จะเป็นอย่างไร หากได้เข้าไปในนิยายที่ตัวเองเขียน และได้ไปเจอกับ สถานการณ์สุดป่วน ที่ตัวเองสร้างไว้กับมือ
วาริน นักเขียนนิยายแนวบู๋ ได้ไปเจอกับเจ้ากรรมนายเวรซึ่งมาในรูปแบบหมอดู แม่หมอให้ปากกาวิเศษหล่อนมาเพื่อเขียนในสิ่งที่หล่อนต้องการ แต่ปากกานั้นกลับนำทางหล่อนเข้าไปในนิยายของตัวเอง วารินได้ถูกลิขิตให้เดินตามเส้นทางของนิยาย โดยมีใครบางคนกำลังควบคุมตัวหล่อนอยู่
ทางเดียวที่จะหลุดพ้นคือการใช้ปากกา กลับมายังโลกแห่งความจริง
แต่…. ปากกานั้นกลับโดน จื่อเทียนเจ้าพ่อมาเฟียตัวร้าย ตัวเอกตัวดี ในนิยายของตัวเองยึดไว้ซะอย่างนั้น เรื่องราวจะปั่นป่วนแค่ไหนติดตามได้
ใน มนตรารักหัวใจมาเฟีย 💖
ลึกลับ,แอคชั่น,ชาย-หญิง,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ประตูห้องทำงานของจื่อเทียนเปิดออก พร้อมๆ กับเหว่ย มือขวาของเขาเข้ามาพร้อมกับซองกระดาษ
เขา เดินมายื่นงานสำคัญที่ได้รับมอบหมาย คือเอกสารเกี่ยวกับประวัติของเจี่ยเจียให้กับจื่อเทียน
คุณชายรับซองมา เปิดมันออกอย่างรวดเร็ว
“หล่อนคือ คุณหนูเจี่ยเจีย จริงๆ ครับ นี่คือข้อมูลของเธอและข้อมูลอาการป่วยโรคความจำเสื่อมจากโรงพยาบาล” เหว่ยรายงาน ขณะที่ จื่อเทียน กวาดตาอ่านเอกสารพร้อมกับรูปภาพร้านอาหารของอาโจว มีเจี่ยเจียอยู่ในนั้นด้วย
แม้ว่าจะมีข้อมูลมายืนยัน แต่ลึกๆ ในใจของเขาเอง ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาจริงๆ เซ้นส์อันชาญฉลาดของจื่อเทียน รู้สึกว่าหล่อนแตกต่างไปจากเจี่ยเจียอย่างสิ้นเชิง เหมือนไม่ใช่คนเดียวกัน
สถานการณ์ตอนที่เขาอยู่ที่โกดัง โดนดักซุ่มโจมตี หล่อนก็ทำบางอย่างที่เขาเองก็ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
เธอใช้ปากกาทำให้ตัวเองหายไปต่อหน้าต่อตาของเขาได้
หรือว่าตอนนั้นเขาจะตาฝาดไปเอง…
ถ้ายังไม่ได้รู้ความจริง หรือว่าแน่ใจ เขาเองก็จะไม่มีทางส่งปากกาคืนไปเด็ดขาด
“แล้วข้อมูลในโซเชียลล่ะ” คุณชายถามต่อ
“เลขาจางไปค้นหามาทั้งหมด แจ้งมาว่า เธอไม่มีข้อมูลในโลกโซเชียลเลยครับ”
“น่าแปลก”
"แล้วหล่อนก็ไม่มีการลงทะเบียนเป็นเจ้าของหมายเลขโทรศัพทฺ์มือถือด้วยครับ”
จื่อเทียน ขมวดคิ้วแน่น ข้อสงสัยในตัวหล่อนยิ่งมากขึ้นทวีคูณ ยุคนี้แล้ว แต่หล่อนไม่มีข้อมูลอะไรเลยที่แน่ชัด เหมือนว่าจู่ๆ ก็ปรากฎตัวมาเฉยๆ แบบนั้น
“ไปค้นหามาอีก เอาข้อมูลทุกอย่างมาให้ได้มากที่สุด”
