จะเป็นอย่างไร หากได้เข้าไปในนิยายที่ตัวเองเขียน และได้ไปเจอกับ สถานการณ์สุดป่วน ที่ตัวเองสร้างไว้กับมือ
วาริน นักเขียนนิยายแนวบู๋ ได้ไปเจอกับเจ้ากรรมนายเวรซึ่งมาในรูปแบบหมอดู แม่หมอให้ปากกาวิเศษหล่อนมาเพื่อเขียนในสิ่งที่หล่อนต้องการ แต่ปากกานั้นกลับนำทางหล่อนเข้าไปในนิยายของตัวเอง วารินได้ถูกลิขิตให้เดินตามเส้นทางของนิยาย โดยมีใครบางคนกำลังควบคุมตัวหล่อนอยู่
ทางเดียวที่จะหลุดพ้นคือการใช้ปากกา กลับมายังโลกแห่งความจริง
แต่…. ปากกานั้นกลับโดน จื่อเทียนเจ้าพ่อมาเฟียตัวร้าย ตัวเอกตัวดี ในนิยายของตัวเองยึดไว้ซะอย่างนั้น เรื่องราวจะปั่นป่วนแค่ไหนติดตามได้
ใน มนตรารักหัวใจมาเฟีย 💖
ลึกลับ,แอคชั่น,ชาย-หญิง,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นอนไม่หลับจนเกือบเช้า วารินกระสับกระส่าย ผุดลุดผุดนั่ง นอนมองกระเป๋าสะพาย ที่ด้านในบรรจุปากกาวิเศษ รู้สึกร้อนรนผิดปกติ ความไม่เคยโดนใครควบคุมได้มาตลอดชีวิต ทำให้อัตตาที่มีแผดเผาในหัวใจของหล่อน นอนไม่ได้ตลอดคืน วารินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นมาเปิดไฟ มองดูนาฬิกา ตีห้าครึ่ง
คว้ากระเป๋าสะพาย หยิบปากกาวิเศษที่ตอนนี้ถูกพันไว้ด้วยกระดาษและเทปกาวหนาสามสิบชั้นออกมา
คิดจะแกะออกก็เหนื่อยแล้ว
เพราะธิตา นั่งพันเทปกาวเองกับมือ และให้ วาริน สัญญาว่า จะไม่ใช้ปากกาจนกว่าจะรู้เหตุผลที่แท้จริงของแม่หมอนั่น เพราะกลัวว่าถ้าวารินใช้ปากกาแล้วเกิดอันตรายในโลกนิยายบู๋ของตัวเอง เพื่อนของหล่อนอาจจะไม่ได้กลับมาที่โลกความจริงอีก
วาริน กรีดเทปกาวหนาออกด้วยคัตเตอร์ ความอยากรู้ของหล่อนนำพาให้หล่อนต้องผิดคำสัญญากับเพื่อน
จะไม่มีใครมาแตะต้องนิยายของหล่อนได้
วาริน หยิบ นิยายมาอ่านหน้าต่อไป
‘จื่อเทียน รักษาอาการบาดเจ็บอยู่ที่บ้าน…’
เสี้ยววินาที ที่หล่อนไม่ทันกระพริบตา ร่างของ วาริน ก็มานอนอยู่ในห้อง จื่อเทียน แถมตอนนี้ หล่อนยังนอนมองหน้าเจ้าของเตียงอยู่ด้วย ใบหน้าของเขาซีดกว่าปกติ อาจเป็นเพราะอาการบาดเจ็บยังไม่หายดี
“เธอ…เป็นใคร” เขาเอ่ยถามหล่อน ดวงตายาวรีจับจ้องมาที่วาริน ที่นอนอยู่ข้างๆเขา
เมื่อกี้!!!! เขาต้องทันเห็นว่าหล่อน ว๊าบมาแน่ๆ
วารินผุดตัวลุกขึ้น ทำท่าจะหนี แต่อีกฝั่งกลับรวบเธอไว้กับเตียง ตาสบตาประสานกันอยู่ไม่กี่วิ
“นี่ จื่อเทียน ฉันเป็นคนสร้างนายมานะ”
“เรียกชื่อฉันเฉยๆแบบนั้นเป็นญาติผู้ใหญ่ของฉันหรือไง”
วาริน เม้มปากไม่รุ้จะไปยังไงต่อ พอฟื้นจากอาการบาดเจ็บก็ปากไวปากจัดเชียวนะ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!”
