ผมตื่นมาก็พบกับผู้หญิงนอนอยู่ในอ้อมแขนของผม ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าเมื่อคืนหลังจากที่เมาผมทำอะไรไร้สติลงไป แต่ยัยนี่กลับบอกว่าตัวเองนั้นเป็นผี ผมไม่เข้าใจเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ดราม่า,ชาย-หญิง,รัก,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,สืบสวนสอบสวน,ผี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ถามว่าผมทำงานอะไร...ก็ทำงานเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาๆ ในบริษัทแถวๆ นี้แหละ
ผมแบกยัยนี่ลงมาจนถึงร้านอาหารตามสั่งเมื่อวานผ่านสายตาของผู้คนที่มองว่าผมกำลังแบกอากาศ แต่ผมก็นึกว่าตัวเองแบกอากาศจริงๆ นะยัยผีน้อยนี่ตัวเบาชะมัด
"ปล่อยได้แล้วมั้ง~" เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ผมไม่รู้ว่าเธอทำหน้ายังไงอยู่ตอนนี้ เพราะผมแบกเธอพาดบ่าจนหัวเธอห้องต่องแต่งอยู่ข้างหลังผม มุมมองของเธออาจจะเห็นแค่แผ่นหลังของผมที่กลับด้านเท่านั้น
ผมปล่อยเธอลงตามคำสั่ง ก่อนที่จะเดินไปสั่งอาหารเพื่อมากินกันหลังจากไปถึงที่ทำงาน
บริษัท...
ผมแกะข้าวกล่องของเกิร์ลออกมาจุดธูปโดยไม่ลืมที่จะวางน้ำให้ยัยนี่ด้วยเดี๋ยวข้าวติดคอขึ้นมาจะได้ตายอีกรอบ ตายซ้ำตายซ้อนแน่ๆ ยิ่งกินมูมมามอยู่ด้วย
"อ่าวบอย!! วันนี้ก็มาเช้าเหมือนเดิมเลยนะ" เสียงเพื่อนร่วมงานของผมเอ่ยทักหลังจากที่เขาพึ่งเดินทางมาถึงที่ทำงาน จริงๆ ผมไม่ได้มาเช้าอะไรหรอก เขามาสายเอง...
"อืม" ผมพึมพำตอบในลำคอ มือก็ตักข้าวกะเพราไข่ดาวที่พึ่งซื้อมาจากร้านอาหารข้างหอเข้าปากไปด้วย
"เอ้าแล้วนี่จุดธูปทำไมอะ ถวายข้าวให้ผีเจ้าที่ที่โต๊ะทำงานนี้หรอ" ยัยผีที่นักกินข้าวอยู่ข้างๆ ผมอยู่ก็หันขวับมาพร้อมกับสายตาเดือดแค้น เป็นผีจริงๆ แท้ๆ ทำไมตอนคนเรียกผีต้องโมโหด้วยนะ
มีแค่ผมเท่านั้นที่เห็นว่าข้าวกล่องนี้ค่อยๆ หายไปโดยฝีมือหญิงสาวตัวเล็ก แต่คนอื่นเขาก็เห็นว่าข้าวกล่องนี้ยังคงเต็มอยู่และไม่มีคนกิน
"ป่าว ก็จุดไล่ยุงทั่วไปแหละ"
"ในออฟฟิศมียุงที่ไหน ไม่สบายหรอวันนี้..." เขายักไหล่ไหวๆ ให้ผมก่อนจะพูดต่อ "งั้นดูแลตัวเองด้วย ฉันไปทำงานก่อนล่ะ"
"ครับ"
เออจะว่าไปก็คิดถึงลินนะ น้องเขาตอนนั้นน่ารักมากๆ ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว หลังจากทินไปต่างประเทศเรื่องของลิน หรือคนรู้จักไอ้ทินก็ไม่ได้ถูกเอามาพูดถึงในกรุ๊ปไลน์หรือบทสนทนาของเราเลย เพราะหลังจากทินไปเรียนต่อต่างประเทศพวกเราก็ยุ่งกันมาก แม้แต่เวลาคุยเรื่องผู้หญิงหรือเรื่องสัพเพเหระอะไรยังไม่มีเลย
แต่ก่อนที่ผมจะเข้าสู่ห้วงความคิดอีกครั้ง เสียงเล็กๆ ของผีน้อยข้างๆ ผมนั้นก็เอ่ยขึ้นเตือนสติ
"นี่นายมาทำงาน ไม่ได้มาเหม่อ ถ้านายไม่ทำงานแล้วเราจะเอาอะไรกิน" อืม บ่นเป็นแม่เลย
"ครับๆ ทำงานแล้วคร้าบ" ผมว่าก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะแล้วเริ่มทำงานอย่างตั้งใจ ส่วนยัยผีข้างๆ ก็น่าจะเบื่อเลยฟุบหลับลงไปแล้ว...
หลังเลิกงาน...
