ผมตื่นมาก็พบกับผู้หญิงนอนอยู่ในอ้อมแขนของผม ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าเมื่อคืนหลังจากที่เมาผมทำอะไรไร้สติลงไป แต่ยัยนี่กลับบอกว่าตัวเองนั้นเป็นผี ผมไม่เข้าใจเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ดราม่า,ชาย-หญิง,รัก,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,สืบสวนสอบสวน,ผี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ฮ่า~สดชื่น" ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปิดบริเวณร่างกายท่อนล่างและเนื้อตัวที่ยังคงเปียกปอน เส้นผมถูกเกาะด้วยหยดน้ำแววระยิบระยับเพราะยังไม่ได้เช็ด
"นี่บอย~" ผมหันไปหาเจ้าของเสียงพูดนั้น ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของผมด้วยท่าเดียวกับที่นอนบนโซฟา เป็นท่าที่....ไม่ปกติสักเท่าไหร่สำหรับคน แต่อาจจะปกติสำหรับผีแบบเธอ
"อะไร?"
"ขออาบน้ำหน่อยได้ไหม" เธอว่าพลางหยัดกายเล็กลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้แบบปกติของคน แต่อาจจะไม่ปกติสำหรับเธอ
"เธอเป็นผีนะ อาบได้ด้วยหรอ"
"อื้อ อาบได้ ตอนนี้รู้สึกเหนียวเนื้อเหนียวตัวไปหมดแล้ว~"
"ให้ฉันไปหาชุดของฉันให้เปลี่ยนไหม ฉันจะได้เอาชุดเธอไปซัก" ว่าแต่ ชุดของผีนี่มันซักในเครื่องซักผ้าได้ไหมนะ...
"อื้อ!! ขอบคุณนะ" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูอีกผืนนึงที่ผมพึ่งซื้อมาใหม่สำหรับรับแขกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแบบตัวเบาหวิว หึ่ย...ยัยนี่จะรู้ทุกอย่างในห้องของผมทั้งที่อยู่มาแค่ 4 วันแบบนี้มันเกินไปนะ!
บ่นนิดหน่อยในใจพอเป็นพิธีก่อนที่ผมจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเองและแต่งตัวให้เรียบร้อยพร้อมนอนแต่ก็ไม่ลืมที่จะหาเสื้อยืดกับกางเกงของผมมาให้เกิร์ลใส่หลังอาบน้ำเสร็จด้วย
แกร๊ก!! เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ผมรู้ได้เลยว่าเกิร์ลอาบน้ำเสร็จแล้ว ผมจึงลุกขึ้นจะไปหยิบเสื้อผ้าที่ผมเตรียมไว้ให้กับเธอ แต่แล้วผมก็สังเกตเห็นแผ่นหลังบางที่ถูกผ้าขนหนูสีขาวปิดไว้บางส่วนเพียงพาดอก
มันน่าจะนวลเนียน ไร้รอยแผล...อย่าหาว่าผมหื่นอะไรแบบนั้นนะ แต่มันก็ถูกไหมล่ะ ปกติเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 16-17 ก็มักจะดูแล้วตัวเองอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว
แต่ยัยนี่มีรอยฟกช้ำเต็มหลังไปหมด หรือให้คิดอีกแง่นี่จะเป็นสาเหตุการตายของเธอ...ผมคิดถูกไหม?
"นี่เกิร์ล..."
"หือ...มีอะไรหร...กรี้ดดด ปิดตาไปนะ สายตาแทะโลมนั่นมันอะไรน่ะ โรคจิต!!!!" เธอหันมาหาผมก่อนจะเปิดปากว่าผม คำพูดร่ายยาวเป็นบทสวด หาว่าผมโรคจิตอีก สายตาที่ผมมองแผ่นหลังนั้นผมมั่นใจว่ามีความสงสัยปนเป็นห่วงมากกว่าความหื่นกระหายอีกนะ...
จริงๆ ผมแค่สงสัยว่ายัยนี่ไปโดนอะไรมาถึงมีสภาพแบบนั้นแล้วก็กำลังจะเอ่ยปากถามเท่านั้นเอง
แต่ก็ลืมไปว่าเกิร์ลจำอะไรไม่ได้
"ฉันแค่มองแผลที่หลังเธอ และเอาเสื้อนี่ไปเปลี่ยนซะ" ผมพูดน้ำเสียงราบเรียบพลางเดินไปหาคนตัวเล็กที่ยืนมองผมด้วยสายตาไม่ไว้วางใจสุดๆ ดูๆ แล้วก็เหมือนแมวที่กำลังพองขนขู่ศัตรูเลย น่ารักดี...
