ฉันตายและย้อนกลับมาในวัยที่ตัวเองเกลียดมากที่สุด เป็นวัยเด็กที่ทุกคนตราหน้าว่าเป็นลูกชู้ แต่เหมือนคุณพ่อ.. จะอ่อนโยนมากขึ้นหรือเปล่านะ?
ครอบครัว,รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,รั้วโรงเรียน,ดรามา,ตลก,พี่น้อง,โรแมนติก,พ่อแม่ลูก,เด็กน้อย,รักข้างเดียว,ครอบครัว,ย้อนเวลา,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พวกโจรเข้ามาหาฉันให้โทรศัพท์ไปหาครอบครัวของตัวเอง ดูจะไม่เชื่อสินะว่าฉันเป็นน้องของยัยพี่รินจริงๆ แต่ก็ไม่เป็นไร แบบนี้ก็เข้าทางดีเหมือนกัน ฉันจำเบอร์ส่วนตัวของพ่อไม่ได้ แต่จำเบอร์บ้านได้อยู่ ร่างบางมองพวกโจรตาขวาง แต่ก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันกดเบอร์ไปตามที่พวกโจรต้องการ เธอคงจะคิดว่าดีแล้วที่พ่อจะได้รู้ด้วยว่าฉันก็อยู่ที่นี่ ระหว่างที่รอคนรับโทรศัพท์ พวกโจรก็ดูจะไม่จริงจังเท่าไหร่ ราวกับว่าเห็นฉันเป็นแค่ตัวแถมที่ต่อให้ได้เงินเล็กน้อยก็ยังดี วินาทีถัดมาก็มีคนรับสาย ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับหนึ่งในนั้นอย่างออดอ้อนพลางพูด
"เมื่อวานหนูเอาตุ๊กตาที่คุณแม่ซื้อให้ไว้ไปเล่นซ่อนหาด้วย หนูขอบอกแม่ก่อนได้ไหมคะว่ามันอยู่ตรงไหน"
"นี่คิดว่าล้อเล่นอยู่กับใค-"
"นิดหน่อยเองน่าเจ้าบ้า ยัยตัวเล็กนี่น่าเอ็นดูจะตาย" โจรอีกคนที่พูดแย้งขึ้นมาทำให้ฉันได้คุยกับแม่ปลอมๆ ของตัวเอง
"รีบๆ คุยซะ แล้วถ้าพูดอะไรแปลกๆ ล่ะก็ ได้เห็นดีกันแน่"
สาวใช้ที่รับสายไหวพริบดี ขณะที่ฉันเอ่ยตอบคำถามของเธอ
"หนูปลอดภัยดีค่ะแม่ ไม่ค่ะพวกเขาไม่ได้ทำอะไรหนู แต่แม่คะตุ๊กตาที่หนูเล่นเมื่อวานมันแอบอยู่ในตู้เย็นนะคะ ตู้เย็นที่เราใช้แช่ไอติมกินกัน ทั้งบ้านก็มีอยู่แค่ตู้เดียวแถมยังใหญ่ด้วยนะ ดีนะที่มันไม่เย็นไม่งั้นคุณหมีคงจะหนาวแย่เลย"
จะเดาถูกไหมนะว่าที่ใบ้อยู่คือโกดังเก็บตู้ไอศกรีมเก่าของเมือง.. อย่างไรก็ตามฉันสัมผัสได้ว่าที่โทรไปเมื่อสักครู่นี้จะต้องมีการบันทึกเสียงไว้เรียบร้อยแล้ว
"พอแล้วเอามานี่"
โทรศัพท์โดนฉกคืนไปก่อนฉันจะพูดขึ้นขัดจังหวะ
"พอทำความสะอาดห้องนายท่านเสร็จแล้วแม่จะมารับหนูใช่ไหมคะ ใช่ไหม?"
