ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
ผจญภัย,แอคชั่น,แฟนตาซี,ผจญภัย,เอาชีวิตรอด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังวันสิ้นโลก
ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
"เขาชื่อ...เดวิด" มีนาเอ่ยชื่อนั้นออกมา เสียงของเธอแผ่วเบาลงเล็กน้อย ราวกับมีมนต์สะกด อาร์มรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียงของหญิงสาว มันมีความรู้สึกบางอย่าง ที่เขาไม่สามารถนิยามได้ แฝงอยู่ อาจจะเป็นความกลัว? หรือความเคารพ?
"เดวิด..." อาร์มทวนชื่อนั้น พยายามจดจำ เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ชื่อนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบมาพากล เหมือนมีเงาบางอย่างปกคลุมอยู่
"เขาเป็นคนยุติธรรม" มีนาพูดต่อ "ฉันเชื่อว่า ถ้าเราอธิบายให้เขาฟัง เขาจะเข้าใจ" แต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความกังวล
"หวังว่าอย่างนั้น" อาร์มพึมพำ เขามองไปที่กำแพงไม้สูง ที่กั้นพวกเขาออกจากชุมชน ราวกับเป็นกำแพง ที่กั้นพวกเขาออกจากความหวัง เขาไม่รู้ว่า ข้างในนั้นจะมีอะไร แต่เขาก็หวังว่า มันจะเป็นที่ที่ปลอดภัย สำหรับเขาและมีนา
ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง แสงสีส้มฉาบไล้ขอบฟ้า ไล่เฉดสีแดงระเรื่อบนก้อนเมฆ ทาบทาผืนป่าให้กลายเป็นสีทองแดง บรรยากาศเริ่มเย็นลง ลมพัดโชยมาเอื่อยๆ พัดพาเอากลิ่นดิน กลิ่นใบไม้ และกลิ่นควันไฟจางๆ ลอยมาแตะจมูก อาร์มได้ยินเสียงนกร้อง เสียงใบไม้เสียดสีกัน และเสียงน้ำไหล
อาร์มรู้สึกหิว และเหนื่อยล้า แต่เขาก็พยายามทำใจดีสู้เสือ เขาเชื่อในคำพูดของมีนา เชื่อว่าพวกเขาจะสามารถเข้าไปในชุมชนได้
"เราควรจะหาที่พักสำหรับคืนนี้" มีนาพูด
"ครับ" อาร์มตอบรับ
พวกเขาเดินไปตามแนว กำแพง จนกระทั่งพบต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีโพรงขนาดใหญ่ พอที่จะหลบฝนและลมได้
"ที่นี่แหละ" มีนาพูด
พวกเขาเข้าไปในโพรงไม้ มีนาก่อไฟเล็กๆ เพื่อให้ความอบอุ่น และไล่สัตว์ร้าย แสงไฟส่องสว่าง ขับไล่ความมืดมิดในโพรงไม้ แต่ก็ไม่อาจ ขับไล่ความกังวลในใจของอาร์มได้ เงาจากเปลวไฟเต้นระบำไปมาบนผนัง
อาร์มนั่งพิงต้นไม้ หลับตาพักผ่อน เสียงแตกเปรี๊ยะของกิ่งไม้ที่ถูกไฟไหม้ เสียงลมพัดหวีดหวิว และเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องดังระงม ผสมปนเปกัน กลายเป็นดนตรีแห่งรัตติกาล
แม้บรรยากาศจะดูสงบ แต่อาร์มก็ยังรู้สึกไม่ ปลอดภัย เขานึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในซากปรักหักพัง การ พบกับมีนา การฆ่าคน การหนีตาย และการถูกปฏิเสธ จากชุมชน
"นายคิดถึงแฟนของนายเหรอ?" มีนาถาม ทำลายความเงียบ
อาร์มลืมตา มองมีนา "ครับ" เขาตอบเสียงเบา
"เธอชื่ออะไร?"
"น้ำหวาน"
"เธอเป็นคนยังไง?"
"เธอ..." อาร์มยิ้ม "เธอเป็นคนอ่อนโยน ใจดี และสวยมาก" เขาหยิบรูปถ่ายของน้ำหวานออกมาจากกระเป๋า
มีนารับรูปมาดู "เธอสวยจริงๆ"
"ใช่ครับ" อาร์มพยักหน้า "ผมรักเธอมาก"
"นายโชคดีนะ ที่มีเธอ" มีนาพูด น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความเศร้า
"ผมรู้" อาร์มพูด "ผมหวังว่าเธอจะปลอดภัย"
"ฉันก็หวังอย่างนั้น" มีนาพูด
ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง
"มีนา" อาร์มเรียก
"หืม?"