"ง่วงงงง อยากกลับห้อง ฮือๆ " เสียงโวยวายเบาๆ จากริมฝีปากของเกิร์ลที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ ผมขณะที่ผมเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบทำกับข้าวไปเรื่อยๆ ในซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ที่ทำงาน
"ที่ซื้อไปก็ซื้อไปทำให้เธอกินแหละ ยัยผีตะกละ" ผมเอ่ยเหน็แนม แล้วหัวเราะเอ็นดูเบาๆ ก่อนจะหยุดเดินเมื่อมาถึงโซนตู้แช่ผักสด
แน่นอนยัยผีน้อยไม่ชอบกินผัก ตลอดหลายมื้อที่กินด้วยกันมาไม่เคยเห็นผักชิ้นไหนได้เล็ดลอดเข้าไปในริมฝีปากชมพูเล็กนั้นเลย แต่ผมชอบไง ผักเนี่ย
"แต่ฉันไม่กินผัก ไม่ชอบ"
"ก็อันนี้ฉันซื้อไปกินเอง คนที่ไม่ได้จ่ายค่าอาหารแบบเธอก็เงียบไป" ว่าจบผมก็ก้มลงเลือกผักใส่รถเข็น
"แต่ฉันทำกับข้าวเป็นน้าาา ลองให้ฉันยืมครัวในห้องนายสิบอย ฉันทำเก่งมากๆ เลยล่ะ"
"ไหนบอกไม่มีความทรงจำ แล้วทำอาหารเป็นได้ไง?" ผมว่าพลางเข็นรถเข็นออกจากหน้าตู้แช่ผักแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ อยากกินอะไรก็ซื้อ เดินผ่านอะไรน่ากินก็หยิบ แต่ผมไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือยนะ ผมคิดก่อนซื้อเสมอ
อ๋อ ลืมบอกไป ที่ผมสนทนากับเกิร์ลได้โดยไม่ต้องสนคนรอบข้างเพราะผมกำลังใส่หูฟังอยู่ข้างนึงให้ดูเหมือนคุยโทรศัพท์อยู่น่ะ มันคงไม่แปลกถ้าคนเราจะคุยโทรศัพท์ระหว่างเดินซื้อของ
"นายนี่มันโง่จริงๆ " อ้าว ด่าผมเฉยเลย ยัยผีปากแซ่บนี่... "*มันก็เหมือนกับที่ฉันยังเดินได้นั่นแหละ ความทรงจำไม่มี แต่สัญชาตญาณมีนะยะ"
*สถานการณ์นี้อาจถูกเรียกว่า "amnesic preservation of skill" หรือ "preserved skill with amnesia" ซึ่งหมายถึงการที่บุคคลสูญเสียความทรงจำบางอย่าง แต่ยังคงสามารถใช้ทักษะหรือความสามารถที่มีมาก่อนหน้านี้ได้ นี่เป็นปรากฏการณ์ที่พบได้ในบางกรณีของอาการความจำเสื่อม โดยที่ทักษะหรือความสามารถที่เป็นผลมาจากการฝึกฝนและประสบการณ์ในอดีตยังคงอยู่ แม้จะสูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับทักษะนั้นๆ ก็ตาม
"อืมมม ก็ดีแล้ว งั้นหลังจากซื้อของเสร็จกลับห้องไปเธอทำข้าวเย็นนะ แล้วก็ตอนที่ฉันไปทำงานก็อยู่ห้องทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย ทำอาหารให้ฉันทุกมื้อด้วยล่ะ"
"ทำไมฉันต้องทำอะไรเยอะแบบนั้นด้วยยะ ฉันเป็นผีนะ" เกิร์ลทำหน้ายู่ เงยหน้าขึ้นมามองตาผมด้วยสายตาไม่พอใจ
"ก็เพราะเธอเป็นผีเนี่ยแหละถึงต้องให้ทำ เพราะเธอจ่ายเงินหารค่าหอไม่ได้ทั้งๆ ที่อยู่ด้วยกัน ไหนๆ เธอก็อุส่าจับของทุกอย่างในห้องฉันได้เหมือนคนปกติก็ช่วยทำความสะอาดห้องกับทำอาหารเป็นค่าอยู่อาศัยไม่ได้หรอ" ผมเริ่มใช้เสียงอ่อนให้ผีน้อยที่อยู่ข้างๆ เลิกทำหน้ายู่ด้วยความไม่พอใจสักที แม้มันจะน่ารักมากกว่าน่ากลัวก็ตาม
"อื้อ ก็ด้ายยยย แต่เมื่อไหร่จะซื้อเสร็จ จะได้กลับห้องไปนอนนน" ผีน้อยยังคงบ่นไม่เลิก ระหว่างเดินก็สะบัดแขนไปมาเหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่นแต่ไม่มีใครซื้อให้
"ฉันซื้อชุดให้เอาไหม จะได้ไม่ต้องใส่ชุดเก่าฉัน"
"ซื้อแค่เสื้อชั้นในกับกางเกงในก็พอ..." พูดไปพูดมา พอเจ้าตัวรู้ว่าพูดอะไรออกมาก็หน้าแดงแปร้ดเป็นมะเขือเทศแล้วเอามือเล็กๆ สองข้างนั้นปิดหน้าตัวเองอย่างเขินอาย แต่ไม่ใช่แค่เกิร์ลนะที่หน้าแดงผมก็ด้วย นี่ผมเป็นผู้ชายนะ จะให้ไปซื้อเสื้อชั้นในผู้หญิงมันก็เขินๆ อยู่ล่ะ คราวนี้คงต้องพึ่งแพลตฟอร์มช้อปปิ้งออนไลน์แล้ว
"โอเค...งั้นเดี๋ยวสั่งเอาแล้วกันนะ"
"อื้อ" สิ้นเสียงผีน้อยหน้าแดง พวกเราก็เดินมาถึงหน้าตู้แช่เครื่องดื่ม ยัยผีน้อยก็หยุดก้าวเท้าตาม ผมเปิดตู้แช่หยิบนมช็อคโกแลตขวดใหญ่ออกมาใส่รถเข็น เธอเอามือออกจากใบหน้าเล็กก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมด้วยสายตาเป็นประกายราวกับจะถามว่า กินได้ใช่ไหม
"ก็ซื้อให้เธอนั้นแหละ" ผมเอ่ยยิ้มๆ ใบหน้าของผีตัวเล็กผุดรอยยิ้มหวานๆ ขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนจะก้มลงมองพื้นด้วยความเขินอาย
ยัยนี่คือผีหลุด QC รึป่าวนะ ฮ่าๆ
