ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
ผจญภัย,แอคชั่น,แฟนตาซี,ผจญภัย,เอาชีวิตรอด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังวันสิ้นโลก
ในยุคที่โลกถูกทำลายล้างด้วยหายนะ อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เหลือเพียงซากปรักหักพัง และ ความสิ้นหวัง มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด ท่ามกลางความโหดร้ายของโลกใบใหม่ ที่เต็มไปด้วยอันตราย และ การแก่งแย่งชิงดี "อาร์ม" ชายหนุ่มผู้รอดชีวิต จาก หายนะ ครั้งใหญ่ต้องออกเดินทาง ตามหา "น้ำหวาน" คนรัก ที่ พลัดพรากจากกันระหว่างเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย เขา ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายนานัปการ ทั้ง จากสัตว์กลายพันธุ์ และ มนุษย์ด้วยกันเอง ที่แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้ล่าที่โหดเหี้ยม
อาร์มคว้ามีดคู่ใจ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปยังลานกว้างที่ใจกลาง The Hive ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาแทบหยุดหายใจ
เสียงปืน เสียงตะโกน และเสียงร้องโหยหวนดังมาจากข้างนอก สร้างความตื่นตระหนกให้กับชาวบ้านที่เพิ่งจะผ่านพ้นคืนแห่งการต่อสู้มาได้ไม่นาน ความหวังที่เพิ่งจะเริ่มก่อตัวขึ้น ถูกทำลายลงในพริบตา
กลุ่มคนปริศนาในชุดเกราะสีดำสนิท กำลังบุกเข้ามาใน The Hive พวกมันมีอาวุธที่ทันสมัยและทรงพลังเหนือกว่าที่ชาว The Hive เคยเห็น ลำแสงสีฟ้าพุ่งออกจากปืนของพวกมัน ตัดผ่านอากาศ เผาไหม้ทุกสิ่งที่ขวางหน้า สิ่งก่อสร้างพังทลาย ชาวบ้านล้มตาย เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็น เปรอะเปื้อนพื้นคอนกรีต
ความโกรธแล่นเข้าครอบงำอาร์ม เขากำมีดแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด เขาเห็นชาวบ้านที่บริสุทธิ์ที่ต้องมาตายเพราะพวกคนนอกพวกนี้
"พวกแก!" อาร์มตะโกนด้วยความโกรธ "พวกแกมาทำอะไรที่นี่! ออกไปจากบ้านของพวกเรา!"
กลุ่มคนปริศนาหยุดยิง แล้วหันมามองอาร์ม พวกมันพูดอะไรบางอย่างด้วยภาษาที่อาร์มไม่เข้าใจ แต่น้ำเสียงของพวกมันเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและดูถูก
"พวกแกต้องการอะไร!" อาร์มตะโกนอีกครั้ง
หนึ่งในกลุ่มคนปริศนา ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า ก้าวออกมาข้างหน้า มันยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ลูกน้องหยุดยิง แล้วพูดกับอาร์มด้วยภาษาที่เข้าใจได้
"แกก็รู้ว่าพวกเรามาเพื่อต้องการอะไร ไวรัสอมตะมัรเป็นของพวกเรา และพวกเราจะเอามันกลับคืนไป" เสียงของมันเย็นชาและไร้ความรู้สึก
"ไวรัสอมตะไม่ใช่ของพวกแก" อาร์มโต้กลับ "มันเป็นของ The Hive มันเป็นความหวังของมนุษยชาติ"
