ผมตื่นมาก็พบกับผู้หญิงนอนอยู่ในอ้อมแขนของผม ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าเมื่อคืนหลังจากที่เมาผมทำอะไรไร้สติลงไป แต่ยัยนี่กลับบอกว่าตัวเองนั้นเป็นผี ผมไม่เข้าใจเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ดราม่า,ชาย-หญิง,รัก,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,สืบสวนสอบสวน,ผี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[Special part]
ภายในห้องทำงานโทนสีไม้มินิมอล มีโซฟาสีน้ำตาลอ่อนสองตัวตั้งอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานไม้ตัวใหญ่ ตรงหน้าโซฟาสองตัวที่หันเข้าหากันมีโต๊ะกระจกใสตั้งกั้นระหว่างบุคคลสองคนที่กำลังนั่งคุยกันบนโซฟา
ตุ้บ!! เสียงตบโต๊ะกระจกดังขึ้นพร้อมๆ กับร่างหญิงสาวลุกขึ้นเต็มความสูง ตามมาด้วยเสียงเอ่ย
"แกรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป!!!" เสียงตะคอกเดือดดาลจากหญิงสาววัยกลางคนดังลั่น บนใบหน้ามีรอยย่นบ้างตามวัย แต่ไม่ได้ทำให้ใบหน้างามนั้นดูแก่ลงเสียเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะถูกดูแลมาอย่างดี
"ก็มันไม่มีีทางเลือกแล้วแก้ว ถ้าฉันไม่ยกลินให้พวกมัน มันก็ฆ่าฉันสิ...เธอบอกจะรับลินเป็นลูกบุญธรรมก็ไม่เห็นจะทำเลย"
"แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะ!!!! เพราะแกไงแสง!!! ถ้าแกไม่เป่าหูลินว่าฉันเป็นคนไม่ดีลินเธอคงยอมเซ็นเอกสารเป็นบุตรบุญธรรมแล้ว!!! ทั้งๆ ที่หนี้ที่แกฉันก็ช่่วยจ่าย แกเป็นเพื่อนที่แย่มากเลยรู้ตัวไหม!?" หญิงสาววัยกลางคนหรือที่คนตรงหน้าเรียกว่า ‘แก้ว’ พักหายใจไปสักพักก่อนเอ่ยต่อ "ลินน่ะเป็นเด็กน่ารักแค่ไหน เธอช่วยแกทำงานทุกอย่าง แต่แกกลับขายเธอให้เจ้าหนี้แทนที่จะให้เธอมาอยู่กับฉัน!?"
"ก็บอกว่าพวกมันจะฆ่าฉันอยู่แล้ว! ทำไมเธอไม่ช่วยจ่ายหนี้ฉันให้หมดล่ะ"
"เพราะถ้าฉันช่วยจ่ายให้หมดนายก็เอาเงินไปเล่นพนันต่อไง แล้วเงินที่ฉันให้ลินไปน่ะ ลินได้ใช้บ้างไหม!! เธอเอาให้แกใช่ไหมแสง แน่นอนเพราะเธอเป็นห่วงแก แล้วดูสิ่งที่แกทำ!! คิดว่าการกระทำแกมันน่าให้เงินมากไหม"
"..." ชายวัยกลางคนหรือที่คู่สนทนาเรียกว่า ‘แสง’ ยังคงนั่งเงียบ เขาไม่มีอะไรจะปฏิเสธ เขามันแย่เอง เขาพึ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็ตอนยก ‘ลิน’ หลานสาวเพียงคนเดียวที่เป็นครอบครัวของเขาให้กับเจ้าหนี้เพื่อปิดหนี้อย่างคนขี้ขลาด
เขาเป็นหนี้มาได้เจ็ดปีกว่าๆ แล้ว และมักจะมาขอให้เพื่อนเก่าอย่างแก้วช่วย ในตอนนี้เธอมีฐานะที่รวยมากกว่าตอนที่คบกันอีก เขาคิดว่าความเป็นเพื่อนจะทำให้แก้วยอมช่วยเขาปิดหนี้ได้ ทว่าแก้วกลับช่วยเขาเพียงเล็กน้อย แต่กลับช่วยเหลือหลานสาวเขาอย่างดี มันทำให้เขาไม่พอใจนักจึงไม่ยอมให้แก้วพาลินไปเป็นลูกบุญธรรมของตน
แต่แล้วเขาก็พึ่งรู้ตัวว่าตนนั้นทำผิดพลาดไป และพึ่งเลิกติดหนี้พนันทั้งๆ ที่เวลาล่วงเลยมาแล้วสองปี ตั้งสองปี...เขาพึ่งรู้สึกผิดกับการกระทำนั้นของตนเอง เขาอาจไม่ใช่มนุษย์แล้วหากจิตใจจะดำมืดเพียงนี้
ในวันนั้นเขาตัดสินใจยกลูกสาวแท้ๆ ของน้องสาวตนเองที่เสียชีวิตไปแล้วพร้อมกับสามีด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่ลินเกิดให้กับเจ้าหนี้ไป
"จะทำยังไงต่อดี เจ้าหนี้นั่น...มันทำธุรกิจมืด จะให้เราเข้าไปยุ่งก็ใช่เรื่อง หลักฐานเอาผิดมีที่ไหน ที่ว่าพวกมันพาตัวลินไป อีกอย่าง เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ลินเป็นยังไงบ้างแล้ว..." หญิงสาววัยกลางคนแทะเล็็บอย่างคนวิตก
"เราต้องหาหลักฐานจับกุมเจ้าหนี้นั่น...แกรู้ข้อมูลอะไรของเจ้าหนี้นั่นบ้าง?" แก้วเอ่ยถาม มือบางที่เคยยกขึ้นเพื่อแทะเล็บถูกนำมาเสยผมด้านหนาเบาๆ
"ไม่รู้เลย...คนในบ่อนแนะนำฉันมา"
ก๊อกๆ ท่ามกลางความวิตกกังวลในห้องทำงานหรู เสียงเคาะประตูหนึ่งดังขึ้นดับความกังวลของแก้วได้ไม่น้อยเนื่องจากเธอใช้สมาธิมากไปในการคิดหาวิธีจับกุมเจ้าหนี้ธุรกิจมืด
"แม่ครับ ผมขอเข้าไปนะ"
"จ๊ะ ลูก" สิ้นเสียงแก้วผู้เป็นแม่ ประตูไม้บานสีน้ำตาลถูกเปิดออกด้วยมือหนาของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกชาย
"อ้าว ลุงแสง สวัสดีครับไม่เจอกันนาน เจอกันล่าสุดตอนก่อนผมไปเรียนต่างประเทศใช่ไหมครับ"
"ใช่แล้วล่ะ‘ทิน’ แหม่ โตเป็นหนุ่มแล้วนะเนี่ยมีสาวๆ มาจีบบ้างไหม"
"มีบ้างครับ แต่ผมยังไม่อยากยุ่งเรื่องนี้ ผมรักแม่คนเดียว ฮ่าๆ" พร้อมกันนั้นเสียงหัวเราะเบาๆ ก็ออกมาจากปากแก้วและแสง
ชายหนุ่มผู้เข้ามาใหม่ช่วยลดความกังวลของคนวัยกลางคนสองคนในห้องได้เป็นปริทิ้ง
"แล้วนี่ลูกมีอะไรล่ะ" แก้วเอ่ยถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
"มีแม่บ้านคนใหม่เข้ามาสมัครงานครับ หาได้เร็วมากเลย พึ่งติดประกาศไปสองวันเอง" เขาเอ่ยยิ้มๆ
"อืมๆ เดี๋ยวแม่ไปจัดการจ๊ะ เขามารอแล้วใช่ไหม?"
