..เอ่อ ก็ยัยยูอิน่ะสิคะตบหน้ายัยไอริที่โรงเรียนหนูที่เป็นแม่จะไปยอมให้ลูกของตัวเองโดนทำร้ายได้ยังไงล่ะคะ”
“เธอก็เลยลงไม้ลงมือกับนังผู้หญิงคนนี้แทนงั้นสิ?”
“ม..ไม่ใช่นะคะคุณแม่ คือ คือว่าหนูแค่จะสั่งสอนยัยยูอินิดหน่อยค่ะแต่ใครจะไปรู้ว่ายามิจะเข้ามารับแทน...ก็เท่านั้นเองค่ะ..”
“โกหก!คุณตั้งใจทำร้ายแม่ชัดๆยังจะมีหน้ามาโกหกอีก”
“ยูอิ!”
คุณท่านหันมาตะคอกใส่ฉันก่อนที่ท่านจะเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าและมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนในทุกๆครั้งที่เขามักจะมองฉันแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก
“เธอตบหน้าไอริจริงหรือเปล่า”
“จริงค่ะ”
“งั้นเหรอ”
เพี้ยะ! ! !
ทันทีที่คุณท่านฟาดฝ่ามือนั้นลงมาใบหน้าของฉันก็หันไปตามแรงส่งจากฝ่ามือของคุณท่าน ทั้งคุณนายเอโกะและไอริที่เห็นว่าฉันถูกคุณท่านตบทั้งสองคนก็ยืนยิ้มร่าอย่างสะใจ
“ยูอิ!” แม่ที่เห็นว่าฉันถูกคุณท่านตบก็รีบวิ่งเข้ามากอดและยกมือไหว้ขอโทษคุณท่านทั้งน้ำตา
“ฉันบอกแกกี่รอบแล้วว่าตราบใดที่ยังใช้นามสกุลอาคาชิอยู่อย่าก่อเรื่องทำให้ฉันต้องอับอายขายขี้หน้าห้ะ!!”
“ขอโทษค่ะคุณท่านที่หลังดิฉันจะกำชับยูอิให้ดีค่ะ ขอโทษนะคะขอโทษค่ะ” แม่ที่กำลังทำท่าจะก้มลงกราบแทบเท้าคุณท่านเพื่อขอร้องไม่ให้คุณท่านทำร้ายร่างกายหรือจิตใจของฉันอีก นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่แม่ต้องมาก้มหัวกราบเท้าคนในบ้านหลังนี้เพราะฉัน...
“แม่..พอเถอะ” ฉันที่ไม่สามารถทนเห็นแม่ที่จะต้องก้มหัวกราบคนอื่นได้อีกต่อไปก็ได้รีบคว้าแขนให้แม่ลุกขึ้นโดยที่แม่ไม่ทันได้ตั้งตัว
“ยูอินี่ลูกจะทำอะไร!”
“ครั้งนี้เราไม่ผิด เราไม่ควรที่จะต้องมาก้มหัวกราบใครทั้งนั้น”
“นี่แก..”
“ที่หนูตบไอริในวันนี้ เพราะไอริเอาเรื่องของแม่ไปพูดที่โรงเรียนเธอทำกิริยามารยาทที่ไม่ดีใส่เพื่อนของหนู ทั้งดูถูกเหยียดหยามและไม่เกียรติมันผิดเหรอคะที่หนูจะปกป้องแม่ตัวเองและเพื่อนของหนู”
“ไม่จริงนะคะคุณย่ายูอิมันโกหก!”
“ไอริหยุดเดี๋ยวนี้”
“คุณย่าต้องเชื่อไอรินะคะ ไอริ...”
“ฉันบอกให้แกหยุด!!”
