ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
ผจญภัย,แอคชั่น,แฟนตาซี,ผจญภัย,เอาชีวิตรอด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังวันสิ้นโลก
ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
ปัง! เสียงปืนดังสนั่น อาร์มหลับตาปี๋ รอคอยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ หัวใจยังคงเต้นโครมคราม ภาพตรงหน้าทำให้เขาแทบหยุดหายใจ มีนายืนอยู่ข้างหน้า มือข้างหนึ่งจับข้อมือชายคนหนึ่งไว้แน่น ส่วนอีกข้างหนึ่ง มีดเล่มคมปักเข้าที่ลำคอของชายอีกคน เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูด อาร์มได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้งขึ้นจมูก
ชายทั้งสองล้มลง ดิ้นรน ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะแน่นิ่งไป อาร์มมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง เขาไม่เคยเห็นใครถูกฆ่าต่อหน้าต่อตามาก่อน ความรู้สึกหลากหลายตีกันอยู่ในอก ทั้งโล่งใจที่รอดตาย ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และหวาดกลัวผู้หญิงตรงหน้า
มีนาดึงมีดออกจากลำคอชายคนนั้น เช็ดเลือดที่เปื้อนมีดกับเสื้อผ้าของศพ ก่อนจะหันมามองอาร์ม ใบหน้าของเธอเรียบสนิท ราวกับการฆ่าคนเป็นเรื่องธรรมดา เธอเก็บมีดเล่มคมกริบเข้าฝักที่เหน็บไว้ข้างเอว เช็ดคราบเลือดที่มือกับกางเกงยีนส์ขาดๆ แล้วหันมาถามอาร์มด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"นายโอเคไหม?"
อาร์มสะดุ้ง "อืม...คือ..." เขาพูดไม่ออก
"ผม...ผมไม่เป็นไร"
"ตกใจเหรอ?" มีนาเลิกคิ้ว
"ก็...นิดหน่อย" อาร์มตอบ พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง ความจริงแล้ว เขากลัวจนตัวสั่น
"ไม่ต้องกลัว พวกมันสมควรตายแล้ว" มีนาพูด
"สมควรตาย?" อาร์มทวนคำ
"ใช่ พวกมันเป็นโจร ฆ่าคน ปล้นสะดม ทำลายทุกอย่าง" มีนาพยักหน้า
"แต่...คุณก็ฆ่าพวกมัน" อาร์มพูด เสียงเบา
"ใช่ ฉันฆ่าพวกมัน เพื่อปกป้องตัวเอง และปกป้องคนอื่นๆ" มีนาตอบ ไม่สะทกสะท้าน
อาร์มเงียบไป เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"นายคงคิดว่าฉันโหดร้าย" มีนาพูด
"ผม..." อาร์มลังเล
"ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ" มีนาพูด "ในโลกแบบนี้ เราต้องทำทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตรอด แม้แต่การฆ่าคน" เธอจ้องมองอาร์ม ราวกับจะย้ำเตือนถึงความโหดร้ายของโลกใบนี้
อาร์มรู้สึกหนาวสันหลัง เขารู้แล้วว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เธอผ่านอะไรมามากมาย และผ่านโลกที่โหดร้ายยิ่งกว่าที่เขาเคยเจอ
"นายบอกว่านายยิงปืนได้ใช่ไหม?" มีนาถาม เปลี่ยนเรื่อง
"ครับ" อาร์มตอบ
"ดี" มีนาพยักหน้า "ฉันต้องการคนแบบนาย"
"ต้องการผม?" อาร์มเลิกคิ้ว
"ใช่" มีนาอธิบาย "ฉันกำลังมุ่งหน้าไปที่ชุมชนของฉัน พวกเราต้องการคนที่มีฝีมือ เพื่อปกป้องชุมชน จากพวกโจร และจาก...สิ่งมีชีวิตอื่นๆ"
"สิ่งมีชีวิตอื่นๆ?" อาร์มถาม
"ใช่" มีนาพยักหน้า "โลกหลังภัยพิบัติ ไม่ได้มีแค่มนุษย์ที่เหลือรอด มีบางอย่าง...เปลี่ยนไป" เธอเว้นวรรค ปล่อยให้อาร์มจินตนาการถึงความน่ากลัว
อาร์มรู้สึกขนลุก เขาอยากรู้ว่ามีนาหมายถึงอะไร แต่ก็ไม่กล้าถาม
"ชุมชนของคุณอยู่ที่ไหน?" เขาถาม
"ไม่ไกลจากที่นี่" มีนาตอบ "ตามฉันมา"
ทั้งสองออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต มุ่งหน้าไปยังชุมชนของมีนา ระหว่างทาง อาร์มพยายามชวนมีนาคุย เพื่อทำลายความเงียบ และเพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับโลกหลังภัยพิบัติ
"คุณ...คุณชื่อมีนาใช่ไหม?" เขาถาม
"อืม" มีนาตอบสั้นๆ
"คุณ...คุณเป็นคนแถวนี้เหรอ?"
