มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน - บทที่ 1 หมู่บ้านไพรรักษ์ โดย CokeAuttaphon @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ผจญภัย,แฟนตาซี,ลึกลับ,ระทึกขวัญ

ปลูกผัก,ผีไทย,ผีหลอก,วายแฟนตาซี,วาย,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,ผี,แฟนตาซี,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,สยองขวัญ

เมื่อความรักกลายเป็นอาวุธที่จะช่วยในการข้ามผ่านฝันร้ายของหมู่บ้านไพรรักษ์ คาลและยินสองเพื่อนรักจึงต้องช่วยกันผจญภัยสู่ป่ามหัศจรรย์เพื่อหาทางช่วยเหลือชาวบ้านจากคำสาปสุดหลอนของผีอรัญญาที่มีชีวิตเดิมพัน

ผู้แต่ง

CokeAuttaphon

เรื่องย่อ

E-book

Meb: https://shorturl.asia/cmvFf 

นายอินทร์: https://www.naiin.com/product/detail/621458

คำนำนักเขียน

สวัสดีคุณนักอ่านที่น่ารักทุกท่านนะครับ กลับมาพบกับนิยายเรื่องที่สามของผมอีกครั้ง สำหรับนิยายเรื่องนี้จะเป็นเรื่องราว ที่เกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2515 ณ หมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง ในยุคที่ทุกคนสามารถมีความสุขกับการพบปะพูดคุยและใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมที่สวยสดงดงาม ผ่านการทำอาชีพเกษตรกรของชาวบ้าน

โดยเรื่องราวในนิยายเล่มนี้จะเป็นเรื่องราวของคาลและยินสองเพื่อนรักที่มีความรู้สึกพิเศษให้แก่กันและเป็นกัลยานิมิตที่ดีต่อกัน ที่พวกเขาต้องออกเดินทางเข้าไปในป่ามหัศจรรย์เพื่อหาทางแก้ไข คำสาปหลอนของผีอรัญญาที่มีชะตาชีวิตของชาวบ้านเป็นเดิมพัน ที่ภายในเรื่องนักอ่านจะได้เห็นการผจญภัยของทั้งสอง ที่จะทำให้คุณนักอ่านคอยเอาใจช่วยไปกับการเติบโตของตัวละครในการเจอเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ที่มักแฝงไปด้วยข้อคิดและคุณค่าชีวิตที่สำคัญมากมาย สุดท้ายนี้ผมขอฝากนิยายเรื่องนี้ที่เป็นนิยายวายแนวรักโรแมนติก วิชาอาคม และดราม่าแฟนตาซี ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ และอย่าลืมกลับมารีวิวพูดคุยกันนะครับ รัก รัก เพี้ยง!!

CokeAuttaphon

จัดทำครั้งที่ 1 สิงหาคม 2567

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้ รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ถ่ายภาพ ไม่ว่ารูปแบบหรือวิธีการใด ๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันธ์เท่านั้น

Author: CokeAuttaphon

Proof & Editor: CokeAuttaphon

Contact

Facebook: WriteCokeAuttaphon

Instagram: Write_CokeAuttaphon

Tiktok: นามปากกาCokeAuttaphon

“คุณค่าของชีวิตไม่ได้อยู่ที่การยอมรับ

แต่อยู่ที่คุณค่าของมุมมอง

ที่มีต่อสิ่งแวดล้อมที่สวยงามในช่วงชีวิตนี้

ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านไพรรักษ์”

มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 1 หมู่บ้านไพรรักษ์,มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 2 คาลและยิน,มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 3 หนูเอก,มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 4 ความฝันและความหวัง,มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 5 หน้าที่และความสุข

