เธอฟื้นขึ้นมาในร่างหญิงสาวหน้าอกสะบึ้ม หน้ำซ้ำยังมีสามีเเล้ว เท่านั้นไม่พอ ใครจะไปรู้ว่าเรื่องวุ่นๆ จะเกิดขึ้น... 'เอาร่างของฉันคืนมา!' ...เเละนี่คือหนึ่งในเรื่องวุ่นๆ ที่เกิดขึ้น
ดราม่า,รัก,เกิดใหม่,ระทึกขวัญ,ครอบครัว,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,แฟนตาซี,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,ความรัก,สามี,ภรรยา,สลับร่าง,นอกใจ,ความสัมพันธ์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
มายาปฏิพัทธ์
เขียนโดย เฌอรินทิพย์
บทนำ
‘ถ้าแกยังไม่ยอมเลิกมีแฟนเป็นผู้หญิง ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!’
เธอยังจำเสียงนี้ได้ดีและไม่มีวันลืม ไม่ว่ากี่ครั้งที่ปิดเทอมจากมหา’ลัย กลับบ้านมาก็มักจะโดนว่าแบบนี้ทุกครั้ง จนตอนนี้เรียนจบมาสองปีกว่าทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ แล้ว ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนใจมารดาได้เลย ทุกวันหยุดปีใหม่ปีที่แล้วต้องคิดนานว่าควรจะกลับไปดีไหม?
สุดท้ายก็กลับไปและ...
‘ฉันเลี้ยงให้แกโตมาชอบผู้ชายด้วยกัน!’
เป็นแบบนี้มาตลอดจนเมื่อหลายเดือนก่อนแม่เกิดป่วยกะทันหันและด่วนจากไป ทั้งครอบครัวตอนนี้จากสามคนเหลือเพียงคนเดียว คำสั่งเสียของแม่คือการที่ให้แต่งงานกับผู้ชายมีครอบครัวดีๆ ซึ่งมันแทบไม่มีวันเป็นไปได้เลย เธอไม่ได้รังเกียจผู้ชายแต่ทว่าการคบกับผู้หญิงด้วยกันมันก็ไม่ได้แย่อะไรมากมาย...อีกอย่าง ในทางตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกว่าสบายใจกว่ากันเยอะทีเดียว
“น้องต๋อมอยากสั่งอะไรมาทานไหมครับ”
จรีภรณ์หรือ ‘ต๋อม ’ส่ายหน้าแทนคำตอบนั่ง เธอตรงข้ามฝั่งรุ่นพี่หนุ่มที่ทำงานร่วมกัน แม้สายตาจะไม่ได้แสดงออกมาว่าเกลียดผู้ชาย แต่ท่าทางที่ดูเหินห่างก็พอบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่สนใจ ต่อให้ตัดผมสั้นแล้วใบหน้าก็ยังคงหวานและทำให้มีผู้ชายเข้ามาจีบเพราะคิดว่าเป็นสาวเปรี้ยว!
“พี่ได้ข่าวว่าต๋อมชอบกิน...”
“จะสั่งอะไรก็สั่งเลย” เป็นการขานรับไม่มีหางเสียงเพราะคนอย่างจรีภรณ์ไม่ใช่สาวที่เรียบร้อยและเป็นกุลสตรีที่ต้องง้อผู้ชายหรือทำตัวออดอ้อน อีกอย่างด้วยความที่ใจที่ไม่ชอบเพศตรงข้ามแล้วคงไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของอีกคนได้ จึงไม่อยากจะพัฒนาความสันพันธ์จากเพื่อนร่วมงานหรือรุ่นพี่ไปเป็นอย่างอื่น
“อะไรก็ได้...ค่ะ”
ชายหนุ่มได้แต่มองใบหน้าสวยหวานไม่วางตา ทำให้จรีภรณ์รู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ความจริงแล้วคนที่ชวนคือเพื่อนร่วมงานผู้หญิงที่บอกว่าสุดสัปดาห์มื้อกลางวันนัดกันไปกินเลี้ยงซึ่งมีแต่ผู้หญิงแล้วทำไมตอนนี้มีเพียงแค่เธอและคุณรุ่นพี่หน้าจืดเท่านั้นเล่า!