เหว่ย โค้งคำนับ ก่อนจะเดินออกไป สวนกับแม่บ้านที่เดินเข้ามาพอดี
“คุณชายค่ะ อาหารจะพร้อมในอีกครึ่งชั่วโมงนะคะ”
จื่อเทียนยกนาฬิกาดู
“ทำไมวันนี้ อาหารเตรียมช้ากว่าทุกวัน”
“คือ… อาถิงกับคุณเจี่ยเจีย ช่วยกันทำอาหารเมนูใหม่ วันนี้เลยจัดอาหารช้าไปครึ่งชั่วโมงค่ะ” แม่บ้านตอบ
‘ตัวติดกันเหมือนตอนเด็กๆ ซินะ น่าหมั่นไส้’ จื่อเทียนได้แต่คิดในใจ
แป้งถูกรีดจนเรียบเท่ากัน ก่อนที่จะถูกตัดออกเป็นวงกลมหลายสิบวง มือเล็กตักไส้ที่ถูกผสมไว้อย่างดีโดยมีส่วนผสมคือหมูสับไก่และกุ้งคลุกด้วยน้ำมันงาต้นหอมและซอส วางลงไปกึ่งกลางก่อนจะห่อมันเป็นรูปร่างสวยงาม เรียงกันในถาดนึ่ง
อาถิง มองดูหล่อนทำอาหารอย่างเอ็นดู เขาเชื่ออย่างหมดใจ ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของเขา คือน้องสาวที่อยากเจอมาตลอดระยะเวลาสิบกว่าปี เขาขอให้หล่อนทำอาหารสักอย่าง เพื่อเป็นเมนูพิเศษในวันนี้่ให้พี่ใหญ่ได้กิน บางทีหล่อนอาจจะได้ปากกาของหล่อนคืนก็ได้
ถึงว่าเขาจะไม่รู้เหตุผล จื่อเทียน ที่จงใจยึดปากกาของเจี่ยเจียไว้ แต่เขาเชื่อว่า ที่นายนั่นทำไปคงแค่อยากแกล้งเท่านั้น ถ้าเบื่อแล้วเขาก็คงคืนให้
“เธอความจำเสื่อม แต่ว่าจำสูตรการปรุงอาหารรสเลิศแบบนี้ได้ แสดงว่ามันอยู่ในสายเลือดของเธอแล้ว” แม่บ้านมีอายุ แต่หน้าตาเธอสวยผุด ชิมอาหารที่วางไว้ให้ได้ทดลองกันภายในครัวออกปากชื่นชมด้วยความจริงใจ
ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่บ้านธรรมดา เธอเป็น แม่แท้ๆ ของ อาถิง
‘หุ้ยหลาน’
“ขอบคุณค่ะ” วารินกล่าวคำขอบคุณด้วยความจริงใจเช่นกัน แต่ว่า…สูตรการทำอาหารนี้ หล่อนไม่ได้เรียนมาจาก อาโจว เชฟอาหารที่ทุกคนกล่าวขานว่าเป็นตำนานที่ยิ่งใหญ่
เกี๊ยวนึ่งนี้ หล่อนไปจ่ายค่าเรียนมาราคาเหยียบหมื่น เพื่อเรียนแก้เบื่อช่วงไม่ได้เขียนนิยายต่างหากล่ะ…
“เธอทำอาหารกับพ่อมาทั้งชีวิต ผมคิดว่าบ้านเราหลังจากนี้ คงมีอาหารหลากหลายมากขึ้นแน่ครับ” อาถิงเอ่ย
วาริน ยิ้มแห้งๆ หล่อนไม่ได้คิดว่า ตัวเองจะอยู่ทำอาหารหลากหลายในนิยายตัวเองหรอกนะ สิ่งที่หล่อนควรทำ คือการรีบหาปากกาให้เจอ แล้วกลับไปนั่งกุมบังเหี่ยน ควบคุมเรื่องราวในนิยายเรื่องนี้ให้เข้ารูปเข้ารอย ไม่ใช่ให้คนอื่นมาเขียนแทนตัวหล่อนเองแบบนี้
หุ้ยหลาน เดินมาจับมือวาริน
“เจี่ยเจีย พวกเราดีใจนะ ที่เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”
