ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
ผจญภัย,แอคชั่น,แฟนตาซี,ผจญภัย,เอาชีวิตรอด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังวันสิ้นโลก
ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
แสงตะวันสีทองอาบไล้ขอบฟ้า ไล่ความมืดมิดของรัตติกาลให้จางหายไป เผยให้เห็นทิวทัศน์ริมแม่น้ำที่สงบงาม แต่แฝงไปด้วยความหม่นหมอง สายหมอกบางเบาลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือผืนน้ำที่ไหลเอื่อยๆ สะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้าราวกับกระจกบานใหญ่ เสียงนกร้องขับขานดังก้องไปทั่วผืนป่า กลิ่นไอ น้ำ และกลิ่นดินชื้น โชยมาแตะจมูก ผสมกับกลิ่นคาวเลือดจางๆ
อาร์มนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ริมตลิ่ง ใบหน้าซีดเซียว เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน เสื้อผ้าขาดวิ่น เปื้อนเลือดและคราบเขม่าควัน เขาเหนื่อยล้า อ่อนเพลียทั้งกายและใจ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงวนเวียนในความคิด ภาพของชายคนนั้นที่กำลังฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยม เสียงกรีดร้องของชาวบ้านที่วิ่งหนีตาย และเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำเผาผลาญบ้านเรือนจนวอดวาย
"อาร์ม" เสียงของมีนาที่ดังขึ้นข้างๆ ปลุกเขาจากภวังค์
"ครับ?" เขาหันไปมองมีนาที่นั่งอยู่ไม่ไกล
"นายเป็นอะไรรึเปล่า?" มีนาถามด้วยความเป็นห่วง
"เปล่าครับ" อาร์มตอบ แต่ น้ำเสียงของเขาฟังดูไม่มั่นใจ
มีนาขยับเข้ามาใกล้ "นายดูไม่โอเคเลย" เธอพูด "นายกลัวเหรอ?"
"ก็...นิดหน่อย" อาร์มยอมรับ "ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อน มัน... มันค่อนข้างน่ากลัวมาก"
"ฉันเข้าใจ" มีนาพยักหน้า "แต่นายต้องเข้มแข็งนะ เราต้องผ่านมันไปให้ได้ โลกใบนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว อาร์ม"
"ผมรู้" อาร์มพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "แต่ผมก็ยังทำใจไม่ได้"
มีนามองอาร์มด้วยสายตาที่อ่อนโยน "นายทำได้อยู่แล้ว" เธอพูด "นายแข็งแกร่งกว่าที่นายคิด"
คำพูดของมีนาทำให้อาร์มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
เขามองไปที่ มีนา สายตาสะดุดเข้ากับรอยแผลเป็นมากมายบนแขนและขาของเธอ รอยแผลเหล่านั้นดูน่ากลัว บ่งบอกถึงการต่อสู้ที่ผ่านมา
"มีนา" เขาเรียก
"หืม?"
"รอยแผลพวกนั้น... เกิดจากอะไร?"
