จะเป็นอย่างไร หากได้เข้าไปในนิยายที่ตัวเองเขียน และได้ไปเจอกับ สถานการณ์สุดป่วน ที่ตัวเองสร้างไว้กับมือ
วาริน นักเขียนนิยายแนวบู๋ ได้ไปเจอกับเจ้ากรรมนายเวรซึ่งมาในรูปแบบหมอดู แม่หมอให้ปากกาวิเศษหล่อนมาเพื่อเขียนในสิ่งที่หล่อนต้องการ แต่ปากกานั้นกลับนำทางหล่อนเข้าไปในนิยายของตัวเอง วารินได้ถูกลิขิตให้เดินตามเส้นทางของนิยาย โดยมีใครบางคนกำลังควบคุมตัวหล่อนอยู่
ทางเดียวที่จะหลุดพ้นคือการใช้ปากกา กลับมายังโลกแห่งความจริง
แต่…. ปากกานั้นกลับโดน จื่อเทียนเจ้าพ่อมาเฟียตัวร้าย ตัวเอกตัวดี ในนิยายของตัวเองยึดไว้ซะอย่างนั้น เรื่องราวจะปั่นป่วนแค่ไหนติดตามได้
ใน มนตรารักหัวใจมาเฟีย 💖
ลึกลับ,แอคชั่น,ชาย-หญิง,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คนที่ยืนตาค้างอยู่ในห้อง คือ ธิตา เพื่อนของวาริน หล่อนเห็นด้วยตาเนื้อ ว่าวารินปรากฏกายต่อหน้าต่อตา ทั้งที่ไม่กี่วินาทีที่แล้ว ยังไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่ในห้องเลย
กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!
ตัดสินใจกรี๊ดออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เพราะว่าไม่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อน
วาริน เมื่อได้สติก็วิ่งไปเอามืออุดปากธิตาอย่างไว
“แกรรรรร ใจเย็นดิ๊” วารินเอ่ยกับธิตา พยายามไม่ให้สติแตกไปมากกว่านี้
ธิตา หยุดกรี๊ด รีบคว้าตัวเพื่อนมาสำรวจความปกติ ให้มั่นใจว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ผีสางนางไม้ที่ไหนปลอมตัวมาหลอกหล่อนกลางวันแสกๆ
“มันเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมอยู่ดีดีแกก็ โผล่มาอย่างกับผี”
วาริน ยื่นวัตถุในมือให้เพื่อนดู
‘ปากกาวิเศษ’
“มันไม่ใช่เรื่องเพ้อเจ้อ มันไม่ใช่ความฝัน ฉันเข้าไปในนิยายของตัวเองมาได้จริงๆ เพราะปากกานี่!!!!” วารินเดินไปหยิบสมุดนิยายที่วางอยู่บนโต๊ะมาให้เพื่อนดู
ธิตา รับสมุดนิยายเล่มเก่า ที่เขียนตัวลายมือของเพื่อนมาอ่าน
มันมีข้อความที่ วาริน เขียนลงไปก่อนจะทะลุเข้าไปในนิยายตัวเอง
เรื่องราวดำเนินต่อเนื่อง เพิ่มเติมจากที่เพื่อนหล่อนเขียนไว้เดิมเมื่อหลายปีก่อน…
“นี่แกเข้าไปปรากฏตัวให้จื่อเทียนเห็น ตอนนี้เท่ากับว่าแกก็เป็นหนึ่งในตัวละครไปแล้วนะ” ธิตา อ่านข้อความที่ปรากฏบนหน้ากระดาษจนหมด
นั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนวารินเข้าไปโลดแล่นอยู่ไม่กี่นาที
“แล้วยังไงล่ะ ฉันก็เป็นตัวประกอบไง โผล่ไปช่วยพระเอกไง…”
“แบบนี้แล้ว มันจะไม่ส่งผลอะไรกับแกเหรอไง”
“คิดว่าไม่นะ ถ้าฉันไม่ได้เขียน ฉันก็ไม่มีทางได้เข้าไปในนั้นอีก”
“ในนี้…. มันเขียนว่า จื่อเทียนเขาไม่รุ้ว่าผู้หญิงตรงหน้านั้น เป็นฝ่ายไหนกันแน่ แต่ที่รู้ๆตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้แสดงท่าทางพิลึกกับเขา” ธิตาอ่าน แล้วกลั้นขำอย่างอดไม่ได้
