จะเป็นอย่างไร หากได้เข้าไปในนิยายที่ตัวเองเขียน และได้ไปเจอกับ สถานการณ์สุดป่วน ที่ตัวเองสร้างไว้กับมือ
วาริน นักเขียนนิยายแนวบู๋ ได้ไปเจอกับเจ้ากรรมนายเวรซึ่งมาในรูปแบบหมอดู แม่หมอให้ปากกาวิเศษหล่อนมาเพื่อเขียนในสิ่งที่หล่อนต้องการ แต่ปากกานั้นกลับนำทางหล่อนเข้าไปในนิยายของตัวเอง วารินได้ถูกลิขิตให้เดินตามเส้นทางของนิยาย โดยมีใครบางคนกำลังควบคุมตัวหล่อนอยู่
ทางเดียวที่จะหลุดพ้นคือการใช้ปากกา กลับมายังโลกแห่งความจริง
แต่…. ปากกานั้นกลับโดน จื่อเทียนเจ้าพ่อมาเฟียตัวร้าย ตัวเอกตัวดี ในนิยายของตัวเองยึดไว้ซะอย่างนั้น เรื่องราวจะปั่นป่วนแค่ไหนติดตามได้
ใน มนตรารักหัวใจมาเฟีย 💖
ลึกลับ,แอคชั่น,ชาย-หญิง,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จื่อเทียน มองดูภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ อาถิง ยืนกอดกับ ผู้หญิงที่เอาปากกามาทิ่มแผลบาดเจ็บเขาเมื่อเช้า ลูกน้องที่ตามมาของจื่อเทียน คือเหว่ย และ จาง ก็มองหน้ากัน สลับกับหันหน้าไปมองคุณชาย ไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไรต่อดี จะเข้าไปจับผู้หญิงคนนั้นไว้ก็ไม่ได้อีก
อาถิง หันไปเจอจื่อเทียน เขาเดินไปหาก่อนจะยื่นจดหมายของ หญิงสาวให้พี่ชายต่างมารดาได้อ่าน
จื่อเทียนกวาดตาอ่านจดหมายจนจบ ก่อนจะเดินมาหยุดยืนหน้า วาริน เอียงคอมองพิจารณาหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้ว่าวารินจะรู้ว่า ตัวละครของหล่อนไม่มีตัวตนอยู่จริงในโลกของหล่อน แต่ว่าในโลกของนิยายเรื่องนี้ คนที่ยืนจ้องหล่อนแบบไม่เกรงใจตรงหน้า คือ เจ้าพ่อมาเฟีย ที่ฆ่าคนตายมาแล้วมากมาย
รังสีบางอย่างในตัว จื่อเทียน ทำให้แม้แต่คนที่เขียนเขาขึ้นมาจากจินตนาการ ยังรู้สึกหวั่นๆ เมื่อได้ประจันหน้าอย่างจริงจัง
“เจี่ย เจีย” เขาเอ่ยชื่อหล่อน ที่ถูกเขียนไว้ในจดหมาย
วารินเงยหน้ามองคนเรียก พยายามตั้งตัวให้ตรง เพื่อแสดงให้เขารู้ว่าหล่อนไม่ได้กลัวเขา และหล่อนไม่ได้อยู่ใต้อำนาจของเขา
“เธอกับพ่อของเธอหายไปเป็นสิบปี แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไง ว่าเธอใช่น้องของฉันรึเปล่า” เขาถามต่อไม่มีเวลาหล่อนให้คิด
“ก็ไม่รู้ซิคะ” วารินตอบชัดถ้อยชัดคำ ยักไหล่ ยิ้มบางๆให้จื่อเทียน
แววตาผู้ชายตรงหน้า จากความเฉยชา กลับฉายแววประหลาดขึ้นมา ท่าทางว่า หล่อนจะทำให้เขาเริ่มมีอารมรณ์โมโหขึ้นมาบ้างแล้ว
“เจี่ยเจีย พี่ใหญ่เขาถาม เพราะว่าความปลอดภัยของคนในบ้านเรา เธอพอจะตอบอะไรได้ไหมในเรื่องนี้ ว่าเธอกับอาโจวไปอยู่ที่ไหนมา” อาถิง พยายามไกล่เกลี่ยสถานการณ์ที่ดูจะไม่ค่อยดี ให้กระจ่างขึ้น