"คุณ...คุณเคยมีความรักไหม?"
มีนาเงียบไปนาน ก่อนจะตอบ "เคย"
"แล้ว...ตอนนี้ล่ะ?"
"ไม่มีแล้ว"
"ทำไม?"
"เพราะ..." มีนาเว้นวรรค "คนที่ฉันรัก...ตายไปแล้ว" น้ำเสียงของเธอเศร้าสร้อย
อาร์มรู้สึกเสียใจแทนมีนา เขาไม่กล้าถามอะไรต่อ
"ขอโทษนะ" เขาพูด
"ไม่เป็นไร" มีนาส่ายหน้า "มันเป็นอดีตไปแล้ว"
"คุณ...คุณอยากเล่าให้ผมฟังไหม?" อาร์มถามอย่างระมัดระวัง
มีนามองอาร์ม ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตของเธอ
มีนาเคยมีความรักกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่ชื่อ "ก้อง" พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เติบโตมาด้วยกัน และรักกันในที่สุด ก้องเป็นทหาร เช่นเดียวกับมีนา พวกเขาร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ ผ่านสมรภูมิ มามากมาย
"เขาเป็นคนดี" มีนาพูด น้ำเสียง เศร้า "เข้มแข็ง กล้าหาญ และอ่อนโยน"
แต่แล้ว ในภารกิจหนึ่ง ก้องถูกยิงเสียชีวิต ในอ้อมแขนของมีนา"ฉัน...ฉันทำอะไรไม่ได้เลย" มีนาเล่า น้ำตาคลอ
อาร์มรู้สึกเห็นใจมีนา เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอดี เขาเองก็รู้สึกผิด ที่ไม่ สามารถ ปกป้องน้ำหวานได้
"ผมเสียใจด้วย" เขาพูด
"ขอบคุณ" มีนาพยักหน้า
"แล้ว...หลังจากนั้น คุณก็มาอยู่ที่นี่?" อาร์มถาม
"ใช่" มีนาพยักหน้า "ฉันไม่อยากอยู่ที่เดิมๆ ที่ๆ มีแต่ความทรงจำของก้อง"
"ผมเข้าใจ" อาร์มพยักหน้า
"นายล่ะ?" มีนาถาม "นายกับแฟนของนายเจอกันได้ยังไง?"
อาร์มยิ้ม เล่าเรื่องราวความรักของเขากับน้ำหวานให้มีนาฟัง ทั้งสองคุยกัน จนกระทั่ง ดึกดื่น
"นอนเถอะ" มีนาพูด "พรุ่งนี้เราต้องเข้าไปในชุมชน"
อาร์มพยักหน้า เขานอนลง หลับตา แต่ ความกังวล ยังคง วนเวียน อยู่ ใน หัว เขา ไม่ รู้ว่า จะ เกิดอะไรขึ้น ถ้า พวกเขา เข้าไป ใน ชุมชน
เช้าวันรุ่งขึ้น อาร์มตื่นขึ้นมา พบว่ามีนากำลังเตรียมตัว
"อรุณสวัสดิ์" อาร์มทักทาย
"อรุณสวัสดิ์" มีนาตอบ "พร้อมหรือยัง?"
"พร้อมแล้วครับ"
"งั้นก็ไปกันเถอะ"
พวกเขาเดินไปที่ประตูชุมชนโรเบิร์ตยังคงยืนเฝ้าอยู่
"อรุณสวัสดิ์ โรเบิร์ต" มีนาทักทาย
"หืม?" โรเบิร์ตมองมีนาและอาร์ม "พวกนายยังอยู่อีกเหรอ?"
"ใช่" มีนาพยักหน้า "เราจะเข้าไปในชุมชน"
"ไม่ได้" โรเบิร์ตปฏิเสธ
"ทำไมล่ะ?"
"หัวหน้าไม่อนุญาต"
"หัวหน้า?" มีนาเลิกคิ้ว "นายหมายถึงเดวิด?"
"ใช่"
"แต่..."