"ความหวังงั้นเหรอ?" หัวหน้าคนนั้นหัวเราะในลำคอ "พวกแกคิดว่าไวรัสนั่นจะช่วยพวกแกได้งั้นเหรอ? มันเป็นแค่ภาพลวงตา มันเป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ"
"พวกแกไม่รู้อะไรเกี่ยวกับไวรัสนี้เลย" อาร์มพูด "มันสามารถช่วยมนุษย์ได้จริง ๆ"
"หึ" หัวหน้าคนนั้นแค่นเสียงหัวเราะ "พวกแกช่างไร้เดียงสาเสียจริง ไวรัสนั่นมันอันตรายเกินกว่าที่พวกแกจะควบคุมได้"
"พวกเราจะไม่ยอมให้พวกแกเอาไวรัสนี้ไป" อาร์มพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
"งั้นเหรอ?" หัวหน้าคนนั้นยิ้มเยาะ "ลองดูสิ"
มันยกมือขึ้น แล้วส่งสัญญาณให้ลูกน้องโจมตี กลุ่มคนปริศนาระดมยิงใส่อาร์มอีกครั้ง อาร์มรีบหลบหลังกำแพง หลบกระสุนที่พุ่งเข้ามาราวกับห่าฝน
"มีนาระวัง!" อาร์มตะโกนบอกมีนาที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา
มีนารีบหมอบลงกับพื้น หลบกระสุนที่เฉียดหัวเธอไปเพียงเล็กน้อย
"เราต้องสู้" อาร์มพูด "เราต้องปกป้องที่นี่"
เขากระโดดออกจากที่กำบัง แล้ววิ่งเข้าใส่กลุ่มคนปริศนาพร้อมกับเหวี่ยงมีดเข้าใส่พวกมัน มีดของอาร์มพุ่งเข้าปักที่ขาของศัตรูคนหนึ่ง มันร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด แล้วล้มลงกับพื้น
อาร์มวิ่งเข้าไปหาศัตรูอีกคน แล้วใช้มีดแทงเข้าที่ท้องของมัน เลือดสีแดงสดพุ่งออกมา เปรอะเปื้อนชุดเกราะสีดำ
กลุ่มคนปริศนาเริ่มแตกตื่น พวกมันไม่คิดว่าอาร์มจะกล้าสู้กับพวกมัน
"ฆ่ามัน!" หัวหน้าตะโกนสั่งลูกน้อง
กลุ่มคนปริศนาหันกลับมาโจมตีอาร์มอีกครั้ง อาร์มต้องใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีในการต่อสู้ เขาหลบกระสุนและโจมตีสวนกลับอย่างรวดเร็วและแม่นยำ
มีนาเองก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย เธอใช้ปืนพกที่เธอได้มาจากแม็กซ์ ยิงใส่กลุ่มคนปริศนาอย่างไม่ยั้ง
การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด เลือดสาดกระเซ็น เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว อาร์มและมีนาต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต พวกเขารู้ว่านี่คือการต่อสู้เพื่อปกป้อง The Hive และคนที่พวกเขารัก
แต่แล้วอาร์มก็พลาดท่า เขาถูกศัตรูคนหนึ่งเตะเข้าที่หน้าอกจนกระเด็นไปชนกำแพง
"อาร์ม!" มีนาร้องด้วยความเป็นห่วง
อาร์มลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เขารู้สึกเจ็บไปทั่วร่างกาย แต่เขาไม่สามารถยอมแพ้ได้ เขามองไปที่กลุ่มคนปริศนาที่กำลังรุกเข้ามาใกล้ เขาหลับตาลงเตรียมรับชะตากรรม