“แหม ฉันความจำเสื่อมนี่คะ ฉันจะไปจำได้ยังไงล่ะ” หญิงสาวตอบ ยิ้มพรายให้จื่อเทียนอย่างกวนประสาท
“หน้าตาไม่เห็นเหมือนยัยซาลาเปาซักนิด เมื่อก่อนเธอเตี้ยอย่างกับหมา ตาก็ตี่จมูกก็แด่นแก้มก็ใหญ่ มองเหมือนซาลาเปาไม่มีผิด”
วาริน โดนเอาคืน ด้วยสกิลปากหมาขั้นเทพ ไม่คิดเลยว่าคนเราจะบูลลี่คนอิื่นเตี้ยอย่างกับหมาได้
“อะหือออ ฉันก็จำพี่ไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละค่ะ เมื่อก่อนฟันหน้าหายไปตั้งสองซี่ นึกว่าโตมาแล้วจะไม่มีฟันซะอีก หรือว่านี่พี่ใส่ฟันปลอมรึเปล่าคะ” วารินต่อปากต่อคำทันที ข้อดีของการเป็นวาริน คือหล่อนรู้จักตัวละครของหล่อนอย่างดีตั้งแต่เด็ก คิดไม่ผิดจริงๆ ที่ให้ไอ้หมอนี่ฟันหักตั้งแต่เด็ก
อาถิง เกิือบจะขำออกมา เพราะนึกถึงภาพตอนเด็กๆ ที่จื่อเทียนขับจักรยานล้มฟันแตก เขาต้องรอฟันขึ้นใหม่หลายเดือน เรียกได้ว่าตอนนั้นเป็นปมใหญ่ที่สำคัญในชีวิตของเขาเลย
มือใหญ่รวบแขนหล่อนไว้ดึงเข้ามาที่ตัวอย่างหัวเสีย
“เธออยากจะลองจับไหมละ จะได้รู้ว่าฟันจริง!!! หรือฟันปลอม” เขาเอ่ย ยื่นหน้ามาหาหล่อน
วารินหน้าร้อนวูบ อย่างไม่ตั้งใจ จะมาให้จับอะไร พูดสองแง่สามง่าม ใจมันก็จะมาเต้นแรงอะไรขนาดนี้ละ
ลมจะจับ!!!
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เอาปากกาคืนมา” วาริน สะบัดมือออกจากเขา ก่อนจะแบมือขอปากกา เปลี่ยนเรื่องโดนฉับพลัน
‘ถ้าหากว่าได้ปากกาค่ืนนะ จะเขียนให้นายนี่เป็นใบ้ไปเลย’
“ไม่ให้” เขาตอบชัดถ้อยชัดคำเช่นกัน
วาริน เริ่มโมโหจริงๆแล้ว
“เรื่องอะไรละ มันเป็นปากกาของฉัน ถ้าคุณเอาไปก็แสดงว่า คุณเป็นโจรนะ”
“อาณาจักรนี้เป็นของฉัน ทุกอย่างในบ้านนี้เป็นของฉัน รวมถึงเธอเองก็เป็นของฉันด้วย… ต่อไปนี้ เธอต้องฟังฉันคนเดียว เพราะว่าพ่อของเธอให้ฉันดูแลแทนท่าน อ่อ แล้วปากกานี่ก็เป็นของฉัน!! ถ้าทำตัวเป็นเด็กดีกว่านี้ อาจจะคืนให้”
“ได้ไงล่ะ!!!” วารินโวยวาย
“เจี่ยเจีย” อาถิงเรียกหญิงสาว พยายามปรามหล่อนอย่างใจเย็น
จื่อเทียนเดินออกไปจากห้องของอาถิง พร้อมกับลูกน้องของเขาอย่างอารมรณ์ดี พร้อมกับชูปากกาของวาริน ให้ดูทิ้งท้าย เพื่อเป็นการตอกย้ำให้อำนาจล้นเหลือของเขา
วารินได้แต่ยืนกัดฟันกรอด ‘อย่าให้ถึงตาฉันบ้างนะ จื่อเทียน’
อาถิงเข้าใจได้ว่า ที่จื่อเทียน ทำแบบนั้นเพราะต้องการแกล้ง เจี่ยเจีย ให้โมโห มันเป็นวิธีการที่เขาใช้เรียกร้องความสนใจ จากคนอื่นตั้งแต่เด็ก การทำตัวก้าวร้าว และใช้อำนาจในความเป็นคุณชายสั่งให้คนอื่นทำตามแผนตัวเองในทุกเรื่อง เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถแก้ไขในจุดนี้ได้…