จื่อเทียนหัวเราะในลำคอ ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ที่เจอที่โกดัง จะตามมาเอาชีวิตเขาได้ถึงห้องนอน หล่อนเข้ามาในบ้านตระกูลเทียนได้อย่างไร
“บอกมา ใครสั่งให้เธอมาที่นี่ ไอ้มาร์ค ใช่ไหม”
“มาร์คไหนอี๊กกก!!!” วารินขมวดคิ้วแน่น พยามคิดชื่อของตัวละคร แต่หล่อนก็จำไม่ได้ว่า มาร์คคือใคร
“ก็ไอ้พวกมาเฟียต่างชาติไงละ อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย” เขาเอ่ย คราวนี้บีบแก้มหญิงสาวจนแก้มยู่
“ก็บอกว่าไม่รู้ไงเล่า!!! ” คราวนี้ วารินโมโหจริงๆ ได้จังหวะ จิ้มปากกา อาวุธที่มีติดตัวอยู่ในขณะนั้น ไปที่ไหล่ของคนยังบาดเจ็บ
ร่างสูง เจ็บจริงๆ วารินผลักร่างนั้นออก
เหตุการณ์ชุนมุนอยู่พักใหญ่ กว่าที่หล่อนจะหนีออกมาได้จากเขา
จื่อเทียนยังบาดเจ็บอยู่เลยไม่มีแรงที่จะตามหล่อนได้ทัน
หญิงสาว วิ่งไปประตูทางออก ทางออกอยู่ที่ไหน หล่อนจำได้ดี
บ้านตระกูลเทียน เป็นสถานที่ที่หล่อนจำได้อย่างแม่นยำ เพราะว่ามันถูกออกแบบมาจากบ้านของเศรษฐีชาวจีน ที่ตอนนี้สร้างเป็นพิพิธภัณฑ์ ให้คนได้เข้าไปศึกษาประวัติศาสตร์และของโบราณ ช่วงยุค70
วาริน นำมันมาประยุค และเขียนลงในนิยายของตัวเอง ดังนั้น ไม่ว่าส่วนไหนของบ้าน หล่อนก็รู้หมดว่า มันจะเชื่อมไปทางไหนบ้าง บ้านและบริเวณบ้านรวมกันเกือบไร่
หญิงสาว ไม่เจอใครเดินเพ่นพ่านในชั้นสอง เพราะมันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของ จื่อเทียนและ พ่อของเขา อีกทั้งเวลานี้เป็นเวลาเช้ามืด คงไม่มีใครกล้าขึ้นมารบกวนคุณชายของบ้าน
หล่อนได้ยินเสียงจื่อเทียน ตะโกนเรียกลูกน้องไกลๆ เธอรีบเร้นตัวหลบที่ชั้นใต้บันได ก่อนจะผลักบานประตูลับที่อยู่อีกด้าน
หากใครไม่ได้สังเกต ตรงนี้จะเป็นเพียงฝาาผนังธรรมดา แต่ว่าพอผลักที่ด้านซ้ายของมุมฝาผนัง จะสามารถเปิดไปยังห้องใต้ดินที่เชื่อมไปนอกบ้านได้
แต่…สิ่งที่หล่อนคาดไว้ มันไม่ใช่อย่างที่คิด
ชั้นใต้ดินที่หล่อนเคยเขียนไว้ในนิยาย กลับกลายเป็นห้องครัวขนาดใหญ่ คนครัวในชุดขาวเดินกันเพ่นพ่าน เวลาย่ำรุ่งไม่มีใครสนใจหล่อนที่ผลักประตูเข้าไป กลิ่นของอาหารหลายชนิดตลบอบอวล หญิงสาวค่อยๆเดินก้มหน้า เพื่อเดินหาทางออก
แม่หมอนั่น เปลี่ยนสถานที่ในนิยายของหล่อนจนเละเทะ ชั้นใต้ดินจะเอามาเป็นห้องครัวได้ยังไง ไร้จินตนาการสิ้นดี
อั๊ก!!!!!
