ผมตื่นมาก็พบกับผู้หญิงนอนอยู่ในอ้อมแขนของผม ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าเมื่อคืนหลังจากที่เมาผมทำอะไรไร้สติลงไป แต่ยัยนี่กลับบอกว่าตัวเองนั้นเป็นผี ผมไม่เข้าใจเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ดราม่า,ชาย-หญิง,รัก,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,สืบสวนสอบสวน,ผี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คืนหนึ่ง
ณ ร้านผับบาร์แห่งหนึ่งใจกลางเมือง ภายในมีแสงสีเสียงและเหล่าประชากรมากมายที่กำลังร่ายรำด้วยท่วงท่ามึนเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป
รวมถึงหนุ่มโสดอายุ 24 คนนี้ ‘บอย’ เขากำลังนั่งแสดงอาการมึนเมาอย่างชัดเจนอยู่ที่โต๊ะบริเวณมุมร้าน ในมือมีแก้วใสใส่น้ำเมา พร้อมกันนั้นก็กำลังพูดคุยกับเพื่อนอีกสองคนด้วยภาษาคนไร้สติที่มีเพียงเขาคนเดียวที่ใช้ภาษานั้น
"ไอ้บอย มึงเมามากแล้วนะ กลับบ้านเหอะ" เสียงทุ้มของบุคคลที่นั่งร่วมโต๊ะกับชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพลางมองไปที่เจ้าของชื่ออย่างเอือมระอา
"กูก็ว่างั้นแหละ เดี๋ยวกูไปส่ง" ชายหนุ่มอีกคนเอ่ย เพื่อนของคนเมาสองคนไม่มีอาการมึนเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปตลอดสองชั่วโมงเลยสักนิด
"ม่าย~ กูไปเองด้าย~"
"ไม่ๆ มึงเมาแล้ว!"
"กูป่าววว~~"
"ไอ้บอย...มึงจะกลับมั้ย"
"หือ ยังงงงง~" เจ้าของชื่อตอบเสียงยาน ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นพยายามเบิกกว้างเพื่อทำสีหน้าจริงจังให้คนตรงหน้าเชื่อถือในวาจาที่เอ่ยอ้าง แม้สภาพของตนจะตรงข้ามการกระทำก็ตามที
.
.
.
ปึ้ง!! เสียงประตูรถแท็กซี่ปิดลง โดยฝ่ามือหนาของเพื่อนบอยที่ทนความมึนเมาของเพื่อนตัวเองไม่ไหวจนต้องลากคออกมานอกร้านแล้วพาขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน
เพื่อนทั้งสองคนบอกที่หมายของคนเมาเพียงคนเดียวบนรถพร้อมให้เงินกับคุณลุงคนขับรถไปจำนวนมากเผื่อจะไม่พอเมื่อถึงที่หมาย
ครืน~ รถคันเหลืองเขียวเริ่มขับออกไปยังสถานที่ที่ได้รับคำสั่งมา แรงสั่นสะเทือนอันน้อยนิดของรถปลุกชายหนุ่มที่กำลังเมาให้รู้สึกตัว แต่แค่เพียงเล็กน้อยให้พอรู้ตัวว่าตนเองอยู่ที่ไหนก็เท่านั้น ภายในรถยังคงเงียบสงัดจนกระทั่งมาถึงจุดหมาย
หอหน้าตาโทรมๆ เก่าๆ แต่ทว่ากลับมีคนอาศัยอยู่หนาแน่นเพราะราคาที่ถูกและทำเลที่ตั้งอยู่ในตัวเมือง
"หนุ่ม! ถึงแล้ว!! อย่าอ้วกใส่รถลุงนะ ไปลงๆๆ"
เมื่อได้ยินลุงคนขับเรียก แขนหนาของคนเมาเอื้อมไปเปิดประตูรถก่อนจะเดินลงมาด้วยสภาพที่ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีสติมากแค่ไหน
ทั้งที่ก้าวขาทีก็แทบจะล้มหน้าคะมำ
ทั้งที่พยายามเดินให้ตรงก็ยังทำไม่ได้
ทั้งที่อยากอ้วกแล้วฟุบนอนลงตรงนี้ใจจะขาด
แต่ก็ยังแบกสังขารของตนเองขึ้นมาถึงห้องจนได้
แกร๊ก!! กุญแจของห้อง 313 ชั้น 3 ห้องที่ 13 ดังก้องไปทั่วบริเวณ เพราะที่ทางเดินหน้าห้องค่อนข้างแคบทำให้เสียงดังกึกก้องไปทั่ว
เมื่อชายหนุ่มเข้ามาถึงห้องก็ตรงไปที่เตียงอย่างรีบร้อน แม้รองเท้าจะยังไม่ถอดเขาก็หลับไปในสภาพนั้นเสียแล้ว
เช้าวันถัดมา...