“งั้นพี่สั่งให้นะครับ”
หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ พลางพยักหน้ารับโดยไม่ปริปากพูดอะไร ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟจรีภรณ์ได้แต่นั่งหันมองไปทางอื่น เมื่อบรรยากาศเริ่มอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ จนทนไม่ไหวจึงออกปากขอชายหนุ่มไปเข้าห้องน้ำ
“ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน...นะคะ”
พูดเสร็จก็ลุกเดินจากไปทันที เมื่อเดินห่างออกมามากพอแล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมา จรีภรณ์เดินเข้ามาในห้องน้ำล้างมือและส่องมองตัวเองที่หน้ากระจก ไม่มีใครดูออกว่าภายในของหญิงสาวนั้นไม่ได้ชอบเพศตรงข้ามเลยสักนิด
จรีภรณ์มีใบหน้าหวานกับดวงตากลมโตและจมูกที่รับริมฝีปากพอดี ผมสั้นที่ตัดเท่าใบหูดูให้เหมือนผู้ชายหน้าหวานแต่ใบหน้าก็ยังคงอิ่มไม่เปลี่ยน...ทว่าการแต่งตัวนั้นดูตรงข้ามกับหน้าตาอย่างชัดเจน หญิงสาวจงใจให้เป็นแบบนั้นเพื่อหลีกผู้ชายที่เข้ามาจีบ แต่มันก็ไม่ได้ดูน้อยลงเลย
เมื่อระบายความรู้สึกอึดอัดเสร็จแล้วจึงเดินกลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม อาหารถูกเสิร์ฟจนเต็มแต่จะให้นั่งกินกับ ผู้ชายเหมือนมาเดทกันคงจะยากหน่อย
“สรุปคนอื่นจะไม่มาใช่ไหมคะ?” จรีภรณ์เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์มากนัก
รุ่นพี่เพื่อนร่วมงานยิ้มระบายก่อนพูดขึ้น “พี่ขอโทษที่ไม่ได้โทรบอกเลย ต๋อมคงจะไม่ว่าอะไรพี่ใช่ไหม?”
“ไม่เลย พี่ฮิปโป” จรีภรณ์พูดลากเสียงยาวพร้อมชื่อของอีกฝ่าย เมื่อเรียกทีก็จะกลั้นขำกับชื่อเล่นนั้นไม่ได้ ปกติแล้วทุกคนในแผนกจะเรียกว่า ‘พี่โป’ คงจะมีแต่เธอที่เรียกเต็มๆ ว่าฮิปโป
“ครับ งั้นเราทานกัน”
หญิงสาวเพียงยิ้มรับและหยิบช้อนตักอาหารเข้าไปพลางเหลือบสายตามองชายหนุ่มตรงหน้าไป...ทำไมสีหน้าดูมีความสุข ต่างจากเราที่อมทุกข์อยู่ในใจละวะเนี่ย!
“น้อมต๋อมชอบอะไรเป็นพิเศษไหมครับ”
จรีภรณ์คาช้อนในปากไว้ เงยหน้าขึ้นมองพี่ฮิปโปแล้วส่ายหน้าตอบ
“ไม่มีเลยหรือครับ อย่างเช่นชอบสีอะไร ชอบดอกไม้อะไร หรือว่าชอบดูหนังแนวไหน”
ถามมาเป็นชุดนี่กะจะรุกจีบใช่ไหมเนี่ย!
จรีภรณ์เคี้ยวอาหารในปากให้หมดก่อนจะเอื้อมมือหยิบน้ำดื่มตามแล้วพูดขึ้น “ไม่มีค่ะ”
“ไม่มีเลยเหรอครับ” ฮิปโปยังคงถามซ้ำและรอคำตอบ
“ไม่มีค่ะ”
“จริงๆ หรือครับ” ชายหนุ่มเริ่มส่งสายตาอ้อนวอนให้ตอบ
“สีที่ชอบสีดำ ดอกไม้ไม่มี หนังที่ชอบดูก็แนวฆาตกรรม”
จรีภรณ์ตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนักและหวังว่าอีกฝ่ายคงไม่สนใจด้วย...
“จริงหรือครับ งั้นถ้ามีภาพยนตร์แนวฆาตกรรมออกมาพี่จะชวนต๋อมไปดูด้วยกันนะ”
ห๊า!! จรีภรณ์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ไม่ต้องๆ เกรงใจเปล่าๆ ค่ะ” รีบบอกปฏิเสธทันทีเพราะแค่วันนี้ไม่ถึงชั่วโมงทำเอาอึดอัดจะแย่อยู่แล้ว หากไปดูหนังด้วยกัน ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นยังไงต่อ...
“น้องต๋อมครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้จรีภรณ์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“พี่ชอบน้องนะครับ”
จรีภรณ์นั่งอึ้ง อาหารที่อยู่ในปากแทบจะสำลักติดคอ
“น้องต๋อมครับ...”
จรีภรณ์รีบมองหน้าและฉีกยิ้มให้อีกฝ่าย
“พี่ฮิปโปอย่ามโนไปเอง! ให้ต๋อมเป็นรุ่นน้องพี่ดีแล้ว!” จรีภรณ์ตอบปฏิเสธไปทันที ครั้นมองสีหน้าอีกฝ่ายที่แสดงความผิดหวังออกมาก็รู้สึกผิดนิดๆ แต่จะให้ชอบคุณพี่ฮิปโปตรงหน้าเห็นทีคงจะไม่ได้
คงตัดใจแล้วละมั้ง...
“ไม่เป็นไรครับ พี่จะจีบน้องเชื่อว่าสักวันน้องต้องชอบพี่แน่ๆ”
ห๊า!! ไม่ตัดใจง่ายๆ หนำซ้ำยังจะจีบต่อ...เอาไงดี รับรองวันนี้ได้ตกนรกเป็นๆ ทั้งวันแน่ๆ
“ใช่! ต๋อมนึกได้ว่ามีธุระ งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ” เมื่อพูดจบก็ลุกขึ้นวิ่งหายไปในทันทีทิ้งให้อีกฝ่ายตั้งรับไม่ทัน กว่าจะรู้ตัวก็นั่งอยู่คนเดียวเสียแล้ว
จรีภรณ์เดินออกมาห่างมากพอสมควรที่จะหยุดพักหายใจ กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ไม่คิดว่าคนในแผนกจะช่วยกันเพื่อให้พี่ฮิปโปได้มีโอกาสอยู่กับเธอ มันจะเลวร้ายมากแค่ไหนถ้าเกิดเดินจูงมือผู้ชาย อี๋! ไม่อยากจะคิดเลย...
หญิงสาวเดินออกจากห้างสรรพสินค้าขึ้นรถเมล์เพื่อกลับไปยังอพาร์ตเมนต์ นั่งรถไม่ถึงสี่สิบหน้าทีก็ถึงที่หมาย สายตามองไปรอบๆ พลางถอนหายใจออกมา พลันมองเห็นลูกสุนัขที่วิ่งผ่านตัดหน้าไปก็อดที่จะมองนานๆ ไม่ได้
เจ้าสุนัขตัวน้อยวิ่งผ่านออกไปที่ถนนใหญ่สามเลน จรีภรณ์เห็นว่ารถบรรทุกที่วิ่งมาด้วยความเร็วนั้นได้เบรกหักเลี้ยวลงข้างทางเพื่อหลบเจ้าสุนัข รถสิบล้อพุ่งเข้าชนป้าโฆษณาขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างจากหญิงสาวไม่ถึงห้าเมตร จรีภรณ์ยืนนิ่งตัวแข็งก่อนตั้งสติได้ โชคดีที่รถไม่พุ่งเข้าใส่เธอ
แกร๊ก...แอ๊ด
ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ขยับเอียงค่อยๆ ล้มลงมา จรีภรณ์รีบที่จะเดินถอยออกห่างแต่ทว่า....
“เฮ้ย...!!!”
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ มีฉบับอีบุ๊คพร้อมโหลดนะคะ
แนะนำโหลดแบบอีบุ๊คดีกว่าค่า
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDE4NDg4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNTkwNTEiO30