พวกโจรที่ยืนอยู่ตรงหน้าชะงักกึกกับคำว่าทำความสะอาดห้องนายท่าน พลางกดวางแล้วหันมาเอ่ยถามว่าหมายความว่าอย่างไร ฉันยกยิ้มกว้างอย่างใสซื่อพร้อมกับชี้ไปที่ยัยพี่รินที่ยามนี้ทำสีหน้าตามไม่ทันกับสิ่งที่ฉันพูด แต่เธอก็ยังคงสติและนิ่งไว้ก่อน
"แม่หนูทำงานที่บ้านพี่รินค่ะ"
"ให้ตายยัยนี่ลูกคนใช้เหรอเนี่ย" โจรที่ถือโทรศัพท์อยู่กุมขมับ ก่อนจะออกไปปรึกษาหารือกับพวกที่อยู่ด้านนอก จึงเหลือเพียงเราสองคนอีกครั้ง ยัยพี่รินที่ถูกแก้มัดไปนานแล้วถามว่าฉันคิดจะทำอะไร ไม่ทันได้เอ่ยตอบโจรคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจะพาตัวฉันออกไป ยัยพี่รินตวาดขึ้นทันทีพร้อมกับดึงให้ฉันมาหลบอยู่ข้างหลัง
"แกจะเอาน้องฉันไปไหน!?"
"ไม่ใช่น้องจริงๆ สักหน่อยนี่ครับคุณหนู ไม่ต้องแสดงละครหรอก"
"ฉันไม่ได้แสดงละคร ยัยมอมแมมนี่คือน้องสาวฉัน ห้ามเอาเธอไปไหนทั้งนั้นแล้วก็บอกพ่อฉันด้วยว่าน้องเองก็อยู่ที่นี่ พวกแกอยากได้เงินเพิ่มไหมล่ะ ปล่อยน้องสาวฉันไว้ที่นี่แหละ"
โจรที่ยังใส่หน้ากากไว้แน่นคล้ายจะรู้สึกรำคาญขึ้นมา จึงเข้ามาอุ้มฉันขณะที่แรงต่อต้านจากร่างบางทำอะไรเจ้าโจรร่างใหญ่ไม่ได้ วินาทีต่อมาโจรอีกคนก็เอ่ยถาม
"สรุปหนูเป็นลูกใครกันแน่บอกลุงซิ"
ฉันทำเป็นไร้เดียงสาไม่รู้ความ ขณะที่คนที่แทนตัวเองว่าลุงดูจะเอ็นดูฉันเป็นพิเศษ แถมเขายังเป็นคนที่ทำให้ฉันได้คุยกับแม่ปลอมๆ ด้วย ยัยพี่รินจ้องหน้าฉันราวกับต้องการให้ตอบไปตามความจริง แต่ฉันคิดว่าวิธีของฉันง่ายกว่า พ่อเองก็จะได้ไม่ต้องเสียเงินมากมายไปเพราะการโดนลักพาตัวของฉันด้วย สู้เก็บเงินเอาไว้ให้ฉันเอามาละลายเล่นดีกว่า คิดได้ดังนั้นฉันก็ตอบพลางหลบสายตา
"หนูเป็นลูกคนใช้"
"ยัยฟ้า.. ทำไมล่ะ.." น้ำเสียงแผ่วเบานี้หลุดลอยมาจากริมฝีปากสวย นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ดูจะผิดหวังและเจ็บปวดกับคำตอบของฉัน ทว่าไม่มีเวลาให้ฉันได้จับจ้องใบหน้าของคนเป็นพี่นานนัก โจรที่อุ้มฉันอยู่ก็พาฉันออกไปขึ้นรถ
"เดี๋ยวลุงไปส่งที่เดิมแล้วหนูก็ขอให้คนแถวนั้นโทรหาแม่ตกลงไหม"
"ค่ะ"
"ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ"
"สี่ขวบ"
"พูดชัดว่าลูกลุงอีกนะ"
ฉันไม่ได้พูดอะไรกับลุงโจรลักพาตัว พลางเหลือบมองไปยังโกดังผ่านกระจกมองหลังที่ออกห่างมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันทำแบบนี้ถูกแล้วหรือเปล่านะ.. ทิ้งยัยพี่รินไว้แบบนั้น แต่ฉันมั่นใจว่าจะต้องมีคนมาช่วยเธอได้แน่ ไม่งั้นชีวิตที่แล้วก็ไม่รอดมาจนแต่งงานและมีลูกได้หรอก ฉันเชื่อว่าพ่อน่ะสามารถดูแลให้ลูกๆ ของตัวเองพ้นจากภยันตรายได้อยู่แล้ว ถ้าไม่มีความสามารถมากพอ เขาคงไม่ถูกเลือกให้เป็นผู้นำตระกูลทั้งที่เป็นถึงลูกคนสุดท้องหรอก