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าวันอาทิตย์หลังจากเมื่อคืนที่ผมไปสังสรรค์กับเพื่อนฉลองที่เพื่อนเก่าผมพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ แต่ก็ถูกพวกมันไล่กลับมาที่หอในสภาพเมาแอ๋ โดยไม่มีการแชทมาถามด้วยความเป็นห่วงคนคออ่อนอย่างผมเลยสักคำ ผมยอมรับเลยว่าเมื่อคืนผมเมามากจริงๆ ไม่มีสติเหลือเล้ยยย
คิดด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองถึงลากสังขารมานอนที่ห้องได้ทั้งที่เมาขนาดนั้นคงจะนอนอยู่ตรงบันไดหน้าหอแท้ๆ
เฮ้อ~ ปวดหัว ดีนะวันนี้เป็นวันหยุด
หลังจากปรับสภาพสายตาได้แล้วผมก็พึ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้ในอ้อมแขนของผมมีหญิงสาววัย 16 ปีโดยประมาณนอนหลับตาพริ้มไม่รู้สึกตัว ลมหายใจแผ่วเบาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเธอนั้นหลับสนิท...
...บ้าเอ้ย!!! เมื่อคืนนี้ผมเมาแล้วไปลากเด็กที่ไหนมาทำอะไรแบบนั้นหรอ!? ไม่จริงใช่มั้ย!?! ใครก็ได้ใครก็ได้บอกผมที!??!!
"หืม?" เด็กสาวคนนั้นลืมตาขึ้นพลางบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นไปจากอ้อมแขนผมแบบไม่มีทีท่าวะจะเกรงกลัวผมเลยสักนิด
"วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะบอย~" ไม่ใช่เสียงใครอื่น ในห้องนี้นอกจากผมและเธอ ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้แล้ว เพราะนี่คือห้องของผม ที่อยู่คนเดียวมากตลอด
หลังจากพ่อแม่ผมเสียเมื่อปีก่อน ผมขายบ้านที่อยู่ในชนบทมาเช่าหอพักในตัวเมืองใกล้ที่ทำงานแล้วเริ่มเก็บเงินจริงๆ จังๆ แต่เมื่อคืนพวกเพื่อนของผมดันมาชวนไปดื่มหลังจากไม่ได้ไปมานาน ผมก็เลยตอบตกลงไปแล้วก็กลับมาบ้านในสภาพเมาอย่างที่เห็น พร้อมกับ...หญิงสาวไร้ประวัติในหัวผมอยู่ในอ้อมแขน
ผมคิดว่าตัวผมเองน่าจะไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับเธอนะ เพราะเธอก็ยังใส่เสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้นแถมไม่มีทีท่าจะเกรงกลัวผมเลยสักนิด แต่ยัยนี่คือใครกัน ผมไม่รู้จัก??