"ไม่ใช่" มีนาส่ายหน้า "ฉันมาจากทางเหนือ"
"แล้ว...คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"
มีนาเงียบไปครู่หนึ่ง "ฉัน...ฉันหนีมา" เธอตอบ เสียงแผ่วเบา
"หนี?" อาร์มเลิกคิ้ว
"ใช่" มีนาพยักหน้า "หนีจาก...อดีต" เธอไม่ได้อธิบายต่อ แต่สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความเจ็บปวด
อาร์มรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรซักไซ้ต่อ เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุย "คุณ...คุณเก่งมากเลยนะ ที่จัดการกับพวกโจรพวกนั้นได้"
มีนายิ้มมุมปาก "ฉันเคยเป็นทหาร"
"จริงเหรอ?" อาร์มตาโต "สุดยอดไปเลย"
"ไม่เห็นจะสุดยอดตรงไหน" มีนาพูด "มันเป็นแค่อดีต ตอนนี้ ฉันก็แค่...ผู้รอดชีวิตคนหนึ่ง"
"แต่อย่างน้อย คุณก็มีทักษะการเอาตัวรอด" อาร์มพูด "ไม่เหมือนผม ผม..." เขาถอนหายใจ "ผมเป็นแค่พนักงานออฟฟิศธรรมดาๆ" เขาคิดถึงชีวิตที่แสนสบายในอดีต ก่อนที่อุกกาบาตจะพุ่งชนโลก คิดถึงน้ำหวาน...
"ไม่เป็นไร" มีนาพูด "นายเรียนรู้ได้ ทุกคนต้องเริ่มจากศูนย์" เธอมองอาร์มด้วยสายตาที่อ่อนโยนลงเล็กน้อย
"คุณ...คุณจะสอนผมไหม?" อาร์มถาม
มีนามองอาร์ม "ได้สิ" เธอตอบ "ฉันจะสอนทุกอย่างที่นายจำเป็นต้องรู้ เพื่อเอาชีวิตรอดในโลกแบบนี้"
อาร์มยิ้ม เขารู้สึกดีที่อย่างน้อยก็มีคนคอยช่วยเหลือ และรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาดเมื่ออยู่ใกล้มีนา
ทั้งสองเดินต่อ มีนาสอนทักษะการเอาตัวรอดให้กับอาร์ม เช่น การสังเกตสิ่งรอบตัว การหาอาหาร การปฐมพยาบาลเบื้องต้น การต่อสู้ป้องกันตัว อาร์มตั้งใจเรียนรู้ เขาอยากมีชีวิตรอด เพื่อตามหาน้ำหวาน และเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกที่โหดร้ายใบนี้
"นายบอกว่านายยิงปืนได้ใช่ไหม?" มีนาถาม
"ครับ" อาร์มตอบ
"ดี" มีนาพยักหน้า "ฉันจะสอนวิธีใช้ปืนให้ เพื่อป้องกันตัว"
"ขอบคุณครับ" อาร์มพูด
มีนาหยิบปืนพกออกมาจากกระเป๋า ส่งให้อาร์ม
"ลองจับดูสิ" เธอพูด
อาร์มรับปืนมา รู้สึกหนัก และเย็นเฉียบ
"จับแบบนี้" มีนาสอนวิธีจับปืนที่ถูกต้อง มือของเธอสัมผัสโดนมือของอาร์ม เขาใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย
อาร์มทำตาม มือไม้ยังสั่นเล็กน้อย
"เล็งไปที่เป้าหมาย" มีนาพูดต่อ
อาร์มเล็งปืนไปที่ต้นไม้ข้างทาง
"เหนี่ยวไก" ปัง!
