ใครบอกว่าเด็กเนิร์ดไม่มีประสบการณ์กันล่ะ หมาป่าในคราบแกะมีอยู่จริงนะ
ผู้แต่ง
ศรกามเทพเรื่องย่อ
ใครบอกว่าเด็กเนิร์ดไม่มีประสบการณ์กันล่ะ หมาป่าในคราบแกะมีอยู่จริงนะ
รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,โรงเรียนไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แกงจืด รสแซ่บ"กลับหอไปเลยไป! ชิ๊ว ๆ " ไม่มีคำตอบออกมาจากปากของหัวกะทิของห้องเลยแม้แต่น้อยแม้กระทั่งสีหน้าก็ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยแม้แต่นิดเดียวและยังคงมีสีหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างเจ้าเล่ห์
แต่บางทีผมอาจจะคิดผิดก็ได้เพราะตอนนี้สายตาของมันที่มองมาที่ผมเหมือนกำลังเห็นผมเป็นกระดูกของโปรด
เพราะนอกจากเขาจะดูเหมือนหมาแล้วยังให้ความรู้สึกที่หื่นกามเหมือนหมาติดสัดอีกด้วย
เห็นแบบนั้นแล้วมือของผมก็สั่นและร้อนเหมือนมีไฟลุกอย่างไรอย่างนั้นก่อนที่จะง้างหมัดเพื่อที่จะต่อยใบหน้าที่แสนหล่อเหลาและกวนประสาทนั้น
แต่ผมก็ไม่คาดคิดว่าคนอย่างเขาที่ดูภายนอกเหมือนเด็กเนิร์ดที่แสนจะอ่อนแอจะสามารถรับหมัดตรงของผมได้ด้วยมือข้างเดียวก่อนที่จะจับหมัดของผมเอาไว้แน่นแล้วเปลี่ยนมาไขว้หลังโดยที่ผมไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวจนมืออีกข้างก็โดนล็อคเอาไว้ด้านหลังตามมาติด ๆ เหมือนกัน
"ปล่อยฉันนะเว้ยไอ้เชี้ยนี่!" ก่อนที่จะตะโกนเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ดันโดนปิดปากเอาไว้ซะก่อนจนกระทั่งขนลุกตามมาเมื่อหัวกะทิของห้องกระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงที่แหบพร่าเหมือนคนกำลังหงี่
'ทำไมวันนี้คุณไมเยอร์ถึงได้หอมเป็นพิเศษเลยล่ะครับเนี่ย?' ฉันไม่รู้เว้ย! เมื่อกี้ก่อนที่ผมจะออกมาจากบ้านของเขาผมก็ไม่ได้ถูสบู่ที่มีกลิ่นน้ำหอมเลยหนิ ?
มันเกิดอะไรขึ้นกันล่ะเนี่ย!
เหมือนจะมีสายตาของใครบางคนมองมาที่พวกผมสองคนก่อนที่ผมจะใช้สายตาดุเขม็งไปที่คนคนนั้นจนเจ้าตัวถึงกับหลบตาแทบไม่ทันด้วยความกลัวโดยที่ไม่ได้กะแรงยื้อเอาไว้จนรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่หน้าทางเข้าแล้ว
"คนนอกไม่สามารถเข้ามาในหอนี้ได้นายไม่ได้อ่านกฎหน้าห้องของผู้ดูแลหรือ ? " และห้องของผู้ดูแลก็ดันอยู่ใกล้ประตูหออีกด้วยพูดง่าย ๆ ว่าผ่านประตูปุ๊บก็เจอหน้าห้องผู้ดูแลปั๊บ
"ผมก็ไม่เห็นผู้ดูแลจะว่าอะไรหนิครับ ? " ก่อนที่จะหลุดขำที่ผมได้ยินอีกกี่ครั้งก็หงุดหงิดทุกครั้ง "คนนอกอาจจะหมายถึงคนแปลกหน้าก็ได้นะครับ แต่ผมไม่ใช่คนแปลกหน้าสักหน่อย" เขาหมายถึงนายด้วยไอ้ตัวร้าย! "คุณไมเยอร์ได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่างของผมก็ถือว่าเป็นคนกันเองแล้วเนอะ" ไม่เกี่ยวเว้ย!
"ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีกับนายแล้วเนี่ย!" พร้อมกับตีหน้าผากด้วยความเครียดสุด ๆ จนเผลอไม้มืออ่อนจนเปิดโอกาสให้คนที่เจ้าเล่ห์อย่างหัวกะทิของห้องกระชากกระเป๋าสะพายออกจากมือของผมอย่างรวดเร็ว
"ก็ไม่ต้องพูดอะไรยังไงล่ะนะสิครับ หึ ๆ " ก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นไปด้านบนด้วยบันไดจนผมถึงกับตกใจจนเผลอตามเขาไปด้วยซะอย่างนั้นโดยที่ไม่ทันที่จะได้คิดว่าตอนนี้ผมได้เปิดโอกาสเปิดถ้ำแสนหวงให้กับเสือหื่นกามตัวนี้แล้ว
จนกระทั่งได้มาถึงครึ่งทางเขาก็หยุดวิ่งกะทันหันจนผมสามารถที่จะกระชากกระเป๋าคืนมาได้อย่างปลอดภัยพร้อมกับหอบและหายใจแรงจนได้ยินเสียงได้อย่างชัดเจน
"ห้องของคุณไมเยอร์อยู่ตรงไหนหรือครับ ? " ก่อนที่หัวกะทิของห้องจะถือวิสาสะมาโอบเอวของผมเอาไว้อย่างกับแฟนข้าวใหม่ปลามันอย่างไรอย่างนั้นทั้งที่ความจริงมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย
"ปล่อยฉัน!" พร้อมกับตีมือมันแต่มันดันโอบแน่บแน่นขึ้นไปอีกจนแก้มของหัวกะทิของห้องกำลังจะมาสัมผัสที่แก้มของผมอยู่รอมร่อแล้ว
"..." ไม่มีคำตอบออกมาจากปากของเขามีเพียงกลิ่นกายฟีโรโมนที่ทำให้คนใจแข็งดุจหินผาอย่างผมอ่อนไหวยวบเหมือนน้ำได้
"ห้องฉันเหมือนรูหนูดูไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกแถมยังสู้ห้องไฮโซของนายยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ" ถึงผมจะทำตีหน้าเศร้าร่วมไปด้วยจนผมสมควรจะได้โล่แห่งความแส่แสร้งอยู่แล้ว แต่มันก็ไม่สามารถทำอะไรคนที่เอาแต่ใจได้โล่อย่างหัวกะทิของห้องได้เลย
จนสุดท้ายผมก็ต้องยอมเขาเผื่อว่าถ้าเขาได้เห็นสภาพห้องรูหนูของผมก็อาจจะเปลี่ยนใจแล้วรีบกลับหอไฮโซของเขาอย่างรวดเร็วก็เป็นไปได้
ผมเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงห้องก่อนที่จะถอนหายใจอย่างปลงแล้วไขประตูเข้าไปและเปิดประตูให้คนที่เอาแต่ใจได้เห็นความเป็นจริงด้วยตาของตัวเอง
ห้องที่โล่งเหมือนกับห้องว่างไม่มีคนอยู่หันไปทางซ้ายเห็นผ้าปูที่นอนที่อยู่บนพื้นและใกล้ ๆ กันนั้นก็มีกระทะไฟฟ้าและเครื่องปรุง
หันไปอีกทางด้านขวาก็มีกะละมังเปล่าที่มีผงซักฟอกใกล้ ๆ กันและเสื้อผ้าก็ยังเป็นปริศนาที่ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงส่วนไหนของห้อง
"ทีนี้นายเข้าใจฉันรึยังล่ะ" ถามคนข้าง ๆ ที่นิ่งจนผมไม่สามารถคาดเดาความคิดได้จนผมรู้สึกอายตัวเองแทนที่ในห้องมีสภาพอนาถาได้ซะขนาดนี้
กำลังจะปิดประตูใส่หน้าเมื่อเห็นว่าหัวกะทิของห้องยังยืนนิ่งอยู่หน้าห้องในขณะที่ผมเดินเข้ามาในห้องของตัวเองแล้วแต่แล้วอยู่ ๆ เขาก็ก้าวเท้าและแทรกเข้ามาผ่านผมจนผมถึงกับตกอกตกใจเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
ผมที่ไม่ได้คิดอะไรมากจากการเสียมารยาทของหัวกะทิของห้องก่อนที่จะปิดประตูอย่างปกติที่ทำทุกวันเมื่อกลับจากเลิกเรียนในตอนเย็น
และพอหันใบหน้าไปทางเขาปุ๊บหัวใจของผมก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทันทีเมื่ออยู่ ๆ หัวกะทิของห้องก็จับข้อมือของผมเอาไว้แน่นแถมยังกดให้แนบชิดกับผนังห้องอีกด้วยจนแผ่นหลังของผมแนบชิดไปด้วยเพราะตามมาติด ๆ
"จะทำอะไรของนาย! อะ..อื๊อ!!" ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคด้วยซ้ำก็ต้องครางด้วยเสียงภายในลำคอจนผมรู้สึกอายและเขินมาก