ในปีพุทธศักราช 2515 ณ หมู่บ้านเกษตรกร ทำไร่ ทำนา ที่ชื่อว่า “ไพรรักษ์” ตั้งอยู่ในหุบเขาที่ห่างไกลผู้คนเมืองกรุง ล้อมรอบด้วยป่าไม้เขียวชอุ่มและแม่น้ำใสสะอาด หมู่บ้านนี้เป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องของความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรืองของพืชพันธุ์และสมุนไพร ผู้คนที่นี่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและสมถะ พวกเขาทำการเกษตร เลี้ยงสัตว์ และมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับธรรมชาติ

ทุกเช้า เสียงไก่ขันจะปลุกให้ชาวบ้านตื่นขึ้นมาเริ่มต้นวันใหม่ ผู้ชายจะออกไปทำงานในทุ่งนาและสวน ส่วนผู้หญิงจะเตรียมอาหารและดูแลครอบครัว เด็ก ๆ จะวิ่งเล่นไปทั่วหมู่บ้านและเรียนรู้วิธีการทำเกษตรจากผู้ใหญ่ด้วยความอยากรู้อยากทำ

แต่ความสุขของหมู่บ้านที่มีมันก็เริ่มอยู่ได้ไม่นานนัก เพราะเมื่อไม่นานมานี้ เหตุการณ์ประหลาดได้เริ่มเกิดขึ้น ชาวบ้านเริ่มล้มป่วยและเสียชีวิตไปทีละคน อาการป่วยของพวกเขาไม่มีที่มาที่ไป และไม่มีใครสามารถอธิบายได้แม้กระทั่งหมอผู้เชี่ยวชาญในเมืองใหญ่ ทำให้ทุกคนต่างเชื่อว่ามีผีสิงอยู่ในหมู่บ้าน และผีนั้นต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อความสาสมแก่ใจตน

จนทำให้ค่ำคืนนั้น ชาวบ้านมารวมตัวกันที่ศาลากลางหมู่บ้านเพื่อพูดคุยและหาทางแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะมีเสียงพูดของลุงสมหมาย ชายแก่วัย 54 ปี ผิวคล้ำแดดแห้งกร้านพูดเปิดวงสนทนาขึ้นมาว่า

“ข้าจำได้ว่าในอดีต หมู่บ้านเรามีเรื่องเล่าขานเกี่ยวกับวิญญาณของหญิงสาวคนหนึ่ง ชื่อว่าอรัญญา เธอถูกทำร้ายและโดนสังหารอย่างทุกข์ทรมาน จนเป็นเรื่องเล่าขานมาจนถึงปัจจุบัน” ลุงสมหมายกล่าวพลางเล่าถึงความทรงจำที่มีเกี่ยวกับหมู่บ้าน

ก่อนจะมีเสียงป้าศรีนวล หญิงแก่วัยเดียวกับลุงสมหมาย หน้าอวบอิ่มด้วยไขมันแก้ม ผิวหยาบก้านเร่งพูดเสริมรับขึ้นมาในทันทีว่า “ใช่ ข้าเองก็เคยได้ยินเรื่องนั้นจากพ่อแม่ของข้า อรัญญาน่ะถูกใส่ร้ายว่าเป็นผีแม่ย่า ผีที่กลายร่างเป็นหญิงสาวสวยและมาล่อลวงชายไปกินหัวใจก่อนนั่นจะทำให้เธอถูกประหารชีวิตโดยชาวบ้านในอดีตเพราะความเข้าใจผิดนี่แหละพวกแกเอ๊ย” ป้าศรีนวลเสริมพร้อมกวาดสายตาเป็นประกายไปทั่วบรรยากาศที่ทุกคนต่างเงียบสงัดฟัง

“ข้าเองก็คิดว่าเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านเราในตอนนี้อาจเกี่ยวข้องกับวิญญาณของอรัญญาเหมือนกันนะ”

ตาชำนาญลุงหน้าเหลี่ยมผมแสกกลางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาลุกวาว

“หรือว่าอรัญญาอาจต้องการให้พวกเรารับรู้ถึงความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานที่เธอเคยประสบเพราะอีกไม่กี่วันนี้มันก็จะคบรอบร้อยปีของหมู่บ้านเราแล้วนะทุกคน หรือพวกเราต้องหาทางปลดปล่อยวิญญาณของเธอ เพื่อให้เธอได้ไปสู่สุคติกันละตาหมาย ยายนวล” ยายพริ้งป้าหน้าสวยขาเม้าประจำหมู่บ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมเจื้อยแจ้ว

ชาวบ้านคนอื่น ๆ ที่นั่งฟังต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาเริ่มรู้ว่าต้องทำบางอย่างเพื่อหยุดยั้งเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านก่อนลุงสมหมายจะพูดเสริมขึ้นมาว่า

“ข้าว่าพวกเราต้องหาวิธีทำพิธีปลดปล่อยวิญญาณของนางอรัญญามันและขอขมาที่ชาวบ้านในอดีตได้ทำผิดกับเธอไว้ พวกแกว่ายังไงละ” ลุงสมหมายเสนอ จนป้าศรีนวลต้องรีบพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่งงงวยไม่มีข้อมูลในหัวแม้แต่น้อย

“แต่เราจะทำยังไงละ? พวกเราไม่มีความรู้เรื่องพิธีกรรมเลยนะ ทำไปจะได้ผลเหรอ เรื่องบ้า ๆ ประหลาด ๆ มันพึ่งเกิดขึ้นนะตาหมาย” ป้าศรีนวลถามด้วยความกังวล ก่อนตาชำนาญผู้ใหญ่บ้านโพกผ้าขาวม้าที่เอวสีฟ้าน้ำเงินแดงใส่เสื้อสีขาวกางเกงหม้อห้อมสีน้ำเงิน หน้าเข้มขรึม ทรงดีมีความเท่จะรีบพูดขึ้นในวงสนทนาเพื่อสร้างความสงบจิตสงบใจในการหาทางออกให้กับชาวบ้านที่เขาต้องดูแลตลอดอายุงานจนเกษียณ

“ข้าคิดว่าพวกเราควรไปหาท่านพุทธรักษา ท่านเป็นผู้ที่มีความรู้และความเชี่ยวชาญในการทำพิธีปลดปล่อยวิญญาณ” ผู้ใหญ่ชำนาญเสนอ ก่อนยายพริ้งจะรีบเสริมต่อในทันที

“ก็ถูกของแกนะผู้ใหญ่ แต่พวกเรายังไม่รู้ว่าท่านพุทธรักษาอยู่ที่ไหนเลย ตั้งแต่พวกเราเกิดมามีแต่เรื่องเล่าจากรุ่นปู่ย่าและรุ่นพ่อข้า แล้วพวกเราจะไปหาทางติดต่อท่านยังไง” ยายพริ้งกล่าวด้วยหน้าที่เคร่งเครียดจนคิ้วขมวดเป็นปมพร้อมหันไปมองชาวบ้านคนอื่น ๆ

จนนั่นเกิดการจุดประกายให้กับ คาล หนุ่มหล่อหน้าคม ผมดำ คิ้วหนาขนตาสีดำเข้ม ปากหนาสวย ผิวสีน้ำผึ้ง ร่างสูงยาวประมาณ 182 เซนติเมตร อายุ 20 ปี และ ยิน หนุ่มหน้ารูปไข่ ผมน้ำตาลดำ ผิวเนียนละเอียดขาวไข่ ตาหวานเหมือนเด็กน้อย มีแก้มน่าหยิก ปากบางสวย สูงน้อยกว่าคาล 3 เซนติเมตร รุ่นราวคราวเดียวกันกับคาล กำลังนั่งกินข้าวกันหลังจากที่ชาวบ้านจัดทำเลี้ยงที่ประชุม