เสียงปืนดังขึ้น อาร์มสะดุ้ง ปืนหลุดมือ
"ใจเย็นๆ" มีนาพูด "ค่อยๆ ทำ หายใจเข้าลึกๆ ตั้งสมาธิ"
อาร์มหยิบปืนขึ้นมา ลองยิงอีกครั้งคราวนี้เขาทำได้ดีขึ้น
"เก่งมาก" มีนาชม
อาร์มยิ้ม เขารู้สึกดีที่ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ และรู้สึกดีที่ได้ใช้เวลาร่วมกับมีนา
ทั้งสองฝึกยิงปืนกันอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่ง พวกเขาก็มาถึงชุมชนของมีนา
ชุมชนตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ ล้อมรอบด้วยกำแพงไม้สูง มีประตูทางเข้าเพียงทางเดียว มีรั้วลวดหนามขึงอยู่ด้านบน และมีชายร่างใหญ่ ถือปืนยาว ยืนเฝ้าอยู่ อาร์มรู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียด
"หยุด!" เสียงตะโกนดังขึ้น อาร์มและมีนาหยุดเดิน
"พวกแกเป็นใคร?" ชายร่างใหญ่คนหนึ่งถาม ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา ดวงตาแข็งกร้าว ร่างกายกำยำบ่งบอกถึงพละกำลัง
"ฉันมีนาเอง" มีนาตอบ "ฉันกลับมาแล้ว"
"มีนา?" ชายคนนั้นเลิกคิ้ว "แล้วไอ้หนุ่มนี่เป็นใคร?"
"เขาชื่ออาร์ม" มีนาตอบ "เขาเป็นเพื่อนฉัน"
"เพื่อน?" ชายคนนั้นมองอาร์มอย่างจับผิด
"ใช่" มีนาพยักหน้า "เขาจะมาอยู่กับเรา"
"ไม่ได้!" ชายคนนั้นปฏิเสธ "เราไม่รับคนนอก"
"แต่..." มีนาพยายามอธิบาย
"ไม่มีแต่!" ชายคนนั้นขัดจังหวะ "พวกแกกลับไปซะ"
มีนาหน้าเสีย
"เดี๋ยวสิ" อาร์มพูดขึ้น "ผมมีประโยชน์นะ ผมยิงปืนได้ ผมซ่อมเครื่องยนต์ได้ ผม..." อาร์มพยายามเสนอตัว
"ไม่สนใจ!" ชายคนนั้นตะคอก "พวกแกกลับไปซะ ก่อนที่ฉันจะยิง" เขายกปืนขึ้น เล็งมาที่อาร์ม
มีนาผลักอาร์มหลบไปด้านหลัง "ใจเย็นๆ โรเบิร์ต" เธอพูด "เขาไม่มีอันตราย"
"ฉันไม่รู้จักมัน" ชายที่ชื่อโรเบิร์ตพูด "และฉันก็ไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า"
"แต่เขาช่วยฉันไว้" มีนาอธิบาย "เขาช่วยฉันจากพวกโจร"
"โจร?" โรเบิร์ตเลิกคิ้ว
มีนาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ซูเปอร์มาร์เก็ตให้โรเบิร์ตฟัง โรเบิร์ตฟังอย่างตั้งใจ เมื่อมีนาเล่าจบ เขาก็มองอาร์มด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
"จริงเหรอ?" เขาถามอาร์ม
"จริงครับ" อาร์มตอบ
โรเบิร์ตพยักหน้า "งั้นก็ขอบคุณ ที่ช่วยมีนาไว้"
"ไม่เป็นไรครับ" อาร์มตอบ
"แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังไม่สามารถให้พวกนายเข้าไปในชุมชนได้" โรเบิร์ตพูด "มันเป็นกฎ"
"ฉันเข้าใจ" มีนาพยักหน้า "งั้น...เราขอพักอยู่ข้างนอกคืนนี้ได้ไหม? พรุ่งนี้เช้า เราจะไปจากที่นี่"
โรเบิร์ตลังเล
"ได้โปรด" มีนาอ้อนวอน "เราไม่มีที่ไปแล้ว"
โรเบิร์ตถอนหายใจ "ก็ได้ แต่พวกนายต้องอยู่ห่างจากประตู และห้ามก่อเรื่อง"
"ขอบคุณ" มีนาพูด
โรเบิร์ตพยักหน้า ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในชุมชน
อาร์มและมีนาหาที่พัก ใต้ต้นไม้ใหญ่
"เราจะทำยังไงต่อ?" อาร์มถาม
"รอก่อน" มีนาตอบ "พรุ่งนี้ ฉันจะลองคุยกับหัวหน้าชุมชนอีกครั้ง"
"หัวหน้าชุมชน?"
"ใช่" มีนาพยักหน้า "เขาเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างในชุมชนนี้"
"แล้วเขาเป็นใคร?" อาร์มถาม
มีนาเงียบไปครู่หนึ่ง สีหน้าเคร่งเครียด "เขาชื่อ....."
[จบตอนที่ 2]