หล่อนเดินชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
ผู้ชายตรงหน้าสวมชุดพ่อครัว ติดตรงที่ว่าหน้าตาผิวพรรณของเขาคุ้นๆอยู่ในหัวของวาริน
ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นตัวละครตัวหนึ่งของหล่อนอย่างแน่นอน
“อาถิง อาถิงใช่ไหม” วารินเอ่ยทักไป
ร่างสูง ดึงแขนเธอให้เดินออกจากบริเวณ ก่อนจะพาหล่อนเข้าไปในห้องเก็บวัตถุดิบ วารินมองรอบบริเวณอย่างตื่นเต้น ข้าวของในคลังอาหารบ้านตระกูลเทียนใหญ่โต ที่นี่ต้องใข้เก็บอาหารเพื่อเลี้ยงคนหลายสิบ
“คุณเป็นใคร” อาถิง ถามหญิงแปลกหน้า
วารินนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
ที่หล่อนรู้ว่าเป็นอาถิง เพราะเขาเป็นหนึ่งในตัวละคร ในเรื่องที่หล่อนเขียนเองกับมือ
อาถิงเป็นลูกของเมียรองของพ่อจื่อเทียน แต่ด้วยเพราะแม่ของอาถิงเป็นแค่หญิงรับใช้ อาถิง จึงไม่ได้เป็นคุณชายแบบจื่อเทียน แม้จะมีศักดิ์เป็นถึงน้องชายของจื่อเทียน แต่เขายังทำงานเป็นคนงานในบ้าน ด้วยควมเต็มใจ หน้าที่ของเขาคือ หัวหน้าพ่อครัว
“ฉัน…” ขณะที่วารินกำลังนึกหาคำตอบ หล่อนพยายามควานหาปากกาวิเศษ เพื่อจะกลับบ้าน แต่ทว่า…
“หายไปไหน” หล่อนตกใจสุดขีด
อาถิงเอียงคออย่างสงสัย
“อะไรหาย”
“ปากกา ปากกาฉันหายไปไหนไม่รู้ เมื่อกี้แน่เลย” วารินกุมขมับแน่น ต้องเป็นตอนที่หล่อนกำลังยื้อไปยื้อมา กับอีตาจื่อเทียนแน่ๆ
“คุณไม่สบายรึเปล่า” อาถิง ชี้ไปที่หัวของตัวเอง มันหมายความว่า เขาถามว่าหล่อนมีอาการทางประสาทรึเปล่า
“เอ่อ ใช่ๆฉันไม่สบาย” วาริน ตอบไปส่งๆ
“แต่ว่า…คุณรู้จักชื่อของผม”
‘จะเอายังไงดีนะ ถ้ากลับไปเอาปากกา มีหวังหล่อนได้โดนยิงแน่’
อาถิงไม่เข้าใจ สิ่งที่หล่อนแสดงออก การแต่งตัวของหล่อนก็ประหลาด
แน่ล่ะ เพราะวารินใส่ชุดนอนลายหมีพูมารุ่มล่าม ขายาวแขนยาว
“คุณต้องช่วยฉันนะ ช่วยฉันหาปากกา แล้วฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง”
“คุณทำมันหายที่ไหน”
“ในห้องจื่อเทียน”
“ห่ะ!!!! แล้วคุณเข้าไปทำอะไรในห้องคุณชาย” อาถิงตกใจจริงๆ
“เรื่องมันยาวน่า แต่ว่าคุณไว้ใจฉันได้แน่… ช่วยฉันหาที่ซ่อนก่อน ไม่อย่างนั้นฉันโดนพี่ชายคุณยิงตายแน่”
อาถิง มองหญิงสาวตรงหน้า เขาดูสับสนเล็กน้อย ใบหน้าเขามีส่วนคล้ายกับจื่อเทียนมากๆ ผิดกันที่ตรงดวงตาของทั้งสองคน
อาถิง ตาเศร้าและดูใจดีกว่า ส่วนจื่อเทียนสายตาเย็นชาและคาดเดาสิ่งที่เขารู้สึกไม่ได้
“ตามผมมา”
เขาเดินนำเธอไป เขาจะพาหล่อนไปซ่อนที่ไหนกันนะ หล่อนจำเป็นต้องซ่อน เพราะปากกาของเธอหายไป วาริน กลับบ้านไม่ได้ ถ้าไม่มีมัน แล้วแบบนี้ เรื่องราวต่อจากนี้ หล่อนจะควบคุมมันได้อย่างไรกัน….