ระหว่างที่คุณลุงโจรชวนคุยไปจนถึงที่หมาย ฉันก็ลงจากรถและเดินเข้าไปในห้างประหนึ่งไม่ได้เพิ่งโดนลักพาตัวมา หลังจากเช็คจนแน่ใจฉันก็ขอยืมโทรศัพท์จากคนแถวนั้นเพื่อโทรไปบอกที่อยู่ของโกดังให้ชัดเจน ก่อนจะทำสีหน้าโล่งใจที่ได้รู้ว่าตอนนี้ช่วยยัยพี่รินออกมาได้แล้ว เร็วจนน่าเหลือเชื่อเลยแฮะ พวกโจรยังเจรจาเรื่องจำนวนเงินไม่ทันเสร็จด้วยซ้ำละมั้ง
(คุณหนูรอในที่ๆ ปลอดภัยก่อนนะครับ ตอนนี้กำลังมีคนไปรับแล้ว)
"งั้นหนูรอหน้าร้านไอศกรีมนะคะ"
คุยเสร็จ ฉันก็วางสายแล้วส่งโทรศัพท์คืนไปให้พี่สาวใจดีตรงหน้า พลางเอ่ยขอบคุณก่อนจะไปรอที่หน้าร้านไอศกรีม จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยก็ดูจะโกหก แต่ฉันอธิบายไม่ถูกมากกว่าว่าตัวเองควรจะต้องรู้สึกยังไง ตกใจเหรอ? อืม..ก็นิดหน่อย อาจเพราะการที่ฉันย้อนเวลากลับมาหลังจากถูกแทงตายมันน่าตกใจกว่าละมั้ง และคำพูดของยัยพี่รินก็ยังติดอยู่ในหัวของฉัน ที่เธอบอกว่าฉันไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้ มันทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมา จริงของเธอ.. ไม่ว่าจะชีวิตก่อนหรือชีวิตนี้ สิ่งที่ฉันทำได้ก็มีเพียงไม่กี่อย่างจริงๆ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ถูกปล่อยให้รินลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม
ว่าวัยเด็กของฉันเป็นวัยที่ฉันเกลียดที่สุดเลย
ตระกูลนฤวัตปกรณ์ เป็นตระกูลเก่าแก่ที่สุดอีกตระกูลของประเทศ พิรัชต์ทำงานเป็นพ่อบ้านให้กับตระกูลนี้มาตั้งแต่ยังหนุ่ม กระทั่งตอนนี้หกสิบแปดแล้วแต่เขาก็ยังไม่คิดจะสละตำแหน่งหัวหน้าพ่อบ้านให้ใคร พิรัชต์ซื้อโทรศัพท์มือถือที่ดีที่สุดตามคำสั่งของคุณนิธิศ แต่เพราะความสะเพร่าและประมาท ทำให้เขาปล่อยคุณหนูที่อยู่ในการดูแลของตัวเองต้องอยู่ตามลำพัง เมื่อเขาได้ทราบข่าวทั้งหมดก็แทบจะอยู่นิ่งไม่ได้
ทว่าเจ้าของนัยน์ตาคมสีน้ำตาลไหม้น่าเกรงขามนั้นสงบนิ่ง หลังจากมีจดหมายส่งมาจากโจรลักพาตัวก็รู้ได้ว่าเป้าหมายของพวกมันคือคุณหนูณรินทร์ตั้งแต่แรก จากกล้องวงจรปิดเห็นได้ชัดว่าคุณหนูตัวน้อยของเขาไม่ได้อยู่ในแผนการของพวกมัน และพวกมันเองก็ไม่รู้ว่าเธอคือใคร โทรศัพท์ที่ปิดกั้นสัญญาณค้นหาถูกโทรเข้ามาในเบอร์ประจำบ้าน ท่ามกลางความตึงเครียด คำบอกใบ้ของคุณหนูทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจและสายสืบทุกคนมั่นใจว่าตำแหน่งที่ตั้งอยู่ตรงส่วนใดของเมือง