"อดนอนกอดนานๆ เลย" ยัยนั่นหันมายิ้มหวานผมหนึ่งทีก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องอย่างสบายใจราวกับห้องนี้มันเป็นห้องของตัวเธอเอง
ผมมองตาค้าง สติผมหลุดไปครู่หนึ่งอย่างรู้สึกได้ทำอะไรไม่ถูกกระทั่งดึงสติตัวเองกลับมาได้แล้วจึงเอ่ยถาม
"เธอเป็นใครน่ะ!" ผมตะโกนถามเธอ สีหน้าของผมตอนนี้มั่นใจว่ามีคำว่างงเต็มไปหมด หัวใจเต้นระรัวด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างมองคนที่อยู่ปลายเตียงอึ้งๆ
เธอหันมาจ้องหน้าผมด้วยดวงตาที่เบิกกว้างเช่นกัน ดวงตากลมโตแววประกายแวบหนึ่ง มือบางยกนิ้วชี้ไปที่ตัวเองก่อนที่จะพูดน้ำเสียงที่อึ้งๆ พอๆ กับผม
"นี่นายเห็นฉันหรอ???"
"อ...อืมเห็น แต่...หมายความว่ายังไง" ผมตอบ ก่อนจะถามคำถามที่สงสัยออกไป ผมมั่นใจว่าสิ่งที่เห็นนี่เป็นความจริงไม่ใช่ฝันลมๆ แล้งๆ ของหนุ่มโสดแน่นอน
"งั้นฉันจะเล่าให้ฟัง"
°
°
°
"เรื่องมันก็เป็นอย่างงี้แหละ"
"ห๊า!!" ผมอุทานเสียงดังลั่นหลังจากที่ยัยเด็กอายุ 16 โดยประมาณคนนี้เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
เรื่องก็มีอยู่ว่า ยัยนี่น่ะเป็นผีที่จำข้อมูลอะไรของตัวเองไม่ได้เลยสักอย่าง โคตรไร้ประโยชน์...รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่ห้องนี้ตั้งแต่เมื่อ 2 วันก่อน พร้อมกับความทรงจำเพียงอย่างเดียว คือ เธอต้องหาสาเหตุการตายของตัวเองให้ได้แล้วจะได้ไปเกิดใหม่...
เนื้อเรื่องโคตรพล็อตนิยาย!!
"และทุกคนก็มองไม่เห็นฉันยกเว้นนาย" เธอพูดต่อ
"..."
"นายต้องช่วยฉันนะ"
"..."
"ขอร้อง!!"
"ได้...แต่เธอต้องทำตามที่ฉันบอก"
"โอเค...นายคงไม่ให้ฉันทำอะไรแปลกๆ นะ" เธอมองหน้าผม...สายตากวาดลงไปจนถึงปลายเท้าอย่างพินิจพิจารณา
"แน่สิเธอเห็นฉันเป็นคนยังไง?"
"อืม...ขอบคุณที่ช่วยนะ บอย~" เธอเอ่ยเสียงหวาน เอาจริงๆ เธอน่ารักมากๆ ทรงผมบ๊อบสีน้ำตาลอ่อน เสื้อฮู้ดสีส้มกับกางเกงขาสั้นสีขาว ผิวขาวนวลไม่ซีดเหมือนผีในหนัง แต่เธอดูเป็นผีเจ้าเล่ห์ เจ้ามารยา ฟังจากเสียงและทักษะการออดอ้อน
"แล้วจะให้ฉันเรียกเธอว่าอะไร ในเมื่อเธอจำชื่อตัวเองไม่ได้"
"อืม~ นายตั้งชื่อให้ฉันหน่อยสิ"
"ฉันชื่อบอยงั้นเธอก็ชื่อ...เกิร์ล"
"โอเคเลย ฉันชื่อเกิร์ลยินดีที่ได้รู้จักนะ!!" เธอเอ่ยเสียงใส รอยยิ้มหวานละมุนผุดขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้ม ดูเหมือนว่าเธอจะชอบชื่อที่ผมตั้งมากเลยแฮะ
"อืม..."