หญิงสูงวัยหันไปตะคอกใส่ไอริด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนักก่อนที่เธอจะหันมาหาสองแม่ลูกที่ยืนประคองกันอยู่ เธอมองทั้งสองอีกครั้งก่อนที่จะเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ก็สุขุมเยือกเย็นราวกับคนไม่มีหัวใจ
“ส่วนเธอทั้งสองคนออกไปจากบ้านของฉันได้แล้ว เรื่องในวันนี้ฉันจะไม่เอาผิด ออกไปซะ”
ฉันกับแม่โค้งขอบคุณให้กับคุณท่านแล้วค่อยๆประคองนำแม่ออกมา ฉันกับแม่เดินออกจากบ้านอาคาชิมาได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ได้เจอเข้ากับคุณอาโทจิน้องชายเพียงคนเดียวของคุณพ่อเข้าพอดี คุณอาที่เห็นว่าฉันกำลังประคับประคองร่างของแม่อยู่คุณอาก็รีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองแม่ด้วยความตกใจพร้อมกับยิงคำถามใส่ฉันทันที
“เกิดอะไรขึ้นยูอิทำไมพี่ยามิถึงได้กลายเป็นแบบนี้”
“หนูขอพาแม่ไปพักที่บ้านก่อนได้มั้ยคะแล้วหนูจะเล่าทุกอย่างให้คุณอาฟัง”
“โอเคๆ”
ฉันกับคุณอาโทจิรีบช่วยกันพาคุณแม่กลับไปยังที่บ้าน เมื่อมาถึงบ้านฉันก็จัดการทำความสะอาดร่างกายรวมทั้งทายาตามรอยฟกช้ำบนตัวของแม่
“ยูอิ..แม่ขอโทษนะ”
“แม่จะขอโทษหนูเรื่องอะไรแม่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
“ถ้าแม่ตัดสินใจพาลูกหนีไปซะตั้งแต่ตอนนั้นลูกก็คงไม่ต้องมาเจอเรื่องอะไรพวกนี้”
“แม่คะ เรื่องมันผ่านมาแล้วแล้วเราก็คุยกันแล้วว่าเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีกไม่ใช่เหรอ”
“แต่แม่....”
“แม่คะ” ฉันจับมือของแม่ยกขึ้นมาแนบไว้ที่ข้างแก้ม แม่ที่เห็นฉันทำท่าทางแบบนั้นใส่ท่านก็ได้แต่นิ่งเงียบและมองฉันด้วยแววตาที่แสนเศร้าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น
“แม่เลิกโทษตัวเองได้แล้วนะมันไม่ใช่ความผิดของแม่เลย เรื่องในวันนี้น่ะหนูผิดเองที่จัดการกับอารมรณ์ของตัวเองได้ไม่ดีจนทำให้แม่ต้องเดือดร้อนไปด้วยหนูขอโทษนะ เพราะงั้นแม่อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะ”
“ยูอิ..”
เพื่อปรับเปลี่ยนบรรยากาศฉันจึงเลี่ยงที่จะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ต่อด้วยข่าวดีที่ฉันตั้งใจที่จะบอกแม่เมื่อตอนเย็นก่อนที่จะเกิดเรื่อง
“อ่อ! จริงสิหนูมีข่าวดีจะบอกแม่ด้วยล่ะ”
“หื้ม? ข่าวดี”
“แม่จำได้มั้ยที่หนูเคยบอกแม่ว่าหนูกับเพื่อนๆจะไปแข่งดนตรีกันอีกสามเดือนข้างหน้านู้นน่ะ”
“งานนั้นน่ะเหรอ”
“อ่าหะ แม่รู้มั้ยว่าเขาเลื่อนการแข่งขันเข้ามาเป็นเดือนหน้าแล้วนะ”
“จริงเหรอลูก”
“จริงสิ”
“งั้นแม่ก็ขอพรให้ลูกชนะการแข่งขันนะยูอิ”
“เดี๋ยวสิ แม่จะรีบอวยพรให้หนูไปไหนหนูไปแข่งกันตั้งเดือนหน้าเชียวนะค่อยอวยพรในวันที่หนูไปแข่งก็ยังได้ด้วยซ้ำ”
“แม่แค่กลัว..กลัวว่าสักวันแม่จะไม่ได้อยู่บอกลูก”
“แม่...”
“อ..อ้อเปล่าหรอกจ้ะ แม่แค่กลัวว่าวันนั้นแม่อาจจะติดธุระหรือไม่ว่างที่จะบอกลูกน่ะ ว่าแต่คุณโทจิเขารอลูกอยู่ไม่ใช่เหรอยูอิ ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอนานแบบนี้เสียมารยาทนะลูก”
“จริงสิหนูลืมไปเลย ถ้างั้นหนูออกไปคุยกับคุณอาโทจิก่อนนะคะ”
“จ้ะ”
แค่กๆ
ฉันที่หันหลังกลับและกำลังจะเดินออกไปก็ได้ยินแม่ส่งเสียงไออย่างรุนแรง เมื่อฉันหันกลับไปมองก็พบว่าสิ่งที่ออกมาพร้อมกับเสียงไอของแม่เมื่อครู่นี้มันคือของเหลวสีแดงหรือที่เราเรียกกันว่าเลือดนั่นเอง...
“แม่!”
-จบตอนที่2-
*โปรดติดตามตอนต่อไป*