มีนาก้มลงมองรอยแผลของตัวเอง "มันเป็นรอยแผลจากอดีต" เธอตอบเสียงแผ่ว
"อดีต?" อาร์มเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
มีนาเงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนกำลังลังเลว่าจะเล่าให้ อาร์ม ฟังดีหรือไม่
"นายอยากรู้จริงๆ เหรอ?" เธอถาม
"ครับ" อาร์มพยักหน้า
มีนาถอนหายใจ "ก็ได้" เธอพูด "ฉันจะเล่าให้นายฟัง"
มีนาเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตของเธอ เสียงของเธอแผ่วเบา เหมือนเสียงกระซิบ
เธอเคยเป็นทหารรับใช้ชาติ อยู่ ในหน่วยรบพิเศษ เธอผ่านการฝึกฝนอย่างหนัก ทั้งการต่อสู้ด้วยมือเปล่า การใช้อาวุธ และการเอาตัวรอดในสถานการณ์ต่างๆ
"ตอนนั้น ฉันคิดว่า ตัวเอง เก่ง และ แข็งแกร่ง มาก" มีนา พูด "ฉัน ไม่ กลัว อะไร ทั้งนั้น"
เธอผ่านสมรภูมิ มานับไม่ถ้วน เคยเผชิญหน้ากับความตายมาแล้วหลายครั้ง
"ฉันเคย ฆ่า คน มามากมาย" มีนา พูด เสียง ขมขื่น "ทั้ง ศัตรู และ... คน บริสุทธิ์"
น้ำตา เอ่อคลอ ใน ดวงตา ของ มีนา เธอ นึก ถึง ภาพ ใน อดีต ที่ ไม่อาจ ลืมเลือน ใบหน้าของผู้คนที่เธอพรากชีวิตไป ยังคงตามหลอกหลอนเธอ
"ฉันเป็นเครื่องจักรสังหาร" มีนาพูดต่อ "ฉัน ไม่มีความรู้สึกใดๆเหลืออยู่แล้วฉันฆ่าคนโดยไม่ ลังเลไม่รู้สึกผิด"
"จนกระทั่งฉันได้พบกับก้อง เขาเป็นแพทย์ทหารที่เข้ามาประจำการในหน่วยของฉัน เขาแตกต่างจากคนอื่นๆ" มีนา พูด "เขา ใจดี อ่อนโยน และรัก สันติ"
"เขาทำให้ฉันรู้สึกถึงความเป็นมนุษย์อีกครั้ง
เขาสอนให้เธอรู้จักความรัก ความเมตตา และความสงสาร"
"เขาเป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิตของฉัน" มีนาพูดน้ำตาคลอ "เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันยังมีหัวใจ แต่แล้ว ก้องก็ถูกฆ่าตายในสงคราม"
"ตอนนั้นโลกของฉันเหมือนพังทลาย" มีนา พูดเสียงสั่นเครือ "ฉันไม่รู้จะอยู่ต่อไปยังไง"
"ในตอนนั้นฉันเสียใจมาก และโทษตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องเขาได้ ฉันลาออกจากกองทัพ และออกเดินทางตามหาความหมายของชีวิต"
"ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปที่ไหน" มีนาพูด "ฉันแค่อยากหนีไปให้ไกลจากสงคราม ฉันเหนื่อยกับการฆ่าคน"
อาร์มรับฟังเรื่องราวของมีนาอย่างตั้งใจ เขารู้สึกเห็นใจเธอ เขาเองก็รู้สึกผิด ที่ไม่สามารถปกป้องน้ำหวานได้
"ผมเสียใจด้วยนะ มีนา" เขาพูด
"ขอบคุณ" มีนาพยักหน้า
"แล้ว... คุณจะทำยังไงต่อ?" อาร์มถาม
"ฉันไม่รู้" มีนาตอบ "แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อก้อง"
อาร์มและมีนานั่งคุยกันอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งดวงอาทิตย์ขึ้นสูง
"เราควรจะไปต่อได้แล้ว" มีนาพูด
"ครับ" อาร์มตอบรับ
พวกเขาเก็บข้าวของ แล้วก็ออกเดินทางต่อ
พวกเขาเดินลัดเลาะไปตามป่ารกทึบ ต้นไม้สูงใหญ่บดบังแสงอาทิตย์ ทำให้พื้นด้านล่างมืดครึ้ม อากาศเย็นและชื้น มีเพียงเสียงใบไม้แห้งที่ถูกเหยียบย่ำ และเสียง แมลง ที่ ดัง ระงม เป็นครั้งคราวที่อาร์มจะได้ยินเสียง สัตว์ บางอย่างเคลื่อนไหว อยู่ ใน พุ่มไม้
พวกเขาเดินผ่านซากเมืองที่พังทลาย ตึกสูงระฟ้าที่เคยสง่างาม บัดนี้กลายเป็นกองอิฐกองปูน รถยนต์พลิกคว่ำ กระจกแตกละเอียด โครง
กระดูกของผู้คนที่นอนตายเกลื่อนกลาด บางร่างยังคงถืออาวุธไว้แน่น ราวกับว่าพวกเขากำลังต่อสู้จนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต
"สงครามทำให้มนุษย์กลายเป็นปีศาจ" มีนาพูดเสียงเศร้า
"ใช่" อาร์มพยักหน้าเห็นด้วย
เขารู้สึกโกรธและเสียใจ โกรธที่มนุษย์ทำร้ายกันเอง เสียใจที่โลกต้องกลายเป็นแบบนี้
พวกเขาเดินมาถึงสี่แยก ถนนที่เคยพลุกพล่าน บัดนี้ว่างเปล่า มีเพียงเศษซากของอารยธรรมที่หลงเหลืออยู่
"เราจะไปทางไหนดี?" อาร์มถามมีนา
มีนามองไปรอบๆ "ทางซ้าย" เธอพูด
"ทำไมถึงเลือกทางซ้ายล่ะ?" อาร์มสงสัย
"สัญชาตญาณ" มีนาตอบ
"สัญชาตญาณ?"
