ผมตื่นมาก็พบกับผู้หญิงนอนอยู่ในอ้อมแขนของผม ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าเมื่อคืนหลังจากที่เมาผมทำอะไรไร้สติลงไป แต่ยัยนี่กลับบอกว่าตัวเองนั้นเป็นผี ผมไม่เข้าใจเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ดราม่า,ชาย-หญิง,รัก,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,สืบสวนสอบสวน,ผี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[Special part]
"ขออนุญาตครับ" เสียงเรียกทุ้มจากชายหนุ่มหน้าประตูดังเข้ามาในห้องทำงานโทนสีน้ำตาลกว้าง เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้าก่อนที่จะเอ่ยตอบ
"เข้ามา" ไม่นานนักประตูบานสวยก็เปิดออก ร่างสูงในชุดสูทสุภาพเดินเข้ามาพร้อมเอกสารไม่หนานักในซองสีน้ำตาล
"เรื่องที่คุณหญิงให้สืบ...ได้แล้วนะครับ" ว่าจบมือหนาวางซองเอกสารในมือลงบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตรงหน้าผู้เป็นนายหญิง
ดวงตาเรียวปรายลงมองเอกสารที่คนมาใหม่วางไว้ มือเรียววางปากกาที่เคยจับใช้เซ็นเอกสารลงก่อนจะถือซองสีน้ำตาลตรงหน้าขึ้นมาเปิดดู พบกระดาษสองแผ่นที่มีตัวอักษรอยู่ไม่เต็มนัก
นัยน์ตาสีเข้มกวาดมองข้อความบนกระดาษอย่างละเอียด คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเมื่ออ่านถึงข้อความหนึ่งที่รู้สึกได้ถึงความคุ้นเคย ใบหน้างามเงยขึ้นมองชายในชุดสูท
"สถานที่ในนี้...คือแหล่งกบดานของมันหรอ?"
"ครับ ตามที่สืบมา"
"อืม...งั้นไปตามนุชมา"
"ครับ" ชายหนุ่มในชุดสูทเดินออกไป หญิงสาวปรายตามองตามแผ่นหลังของผู้ช่วยที่ไว้ใจที่สุดเพียงคนเดียวของตระกูลเดินห่างออกไปจนประตูปิดลง
ในตระกูลนี้ไม่ได้ร่ำรวยเท่าตระกูลดังใหญ่โต ธุรกิจทุกอย่างใสสะอาดไร้ความทุจริต คนในครอบครัวไม่เคยใช้เงินฟุ่มเฟือยไปกับอะไรทั้งนั้น แม้แต่แม่บ้านก็มีเพียงแค่สองคนและผู้ช่วยเพียงคนเดียว ซึ่งแน่นอนว่าทั้งสามคนนี้ได้รับความไว้วางใจจากเจ้าของบ้านอยู่แล้ว พวกเขาจงรักภักดีต่อเจ้านายมาตลอด
แอ๊ด...ไม่นานนักหลังจากที่ผู้ช่วยหนุ่มเดินออกไป เสียงประตูห้องก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ช่วยหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับแม่บ้านผู้ถูกเรียกหา ก่อนจะหันไปปิดประตูและปล่อยคนที่พึ่งมาใหม่เดินตรงไปที่โต๊ะเจ้านายอย่างนอบน้อม
"คุณหญิงแก้ว มีอะไรจะคุยกับนุชรึเปล่าคะ" คนมาใหม่เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เนื่องจากถูกเรียกมากะทันหัน
"พี่นุช...ที่ทำงานเก่าพี่นุช คือ ตามเอกสารสมัครงานใช่รึเปล่าคะ"
แม้บ้านหญิงพยักหน้าตอบโดยไม่ได้ปริปากพูดอะไร แก้วผู้เป็นนายหญิงพูดต่อ
"แล้วที่นั่น...จริงๆ เป็นธุรกิจเกี่ยวกับอะไรคะ แก้วว่ามันไม่น่าจะใช่ธุรกิจเย็บเสื้อผ้า...แบบที่เอกสารเขียน" หญิงสาวมองหน้าลูกจ้างที่ตนเองรับมากับมือด้วยแววตาจริงจัง ราวกับจะบอกว่าให้พูดความจริงออกมาโดยไม่ปิดบัง
เธอต้องการรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของสถานที่ที่สืบมาได้ว่าที่นั่นเป็นแหล่งกบดานของเจ้าหนี้ ผู้นำตัวหลานสาวของเพื่อนตนเองไปหรือไม่ เธอจะได้รับรู้ตัวตนการมีอยู่ของลินและจับกุมแก๊งเจ้าหนี้นั่นให้ได้เสียที
นัยน์ตาทั้งสองยังคงจ้องกันโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ออกมา ดวงตาคู่งามสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อมองเห็นว่าคนตรงหน้าปริปากราวกับกำลังจะเอื้อนเอ่ยบางสิ่ง
"ธุรกิจอะไรนุชไม่ทราบค่ะ ไม่ทราบจริงๆ ..." แน่นอนว่าแม่บ้านหญิงเลือกที่จะโกหกผู้เป็นเจ้านายใหม่ของคนเอง ในสัญญาสมัครงานไม่ได้มีเขียนไว้ให้เธอพูดเรื่องเกี่ยวกับที่ทำงานเก่าหรือความลับของเจ้านายคนเก่า
เธอเองก็มีสัญญารักษาความลับในองค์กรกับที่ทำงานเก่าของตนเองเหมือนกัน แม้หญิงสาวจะเป็นเพียงแม่บ้าน แต่เธอก็เป็นคนที่เจ้านายเก่านั้นไว้วางใจอยู่พอสมควร
แต่ถึงกระนั้นในหัวของเธอไม่เคยคิดจะสนับสนุนธุรกิจของเจ้านายคนเก่าเลย มันเป็นธุรกิจสีเทา เงินค่าจ้างที่เธอได้รับมาจากการทำงานที่นั่นล้วนมาจากสิ่งที่ไม่ถูกกฎหมายทั้งสิ้น อย่างไรก็ตามเธอทำงานที่นั่นแค่เพราะถูกคนรู้จักแนะนำมา ในตอนที่หมดหนทางเพียงเท่านั้น...