หญิงสาวยิ้มรับ เธอรู้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้ จิตใจดีมาก ส่งผลให้อาถิง ลูกชายมีนิสัยที่ดี อบอุ่นไปด้วย เขาถูกอบรมมาจากแม่ที่รักและใส่ใจ
ซึ่งถ้าจะให้พูด มันแตกต่างจาก จื่อเทียน ที่สูญเสียแม่ไปตั้งแต่วัยเด็ก เขาถูกพ่อเข้มงวดมากกว่าคนปกติจนทำให้เป็นเด็กเก็บกด และอารมรณ์แปรปรวน
คิดแล้วก็แอบรู้สึกผิด ที่ตัวเองเขียนปมให้คนคนหนึ่ง กลายเป็นปีศาจแบบนั้น
‘ขอโทษนะจื่อเทียน’
“ว่าแต่… ที่ห้องนอนเป็นยังไงบ้าง คับแคบไหม อยากได้ฟอนิเจอร์อะไรเพิ่มก็บอกนะ” อาถิงเอ่ยขึ้นกับน้องสาว
“ไม่เลยค่ะ ห้องใหญ่และมีของที่จำเป็นครบแล้ว” วารินตอบ
“ยังมีอีกอย่างจ่ะ” หุ้ยหลานเอ่ย ก่อนจะควักมือเรียกสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่ยืนคอยท่าอยู่แล้วมาใกล้ๆ
“นี่คือ เฟิง ต่อไปนี้เฟิงจะติดตามคุณหนูไปทุกที่ มีอะไรก็บอกนางได้เลย”
วาริน รีบโบกมือ
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ คือว่า…ฉันคงไม่ได้อยู่ที่นี่นานขนาดนั้น” วารินกล่าว ทำให้คนรอบๆ หันมามองหล่อนเป็นตาเดียว
โดยเฉพาะ เด็กสาวเฟิง ที่ยืนน้ำตาคลอหน่วย หรือว่าหล่อนจะน้อยใจที่ คุณหนูเจี่ยเจีย ปฎิเสธแบบไร้เยื่อใย
“อ่า!! ได้ค่ะๆ อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นซิ ฉันใจไม่ดีเลย” วาริน จับไหล่เฟิงเบาๆ เพื่อปลอบหล่อน
“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้เรารีบเอาอาหารทั้งหมดไปที่โถงกันเถอะ คุณชายคงหิวแล้ว” อาถิงเอ่ย ก่อนจะโบกมือให้ลูกน้อง เตรียมอาหารให้พร้อม
วารินและอาถิง เดินออกไปที่โถง พอพอกับทืี่จื่อเทียนเดินลงมาจากห้องทำงาน
สายตาคมกริบนั้น จ้องมองหล่อนทุกระยะ แต่เมื่อหล่อนหันกลับไป เขากลับเมินไปทางอื่น
‘นายนั่น คงไม่เชื่อว่าเราเป็น เจี่ยเจียจริงๆ ถึงได้ทำท่าหวาดระแวงหล่อนแบบนั้น’
“วันนี้ เจี่ยเจียลงมือทำเมนูนี้เองเลยนะครับ รีบทานก่อนมันจะเย็นเถอะ” อาถิงเอ่ย ก่อนจะหมุนอาหารไปทางฝั่ง จื่อเทียน เขามองมันแบบเย็นชา เหมือนไม่อยากจะกิน
“มียาพิษรึเปล่า” เขาเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ทำเอาวารินอยากจะขว้างจานทิ้ง
“อย่าพูดเล่นแบบนี้ซิครับ น้องเล็กจะเสียใจนะ” อาถิงเอ่ยปราม จื่อเทียน
“ก็แค่ถามดู” จื่อเทียนพูดก่อนจะคีบเกี๊ยวของวารินชิมไปหนึ่งคำ หลังจากนั้นก็วางมันลง หมุนอาหารอื่นกินต่อ
'แหมมมมมมมมมม พ่อคุณชายมหาจำเริญ น่าหมั่นไส้นัก!!!"
