มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน - บทที่ 5 หน้าที่และความสุข โดย CokeAuttaphon @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ผจญภัย,แฟนตาซี,ลึกลับ,ระทึกขวัญ

ปลูกผัก,ผีไทย,ผีหลอก,วายแฟนตาซี,วาย,สืบสวนสอบสวน,ผจญภัย,ผี,แฟนตาซี,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,สยองขวัญ

เมื่อความรักกลายเป็นอาวุธที่จะช่วยในการข้ามผ่านฝันร้ายของหมู่บ้านไพรรักษ์ คาลและยินสองเพื่อนรักจึงต้องช่วยกันผจญภัยสู่ป่ามหัศจรรย์เพื่อหาทางช่วยเหลือชาวบ้านจากคำสาปสุดหลอนของผีอรัญญาที่มีชีวิตเดิมพัน

ผู้แต่ง

CokeAuttaphon

เรื่องย่อ

E-book

Meb: https://shorturl.asia/cmvFf 

นายอินทร์: https://www.naiin.com/product/detail/621458

คำนำนักเขียน

สวัสดีคุณนักอ่านที่น่ารักทุกท่านนะครับ กลับมาพบกับนิยายเรื่องที่สามของผมอีกครั้ง สำหรับนิยายเรื่องนี้จะเป็นเรื่องราว ที่เกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2515 ณ หมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง ในยุคที่ทุกคนสามารถมีความสุขกับการพบปะพูดคุยและใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมที่สวยสดงดงาม ผ่านการทำอาชีพเกษตรกรของชาวบ้าน

โดยเรื่องราวในนิยายเล่มนี้จะเป็นเรื่องราวของคาลและยินสองเพื่อนรักที่มีความรู้สึกพิเศษให้แก่กันและเป็นกัลยานิมิตที่ดีต่อกัน ที่พวกเขาต้องออกเดินทางเข้าไปในป่ามหัศจรรย์เพื่อหาทางแก้ไข คำสาปหลอนของผีอรัญญาที่มีชะตาชีวิตของชาวบ้านเป็นเดิมพัน ที่ภายในเรื่องนักอ่านจะได้เห็นการผจญภัยของทั้งสอง ที่จะทำให้คุณนักอ่านคอยเอาใจช่วยไปกับการเติบโตของตัวละครในการเจอเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ที่มักแฝงไปด้วยข้อคิดและคุณค่าชีวิตที่สำคัญมากมาย สุดท้ายนี้ผมขอฝากนิยายเรื่องนี้ที่เป็นนิยายวายแนวรักโรแมนติก วิชาอาคม และดราม่าแฟนตาซี ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ และอย่าลืมกลับมารีวิวพูดคุยกันนะครับ รัก รัก เพี้ยง!!

CokeAuttaphon

จัดทำครั้งที่ 1 สิงหาคม 2567

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้ รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ถ่ายภาพ ไม่ว่ารูปแบบหรือวิธีการใด ๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันธ์เท่านั้น

Author: CokeAuttaphon

Proof & Editor: CokeAuttaphon

Contact

Facebook: WriteCokeAuttaphon

Instagram: Write_CokeAuttaphon

Tiktok: นามปากกาCokeAuttaphon

“คุณค่าของชีวิตไม่ได้อยู่ที่การยอมรับ

แต่อยู่ที่คุณค่าของมุมมอง

ที่มีต่อสิ่งแวดล้อมที่สวยงามในช่วงชีวิตนี้

ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านไพรรักษ์”

มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 1 หมู่บ้านไพรรักษ์,มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 2 คาลและยิน,มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 3 หนูเอก,มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 4 ความฝันและความหวัง,มหัศจรรย์รักข้ามป่าหลอน-บทที่ 5 หน้าที่และความสุข

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านยอดไม้ ลอดผ่านหน้าต่างบ้านเล็ก ๆ ของยินและคาล ทำให้บรรยากาศในห้องนอนเต็มไปด้วยแสงทองอ่อน ๆ นกน้อยร้องเพลงเชิญชวนให้ตื่นนอน เสียงไก่ขันจากเล้าใกล้ ๆ สะท้อนความสงบสุขของหมู่บ้านไพรรักษ์ที่มีเพียงแค่ช่วงเช้าตรู่เพียงเท่านั้น

ในวันนี้ยินตื่นขึ้นมาก่อนคาลด้วยความร่าเริง เขายืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปนอกบ้าน ยินมักเริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยการให้อาหารไก่และเก็บไข่จากเล้าไก่ แสงอาทิตย์ที่สาดส่องทำให้ทุกอย่างดูสดใสในใจของเขา และยินมักมีความรู้สึกถึงความหวังในทุกวันที่จะได้ทำงานร่วมกับคาล ก่อนเขาจะพูดกับตัวเองว่า

“วันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันดีอีกวันหนึ่งนะแม่ไก่ทอง”

ยินเก็บไข่ใส่ตะกร้า พลางยิ้มเล็ก ๆ กับตัวเอง ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้จากการดูแลไก่ทำให้พวกเขารู้สึกพึงพอใจในชีวิตเรียบง่ายนี้

ภายในบ้านเล็ก ๆ คาลยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาดูสงบและไร้ความกังวล ก่อนยินจะเดินเข้ามาในห้องและมองเห็นคาลนอนหลับอยู่ เขาไม่อยากปลุกคาล แต่ยินรู้ว่าพวกเขามีงานที่ต้องทำมากมายในวันนี้

“คาล! นายตื่นหรือยัง? วันนี้เรามีงานต้องทำเยอะมากเลยนะ”

ยินพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขณะที่เขาเขย่าตัวคาลเบา ๆ จนแรงเขย่าที่มันเกิดขึ้นทำให้คาลตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย

“อรุณสวัสดิ์ยิน! ฉันตื่นแล้ว แต่รอแป๊บนึงนะเดี๋ยวไป” คาลตอบพลางยิ้มและลุกขึ้นจากเตียงพร้อมบิดขี้เกียจพร้อมหาวกว้างไปหนึ่งที

ด้วยความที่ทั้งคู่เป็นเด็กกำพร้าที่ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตนคือใคร พวกเขาจึงใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตั้งแต่เล็กจากการเลี้ยงดูของตาสานตาคนเดียวในชีวิตของทั้งสอง ทำให้ทั้งคู่เติบโตและได้รับการเอ็นดูด้วยความเมตตาจากชาวบ้านที่จ้างให้ทำงานต่าง ๆ จนกระทั่งทั้งสองก่อเสริมเติมบ้านให้ดีขึ้นไปด้วยกันและอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนม แม้ความรู้สึกต่อกันยังไม่ถูกเปิดเผย แต่ความผูกพันนั้นลึกซึ้ง เพราะในทุก ๆ วันที่ทั้งสองได้ใช้ชีวิตคือการทำงานรับจ้างในพื้นที่ต่าง ๆ รอบหมู่บ้านไป เรื่อย ๆ ตามความเมตตาของชาวบ้าน อีกทั้งด้วยความขยันขันแข็งทำให้คาลและยินเองได้ใช้พื้นที่เล็ก ๆ ของตนเองในการช่วยกันทำงานปลูกผัก ปลูกดอกไม้ ดูแลสัตว์และทำนา ทำไร่ ในฟาร์มเล็ก ๆ ประกอบไปกับการรับจ้างงานของชาวบ้าน มันจึงถือเป็นชีวิตที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความสุขและความพอเพียงในช่วงชีวิตเริ่มต้นของทั้งสอง

“วันนี้มีไข่เยอะเลย ดูสิคาล” ยินยื่นตะกร้าที่เต็มไปด้วยไข่ให้ยิน

“ว้าว! วันนี้แลดูเหมือนพวกไก่จะมีความสุขมากนะเนี่ย” คาลกล่าวพร้อมกับหัวเราะ

“ใช่ พวกไก่เขาคงไม่รับรู้ถึงความทุกข์ของชาวบ้านกันนะ แต่ก็พวกเขาเป็นสัตว์นี้เนอะ ฮ่า ๆ” ยินพูดพร้อมขำ

“สงสัยวันนี้คุณแม่ไก่ทองจะมีความสุขสุด ๆ ... เออยิน! แต่วันนี้เราต้องไปดูนาข้าวกันด้วยนาเก่าที่เรายังไถไม่เสร็จ นายพร้อมไปหรือยัง?” คาลถามด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี

“พร้อมนะ” ยินตอบอย่างมั่นใจ คาลยิ้ม

ก่อนทั้งคู่จะนำไข่ไก่ที่ได้มาไปทำอาหาร ทั้งคู่พิถีพิถันแบ่งกันทำเมนูไข่เจียว ไข่ต้ม และผัดผักหวานกระเทียมหมูใส่ไข่ และนั่งกินกันด้วยรอยยิ้มปนเสียงหัวเราะไปกับความสุขที่อยู่ตรงหน้าในทุกวินาทีที่เขาได้พูดคุยกันในมื้ออาหาร จนเขาทั้งสองกินอิ่มและพร้อมที่จะไปทำงานเสริมต่อนั่นคือการทำนาที่ริมแม่น้ำ

ณ ฝืนนาริมแม่น้ำสีใสประจำหมู่บ้าน

“ยิน นี่เป็นนาอีกแปลงที่เราต้องทำการไถในวันนี้”