"อืม...ไม่เป็นไรค่ะพี่นุช ถ้าพี่นุชพร้อมจะบอกก็บอกแก้วได้ทุกเมื่อนะคะ..." หญิงสาวก้มหน้าลงต่ำ ในตอนนี้เธอได้สัมผัสกับความรู้สึกเดียวกันกับเพื่อนชายของลูกตนเอง แม้ต้องการฟังความจริงจากปากของคนไว้ใจ...
...แต่กลับได้รับเพียงกริยาอ้ำอึ้งพูดไม่ออก พร้อมกับคำโกหกที่ปนกับความรู้สึกผิดลึกๆ ในใจ จากคู่สนทนาเท่านั้น
"..." สีหน้าของแม่บ้านหญิงไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ นัยน์ตาฉายเพียงภาพใบหน้าสาวสวยอายุน้อยกว่าผู้เป็นเจ้านายที่กำลังนั่งทำหน้าอย่างคนหมดหวัง...
"พี่นุชไปทำงานต่อเถอะค่ะ" ไม่นานใบหน้าที่เคยฉายแววหมดหวังก็ค่อยๆ กลับมายิ้มแย้ม แม้ไม่ได้มาจากความรู้สึกที่แท้จริง แต่รอยยิ้มนี้ออกมาจากใจจริงๆ ของผู้พูดที่จริงใจคนนี้เสมอ
"ค่ะ ...งั้นนุชขอตัว" ว่าจบแม่บ้านหญิงหันหลังให้เจ้านายก่อนจะเดินห่างออกไปที่ประตู โดยไม่หันหลังกลับมามองแม่แต่ครั้งเดียว
[Special part End]
แค่กๆ เสียงไอเหมือนมีใครทำอะไรติดคอดังมาจากด้านหลัง บริเวณโซฟาในห้อง ผมวางปากกาที่ใช้คำนวณค่าใช้จ่ายลงบนโต๊ะทำงานข้างเตียง ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาต้นตอของเสียง
"เป็นอะไร...?" ผมเอ่ยถามผีน้อยที่กำลังนอนกลับหัวเล่นไอแพดตามปกติของเธอบนโซฟาที่ปลายเตียง
เธอผงกหัวขึ้นมามองผม ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนโซฟาแบบที่มนุษย์ปกตินั่ง มือบางวางไอแพดไว้บนตักเล็กแล้วชี้นิ้วจิ้มลงที่ลำคอขาวของตนเอง
"น้ำลายติดคอ" ฮะ...? ผมชะงักไปพักหนึ่ง ก่อนที่สมองจะประมวลผลออกมาได้
"ฮ่าๆๆๆ ยัยผีน้ำลายติดคอ" ผมหัวเราออกมาลั่น เกิร์ลทำหน้ามุ่ยใส่ผม แต่แน่นอนว่าตัวผมก็ไม่ได้สนอะไร ยังคงหัวเราะต่อไปอย่างนั้นจนเริ่มปวดท้องถึงหยุดหัวเราะแล้วจึงทรุดตัวนอนลงบนโซฟา เกิร์ลขยับหนีให้ผมนอนได้เต็มความสูง ผมไม่ยอมให้เกิร์ลขยับหนี แขนขวาของผมเอื้อมไปหยิบไอแพดที่วางอยู่บนตักเกิร์ลมากอดไว้ ส่วนแขนอีกข้างก็ใช้ล็อกขาเล็กๆ ของเธอไว้ไม่ให้ขยับหนีแล้วใช้หัวหนุนลงไปบนตักนิ่ม
ผมเงยหน้ามองผีตัวเล็กที่ตอนนี้ขาของเธอกลายเป็นหมอนของผม ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อจากความเขินอาย เธอพยายามใช้แขนเล็กแย่งไอแพดไปจากผม แต่แน่นอนผมกอดมันไว้แน่นไม่ยอมให้คนขี้อายแย่งไปได้ พอเห็นว่าตนเองแย่งไอแพดจากผมไม่ได้ก็เริ่มเปลี่ยนเป้าหมายมาตีผมแทน
"เอามาาาาา แล้วจะมานอนตรงนี้ทำไม เตียงก็อยู่ข้างหลัง" ผมยิ้มทะเล้น ท่าทางของเกิร์ลที่ดูเหมือนเด็กนั่นทำให้ผมรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้มอง แต่ทว่าสีหน้าได้ใจของผมกำลังทำให้เกิร์ลหงุดหงิด เธอตีผมแรงขึ้นกว่าเดิมจนผมยอมปล่อยไอแพดให้เธอ แต่ผมก็ไม่ได้ลุกไปไหนยังคงนอนหนุนตักเกิร์ลอยู่แบบนั้นจนเปลือกตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
แล้วผมก็ผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น...โดยมีเกิร์ลมองอยู่ตลอด แน่นอน ก็เธอเป็นหมอนของผมนี่