แต่แล้วสถานการณ์ก็พลิกผัน กลุ่มคนปริศนาหยุดชะงัก พวกมันหันไปมองทางด้านหลังของอาร์มด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก อาร์มลืมตาขึ้นมองตามไป เขาเห็นกลุ่มชาวบ้านกำลังวิ่งกรูกันเข้ามา พวกเขามาพร้อมกับอาวุธ มีทั้งปืน มีด ธนู และอาวุธแบบง่ายๆ ที่ประดิษฐ์ขึ้นเอง
"พวกเรามาช่วยแล้ว!" หญิงสาวคนนึงตะโกน เสียงของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
กลุ่มคนปริศนาลังเล พวกมันไม่คิดว่าจะมีกำลังเสริมมาช่วย
"ฆ่ามันให้หมด!" หัวหน้าตะโกนสั่งลูกน้องด้วยความโกรธ
กลุ่มคนปริศนาหันกลับมาโจมตีชาวบ้าน แต่คราวนี้พวกมันเสียเปรียบเพราะถูกโจมตีจากสองด้าน
อาร์มและมีนาร่วมมือกับชาวบ้านต่อสู้กับกลุ่มคนปริศนาอย่างดุเดือด การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เลือดสาดกระเซ็น เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวทั่ว
อาร์มต่อสู้ด้วยความโกรธแค้น เขาฟันแทงศัตรูอย่างไม่ยั้ง เลือดของพวกมันเปรอะเปื้อนมีดของเขาจนเหนียวหนึบ แต่เขาไม่สนใจ เขาต้องการแก้แค้นให้ชาวบ้านที่ต้องมาตาย
มีนาเองก็ต่อสู้อย่างกล้าหาญ เธอยิงปืนใส่ศัตรูอย่างแม่นยำ กระสุนทุกนัดของเธอล้วนแต่ปลิดชีพศัตรู
ชาวบ้านคนอื่นๆ ก็ต่อสู้อย่างไม่ถอย พวกเขาปกป้อง The Hive ด้วยชีวิต
ในที่สุด กลุ่มคนปริศนา ก็เริ่มถอยร่น พวกมันรู้ว่าสู้ต่อไปก็มีแต่จะเสียเปรียบ
"ถอยทัพ!" หัวหน้าตะโกนสั่งลูกน้อง
กลุ่มคนปริศนาล่าถอยออกจาก The Hive ทิ้งไว้เพียงซากศพเกลื่อนกลาด
ชาวบ้านต่างพากันโห่ร้องด้วยความดีใจ พวกเขาเอาชนะศัตรูได้อีกครั้ง แต่ชัยชนะครั้งนี้ต้องแลกมาด้วยความสูญเสียครั้งใหญ่ ชาวบ้านจำนวนมากต้องเสียชีวิต รวมทั้งเจคที่ถูกกลุ่มคนปริศนาจับตัวไป อาร์มและมีนามองหน้ากันด้วยความเสียใจและกังวล พวกเขาไม่รู้ว่าเจคจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
"เราต้องไปช่วยเจค" อาร์มพูด
"แต่เราจะไปช่วยเขาได้ยังไง?" มีนาถาม "เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันเอาเจคไปไว้ที่ไหน"
ทันใดนั้นเอง หญิงสาวที่นำกลุ่มชาวบ้านมาช่วย ก็เดินเข้ามาหาพวกเขา "ฉันอาจจะรู้ว่าพวกมันเอาเจคไปไว้ที่ไหน" เธอพูด "ฉันแอบได้ยินพวกมันคุยกัน พวกมันพูดถึงฐานทัพลับอะไรสักอย่าง"
"จริงเหรอ?" อาร์มถามด้วยความดีใจ
"ใช่" หญิงสาวพยักหน้า "มันอยู่ในป่า ไม่ไกลจากที่นี่"
"เราต้องไปช่วยเจค" อาร์มพูด "เราต้องไปที่ฐานทัพลับนั้น"
"แต่มันอันตราย" มีนาพูด "เราอาจจะถูกพวกมันจับได้"
"เราต้องเสี่ยง" อาร์มพูด "เราไม่สามารถทิ้งเจคไว้ได้"
"ฉันไปด้วย" หญิงสาวพูด "ฉันอยากช่วยเจคเหมือนกัน เขาเคยช่วยชีวิตฉันไว้"
"งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ" มีนาพูด
พวกเขารีบออกเดินทางไปยังฐานทัพลับของกลุ่มคนปริศนาทันที