คาลชี้ไปที่นาข้าวที่รอการไถในแปลงที่สองถัดมาจากแปลงแรกที่เขาได้ไถมันไปเมื่อเจ็ดวันก่อนหน้า

“แปลงสองนี่ดินดีจัง! งั้นฉันจะเริ่มจากทางซ้าย นายเริ่มจากทางขวา และเราจะมาเจอกันตรงกลางนะนายว่าไง”

ยินตอบด้วยเสียงกระตือรือร้นพร้อมการวางแผนการทำงานอย่างชาญฉลาด

“ดีเลย พวกเราจะได้ทำงานเสร็จเร็วขึ้น”

คาลพูดพร้อมกับเริ่มเดินไปยังที่ไถนาเพื่อเตรียมพร้อมที่จะ ไถนา จนทั้งคู่ไถไปสักพักและลงมานั่งพักรอบแรก ก่อนทั้งคู่จะนั่งดื่มน้ำที่เตรียมมาจากบ้านและมองเชยชมวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของหมู่บ้านบนเนินสูงที่มีร่มไม้ค่อยช่วยบดบังแสงแดดไม่ให้แยงตาของทั้งสอง

“น้ำในแม่น้ำวันนี้ใสมากเลยนะ ฉันคิดว่าเราน่าจะได้ผลผลิตที่ดีในปีนี้” ยินกล่าวพร้อมกับมองไปที่แม่น้ำที่มองจากระยะไกลก็สามารถมองเห็นฝูงปลาเกาะกลุ่มกันได้

“จริง ฉันก็ว่าอย่างนั้น หมู่บ้านเราจะต้องมีความสุขกันมากขึ้นแน่นอน ถ้าเราพาพวกเขาผ่านเรื่องแย่ ๆ พวกนั้นไปได้”

คาลตอบด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง ก่อนพวกเขาทั้งสองจะกลับไปไถนาต่อด้วยความขยันขันแข็ง

จนเวลาผ่านไปในช่วงบ่ายใกล้เย็น ทั้งคู่ได้ลงมานั่งพักผ่อนช่วงบ่ายใต้ต้นไม้ใหญ่อีกครั้งหลังจากไถนาเสร็จ

“วันนี้เหนื่อยมากเลยเนอะ แต่จะว่าไปพวกเราก็ทำได้ดีมากเลยนะอีกนิดเดียวใกล้จะเสร็จและ” คาลพูดขณะที่ทั้งสองนั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าและปาดเหงื่อ

“วันนี้เหนื่อยจริง ๆ แล้วเย็นนี้นายอยากกินอะไรเหรอ”

ยินตอบด้วยรอยยิ้มพร้อมถามหาเมนูโปรดของคาล

“ต้มจืดตำลึงใส่ไข่เจียวมั้ย ฉันอยากซดน้ำซุปร้อน ๆ ให้สดชื่นหัวจิตหัวใจสักหน่อยน่ะ” คาลตอบพร้อมหันไปยิ้มให้กับยินด้วยแววตาที่เบิกกว้างเปล่งประกายกับสิ่งที่กำลังร้องขอ

“ได้สิ เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะทำให้กินนะ”

“ขอบคุณมากเลยยิน” คาลตอบก่อนเขาจะเข้าบทสนทนาต่อไป

“เออยิน! นายคิดว่าหมู่บ้านของเราจะสามารถพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นได้มั้ยถ้าหากเราสองคนทำงานร่วมกันแบบนี้เสมอไป”

คาลพูดด้วยความหวัง

“ฉันคิดว่าพวกเราน่าจะสามารถทำให้หมู่บ้านไพรรักษ์พัฒนาได้และกลายเป็นที่ที่ทุกคนภาคภูมิใจได้นะเพราะจากที่พวกเราเห็นและมองดูในทุก ๆ วัน หมู่บ้านเรามีทรัพยากรธรรมชาติที่ดีและสวยงาม ทำอะไรก็งอกงามสดใส ฉันว่าวันหนึ่งหมู่บ้านเราจะต้องเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของผู้คนในพื้นที่และผู้คนจากภายนอกจนหมู่บ้านสามารถพัฒนากลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวได้”

ยินตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ใช่ยินทำเป็นสถานที่ท่องเที่ยวก็น่าสนใจนะ ดังนั้นพวกเราจะต้องช่วยกันพัฒนาหมู่บ้านของพวกเราให้ไปถึงจุดนั้นให้ได้เลยเนอะ”

คาลพูดพลางยิ้ม ก่อนทั้งสองจะนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มองดูแม่น้ำที่ไหลผ่านหมู่บ้านด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจและกลับไปไถนาต่อจนเสร็จและเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข