ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
ผจญภัย,แอคชั่น,แฟนตาซี,ผจญภัย,เอาชีวิตรอด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังวันสิ้นโลก
ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
ปัง! เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว อาร์มสะดุ้งสุดตัว หัวใจเต้นโครมคราม ภาพตรงหน้าพร่าเลือน เขาเห็นเพียงเงาตะคุ่มๆ ของชายฉกรรจ์สองคน ถือปืนจ่อมาที่เขาและหญิงสาว
"พวกแกเป็นใคร?" เสียงตะคอกดังขึ้น
"เรา...เราแค่มาหาอาหาร" อาร์มพยายามเปล่งเสียงตอบ แต่ก็แหบพร่าราวกับไม่ได้พูดมานาน
"อย่ามาโกหก!" ชายอีกคนคำราม "พวกแกต้องตาย!"
"ไม่นะ!" ปัง! โลกพลันดับวูบลง...
*หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้า *
เสียงนาฬิกาปลุกดิจิทัลเรือนเล็กส่งเสียงร้องโหยหวน ทำลายความเงียบสงัดในห้องนอนเล็กๆ ของอาร์ม พนักงานบริษัทธรรมดาๆ คนหนึ่ง เขาใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่มีครอบครัว มีเพียงน้ำหวาน แฟนสาว ซึ่งเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลกลางเมือง
วันนั้นเป็นวันที่วุ่นวาย อาร์มต้องเคลียร์งานกองโตจนลืมทานข้าวกลางวัน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาละสายตาจากเอกสาร แล้วกดรับสาย
"ฮัลโหล อาร์มเหรอ น้ำหวานเอง" เสียงปลายสายสดใส
"น้ำหวาน! คิดถึงจังเลย วันนี้เลิกงานกี่โมง?" อาร์มถาม "เดี๋ยวพี่ไปรับนะ"
"วันนี้หวานเลิกดึกน่ะ มีเคสผ่าตัดด่วน" น้ำหวานตอบ "พี่อาร์มไม่ต้องมารับก็ได้ กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเลย"
"โอเคครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ" อาร์มบอก
"รักนะ"
"จ้า รักเหมือนกัน บาย"
อาร์มวางสาย ยิ้มน้อยๆ เขารู้สึกโชคดีที่มีน้ำหวานอยู่เคียงข้าง เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน ใจดี และเข้าใจเขาเสมอ
ความรู้สึกผิดแล่นริ้วผ่านหัวใจ เขาไม่ได้บอกรักเธอ ไม่ได้บอกลา
จู่ๆ โทรทัศน์ในห้องพักก็เปิดขึ้นเอง ภาพข่าวประกาศเตือนภัยพิบัติ นักวิทยาศาสตร์คาดการณ์ว่าจะมีอุกกาบาตขนาดใหญ่พุ่งชนโลก
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย" อาร์มพึมพำ
ไม่นานนัก เสียงไซเรนก็ดังขึ้นทั่วเมือง ผู้คนแตกตื่น วิ่งหนีตายกันอลหม่าน อาร์มรีบเก็บของ ออกจากออฟฟิศ เขาพยายามโทรหาน้ำหวาน แต่สายไม่ว่าง ความกังวลกัดกินหัวใจ เขาตัดสินใจเดินทางไปที่โรงพยาบาล
ระหว่างทาง เขาเห็นภาพความโกลาหล รถติดยาวเหยียด ผู้คนกรีดร้อง วิ่งหนีตาย บางคนถึงกับก่อเหตุจลาจล อาร์มพยายามฝ่าฝูงชน มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล แต่ก็ไม่ทัน
อุกกาบาตขนาดยักษ์พุ่งชนโลก เกิดแรงสั่นสะเทือนมหาศาล ตึกสูงระฟ้าถล่มลงมา เปลวเพลิงลุกท่วม
อาร์มถูกแรงระเบิดซัดกระเด็น หมดสติไป...
* ปัจจุบัน *
เสียงนาฬิกาปลุกดิจิทัลเรือนเล็กส่งเสียงร้องโหยหวน ทำลายความเงียบสงัดในห้องนอนที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ตัวเลขสีแดงเรืองแสง "6:00 AM" บนหน้าจอ ราวกับกำลังเยาะเย้ยสถานการณ์อันเลวร้าย อาร์มพลิกตัว เศษฝุ่นละอองฟุ้งกระจายขึ้น เขาครางด้วยความเจ็บปวด ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เปลือกตาหนักอึ้งราวกับมีก้อนตะกั่วถ่วงไว้ อาร์มพยายามลืมตา แต่ภาพตรงหน้ายังคงพร่ามัว เขาเห็นเพียงเงาเลือนรางของซากคอนกรีต เหล็กเส้นบิดเบี้ยว เศษเฟอร์นิเจอร์แหลกสลาย แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดรอยแตกขนาดใหญ่บนผนัง สาดแสงสีส้มจางๆ ลงบนใบหน้าซีดเซียว
"นี่มัน...ที่ไหน?" อาร์มพึมพำ เสียงแหบแห้งราวกับไม่ได้พูดมานาน ภาพของเปลวเพลิง เสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหว และเสียงกรีดร้องของผู้คน...คือความทรงจำสุดท้ายที่เขานึกได้
"ฝันร้ายงั้นเหรอ?" เขาพยายามปลอบใจตัวเอง แต่ลึกๆ แล้ว เขารู้สึกถึงความผิดปกติ หัวใจเต้นรัว ความกลัวคืบคลานเข้ามา
อาร์มพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อลูบไปตามแขนขา ก็พบว่าร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เสื้อผ้าขาดวิ่น เปื้อนเลือดและฝุ่น
"โอ๊ย!" เขาอุทานเมื่อมือสัมผัสโดนบาดแผลฉกรรจ์ที่ศีรษะ เลือดแห้งกรังเกาะติดอยู่บนนิ้วมือ
ความทรงจำเริ่มกลับมาเป็นชิ้นๆ เหมือนจิ๊กซอว์ที่ค่อยๆ ถูกต่อเข้าด้วยกัน เขาจำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น... น้ำหวาน... ใบหน้าของหญิงสาวลอยเข้ามาในความคิด ความรู้สึกผิด เสียใจ และสิ้นหวัง ถาโถมเข้ามา เขาไม่รู้ว่าน้ำหวานเป็นตายร้ายดีอย่างไร
"ฉัน...ฉันควรจะปกป้องเธอ" เขากัดฟันแน่น น้ำตาคลอเบ้า
อาร์มคลานออกมาจากห้อง เศษกระจกบาดเท้าจนเลือดซิบ แต่เขาแทบไม่รู้สึกเจ็บ ความตกใจ ความสับสน และความกลัว ทำให้เขามุ่งมั่นที่จะหาทางออกจากสถานที่แห่งนี้
ซากตึกที่เคยสูงตระหง่าน บัดนี้กลายเป็นเพียงกองอิฐกองปูน รถยนต์พลิกคว่ำ ไฟไหม้เกรียม ซากศพนอนเกลื่อนกลาด โลกที่เขาเคยรู้จัก หายไปแล้ว...
"มีใครอยู่ไหม!" อาร์มตะโกนสุดเสียง แต่ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงลมหวีดหวิว และเสียงกาที่ร้องลั่น ราวกับเป็นเสียงหัวเราะเยาะเย้ยความสิ้นหวังของเขา
ท้องของอาร์มร้องโครกคราก เขาหิว กระหายน้ำ และเหนื่อยล้า แต่ก็ยังคงเดินต่อไป หวังว่าจะพบกับผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ
เขาเดินผ่านซากร้านสะดวกซื้อ ประตูถูกพังทลาย ข้าวของกระจัดกระจาย อาร์มพยายามหาอาหาร แต่ก็พบเพียงขนมปังขึ้นรา และน้ำขวดที่แตกละเอียด
ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงขู่คำราม อาร์มหันไปมอง เห็นสุนัขตัวหนึ่ง แต่ไม่ใช่สุนัขธรรมดา มันมีขนาดใหญ่กว่าปกติ ขนร่วง ตาแดงก่ำ ฟันแหลมคม กำลังกัดกินซากศพอยู่สุนัขกลายพันธุ์นั้นเงยหน้าขึ้น จ้องมองอาร์มด้วยสายตาหิวกระหาย มันคำราม ก่อนจะพุ่งเข้าใส่
อาร์มตกใจสุดขีด รีบวิ่งหนีสุดชีวิต สุนัขกลายพันธุ์ไล่ตาม เห่าหอน เสียงฝีเท้าดังกระหึ่ม
อาร์มวิ่งเข้าไปในซากตึก หลบซ่อนตัวในห้องมืดๆ หัวใจเต้นแรง เหงื่อแตกพลั่ก เขาพยายามกลั้นหายใจ ฟังเสียงฝีเท้าของสัตว์ร้ายที่เดินวนเวียนอยู่ข้างนอก ห้องนี้เต็มไปด้วยฝุ่นละออง เศษอิฐ และซากเฟอร์นิเจอร์ อาร์มมองไปรอบๆ เห็นรอยเลือด และรอยข่วนบนผนัง
"ที่นี่คงเคยเป็นที่ซ่อนตัวของใครสักคน" เขาคิด "แต่ตอนนี้...คงไม่เหลือใครแล้ว"
เสียงฝีเท้าเงียบหายไป อาร์มจึงค่อยๆ ย่องออกมา เขาทรุดตัวลงนั่ง พิงกำแพง หยิบรูปถ่ายใบเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า ในรูป มีชายหญิงคู่หนึ่งยืนยิ้มแย้ม ผู้หญิงในรูปมีใบหน้าหวาน ดวงตาสดใส ผมยาวสลวย เธอกอดแขนอาร์มไว้หลวมๆ
"น้ำหวาน...เธออยู่ที่ไหนนะ" อาร์มพึมพำ น้ำตาไหลริน
"ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอ...แต่ฉันกลับทำไม่ได้"
แกรก! เสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อาร์มสะดุ้ง หันไปมอง เห็นเงาตะคุ่มๆ
"ใครน่ะ?" อาร์มถาม เสียงสั่นเครือ
เงาคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ เผยให้เห็นใบหน้าของหญิงสาว เธอมีดวงตาคมกริบ ผมสั้น ร่างกายบอบบาง แต่ดูแข็งแกร่ง ในมือของเธอ มีมีดเล่มหนึ่ง ใบหน้าเปื้อนฝุ่น แต่ก็ยังมองเห็นเค้าโครงความสวยคม ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น แสดงถึงความระมัดระวัง
"นายเป็นใคร?" หญิงสาวถาม เสียงเย็นชา ดวงตาจ้องมองอาร์มอย่างจับผิด
อาร์มตกใจ เขาไม่ทันได้ตั้งตัว
"ผม...ผมชื่ออาร์ม" เขาตอบตะกุกตะกัก
"แล้ว...แล้วคุณ..."
"ฉันชื่อมีนา" หญิงสาวตอบ "นายมาจากไหน?"
"ผม...ผมจำไม่ได้" อาร์มโกหก เขาไม่ไว้ใจใครในตอนนี้
มีนาหรี่ตา "โกหก" เธอพูดเสียงเรียบ "ฉันเห็นนายออกมาจากตึกนั้น นายคงเป็นหนึ่งในพวกที่ซ่อนตัวอยู่สินะ"
"ไม่ใช่นะ!" อาร์มรีบปฏิเสธ "ผมเพิ่งมาถึงที่นี่"
"งั้นเหรอ?" มีนายังคงไม่เชื่อ "แล้วนายมาทำอะไรที่นี่?"
"ผม...ผมกำลังหาทางเอาชีวิตรอด" อาร์มตอบ "คุณก็เหมือนกันใช่ไหม?"
มีนาพยักหน้า "ใช่ ฉันกำลังหาอาหาร และที่พักพิง"
"เรา...เราช่วยกันได้นะ" อาร์มเสนอ "เราจะได้มีโอกาสรอดมากขึ้น"
มีนามองอาร์มอย่างพิจารณา "นายดูไม่เหมือนคนที่แข็งแกร่งอะไร"
"ผมอาจจะดูอ่อนแอ แต่ผมก็มีความสามารถนะ" อาร์มพยายามโน้มน้าว
"เช่นอะไรล่ะ?" มีนาถาม
อาร์มนึกถึงทักษะที่พอจะใช้เอาตัวรอดได้
"ผม...ผมซ่อมเครื่องยนต์ได้ ขับรถได้ และก็..." เขาลังเล "ผมยิงปืนได้"
มีนาเลิกคิ้ว "ยิงปืน?"
"ครับ ผมเคยไปเรียนยิงปืน" อาร์มตอบ
"งั้นก็ดี" มีนาพยักหน้า "อย่างน้อยนายก็มีประโยชน์บ้าง"
อาร์มรู้สึกโล่งใจ เขารอดพ้นจากการถูกฆ่าแล้ว
"เราไปหาอาหารกันเถอะ" มีนาพูด "ฉันรู้จักที่หนึ่ง น่าจะมีอาหารเหลืออยู่"
"ตกลง" อาร์มตอบ
ทั้งสองเดินออกจากซากตึก มุ่งหน้าไปยังจุดหมาย ระหว่างทาง อาร์มสังเกตเห็นว่ามีนามีทักษะการเอาตัวรอดสูง เธอเดินอย่างระมัดระวัง มองซ้ายมองขวา คอยระวังภัย
"คุณเคยเป็นทหารเหรอ?" อาร์มถาม
"ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้น?" มีนาถามกลับ
"ก็...คุณดูแข็งแกร่ง คล่องแคล่ว เหมือนทหาร" อาร์มตอบ
มีนาเงียบไป เธอไม่ได้ตอบคำถาม แต่สีหน้าของเธอดูเศร้าหมองลง อาร์มรู้สึกว่าตัวเองถามอะไรผิดไป เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุย "แล้ว...คุณคิดว่าจะมีผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ อีกไหม?"
"ไม่รู้สิ" มีนาตอบ "แต่ฉันหวังว่าจะมี"
"ผมก็หวังเหมือนกัน" อาร์มพูด "ผมไม่อยากอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้" โดยเฉพาะเมื่อไม่มีน้ำหวานแล้ว...
"ฉันเข้าใจ" มีนาพยักหน้า
ทั้งสองเดินต่อไป เงียบๆ ต่างคนต่างคิด
ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงซากซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่ง ประตูถูกพังทลาย ข้าวของกระจัดกระจาย มีร่องรอยการต่อสู้
"ระวังตัวด้วย" มีนาเตือน "อาจจะมีคนอื่นอยู่ที่นี่"
อาร์มพยักหน้า เขาดึงมีดพกที่เก็บได้จากซากรถออกมา มีนาเดินนำ อาร์มเดินตาม พวกเขาค่อยๆ เดินเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง
"อย่าขยับ!" เสียงผู้ชายตะโกน
อาร์มและมีนาหันไปมอง เห็นชายฉกรรจ์สองคน ถือปืนจ่อมาที่พวกเขา
"พวกแกเป็นใคร?" ชายคนหนึ่งถาม
"เรา...เราแค่มาหาอาหาร" อาร์มตอบ
"อย่ามาโกหก!" ชายอีกคนตะโกน "พวกแกเป็นพวกเดียวกับไอ้พวกนั้นใช่ไหม?"
"พวกไหน?" มีนาถาม ดวงตาคมกริบจ้องมองชายฉกรรจ์อย่างไม่เกรงกลัว
"พวกที่บุกปล้นชุมชนของเรา!"
"เราไม่รู้เรื่อง!" อาร์มรีบปฏิเสธ
"อย่ามาตอแหล!" ชายคนหนึ่งตะคอก "พวกแกต้องตาย!"
"ไม่นะ!" อาร์มร้อง
ชายคนนั้นเหนี่ยวไกปืน...ปัง!
[จบตอนที่ 1]