"ไม่มีแต่" โรเบิร์ตพูด "พวกนายกลับไปซะ"
มีนาหน้าเสีย"เราจะทำยังไงดี?" เธอหันไปถามอาร์ม อาร์มมองโรเบิร์ต แล้วก็มองมีนาเขาตัดสินใจแล้ว
"ผมว่า..." อาร์มเอ่ยขึ้น เสียงของเขาหนักแน่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน "เราบุกเข้าไปกันเลย"
มีนาเบิกตากว้าง "บุก?"
"ใช่" อาร์มพยักหน้า "เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ถ้าเราออกไป เราอาจจะตาย สู้ตายในที่ที่พอจะมีโอกาสรอด ดีกว่า"
"แต่นายจะสู้กับพวกนั้นได้ยังไง แค่โรเบิร์ตคนเดียว นายก็เอาไม่ลงแล้ว" มีนาพูด "แล้วข้างในนั้นจะมีคนอีกกี่คนที่แข็งแกร่งแบบนั้น นายจะรับมือไหวเหรอ?"
"ผมไม่ได้บอกว่าจะสู้" อาร์มยิ้มมุมปาก "ผมบอกว่า เราจะบุก"
มีนาขมวดคิ้ว "นายหมายความว่ายังไง?"
อาร์มโน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างหูมีนา ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"นายนี่มัน..." เธอพูด "เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ย"
"ก็ต้องงัดทุกกลยุทธ์ที่มี เพื่อเอาชีวิตรอดสิ" อาร์มตอบ
"เอาล่ะ" มีนาตบบ่าอาร์ม "ฉันชอบแผนของนาย งั้นเรามา....."
"หยุดนะ! พวกแกกำลังจะทำอะไร?" เสียงตวาดดังขึ้นจากด้านหลัง
มีนาและอาร์มหันขวับ เห็นชายร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีดำสนิท ยืนอยู่ใต้เงาไม้ใหญ่ ใบหน้าของเขาถูกบดบังด้วยเงามืด มองเห็นเพียงดวงตาคมกริบที่จ้องมองมา ราวกับเหยี่ยวที่กำลังจ้องมองเหยื่อ
"นายเป็นใคร?" ชายคนนั้นถาม เสียงทุ้ม
อาร์มและมีนามองหน้ากัน
"เรา..." อาร์มกำลังจะตอบ
"เขาเป็นเพื่อนของฉัน" มีนาพูดแทรก "ฉันพาพวกเขามาเพื่อขอความช่วยเหลือ"
ชายคนนั้นเลิกคิ้ว "เพื่อน?" เขามองมีนาอย่างจับผิด
"ใช่" มีนาพยักหน้า "เขาต้องการที่พักพิง"
ชายคนนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลัง ใช้ความคิด
"ตามฉันมา" เขาพูด ก่อนจะหันหลังเดินนำไป
อาร์มและมีนามองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเดินตามชายคนนั้นไป
พวกเขาเดินตามชายคนนั้นเข้าไปในชุมชน ผ่านประตูไม้ที่โรเบิร์ตเคยยืนเฝ้าอยู่ โรเบิร์ตมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร
ชายคนนั้นพาอาร์มและมีนาเดินลึกเข้าไปในชุมชน จนกระทั่งมาถึงกระท่อมหลังหนึ่ง
"เข้าไปข้างในสิ" ชายคนนั้นพูด
อาร์มและมีนาเดินเข้าไปในกระท่อม
ภายในกระท่อม มีเตียง โต๊ะ และเก้าอี้ ดูเรียบง่าย แต่ก็สะอาดสะอ้าน มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรลอยอยู่ในอากาศ
"พักผ่อนตามสบาย" ชายคนนั้นพูด "เดี๋ยวฉันจะเอาอาหารมาให้"
"ขอบคุณ" มีนาพูด
ชายคนนั้นพยักหน้า ก่อนจะเดินออกไป
อาร์มและมีนามองหน้ากัน
"เขาเป็นใคร?" อาร์มถาม
"ฉันไม่รู้" มีนาตอบ "แต่เขาดูมีอำนาจ"
"เธอคิดว่าเขาจะช่วยเราเหรอ?"
"ฉันไม่รู้" มีนาตอบ "แต่ตอนนี้เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว"
อาร์มพยักหน้า เขารู้สึกเหนื่อยล้าและสับสน เขาไม่รู้ว่า ชายคนนั้นเป็นใคร และ มีจุดประสงค์อะไรแต่ตอนนี้ เขา ทำได้แค่รอ และ หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
[จบตอนที่ 3]