ระหว่างที่พวกโจรนั้นกำลังเจรจาเรื่องจำนวนเงิน ทางฝั่งเราก็ออกปฏิบัติการทันที แม้จะรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับการที่พวกโจรทำเหมือนว่าตัวประกันมีเพียงแค่คนเดียวก็ตาม
แต่เมื่อช่วยคุณหนูณรินทร์ออกมาได้เราก็เข้าใจได้ทันที
"หนึ่งในพวกมันพายัยฟ้าไปไหนก็ไม่รู้ พวกมันไม่ยอมเชื่อว่าเธอเป็นน้องสาวของฉัน" น้ำเสียงเคร่งเครียดประสานไปกับแววตาที่ร้อนรน เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกันนัก คุณธันที่ตามมาด้วยซักถามพวกโจรอย่างรุนแรง ทว่าคนที่กระทำรุนแรงกว่าคือคุณนิธิศ พิรัชต์นิ่งอึ้ง เขาไม่เคยเห็นด้านนี้ของเจ้านายที่เขารับใช้มานานกว่าสามสิบปี ไม่เพียงแค่ช่วงนี้แต่การกระทำที่มีต่อคุณหนูฟ้าใหม่ก็คล้ายจะเปลี่ยนไป นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ฉายชัดให้เห็นความโกรธา แต่อีกมุมก็ดูเยือกเย็นและพร้อมจะฆ่าคน
"อ๊ากกก!? ก..ก็พวกผมไม่รู้หนิ เด็กนั่นบอกว่าตัวเองเป็นลูกคนใช้ เราเลยตกลงว่าจะพาเธอไปไว้ที่เดิม" วินาทีถัดมาก็มีคนวิ่งเอาข้อมูลใหม่มาบอก คุณหนูฟ้าใหม่บอกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรอให้คนมารับ นายท่านของเขาออกเดินทางทันที จากหน้าที่คนขับรถก็ถูกแลกเปลี่ยนกันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กระทั่งถึงที่หมายเขาก็ต้องโล่งอก คุณหนูผู้แสนน่าเอ็นดูของเขายืนอยู่หน้าร้านไอศกรีม
นิธิศหยุดฝีเท้าลง.. พลางมองดูร่างเล็กที่ดูบอบบางยิ่งกว่าที่เคย เด็กที่เขาไม่เคยทำหน้าที่พ่อให้ดีกำลังฉายความอ้างว้างในแววตา ดวงตากลมโตมีหยดน้ำตาไหลออกมาเงียบๆ ความเจ็บปวดแสนรุนแรงเสียดแทงเข้ามากลางอก นิธิศทำอะไรไม่ถูก ทว่าเมื่อเจ้าของนัยน์ตาสีนิลคู่นั้นหันมาเห็น ร่างเล็กก็เดินเข้ามา
วินาทีนี้เขาไม่รู้ว่าควรเอ่ยพูดสิ่งใดออกไป
ฟ้าใหม่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง พลางเอ่ยพูดขอบคุณที่มารับ ก่อนจะเดินผ่านตัวเขาไปหาพิรัชต์ที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"คุณหนูไม่บาดเจ็บตรงไหนนะครับ"
ฟ้าใหม่พยักหน้าพลางเอ่ยขอให้อุ้ม ไม่นานนักก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า นิธิศเหม่อมองภาพตรงหน้าโดยที่ยามนี้ก็ยังไม่มีคำพูดใดปริออกมาจากปากเลยแม้แต่คำเดียว
