ผมตื่นมาก็พบกับผู้หญิงนอนอยู่ในอ้อมแขนของผม ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าเมื่อคืนหลังจากที่เมาผมทำอะไรไร้สติลงไป แต่ยัยนี่กลับบอกว่าตัวเองนั้นเป็นผี ผมไม่เข้าใจเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ดราม่า,ชาย-หญิง,รัก,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,สืบสวนสอบสวน,ผี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ป้านุช!!" ผมตะโกนทักผู้มาใหม่ด้วยความคาดไม่ถึง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโลกจะกลมขนาดนี้! ป้านุชอยู่หอเดียวกันกับผม
"อ้าวหนูบอย เพื่อนคุณหนูนี่เองที่ช่วยหลานป้าไว้ โอ๊ยย ขอบคุณมากจริงๆ นะลูก ป้าไม่รู้จะขอบคุณยังไงเลย..." ป้านุชรีบวิ่งปรี่เข้ามากอดนิคไว้ก่อนจะหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงโล่งใจ
"ไม่เป็นไรครับป้านุช ผมเดินมาเจอน้องเขาพอดี เลยช่วยไว้น่ะครับ ฮ่าๆ "
แต่เหมือนบทสนทนาของผมกับป้านุชเมื่อครู่นี้จะทำให้ผู้ถูกช่วยเหลือนั่งงงตาค้าง ดวงตาเข้มมองมาทางผมสลับกับผู้เป็นป้าเหมือนคนที่หลงเข้าไปผิดมิติ ราวกับดวงตาคู่นั่นจะบอกว่ารู้จักกันมาก่อนหรอ
"อ๋อนิค นี่บอยจ๊ะ เพื่อนของเจ้านายป้าเอง" ป้านุชยิ้มแล้วเอ่ยบอกหลานของตัวเองที่ในตอนนี้ก็ยังอยู่ในอ้อมแขนเหมือนตุ๊กตา นิคพยักหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร กระทั่งผมชิงเอ่ยก่อน
"โลกกลมนะครับป้านุช...ผมอยู่ห้อง 313 เอง"
"โอ๊ะ บอยอยู่ที่นี่หรอลูก เอาอย่างนี้ เดี๋ยวค่อยคุยต่อนะ ป้าขอไปทำอาหารก่อน" ว่าจบป้านุชก็เดินเข้าโซนครัวไปทำอาหารอย่างสบายใจ
แน่นอนว่าหอพักนี้มันเก่าแค่ภายนอก ภายในห้องพักแต่ละห้องนั้นยังคงใหม่และสะอาดมากๆ มีโซนครัวอยู่เล็กๆ ตรงข้างห้องน้ำ มีเตียงตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเขียนหนังสือไว้ให้เรียบร้อย
หลังจากที่ป้านุชทำอาหารเสร็จก็ยกจานกับข้าวมากมายออกมาวางไว้บนโต๊ะพับที่วางอยู่ไหนไม่รู้ก่อนหน้านี้ รู้ตัวอีกทีนิคก็กางมันรอไว้ตรงหน้าผมเพื่อวางกับข้าวเรียบร้อยแล้ว
"มาจ่ะ กินข้าวกัน" ป้านุชวางข้าวแกงจานสุดท้ายลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ นิค ส่วนผมนั่งอยู่ตรงข้ามทั้งสองคน เป็นคนละฝั่งกันน่ะ
"ป้านุชทำอาหารเก่งจังครับ..." ผมเอ่ยชมหลังได้ชิมรสชาติอาหารที่ป้านุชทำมาเมื่อครู่ มันอร่อยมากๆ รสออกติดหวาน คล้ายๆ ที่เกิร์ลทำอยู่หน่อยๆ
"แหม่ ขอบใจจ้ะ"
ไม่นานนักเราก็ทานอาหารกันเสร็จ แน่นอนว่าผมไม่กินเยอะเพราะต้องเหลือพื้นที่ในกระเพาะไว้สำหรับมื้อเย็นที่เกิร์ลทำไว้ให้...เห้อ คิดแล้วชักจะจุก
"ป้านุชครับ...จะว่าไปป้านุชรู้จักน้องลินไหมครับ คนที่เป็นหลานเพื่อนแม่แก้ว..." อะไรไม่รู้ดลใจให้ผมถามหญิงวัยกลางคนข้างๆ ขณะที่พวกเรากำลังล้างจานกันอยู่ มีเพียงเสียงน้ำไหลจากก๊อกของซิงค์ผ่านจานเท่านั้น
อาจจะเป็นเพราะความเงียบจากการไร้บทสนทนาทำให้ปากผมลั่นออกไป
"รู้จักจ๊ะ..." ป้านุชตอบเสียงเอื่อยๆ ราวกับไม่อยากจะพูดถึง แต่ก็ยังคงพูดต่อ "ลินเป็นเด็กน่ารักสดใสคนนึง...เธอเคยทำงานที่เดียวกันกับป้าเมื่อก่อน ลินถูกหัวหน้าของป้ารับมาเมื่อสองปีก่อน เธอเล่าให้ป้าฟังว่าคุณลุงของเธอติดหนี้พนัน ยกเธอให้กับเจ้าหนี้...เพื่อปิดหนี้ทั้งหมด จากนั้นเราก็ทำงานด้วยกันตลอด ป้าอาศัยอยู่ในที่ทำงาน เป็นห้องสำหรับแม่บ้านและคนใช้ ห้องป้าอยู่ข้างๆ ลิน ทุกๆ คืน ป้าจะได้ยินเสียงลินถูกทุบตีจากเหล่าคนใช้คนอื่นๆ บางครั้งเจ้าหนี้ก็ทุบตีเธอระบายอารมณ์โกรธแค้นจากงานสีเทาที่ทำ"
"..." ผมตั้งใจฟัง ไม่พูดขัดเมื่อป้านุชหยุดพักเพื่อหายใจ
"ป้ารู้ว่างานที่ป้าเคยทำมันไม่ได้สวยงาม...เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงที่ป้าจนหนทาง จนมีคนแนะนำให้มาทำงานที่นี่ เงินดีอย่างที่ป้าต้องการ...ป้าเลยตกลงไปสมัคร แน่นอนว่าป้าอยู่มาหลายปี...เจอคนถูกขายปิดหนี้มาก็เยอะ แต่หนูลินเป็นคนเดียวที่ป้าอยากช่วย...เธอน่ารัก สดใส ไม่ว่าจะถูกทุบตีแค่ไหนก็ยังคงยิ้มได้ในวันถัดมาเสมอ กระทั่งวันหนึ่ง ป้าตัดสินใจจะลาออกจากที่นั่นเพื่อมาทำงานที่ใสสะอาดมากกว่า แน่นอนว่าเจ้านายให้ป้าเซ็นสัญญารักษาความลับขององค์กร แต่ระหว่างที่เก็บของเตรียมออกมา ป้าไม่เจอลิน..."
