จะเป็นอย่างไร หากได้เข้าไปในนิยายที่ตัวเองเขียน และได้ไปเจอกับ สถานการณ์สุดป่วน ที่ตัวเองสร้างไว้กับมือ
วาริน นักเขียนนิยายแนวบู๋ ได้ไปเจอกับเจ้ากรรมนายเวรซึ่งมาในรูปแบบหมอดู แม่หมอให้ปากกาวิเศษหล่อนมาเพื่อเขียนในสิ่งที่หล่อนต้องการ แต่ปากกานั้นกลับนำทางหล่อนเข้าไปในนิยายของตัวเอง วารินได้ถูกลิขิตให้เดินตามเส้นทางของนิยาย โดยมีใครบางคนกำลังควบคุมตัวหล่อนอยู่
ทางเดียวที่จะหลุดพ้นคือการใช้ปากกา กลับมายังโลกแห่งความจริง
แต่…. ปากกานั้นกลับโดน จื่อเทียนเจ้าพ่อมาเฟียตัวร้าย ตัวเอกตัวดี ในนิยายของตัวเองยึดไว้ซะอย่างนั้น เรื่องราวจะปั่นป่วนแค่ไหนติดตามได้
ใน มนตรารักหัวใจมาเฟีย 💖
ลึกลับ,แอคชั่น,ชาย-หญิง,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทันทีที่เดินลงจากรถ เหล่าพนักงานบางส่วนที่กำลังเดินกันอยู่ ก็หันมาเรียงแถวกันเรียบร้อย
จื่อเทียน อยู่ในชุดสูทสีดำ สวมแว่นตาดำ รองเท้าหนังราคาหลายหมื่นก้าวออกไปโดยไม่รอใครทั้งนั้น ใบหน้านิ่งเหมือนปติมากรรมชั้นเอกที่ไม่มีทางจะคลี่ยิ้มออกทักทายใครได้ ช่างเย็นชา ชาเย็นเวอร์ๆ
ถ้าหล่อนไม่เคยเห็นเขามาก่อน คงรู้สึกว่าเขาสมกับเป็นเจ้าพ่อมาเฟีย มากกว่าประธานบริษัทเทียนกรุ๊ป
ท่าทางน่าเกรงขาม เหมือนพกปืนมามากกว่าสิบกระบอก คงไม่มีใครแถวนี้กล้าเข้าใกล้ อย่างดีคงทำให้ได้แค่ยืนต้อนรับปั้นหน้าให้ยิ้มเข้าไว้เท่านั้นเอง…
วารินเดินตามหลัง จื่อเทียน พยายามก้าวให้ยาวๆ เพื่อตามเขาให้ทัน ด้านหลังเดินตามประกบมาด้วย เหว่ย และเลขาจาง
ขณะที่เดิน ก็มองต่ำไม่กล้าสบตาใครทั้งสิ้น ถึงอย่างนั้นหล่อนก็รู่้ได้เลยว่า สายตาของพนักงานจ้องมองมาที่หล่อนเป็นตาเดียว คงมีคำถามและความอยากรู้มากมาย ว่าผู้หญิงคนนี้คือใครกัน
แต่สิ่งที่กวนใจ วารินมากกว่านั้น คือ รองเท้าคู่นี้ หล่อนอยากจะถอดออกเดินเท้าเปล่าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
ทั้งชุดหรูกระเป๋ารองเท้า หล่อนยืิมโซเฟียมาใช้ทั้งสิ้น แต่รองเท้าใหม่ราคาสูงลิ่วแบบนี้ มันกัดหล่อนจนเจ็บนิ้วไปหมด คิดถึงรองเท้าผ้าใบและรองเท้าแตะที่บ้าน ถ้าได้ใส่แบบนั้นน่าจะสบายมากกว่าเยอะ
ตึ๊กกก!!