นั่นแหละๆ ผมเดินไปถึงตัวเจ้าผีน้อยแล้วก็ยื่นเสื้อยืดสีขาวที่ตัวเล็กที่สุดของผมกับกางเกงวอร์มขายาวไปให้เธอ เกิร์ลรับเสื้อผ้าไปไว้ในอ้อมแขนเล็กแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้า
"..." ผมยืนตาค้างตะลึงกับภาพที่เห็นหลังจากเกิร์ลเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุด(เก่า)ของผมที่สวมใส่อยู่บนร่างกาย
นี่ผมว่าผมเลือกเสื้อที่คิดว่าตัวเล็กที่สุดแล้วนะ ทำไมยัยนี่ใส่แล้วมันเหมือนผมเป็นยักษ์เลยล่ะ
"มองทำไม เดี๋ยวแม่ต่อยให้" คนตัวเล็กทำท่าง้างหมัดจะต่อยผมในขณะที่กำลังเดินมาที่เตียง
"ทำไมห้าวจังล่ะเนี่ย" ฮ่าๆ ท่าทางเมื่อกี้ของเธอแทบไม่ต่างจากลูกแมวเลย จนผมอดแซวไม่ได้
ผมมองตามร่างเล็กที่กำลังขึ้นมานั่งแหมะลงบนเตียงแล้วโน้มตัวลงนอนแผ่ราบไปกับเตียงของผม นี่ผมขอย้ำอีกครั้งว่านี่คือห้องของผม และเตียงนี่ก็เป็นของผม แต่ยัยผีน้อยนี่ทำเหมือนเป็นห้องของตัวเองเลย เงินค่าเช่าก็ไม่ช่วยจ่ายสักบาท เฮ้อออ
"นี่เตียงฉันนะ"
"แล้ว? ฉันก็นอนแบบนี้ทุกวันนะ แค่วันนี้นายเห็นฉัน"
"..." ผมมองหน้าผู้ร่วมอาศัยที่ไม่ช่วยจ่ายค่าเช่า ด้วยสีหน้าเอือมระอากับการกระทำตรงหน้า
"นายคงไม่วิปริตถึงขั้นคิดจะ...กับผีหรอกนะ"
"..." ผมช็อก
สุดท้ายหลังจากที่ยันนั่นพูดประโยคแซวๆ แกมกวนนั้นจบผมก็ช็อกตัวแข็งทื่อเป็นหินไปสักพัก รู้ตัวอีกทียัยผีปากแซ่บที่เหมือนมีสองบุคลิกคือตอนหิวกับตอนอิ่มก็หลับไปบนเตียงผมซะแล้ว
ยัยนี่ไม่ยอมระวังตัวเอาซะเลย...
ทำไมพูดแบบนี้แล้วผมดูวิปริตจังนะ ไม่ๆ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอนะผมแค่อยากให้เธอระวังตัวเวลาอยู่กับผู้ชาย...
คือ...ผมไม่ได้หมายถึงตัวผม ผมหมายถึงผู้ชายคนอื่นที่ไว้ใจไม่ได้...
แต่คนอื่นก็มองเธอไม่เห็นนี่...มีผมที่เป็นผู้ชายคนเดียวที่เห็นเธอ
...ช่างเถอะ ยิ่งแก้ตัวเหมือนยิ่งเข้าตัวผมเองเสียมากกว่า
ผมลืมแนะนำเพื่อนของผมที่ไปสังสรรค์ด้วยกันมาไปเสียสนิทเลย
คนแรกชื่อกรีนทีคบกับผมตอนอยู่ ม.4 เป็นคนกวนตีน ในคืนนั้นที่สังสรรค์กันมันเป็นคนคนที่ทักว่าผมเมา และก็เป็นคนปิดประตูรถแท็กซี่ให้ (ใส่หน้า) ผม เบ้าหน้ามันหล่อร้ายๆ ยิ้มทีสาวๆ แทบจะถูกกระชากวิญญาณ หนุ่มหล่อร้ายพราวเสน่ห์เพอร์เฟ็คขวัญใจสาวๆ แล้วก็เป็นนักกีฬา แต่ติดที่มันไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนักอ้างตลอดว่าทำงาน ทั้งๆ ที่มันก็เป็นพนักงานบริษัทแบบผมนี่แหละ
คนที่สองชื่อทิน ผมเรียกมันว่าไอ้ทินเพราะคนนี้สนิทกันตั้งแต่อยู่ประถม เอาจริงๆ ชื่อมันมีประวัตินะ มันเล่าให้ผมฟังว่า แม่มันจะตั้งชื่อมันว่า ทินกร ที่แปลว่า ดวงอาทิตย์ แต่มันยาวเกินแม่มันเลยตั้งชื่อมันแค่คำว่าทิน แต่ชื่อจริงมันคือ ทินกร ในคืนนั้นมันคือคนที่บอกทางกับแท็กซี่แล้วก็จ่ายค่าแท็กซี่ให้ผมนั่นแหละ บ้านมันค่อนข้างมีฐานะ แถมมันก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิงอีก
ถ้าจะเทียบกับสองคนนี้ผมเหมือนขี้โคลนเลยล่ะ แต่พวกเราก็สนิทกันมากๆ เลยนะ...
โอเค เรามาอยู่ที่ปัจจุบันกันเถอะ หลังจากที่เกิร์ลนอนหลับไปผมก็จัดการปิดไฟ แล้วจัดแบ่งฝั่งเตียงของผมและเกิร์ลเพื่อให้ไม่นอนเบียดกันหรือเผลอกอดกันตอนนอนอ่ะนะ...
จัดเสร็จแล้ว ผมพร้อมนอนมากเลยตอนนี้...ราตรีสวัสดิ์ครับ