วารินมองสำรวจไปที่จื่อเทียน ในร่างกายของเขาคงไม่มีปากกาเก็บไว้ สถานที่ที่เขาจะเก็บ คงเป็นห้องทำงานของเขา อย่างนั้นหล่อนจะรอจนกว่าเขาจะออกไปข้างนอก แล้วแอบเข้าไปในห้องทำงานของจื่อเทียน หวังว่านายนั่นคงไม่โรคจิตถึงขนาดแอบปากกาไว้ในที่ลึกลับหรอกนะ
“อาทิตย์หน้า อาหมิงจูกับโซเฟียจะมาพักบ้านเราหลายวัน ขอให้ดูเรื่องอาหารให้ดีด้วยนะ” จื่อเทียนหันไปสั่งอาถิง
วาริน แทบจะสำลักอาหาร
‘หมิงจู’ หล่อนจำชื่อนี้ได้ดี เพราะเธอเขียนมากับมือ
เพื่อนสนิทของท่านเซียงหลี่ และถือเป็นผู้ใหญ่ที่จื่อเทียนเคารพยิ่ง มากกว่าพ่อแท้ๆ ของตัวเอง
และ หมิงจูคนนี้แหละ ที่อยู่เบื้องหลังการลอบฆ่า เซียงหลี่ พ่อของจื่อเทียน
ในนิยาย ของหล่อน หมิงจู ต้องการให้ลูกสาวของตัวเอง รีบแต่งงานกับจื่อเทียน เพื่อเข้ามาควบคุมทุกอย่างได้ในตระกูลเทียน และตอนนี้… หล่อนกำลังจะได้เจอตัวละคร ที่โหดร้ายที่สุดในเรื่อง
และที่เลวร้ายมากกว่านั้นคือ วาริน ไม่มีสิทธิเขียนเรื่ิองราวต่อจากนี้
ตระกูลเทียน อาจจะล่มสลาย เส้นเรื่องอาจเปลี่ยนไปจนเละเทะก็ได้
“เจี่ยเจีย เป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดๆ” อาถิง ผู้ซึ่งสังเกตทุกรายละเอียดเอ่ยถามน้องสาว
“ป เปล่าค่ะ”
จื่อเทียนมองหล่อนด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะจิบชาร้อนตรงหน้า
วารินไม่รู้ว่าในหัวตอนนี้ เขากำลังคิดอะไรอยู่ อยากจะอ่านเขาให้ได้จังเลย ถ้าทำได้ หล่อนอยากจะให้จื่อเทียนรู้เร็วๆ ว่า หมิงจู ที่เขานับถือ เป็นคนฆ่าพ่อของเขาอย่างเลือดเย็น หวังว่า ตัวเอกของหล่อนจะฉลาด พอจะอ่านเกมส์ออกได้โดยไว
“บ่ายนี้ จะเข้าบริษัท” จื่อเทียนเอ่ยขึ้นกับอาถิง
วาริน แอบดีใจขึ้นมา โอกาสนี้แหละที่หล่อนจะเข้าไปหา ปากกาของเธอ
“เจี่ยเจีย เธอต้องไปกับพี่ หลังจากเคลียงานแล้ว จะพาไปซื้อเสื้อผ้ากับของจำเป็นอื่นๆ เดี๊ยวคนอื่นจะมาว่าได้ว่า พี่ปล่อยให้น้องสาวแต่งตัวไม่สมฐานะตระกูลเทียน”
'นายนี่มันจะมาไม้ไหนอีกนะ หรือว่า… เขารู้ว่าหล่อนต้องหาโอกาสเข้าไปหาปากกา!!!"
“เจี่ยเจีย นั้นเธอไปกับพี่ใหญ่เถอะ… เลือกของให้เยอะๆ ไปเลย!” ประโยคหลังอาถิงกระซิบน้องสาว
‘อ่าาา… หมายถึง ให้ช็อปปิ้งใช่ไหม… ว่าไปมันก็ดีเหมือนกันนะ ที่หล่อนจะได้ไปเปิดตาโลกนิยายตัวเอง’
ถือว่า ได้เที่ยวก่อนกลับก็ได้…