“ใจเย็นๆนะ เจี่ยเจีย เขาก็เป็นแบบนั้นมาตลอด เมื่อสิบหกปีก่อน ไม่รู้ว่าเธอยังจำได้ไหม”
“ฉัน…จำไม่ได้หรอกค่ะ” วารินหันไปตอบ
อาถิงจึงเล่าให้ฟัง
“ลูกค้ารอหน่อยนะคะ” เด็กน้อยตาแป๋ววัยหกขวบ กำลังเอาก้อนกรวดเล็กๆ กับเศษใบไม้ ผัดใส่ในชามของเล่น ทำท่าทางเหมือนแม่ค้า กำลังทำอาหาร เด็กชายวัยสิบขวบ หัวเราะท่าทางของน้องสาวอย่างเอ็นดู
“ผมหิวมากเลยครับ รอนานแล้ว” อาถิงในวัยเด็ก ทำท่าทางลูบท้อง
“แป๊ปเดียวเท่านั้นค่ะ” เด็กน้อย เทอาหารที่ผัดด้วยใจอย่างดี ลงจาน ก่อนจะส่งให้อาถิง
แต่คนที่มารับจานนั้่นคือ จื่อเทียน
“นี่มันของพี่รองนะ!!!” เด็กหญิงขมวดคิ้วแน่น เมื่อเห็นหน้าจื่อเทียนที่จงใจยิ้มกวนประสาทหล่อน
“ที่นี่เป็นบ้านของฉัน ของทุกอย่างก็ต้องเป็นของฉัน” จื่อเทียนเอ่ย กับน้องสาว
“เด็กไม่ดีเลย” เจี่ยเจีย ว่าจื่อเทียนอย่างตรงไปตรงมา
อาถิงรู้ว่า จื่อเทียนก็แค่อยากจะเล่นด้วย แต่ว่าเขาไม่มีวิธีที่จะเข้ากับคนอื่นได้แบบที่คนปกติเค้าทำกัน
“นี่เธอกล้าว่าฉันเหรอยัยซาลาเปา” จื่อเทียนบีบแก้มน้องสาวจนหน้ายู่ เด็กน้อยน้ำตาไหลอย่างตกใจ
“ปล่่อยเธอนะ” อาถิง ผลักมือ จื่อเทียนอย่างแรง
“แกกล้าทำแบบนี้กับฉันเหรอ ไอ้ลูกคนใช้!!!” จื่อเทียน ผลักอกอาถิง จนหงายหลัง
คำว่าลูกคนใช้ มันเป็นการ ไม่ให้เกียรติแม่ของเขา ซึ่งก็เป็นภรรยาของพ่อเหมือนกัน
บรรดาลโทสะ อาถิงชกจื่อเทียนจนหงายหลังล้มลงกับพื้ิน ทั้งสองฟัดกันจนปากแตก คนละแผลสองแผล
เรื่องถึง นายท่านเซียงหลี่ ประมุขของบ้าน จื่อห่าว โดนลงโทษไม่ให้ออกจากห้องเป็นเวลาสองอาทิตย์
ส่วนอาถิง โดนส่งไปอยู่ที่บ้านอาโจว ชั่วคราวเพื่อแยกทั้งสองออกจากกัน
ตอนนั้นเอง ที่อาถิง ได้เริ่มเรียนทำอาหารกับอาโจว และได้ใช้เวลากับเจี่ยเจียหลายเดือน เขาจึงมีความผูกพันกับสองพ่อลูก มากกว่าใครทั้งหมดในตระกูลเทียน
“จำไม่ได้เลยค่ะ” วาริน เอ่ยยิ้มแก้เกล้อ กับเรื่องที่อาถิงเล่า
สิ่งที่หล่อนหมายถึง คือหล่อนไม่ได้เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา เหตุการณ์ในนิยายพยายามพาตัวละคร เจี่ยเจีย เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน คนที่กำลังเขียนเรื่องนี้อยู่ โยงใยทั้งสามคนเข้าด้วยกัน
ในฐานะที่วารินเป็นนักเขียน หล่อนพอจะอ่านเกมส์ออกว่า คนเขียนพยายามจะให้เกิดเรื่องบางอย่างขึ้น กับตัวละคร แล้วหล่อนก็จะไม่ดำเนินเรื่องให้เป็นไปตามนั้นเด็ดขาด!!!