"ใช่" มีนาพยักหน้า "ฉันรู้สึกว่าทางซ้ายปลอดภัยกว่า"
"โอเค" อาร์มตอบ เขาเชื่อใจมีนา
พวกเขาเดินไปทางซ้ายทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นจากข้างหน้า ปัง! ปัง!
"มีนา!" อาร์มร้องด้วยความตกใจ
"หมอบ!" มีนาตะโกน
พวกเขารีบหมอบลงกับพื้น เสียงปืนดังขึ้นอีกหลายนัด กระสุนวิ่งผ่านหัวพวกเขาไปเฉียดฉิว อาร์มรู้สึกถึงลมที่กระสุนพุ่งผ่าน หัวใจของเขากระตุก ด้วยความกลัว
"ใครยิงพวกเรา?" อาร์มถามเสียงสั่น
"ฉันไม่รู้" มีนาตอบ "แต่เราต้องหนี"
พวกเขาลุกขึ้นวิ่งเสียงปืนยังคงดังไล่หลังมา พวกเขาวิ่งสุดชีวิต หัวใจเต้นแรง
"ทางนี้!" มีนาตะโกน
เธอลาก อาร์ม เข้าไปในซอยเล็กๆพวกเขาวิ่งไปจนสุดซอย ซึ่งเป็นทางตัน
"ตายแล้ว!" อาร์มร้อง "เราติดกับแล้ว!"
คนสองคนที่ไล่ตามพวกเขามา ปรากฏตัวขึ้นที่ปากซอย พวกเขาถือปืนอยู่ในมือ
"พวกแกหนีไม่รอดหรอก" หนึ่งในนั้นพูด
"พวกแกต้องตาย!"
อาร์มและมีนามองหน้ากัน พวกเขาไม่มีทางเลือก พวกเขาต้องสู้ อาร์มชักมีดออกมาจากรองเท้าบูท มีนา ยกปืนขึ้นเล็ง
"มาเลย!" อาร์มตะโกนท้าทาย
คนพวกนั้นพุ่งเข้ามา
การต่อสู้เริ่มขึ้น อาร์มและมีนาสู้อย่างดุเดือด อาร์มใช้มีดฟันเข้าที่แขนของคนหนึ่ง มีนายิงปืนใส่อีกคนหนึ่ง แต่พวกเขาเสียเปรียบ คนพวกนั้นมีจำนวนมากกว่า และมีอาวุธที่ดีกว่า
อาร์มถูกยิงที่แขน เลือดสีแดงสดไหลออกมา
"อาร์ม!" มีนา ร้องด้วยความตกใจเธอรีบเข้าไปช่วย อาร์ม แต่เธอก็ถูกหนึ่งในนั้นจับตัวไว้
"ปล่อยฉันนะ!" มีนาตะโกน ดิ้นรน
"หุบปาก!" ชายคนนั้นตะคอก
"พวกแกต้องตาย!"
พวกเขากำลังจะยิง อาร์ม และ มีนาทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"หยุด!"
[จบตอนที่ 5]