"แล้ว...ป้ารู้ไหมครับว่าลินอยู่ที่ไหน?"
"...ลินหายไปตั้งแต่เมื่อคืนก่อนป้าลาออก ระหว่างที่ป้ากำลังจะเดินไปถึงรถแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน ป้าได้ยินเสียงซุบซิบคุยกันจากคนใช้กับการ์ดของหัวหน้าว่าลินเขาไม่อยู่แล้ว..." ป้านุชเริ่มสะอื้น ผมปิดน้ำในซิงค์ก่อนจะพยุงป้านุชให้นั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงานใกล้ๆ
ป้านุชพูดต่อด้วยเสียงสั่นคลอน "ป้าไม่เคยไว้ใจใครพอที่จะบอกเรื่องนี้ให้ฟังเลย แม้แต่เจ้านายคนล่าสุดของป้า ใจจริงๆ แล้วป้าอยากจับคนพวกนั้น...พวกเจ้านายเก่า ถึงเขาจะเป็นผู้มีพระคุณต่อป้า แต่ป้าไม่อยากทนเห็นคนบริสุทธิ์ต้องมาทรมารอีกแล้ว ป้าไว้ใจบอยเพราะเราช่วยชีวิตหลานป้าไว้นะลูก...ป้าจะช่วยหนูทำทุกอย่าง จับกุมพวกนั้นให้ได้นะ"
"ครับ..." ผมเอ่ยตอบป้านุช
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเกิร์ลตายได้ยังไง...แล้วก่อนที่จะเป็นผีเธอคือใคร ผมคิดว่าอาจจะต้องจับกุมคนร้ายพวกนั้นเข้าคุกก่อนสินะ เกิร์ลถึงจะได้ไปเกิดใหม่เสียที ต่อจากนี้ผมคงต้องอยู่คนเดียวแล้วสิ...
ผมถามเรื่องที่อยู่ของสถานที่เกิดเหตุ และเบาะแสบางส่วน ผมกะจะเข้าไปเพื่อหาหลักฐานเพิ่มเติม ป้านุชเล่าว่าเวลามีคนเสียชีวิต พวกเขาจะซ่อนหลักฐานไว้ที่โกดังหลังตึกใหญ่ที่เป็นแหล่งกบดานเนื่องจากไม่ได้มีคนเสียชีวิตบ่อย อีกทั้งป้านุชยังรู้อีกว่าเวรยามในวันอาทิตย์ช่วงเวลาสองทุ่มถึงสี่ทุ่มคนเฝ้าประตูหรือตรวจยามจะน้อยมาก โดยเฉพาะที่โกดัง ต้องขอบคุณการทำงานมานานของป้านุชที่ทำให้ผมได้รับเบาะแสในการเข้าไปสำรวจเยอะขนาดนี้
อีกสองวันจะเป็นวันอาทิตย์ ผมจะใช้โอกาสสองวันนี้ศึกษาเกี่ยวกับแหล่งกบดานนั้นและวางแผนเพื่อเข้าไปหาหลักฐานจับกุมพวกมันให้ได้อย่างแยบยล แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่ตัวผมจะทำคนเดียวได้ผมจึงขอให้ป้านุชช่วยในการบุกกเข้าไปในครั้งนี้อีกกด้วย
"งั้นวันนี้ผมกลับแล้วครับป้านุช เจอกันครับบบ" ผมยิ้มร่า ก่อนจะยกมือไหว้ป้านุชแล้วเดินออกมาจากห้องพร้อมถุงใส่ยานวดและนมช็อกโกแลตในมือ
เมื่อขึ้นมาถึงห้องนี่ก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว เกิร์ลในตอนนี้ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร ยังคงนอนเล่นไอแพดอยู่บนเตียงของผมอย่างสบายใจ
"พรุ่งนี้ตอนเช้าๆ ไปสำรวจที่หนึ่งกับฉันหน่อย..." ผมเดินมานั่งลงข้างๆ เกิร์ล ดวงตากลมยังคงจดจ้องอยู่กับไอแพดตรงหน้า โดยไม่คิดจะชายตามามองผมเลยสักนิด
"อืมๆ โอเค" ผีติดเกมตอบกลับมา ไม่แน่ใจว่ายัยนี่ฟังสิ่งที่ผมพูดมั้ยด้วยซ้ำ...