วารินหน้ายู่ ขมวดคิ้วมองเพื่อนอย่างสงสัย
“นี่แกขำอะไร”
“ขำ จื่อเทียน มองว่าแก เป็นผู้หญิงพิลึกอ่ะ” ธิตา หุบยิ้มไม่ได้
“แหมมม นายนั่นไม่เคยเห็นคนสวยแปลกก็แบบนี้แหละ” วาริน พูดแก้เกล้อ
“จื่อเทียน รักษาตัวด้วยอาการบาดเจ็บ งานนี้กลุ่มมาเฟียต่างชาติ ทำให้เขาแค้นมากขึ้นกว่าเดิม” ธิตาอ่านข้อความต่อ
“ประโยคนั้น…ฉันไม่ได้เขียนนะ” วารินดึงกระดาษในมือธิตา ไปอ่าน
“อ้าว แล้วถ้าแกไม่ได้เขียน ใครจะเขียน”
“ต้องเป็น แม่หมอนั่นแน่เลย แกเอาเบอร์แม่หมอมาให้ฉันหน่อย ฉันจะโทรไปด่า ว่าเรื่องอะไรมาเขียนงานคนอื่นแบบนี้ เสียมรรยาทที่สุด”
“นี่!!! ก่อนที่จะโทรไปด่าเรื่องที่เขามาแอบเขียนนิยายแก เราไปหาเขาดีกว่า ว่าทำไมเขาต้องส่งปากกานี้ให้แกด้วย ฉันว่าเรื่องนี้มันไม่ปกติเลยนะ เรื่องนี้มันน่าตกใจมากกว่าเรื่องที่แกกำลังกังวล ถ้าฉันไม่เห็นด้วยตา ก็คงไม่เชื่อว่ามันมีอยู่จริงๆ” ธิตาบอกวารินอย่างเป็นห่วง
“จริงด้วย!!!” วารินควานหาผ้ามาพันปากกาไว้ ราวกับกลัวว่ามันจะหายวับ เหมือนตอนที่มันมา
ทั้งสองเดินทางไปที่เดิม สถานที่ตั้งของร้านหมอดูชื่อดัง ที่ตั้งอยู่ในย่านชุมชนกลางเมือง แต่ว่าตอนนี้ ที่ธิตาและวารินไปยืนอยู่ กลับกลายเป็นห้องว่างเปล่า ราวกับไม่เคยมีร้านอะไรมาตั้งอยู่เลย
“บ้าไปแล้ว” วาริน มองเข้าไปในร้านโล่งๆ ร้างๆ ไม่ต่างจากธิตา ที่ยืน งง เช่นกัน
“แกเห็นเหมือนฉันใช่ไหม” ธิตา ยากจะหาคำพูดมาพูดในตอนนี้
“อะไรก็เกิดขึ้นได้ ขนาดปากกายังพาเข้าไปในนิยายได้เลย สิ่งที่เราเห็นเมื่อวาน มันเหมือนเป็นภาพลวงตา ต่อไปนี้ ฉันคงต้องหันมาเขียนนิยายลี้ลับบ้างแล้วล่ะ กับประสบการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนความคิด ความเชื่อของฉันไปเยอะเลย” วารินเอ่ย หล่อนหยิบปากกาที่ถูกพันผ้ามาคลี่ดู ความเงากับหมึกด้านใน ยังคงส่องสว่างแวววาว ราวกับมันมีชีวิต เรื่องนี้ ไม่มีใครให้คำตอบได้ นอกจากแม่หมอนั่น แต่ว่าตอนนี้ แม่หมอที่จะให้คำตอบ ได้อันตรธานหายไปราวกับหมอกควัน แบบนี้ หล่อนควรจะต้องทำยังไงต่อไปดี… แล้วถ้าหล่อนไม่เขียนต่อ นิยายของเธอก็จะถูกคนอื่นเขียนไปเรื่อยๆ แบบนี้มันเท่ากับละเมิดลิขสิทธิ์ชัดๆ
แม่หมอแม่มดผีบ้านั่น ต้องการอะไรจากหล่อนกันแน่!!!! แต่ที่รู้ๆหล่อนจะไม่ยอมเด็ดขาด ที่จะให้ตัวละครของหล่อนดำเนินไปตามคนอื่นเขียน
“อย่าคิดเลยนะ ว่าจะกลับเข้าไปอีก” ธิตา มองหน้า วาริน รู้ทันทีว่าเพื่อนห่ามของตัวเองกำลังคิดจะทำอะไร
วารินไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่มองเข้าไปในร้านร้างๆนั้น อย่างมีเป้าหมาย
‘ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ รู้เอาไว้แม่หมอ’