ซึ่งในขณะที่ชาวบ้านกำลังพูดคุยกัน ทำให้คาลและยินนั่งฟังอยู่ห่าง ๆ พร้อมปากที่เคี้ยวข้าวดังจุบจับเอร็ดอร่อยกับวัตถุดิบและรสชาติของพืชพันธุ์ธัญหารของหมู่บ้านไพรรักษ์ จนนั่นทำให้ทั้งสองเริ่มรู้สึกว่าต้องทำบางอย่างเพื่อช่วยเหลือหมู่บ้านในครั้งนี้ด้วยความหาญกล้าของพวกเขาทั้งสอง

“ยิน นายได้ยินไหม? หมู่บ้านเรากำลังเผชิญกับวิญญาณของอรัญญา ฉันว่าพวกเราต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านทุกคนบ้างแล้วละ” คาลกล่าวด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น

“ใช่คาล ฉันเองก็ได้ยิน และฉันก็คิดว่าถ้าพวกเราอยากช่วยพวกเราคงต้องหาท่านพุทธรักษาและขอความช่วยเหลือจากท่านนะ เพราะจากที่ได้ยินที่ชาวบ้านพูดกัน เหมือนท่านพุทธรักษาจะมีวิชาอาคมแข็งกล้าเอาเรื่องอยู่แน่ ๆ” ยินตอบด้วยความตั้งใจ

“ใช่ยิน แต่เมื่อกี้ยายพริ้งแกบอกว่าพวกเขาไม่รู้ว่าท่านพุทธรักษาอยู่ที่ไหน ดังนั้นฉันว่าถ้าพวกเราหาท่านให้เจอเราน่าจะสามารถช่วยชาวบ้านได้นะอย่างน้อยก็แลกกับค่าข้าวแล้วก็ค่าจ้างที่ชาวบ้านต่างก็เอ็นดูพวกเรา” คาลเสริมพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก คำพูดของเขามันแสดงถึงความกตัญญูต่อชาวบ้านทุกคนที่ให้โอกาสในการให้พวกเขาได้ใช้ชีวิต มีเงินใช้และมีข้าวกิน ซึ่งความใจดีและเอ็นดูของชาวบ้านในหมู่บ้านไพรรักษ์นี้มันได้หล่อเลี้ยงชีวิตของพวกเขาทั้งสองหลังจากตาของพวกเขาเสียไปเมื่อสองปีก่อน

“เอาสิคาล ฉันเองก็คิดว่ามันเข้าท่านะ งั้นพรุ่งนี้พวกเรามาลองช่วยกันตามหาท่านพุทธรักษากันดีมั้ย จะได้ทำให้ชาวบ้านเห็นว่าพวกเราก็มีประโยชน์และเห็นความสำคัญของพวกเขาทุกคนเช่นเดียวกัน”

คาลยิ้มรับจนข้าวที่กำลังเคี้ยวอยู่หยุดลงจนทำให้ใบหน้าเข้มและสายตาคมคู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นความน่ารักน่าสนใจ ก่อนเขาจะกลืนข้าวลงและรีบพูดตอบยินในทันที

“ดีเลยยิน นายนี่มันน่ารักจริง ๆ แบบนี้ฉันว่าถ้าพวกเราทำสำเร็จคุณตาของพวกเราจะต้องภูมิใจในตัวของพวกเราแน่ ๆ”

ยินที่เห็นแววตาที่มุ่งมั่นของคาลเขาก็ไม่รีรอที่จะยิ้มร่าอย่างน่ารักน่าเอ็นดูกลับไป และนั่งกินข้าวต่อกันจนอิ่มด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขในช่วงเวลาของพวกเขาทั้งสองคน

ก่อนค่ำคืนนี้จะลาลับไปด้วยเสียงบทสนทนาของชาวบ้านที่ให้ความสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของชาวบ้านคนอื่น ๆ เกี่ยวกับเรื่องราวของท่านพุทธรักษาและอรัญญา ในค่ำคืนที่เงียบสงัดไร้เสียงหัวเราะมีความสุขของเด็ก ๆ และความสงบสุขของจิตใจในหมู่ชาวบ้านทุกคน...