ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
ผจญภัย,แอคชั่น,แฟนตาซี,ผจญภัย,เอาชีวิตรอด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังวันสิ้นโลก
ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว ปลอกกระสุนร้อนๆ กระเด็นกระทบพื้นคอนกรีต ควันสีเทาพวยพุ่งออกจากปลายกระบอกปืน ร่างของชายฉกรรจ์สองคนที่ยืนขวางทางล้มลง นอนจมกองเลือด ดวงตาเบิกโพลง ไร้ซึ่งลมหายใจ อาร์มสะดุ้งสุดตัว หันขวับไปมองยังต้นกำเนิดของเสียงปืนด้วยความตกใจ หัวใจเต้นโครมคราม มือเย็นเฉียบ
ที่ปากซอย กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ราวกับผุดขึ้นมาจากความมืด พวกเขามีทั้งชายและหญิง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น แต่ท่าทางแข็งแกร่ง แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พร้อมสำหรับการต่อสู้ ในมือของพวกเขามีอาวุธหลากหลายชนิด ตั้งแต่ปืนกล มีด ไปจนถึงธนู ที่ดูเหมือนจะประดิษฐ์ขึ้นเอง
"ใครน่ะ?" อาร์มถามเสียงสั่น ขณะที่พยายามควบคุมอาการสั่นเทาของตัวเอง
"พวกเรามาช่วย" ชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากกลุ่ม เขามีรูปร่างสูงใหญ่กำยำ สวมเสื้อหนังสีดำ และกางเกงยีนส์ขาดๆ ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยหนวดเครา ดวงตาสีฟ้าคมกล้า จ้องมองมาที่อาร์มและมีนา
"พวกนายรีบหนีไปกับเราเถอะ พวกมันกำลังตามมา!"
"พวกนายเป็นใคร?" มีนาถามเสียงระแวดระวัง "พวกนายรู้ได้ยังไงว่าพวกเรากำลังถูกไล่ล่า?"
"พวกเราเป็นผู้รอดชีวิต" ชายคนนั้นตอบ "ฉันชื่อ 'วิน' พวกเราเห็นพวกนายวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนมาตั้งแต่ต้นซอยแล้ว เลยคิดว่าคงมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ"
"ขอบคุณ" อาร์มพูดด้วยความรู้สึกขอบคุณ "พวกนายช่วยพวกเราไว้"
"ไม่เป็นไร" วินยิ้ม "พวกเราช่วยเหลือซึ่งกันและกัน รีบไปกันเถอะ ที่นี่ไม่ปลอดภัย"
วินและกลุ่มของเขานำทางอาร์มและมีนา วิ่งลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยที่มืดมิด ผ่านซากปรักหักพังของอาคารสูงที่เคยสง่างาม บัดนี้เหลือเพียงซากคอนกรีตที่รกร้าง และกองขยะที่กองสูงเท่าภูเขา อาร์มมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกหดหู่ โลกที่เขาเคยรู้จักหายไปแล้ว เหลือเพียงซากปรักหักพังและความสิ้นหวัง เขาไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ เขารู้สึกขอบคุณ วิน และกลุ่มผู้รอดชีวิต ที่ช่วยเขาและมีนาไว้
"อีกไกลไหม?" อาร์มถามเสียงอ่อนล้า รู้สึกเจ็บแปลบที่แขน
"ใกล้แล้ว" วินตอบ "อดทนอีกหน่อย"
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงประตูเหล็กบานใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่ในซอกตึก วินเปิดประตู แล้วก็พาอาร์มและมีนาเข้าไปข้างใน
"ว้าว!" อาร์มอุทาน เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ
พวกเขาอยู่ในอาคารหลังใหญ่ที่ถูกดัดแปลงเป็นที่พักอาศัย มีระบบไฟฟ้าที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์ มีแปลงปลูกผัก และมีผู้คนมากมายอาศัยอยู่ที่นี่ ดูเป็นระเบียบและมีชีวิตชีวา ต่างจากโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย ที่นี่ ราวกับเป็น โอเอซิส กลางทะเลทราย
"ที่นี่คือที่ไหน?" อาร์มถามด้วยความสงสัย
"ที่นี่คือฐานของพวกเรา" วินตอบ "พวกเราเรียกที่นี่ว่า 'The Hive' หรือ 'รัง'"
"รัง?" มีนาเลิกคิ้ว
"ใช่" วินพยักหน้า "เหมือนรังของผึ้งที่ทุกคนช่วยกันสร้างและปกป้อง"
วินพาอาร์มและมีนาไปที่ห้องพยาบาล ซึ่งมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังทำแผลให้กับชายหนุ่มที่บาดเจ็บ
"นี่คือพลอย" วินแนะนำ "เธอเป็นหมอของพวกเรา"
"สวัสดี" พลอยทักทายด้วยรอยยิ้ม
"สวัสดีครับ" อาร์มตอบ
พลอยเริ่มทำแผลให้อาร์มอย่างเบามือ
"ขอบคุณนะพลอย" อาร์มพูดเมื่อพลอยทำแผลเสร็จ
"ไม่เป็นไรค่ะ" พลอยตอบ "หายเร็วๆ นะคะ"
หลังจากทำแผลเสร็จ วินก็พาอาร์มและมีนาไปที่ห้องอาหาร ซึ่งมีผู้คนมากมายกำลังนั่งกินอาหารกันอยู่ เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ ดังประสานกัน ราวกับเป็นงานเลี้ยงฉลอง
"กินอะไรก่อนสิ" วินพูด "พวกนายคงหิวแล้ว"
อาร์มและมีนากินอาหารที่วินจัดให้ เป็นอาหารง่ายๆ แต่ก็อร่อย พวกเขาหิวมากจนกินอย่างเอร็ดอร่อย
"พวกนายมาจากไหน?" วินถามขณะที่พวกเขากำลังกินอาหาร
"พวกเรามาจากชุมชนทางเหนือ" มีนาตอบ
"แล้วเกิดอะไรขึ้นกับชุมชนของพวกนาย?"
มีนาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้วินฟัง เรื่องของชายคนนั้นที่ทรยศเดวิดและเผาชุมชน วินฟังอย่างตั้งใจ สีหน้าเคร่งเครียด
"ฉันเสียใจด้วย" เขาพูดเมื่อมีนาเล่าจบ "พวกนายโชคดีนะที่รอดมาได้"
"ใช่" มีนาพยักหน้า "พวกเราโชคดีมาก"
"แล้วพวกนายจะทำยังไงต่อ?" วินถาม
"พวกเราไม่รู้" อาร์มตอบ "พวกเราไม่มีที่ไปแล้ว"
"งั้นพวกนายก็อยู่ที่นี่กับพวกเราสิ" วินพูด
"จริงเหรอ?" อาร์มถามด้วยความดีใจ
"จริงสิ" วินพยักหน้า "พวกเรายินดีต้อนรับพวกนายเสมอ"
อาร์มและมีนามองหน้ากัน พวกเขารู้สึกโล่งใจและขอบคุณวิน
"ขอบคุณนะวิน" อาร์มพูด
"ขอบคุณมาก" มีนาพูด
"ไม่เป็นไร" วินตอบ "ตอนนี้พวกเราเป็นพวกกันแล้ว"
วินพาอาร์มและมีนาเดินขึ้นไปยังชั้นสองของอาคาร บรรยากาศคึกคักขึ้น มีผู้คนเดินไปมา ทักทายวินและมองอาร์มกับมีนาด้วยความสนใจ บางคนยิ้มให้ บางคนพยักหน้า ราวกับต้องการต้อนรับ
"ที่นี่เหมือนเมืองเล็กๆ เลยนะครับ" อาร์มเอ่ยขึ้น
"ใช่" วินตอบ "พวกเราพยายามสร้าง The Hive ให้เป็นมากกว่าแค่ที่หลบภัย พวกเราอยากให้ที่นี่เป็นบ้าน เป็นชุมชนที่อบอุ่น"
พวกเขาเดินผ่านห้องต่างๆ มีทั้งห้องสมุดที่เต็มไปด้วยหนังสือ ห้องออกกำลังกาย ห้องประชุม และห้องเรียน เด็กๆ วิ่งเล่นส่งเสียงเจี้ยวจ้าว สร้างรอยยิ้มให้กับอาร์มและมีนา
"พวกนายมีเด็กเยอะเหมือนกันนะครับ" อาร์มสังเกต
"ใช่ เด็กๆ คืออนาคตของพวกเรา" วินตอบ "พวกเราต้องให้ความสำคัญกับพวกเขา"
"แล้วพวกนายหาอาหารกันยังไง?" มีนาถาม "ฉันเห็นมีแปลงผัก แต่คงไม่พอเลี้ยงคนเยอะขนาดนี้"
"พวกเราปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ และออกไปหาของป่า" วินอธิบาย "พวกเรามีทีมล่าสัตว์ และทีมเก็บของป่า ที่ออกไปเสี่ยงภัย เพื่อนำอาหารกลับมา"
"อันตรายไหม?" อาร์มถาม เพราะนึกถึงสุนัขกลายพันธุ์ที่เขาเคยเจอ
"แน่นอน โลกภายนอกมันอันตราย"วินพยักหน้า "แต่พวกเราก็ต้องทำ เพื่อความอยู่รอด"
"แล้วพวกนายมีหัวหน้าไหม?" มีนาถาม
"มีสิ" วินตอบ "เขาชื่อว่า 'แม็กซ์' เขาเป็นคนเก่ง และมีความสามารถมาก เขาเป็นคนนำพาพวกเรามาจนถึงทุกวันนี้"
"ฉันอยากเจอเขา" มีนาพูด
"ได้สิ" วินตอบ "เดี๋ยวฉันพาพวกนายไปหาเขา"
วินพาอาร์มและมีนาไปที่ห้องทำงานของแม็กซ์ ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของอาคาร ห้องทำงานเรียบง่าย แต่ดูน่าเกรงขาม ประตูไม้สีเข้มปิดสนิท วิน เคาะประตูเบาๆ
"แม็กซ์ ฉันพาคนมาหา" วินพูด
"เชิญเข้ามา" เสียงทุ้มของแม็กซ์ดังมาจากข้างใน
วินเปิดประตู อาร์มและมีนาเดินเข้าไปภายในห้อง แม็กซ์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาเป็นชายวัยกลางคน รูปร่างผอมสูง สวมแว่นตาหนาเตอะ ดูสุขุม ภูมิฐาน และแฝงไว้ด้วยความลึกลับ
"สวัสดี" แม็กซ์ทักทายด้วยรอยยิ้ม "ยินดีต้อนรับสู่ The Hive"
"สวัสดีครับ" อาร์มตอบ
"สวัสดีค่ะ" มีนาตอบ รู้สึกประหม่าเล็กน้อย
"พวกนายชื่ออะไร?" แม็กซ์ถาม
"ฉันชื่ออาร์ม"
"ฉันชื่อมีนา"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ อาร์ม มีนา" แม็กซ์พูด "วินบอกฉันว่าพวกนายต้องการความช่วยเหลือ"
"ใช่ครับ" อาร์มตอบ "พวกเราไม่มีที่ไปแล้ว"
"ไม่ต้องห่วง" แม็กซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น
"พวกนายอยู่ที่นี่ได้ ตราบเท่าที่พวกนายต้องการ"
"จริงเหรอครับ?" อาร์มถามด้วยความดีใจ
"จริงสิ" แม็กซ์พยักหน้า "พวกเรายินดีต้อนรับพวกนายเสมอ"
อาร์มและมีนามองหน้ากัน พวกเขารู้สึกโล่งใจและขอบคุณแม็กซ์
"ขอบคุณนะครับ" อาร์มพูด