"ครับ นั่งรออยู่ในห้องรับแขก" แก้วพยักหน้าเข้าใจให้ลูกชายก่อนที่ร่างหนาจะเปิดประตูเดินออกไปเมื่อหมดธุระของตนแล้ว
"แกกลับไปก่อนเถอะแสง นี่ก็เย็นแล้ว ฉันจะไปรับแม่บ้านคนใหม่มาทำงาน ถ้าแกมีข้อมูลอะไรที่ใช้เป็นหลักฐานจับเจ้าหนี้นั่นได้ก็บอกละกัน ฉันจะช่วยเต็มที่"
"อืมๆ โอเค" ร่างใหญ่ของชายวัยกลางคนลุกขึ้นเดินออกไป ก่อนเจ้าของห้องจะเดินตามอแกไปเพื่อรับแม่บ้านคนใหม่เข้าทำงาน
[Special part End]
ตุ้บ!! พอเดินทางมาถึงห้องปุ้บ ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของผมอย่างหมดแรง ทั้งๆ ที่งานก็ไม่ได้ทำ...เงินก็ไม่ได้จ่าย...ของที่ซื้อมาก็ไม่ได้ถือ ผมทำทุกอย่างแต่ยัยนี่ดันบ่นตลอดทาง
"ไปอาบน้ำก่อน..." ผมว่าก่อนจะวางถุงหิ้วของที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะอาหารแล้วเดินไปยืนเท้าเอวด้านหน้าผีที่กำลังนอนแผ่ กางทั้งแขนทั้งขาให้ทั้งตัวเต็มเตียง
"อื้ออออ" ร่างเล็กลุกขึ้นมา หยิบผ้าขนหนูรับแขกที่ในตอนนี้กลายเป็นผ้าของตัวเองเรียบร้อยแล้วก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
พอเสียงประตูห้องน้ำปิดลงผมก็พึ่งรู้ตัวว่าเกิร์ลลืมเอาแปรงสีฟันที่พึ่งซื้อมาเข้าไปด้วย โอ้ยย จะรีบไปนอนอะไรขนาดนั้นนะ วันนี้ก็นอนมาทั้งวันแล้วแท้ๆ นะ
"เกิร์ล ขอเข้าไปหน่อย เธอลืมแปรงสีฟัน" ผมหยิบแปรงสีฟันใหม่ที่พึ่งซื้อมาออกจากถุงหิ้วก่อนจะเดินมาเคาะประตูห้องน้ำให้ผีตัวน้อยเปิดประตู
"..." ไร้เสียงตอบรับจากสิ่งไม่มีชีวิตในห้องน้ำ
"เกิร์ล" หลังสิ้นเสียงผมทั้งห้องเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงน้ำจากฝักบัวอาบน้ำ ผมเลยถือวิสาสะเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป (พึ่งรู้ตัวว่ามันไม่ได้ล็อก)
แกร๊ก!! ภาพแรกที่ผมเห็นคือเกิร์ลยืนอยู่หน้ากระจก ในสภาพเหม่อลอย เสื้อผ้าทุกตัวยังคงใส่อย่างครบถ้วนไม่มีตัวไหนถูกถอด ดวงตากลโตสีน้ำตาลสะท้อนในกระจกราวกับกำลังคุยกับตัวเอง
"เกิร์ล" ผมเรียกก่อนจะเข้าไปสะกิดเธอเบาๆ จนเธอรู้สึกตัว สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามามองผม น้ำตาเธอคลอเบ้า...
"ฮึก..." เธอสะอื้น ร่างเล็กๆ ค่อยๆ ขยับมาสวมกอดเอวผมไว้แน่น
"เป็นอะไร?" ผมวางแปรงสีฟันในมือลงที่อ่างล้างมือด้านข้างก่อนจะค่อยๆ ลูบหัวผีตรงหน้าช้าๆให้เธอรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น
"เมื่อกี้ฉันส่องกระจก แต่จู่ๆ ฮึก...ภาพในกระจกก็เปลี่ยนเป็นฉันที่โดนชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคนลากออกจากจากบ้านไป...คนที่อยู่ในบ้านมีแค่ชายวัยกลางคนแค่คนเดียว เข้ากำลังมองฉันด้วยสายตาอ่านไม่ออก...ฮึก...พวกเขาน่ากลัวมาก ฮื้อออ" เสียงเกิร์ลสะอึกสะอื้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฟังไม่รู้เรื่องขนาดนั้น
"ไม่เป็นไร..." ผมลูบหัวปลอบ ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองผมทั้งที่นัยน์ตายังคงมีน้ำใสๆ เอ่ออยู่