หล่อนเดินไม่ทันได้ดูคนข้างหน้า ว่าเขาหยุดกระทันหัน จนตัวทั้งตัวโหม่งเข้ากับคนที่หันมาอย่างจัง ดีที่เขาดึงเธอไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นคงหงายหลังโชว์คนนับหลายสิบแน่
“อย่าทำตัวซุ่มซ่ามได้ไหม ฉันอายคนอื่น” เขาก้มลงมากระซิบข้างหูหล่อน
“ก็นายเบรกไม่ได้ให้สัญญาณเลย มันก็ชนน่ะซิ”
“เรียกฉันว่าอะไรนะ”
“นายไง”
“นี่!!! ต่อไปนี้เรียกฉันว่าพี่ทุกคำ เข้าใจไหม”
“อ่าๆๆ ก่ะได้ พีี่พี่พี่ เรื่องมากจริง” วารินพึมพัมเบาๆ
ไม่นาน ประตูลิฟท์ก็เปิดออก จื่อเทียน เจี่ยเจีย เหว่ยและเลขาจาง ก้าวเข้าไปด้านใน
ลิฟท์เลื่อนขึ้นไปชั้น 30 เป็นชั้นบนสุดของอาคารบริษัท เมื่อทั้งหมดออกมา จื่อเทียนเดินนำไปที่ห้องที่อยู่ด้านในสุด พนักงาน หลายคนที่นี่เดินมาต้อนรับ คุณชายกันพร้อมเพรียง
เขาเดินเข้ามาในห้องทำงาน วารินถอนหายใจเฮือกใหญ่ เดินเกร็งมาตั้งนาน หล่อนไม่ชอบอะไรแบบนี้
ทำตัวเป็นทางการตลอดเวลา ไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย หล่อนหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟารับแขก ส่วนพี่ใหญ่ของหล่อน เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ที่ตั้งอยูู่กลางห้อง
วาริน ชะเง้อมองด้านหลังของโต๊ะทำงาน วิวกระจกด้านนอก มองเห็นเมืองทั้งเมือง หล่อนก้าวเข้าไปเกาะดูวิวอย่างตื่นเต้น
“ระวังมันจะเป๋็นรอยนิ้วมือนะ แล้วเดี๊ยวนี้รอยนิ้วก็เอาไปหาประวัติได้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเคยทำอะไรมาก็ปิดไม่มิดหรอก” จื่อเทียนเอ่ยขณะที่เขานั่งเปิดเอกสารดูทีละเล่ม
“ก็เอาไปหาซิค่ะ หาเจอให้รางวัลเลย” วารินยิ้มเล่ห์
'เอาซี้!!! หาได้ก็แปลก เพราะว่าเรา อยู่คนละโลกจ้า คุณพี่"
“บริษัทของเรา ทำอะไรบ้างคะ” หล่อนเอ่ยถาม ย่องๆมามองๆ ที่โต๊ะทำงานของจื่อเทียน
บางที ปากกา อาจซ่อนอยู่ที่ไหนซักแห่ง ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนี้ก็ได้
ดวงตาคมกริบ จับสังเกตหล่อนได้ในทันที เขาหยุดมือจากการเซ็นเอกสาร แล้วหันมาจ้องหล่อนเต็มตา
“อยากรู้ว่า บริษัททำอะไร หรือว่า อยากรู้ว่า ของที่ซ่อนไว้อยู่ที่ไหนกันแน่” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ทำให้ วาริน ถึงกับอึ้งในความช่างสังเกตของเขา
“ฉันก็มีสิทธิอยากรู้นะคะ เพราะว่าของนั้นมันเป็นของฉัน”
“ของที่ผิดกฏหมาย ก็ต้องตรวจสอบ มันไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกบอกไว้ก่อน”
“ผิดกฏหมายยังไงคะ รู้ได้ไงว่าผิดกฏหมาย แล้วนายเป็นตำรวจหรือไง ถึงมีหน้าที่มาตรวจสอบว่า…..”
ปึ๊งงงงง!!!!
จื่อเทียนวางแฟ้มเอกสารดังลั่น ก่อนจะลุกพรวดมายืนประจันหน้ากับหญิงสาว แบบไม่มีใครหลบตาใคร
ถึงแม้ว่าตัวของหล่อนจะยืนติดกระจกแบบนั้น โดยมีเขาที่ยืนขวางหล่อนไม่ให้กระดิกไปไหนได้
แต่ว่าหล่อนก็ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวให้เขาเห็นเลยแม้แต่น้อย แววตาแน่วแน่ของหญิงสาว ทำให้คนอย่างจื่อเทียนรู้สึก ใจเต้นอย่างประหลาด มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เลือดในตัวของเขาพลุ่งพล่านยิ่งกว่าตอนที่ไปต่อสู้กับพวกแก็งค์อื่นๆ เขาไม่อาจละสายตาไปจากดวงหน้า และริมฝีปากชมพูระเรื่อ ของผู้หญิงดื้อมากตรงหน้าได้เลย
‘อยากเอาชนะ ให้เธอมาอยู่ในกำมือ มาเป็นของของเขา’
วารินรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น กับกลิ่นน้ำหอมผู้ชายได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เพราะตอนนี้ เขาจงใจเข้าใกล้หล่อนมาก เหมือนจะประกาศแสดงอำนาจ ว่าเขาอยู่เหนือทุกสิ่งบนโลก
จื่อเทียน เป็นคนแบบนี้ หล่อนรู้ความรู้สึกเขาอย่างปรุโปร่ง และเธอจะไม่มีวันแสดงความหวาดกลัว ไม่ร้องขอ ไม่อ่อนแอ ให้เขาได้เห็นเด็ดขาด เพราะนั่นจะทำให้เขาชนะ แบบที่ต้องการ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
จื่อเทียนเสยผม พร้อมกับถอนหายใจเรียกสติตัวเองกลับมา เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานส่วนวาริน ก็เชิดหน้า เดินไปนั่งที่โซฟา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
‘ฉันไม่กลัวคุณหรอกนะ’
หล่อนอยากจะส่งความหมายออกไปแบบนั้น ทั้งที่ในใจก็เต้นระรัวไม่หยุด น่าแปลกแทนที่หัวจะร้อน แต่กลายเป็นหน้าร้อน หน้าชา ขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้…
คนที่เดินเข้ามา คือเลขาจาง
“ท่่านครับ คนของบริษัทคู่ค้า ต้องการเจอท่านสักครู่ครับ ไม่เกินสิบห้านาที เขารออยู่ที่ห้องประชุม”
จื่อเทียน ลุกขึ้นโดยไม่ได้ตอบอะไร
“เดี๊ยวพี่มา อย่าซนล่ะ!!!” เขาเอ่ย ก่อนจะชี้ไปที่กล้องวงจรปิดให้หล่อนเห็น
“ค่ะคุณ พี่!!!” หญิงสาวตอบประชด
ประตูปิดลง
คิดหรือไงว่าแค่กล้องตัวแค่นี้จะเอามาขู่หล่อนได้
หญิงสาวมองหาบางอย่าง ก่อนจะไปเจอกระเป๋าที่ภายในบรรจุไม้กอล์ฟ หล่อนค่อยๆย่องไปใต้กล้องวงจรปิดอย่างระมัดระวัง ใช้ไม้กอล์ฟเลื่อนกล้องขึ้นด้านบนช้าช้า
“แค่นี้ก็เรียบร้อย”
วาริน เดินไปค้นหา ปากกาของตัวเองที่โต๊ะทำงานของจื่อเทียน แต่หายังไงก็ไม่เจอ
หรือว่านายนั่นจะพกติดตัวเอาไว้…
เธอสังเกตว่า มีเอกสารบางอย่าง ที่ถูกใส่แฟ้มแยกไว้อย่างดี วารินถือวิสาสะ เปิดออกดู
เอกสารการยินยอมร่วมหุ้น โครงการสร้างโรงแรม
ระหว่าง หมิงจู และ เซียงหลี่ พ่อของจื่อเทียน
วารินใจหายวาบ เรื่องนี้คือเหตุผล ที่หล่อนเขียนให้พ่อของจื่อเทียนถูกฆ่าตาย
หมิงจู ต้องการที่ดินติดทะเล ซึ่งเป็นที่ของตระกูลเทียนมาช้านาน ตรงนั้นมีหมู่บ้านชายทะเล ซึ่งนายท่านเซียงหลี่ หวงแหน เพราะผูกพัน กับผู้คนที่นั่นเหมือนญาติ ผลิตผลทางการประมงหลายอย่าง หล่อเลี้ยงชีวิตของผู้คนในหมู่บ้านนั้นมานับร้อยปี
การสร้างโรงแรมจะทำให้วิถีชีวิตของพวกเขา พังทลาย พวกเขาจะไม่มีที่ทำกิน ไม่เหลือความทรงจำที่เก่าแก่ของหมู่บ้าน นายท่านเซียงหลี่ พ่อของจื่อเทียน จึงปฎิเสธการไล่ที่ชาวบ้านเพื่อมาร่วมหุ้นสร้างโรงแรม ทำให้หมิงจูโกรธมาก และลอบฆ่าเซียงหลี่ เพื่อนรักของตน เพื่อผลประโยชน์!
หมิงจูเชื่อว่า หากเซียงหลี่ตาย เขาจะสามารถควบคุมจื่อเทียนได้ง่ายกว่ามาก เพราะจื่อเทียน ไม่ได้มีความผูกพันกับคนในหมู่บ้านชายทะเลนั่น แม้แต่ไปเหยียบเขายังไม่เคยไปเลย และนั่นทำให้เอกสารชิ้นนี้ยังอยู่ที่นี่
ที่ห้องทำงานเก่าของเซียงหลี่…
‘ถ้าหากว่าวารินได้กลับมาเขียนอีกครั้ง เธอคงทำให้จื่อเทียน ได้รับรู้ถึงเหตุการณ์ร้ายที่กำลังคืบคลานเข้ามา แต่ว่า… ถ้าหล่อนหาปากกาไม่เจอ นอกจากหล่อนจะติดอยู่ที่นี่แล้ว หล่อนจะได้เห็นตระกูลเทียน ล่มสลายต่อหน้าต่อตา
โดยมีหมิงจู ครอบครองทุกอย่าง
นี่ซินะ คือกุญแจสำคัญของเรื่องนี้'
แล้วเธอจะทำยังไง ให้จื่อเทียนรู้ล่ะ!!!! บอกตรงๆไม่มีทางเชื่อแน่!!!