"ขอบคุณค่ะ" มีนาพูด
"ไม่เป็นไร" แม็กซ์ตอบ "พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"
แม็กซ์คุยกับอาร์มและมีนาอีกสักพัก เขาถามถึงเรื่องราวของพวกเขา และให้คำแนะนำต่างๆ
"พวกเรามีกฎอยู่ไม่กี่ข้อที่นี่" แม็กซ์อธิบาย "ช่วยเหลือกัน เคารพกัน และที่สำคัญที่สุดคือ ห้ามทรยศ" ดวงตาของแม็กซ์วาววับ
"พวกเราเข้าใจค่ะ" มีนาตอบ รู้สึกขนลุกวาบกับแววตาของแม็กซ์
"ดี" แม็กซ์พยักหน้า "ฉันหวังว่าพวกนายจะมีความสุขที่นี่"แม็กซ์หยิบสร้อยข้อมือหนังสีดำขึ้นมาสองเส้น"นี่เป็นสัญลักษณ์ของสมาชิก The Hive" แม็กซ์พูด "ฉันจะให้พวกนายใส่ไว้"
แม็กซ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินมาใส่สร้อยข้อมือให้ อาร์มและมีนา มือของเขาเย็นเฉียบ สัมผัสแผ่วเบา แต่ อาร์ม และ มีนา รู้สึก อึดอัด อย่างบอกไม่ถูก
"ขอบคุณครับ" อาร์มพูด
"ขอบคุณค่ะ" มีนาพูด
"เอาล่ะ" แม็กซ์พูด "วินจะพาพวกนายไปดูห้องพัก"
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับ" อาร์มกล่าว
"ขอบคุณค่ะ" มีนาเสริม
"ยินดีต้อนรับสู่ The Hive" แม็กซ์ยิ้ม "หวังว่าพวกนายจะมีความสุขที่นี่"
ขณะที่เดินออกมาจากห้องทำงานของแม็กซ์ มีนากระซิบถามวิน "แม็กซ์ดูใจดีจังเลยนะคะ เขาเป็นคนแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?"
วินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบ "เอ่อ...ส่วนใหญ่ก็ใช่นะ แต่บางครั้งเขาก็..." วินเว้นวรรค "เอาเถอะ ไว้พวกนายจะรู้จักเขาเอง"
คำพูดและท่าทางของวิน ทำให้ อาร์มและมีนารู้สึกสงสัย ดูเหมือนจะมี "บางอย่าง" เกี่ยวกับแม็กซ์ ที่วินกำลังปิดบังอยู่
วินพาอาร์มและมีนาไปที่ห้องพัก ซึ่งอยู่ชั้นสองของอาคาร
"พวกนายพักห้องนี้นะ" วินพูด
"ขอบคุณ" อาร์มและมีนาพูดพร้อมกัน
พวกเขาเข้าไปในห้อง ห้องเล็กๆ แต่ก็สะอาดและอบอุ่น มีเตียงสองเตียง หน้าต่างบานเล็ก มองเห็นแปลงผัก และผู้คน ที่กำลัง ทำงาน อย่าง ขยันขันแข็ง
"นายนอนเตียงนี้นะ อาร์ม" มีนาพูด "ส่วนฉันจะนอนเตียงนี้"
"โอเค" อาร์มตอบ
พวกเขาเก็บข้าวของ แล้วก็นอนพักผ่อน อาร์มหลับไปอย่างรวดเร็ว แต่มีนานอนไม่หลับ ความสงสัยและความกังวลยังคงวนเวียนในใจ
"The Hive ดูเหมือนจะเป็นที่ที่ดี" มีนาคิด "แต่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ" แววตาของแม็กซ์ คำพูดของวิน ทุกอย่าง ทำให้เธอ รู้สึก ไม่ไว้ใจ
เธอมองอาร์มที่นอนหลับสนิท
"ฉันจะปกป้องนายเอง อาร์ม" เธอพึมพำ "ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายนาย"
มีนาหลับตาลง แต่ในใจยังคงเต็มไปด้วยความหวาดระแวง เสียงหัวใจของเธอเต้นแรงราวกับกำลังเตือนถึงอันตรายที่กำลังจะมาถึง
[จบตอนที่ 6]