อาร์ม มีนา และหญิงสาวเดินทางลัดเลาะไปตามป่ารกทึบ พวกเขาต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ เพราะไม่รู้ว่ากลุ่มคนปริศนาจะซุ่มอยู่ที่ไหน
"เราต้องรีบหน่อย" อาร์มพูด "ฉันเป็นห่วงเจค"
"ฉันก็เหมือนกัน" มีนาพูด
พวกเขาเดินทางมาได้สักพัก ก็เริ่มได้ยินเสียงดังมาจากข้างหน้า
"เสียงอะไรน่ะ?" มีนาถาม
"ฉันไม่รู้" อาร์มตอบ "แต่ฉันว่าเราต้องไปดู"
พวกเขาเดินตามเสียงไป จนถึงริมหน้าผา พวกเขามองลงไปข้างล่าง เห็นฐานทัพลับของกลุ่มคนปริศนาตั้งอยู่ในหุบเขา
ฐานทัพลับมีขนาดใหญ่และมีระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนา มีรั้วไฟฟ้าล้อมรอบ มีหอคอยสูงสำหรับยิงปืน และมีคนยามเดินลาดตระเวนอยู่ตลอดเวลา
"เราจะเข้าไปได้ยังไง?" มีนาถาม
"ฉันก็ยังไม่รู้" อาร์มตอบ "งั้นลองช่วยหาทางที่ปลอดภัยดู"
พวกเขาสำรวจพื้นที่รอบๆ ฐานทัพลับอย่างละเอียด หาทางเข้าไปข้างใน
"ทางนั้น!" หญิงสาวชี้ไปที่ท่อระบายน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าผา
"เราจะเข้าไปทางท่อนั้นได้หรือ?" มีนาถาม
"ไม่ลองก็ไม่รู้" หญิงสาวตอบ
"งั้นเราไปกันเถอะ" อาร์มพูด
พวกเขาลงไปในท่อระบายน้ำ แล้วคลานไปตามท่อที่มืดและเหม็นอับ
อาร์ม มีนา และหญิงสาวคลานไปตามท่อระบายน้ำเป็นเวลานาน ในที่สุดพวกเขาก็ออกมาจากท่อ พวกเขาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องใต้ดินของฐานทัพลับ
"เราต้องระวัง" อาร์มพูด "ที่นี่ต้องมีคนยามอยู่แน่ๆ"
พวกเขาแอบเดินไปตามทางเดินอย่างระมัดระวัง หลบเลี่ยงคนยามที่เดินลาดตระเวนอยู่
"ห้องนั้น!" หญิงสาวชี้ไปที่ห้องขังที่อยู่ไม่ไกล
"รีบไปกันเถอะ" อาร์มพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "พวกมันคงทรมานเขาเพื่อเค้นเอาความลับเกี่ยวกับไวรัสอมตะ"
อาร์มและมีนารีบวิ่งไปที่ห้องขัง ประตูห้องขังทำจากเหล็กหนา มีร่องรอยของสนิมและคราบเลือดเกรอะกรัง
"เราจะเปิดประตูยังไงดี" มีนาพูด
อาร์มพยายามงัดประตู แต่ประตูแข็งแรงเกินไป
"ไม่ได้ผล" อาร์มพูด "เราต้องหากุญแจ"
"ฉันจัดการเอง" หญิงสาวพูด จากนั้นเธอล้วงอุปกรณ์บางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
"เธอจะทำอะไร?" อาร์มถามด้วยความประหลาดใจ
"อาชีพเก่าฉันเป็นขโมยน่ะ" หญิงสาวตอบ
จากนั้นหญิงสาวคนนั้นใช้อุปกรณ์ที่เอาออกมาเปิดประตูห้องขังอย่างง่ายดาย
"เธอรีบกลับออกไปก่อน ฉันกับมีนาจะพาเจคกลับไปเอง"อาร์มพูดกับหญิงคนนั้น
หญิงคนนั้นพยักหน้า และรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ประตูเปิดออก เจคนั่งอยู่บนพื้น สภาพอิดโรย มีรอยแผลและรอยฟกช้ำเต็มตัว
"เจค!" อาร์มและมีนาร้องด้วยความดีใจ
"อาร์ม มีนา" เจคพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง
"พวกนายมาช่วยฉันได้ยังไง?"
"อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย เราจะรีบพานายออกไปจากที่นี่" อาร์มพูด
พวกเขาช่วยกันพยุงเจคออกมาจากห้องขัง แล้วรีบวิ่งหนีออกจากฐานทัพลับ
อาร์ม มีนา และเจควิ่งหนีออกจากฐานทัพลับสุดชีวิต แต่แล้วพวกเขาก็ถูกหัวหน้าของกลุ่มคนปริศนาขวางเอาไว้
"พวกแกจะหนีไปไหน คิดว่าจะออกจากที่นี่ได้หรอ" หัวหน้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
"แกเป็นใคร?" อาร์มถาม
"ฉันคืออีธาน" หัวหน้าตอบ "และฉันคือคนที่จะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้"
"แกต้องการอะไร?" มีนาถาม
"ฉันต้องการไวรัสอมตะ" อีธานตอบ "มันคือกุญแจสำคัญในการสร้างโลกใหม่"
"แกจะเอามันไปทำไม?" เจคถาม
"เพื่อสร้างมนุษย์ที่เป็นอมตะ" อีธานตอบ "เพื่อสร้างโลกที่ปราศจากความเจ็บป่วยและความตาย"
"แกบ้าไปแล้ว" อาร์มพูด "แกกำลังจะทำลายสมดุลของธรรมชาติ"
"ธรรมชาติงั้นเหรอ?" อีธานหัวเราะ "ธรรมชาติมันโหดร้าย มันทำให้มนุษย์ต้องทนทุกข์ทรมาน ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นอีกต่อไป"
"ฉันจะสร้างโลกที่สมบูรณ์แบบ โลกที่มนุษย์จะมีชีวิตที่เป็นอมตะและมีความสุข"
"แกกำลังหลอกตัวเอง" มีนาพูด "แกกำลังจะทำลายโลกใบนี้"
"ไม่จริง!" อีธานตะโกน "ฉันกำลังจะช่วยโลกใบนี้ต่างหาก"
"พวกแกมันโง่เง่า พวกแกไม่เข้าใจอะไรเลย"
อีธานโจมตีอาร์ม มีนา และเจคทันที เขามีพลังพิเศษบางอย่างที่ทำให้เขาแข็งแกร่งและรวดเร็วเหนือมนุษย์
อาร์ม มีนา และเจคร่วมมือกันต่อสู้กับอีธาน แต่พวกเขาเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด
"เราต้องทำยังไง?" มีนาถาม
"ฉันไม่รู้" อาร์มตอบ "แต่เราต้องหาทางหยุดเขาให้ได้"
อาร์มต่อสู้กับอีธานอย่างดุเดือด แต่เขาสู้อีธานไม่ได้ อีธานแข็งแกร่งเกินไป อีธานชกอาร์มเข้าที่หน้าอย่างแรง อาร์มกระเด็นไปชนต้นไม้จนล้มลง
"อาร์ม!" มีนาร้องด้วยความเป็นห่วง
อีธานเดินเข้าไปหาอาร์มที่นอนอยู่บนพื้น "จบแล้วเจ้าหนู" เขายกเท้าขึ้นเตรียมจะเหยียบหัวของอาร์ม
แต่แล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้น ร่างกายของอาร์มเปล่งแสงสีดำออกมา เขารู้สึกถึงพลังบางอย่างที่กำลังหลั่งไหลเข้ามาในร่างกายของเขา
อาร์มลืมตาขึ้นมองอีธานด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป เขารู้สึกถึงพลังที่ไม่เคยมีมาก่อน
"แก..." อีธานพูดด้วยความตกใจ "แกก็กลายพันธุ์งั้นเหรอ?"
อาร์มไม่ตอบ เขาลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งเข้าใส่อีธานด้วยความเร็วสูง อีธานตั้งรับไม่ทัน เขาถูกอาร์มชกเข้าที่หน้าอย่างแรงจนกระเด็นไปหลายเมตร
"เป็นไปไม่ได้..." อีธานพึมพำด้วยความไม่เชื่อ
อาร์มเดินเข้าไปหาอีธาน "แกแพ้แล้ว อีธาน" เขาพูด
อีธานไม่ยอมแพ้ เขาลุกขึ้นยืนแล้วโจมตีอาร์มอีกครั้ง แต่คราวนี้อาร์มแข็งแกร่งกว่า เขาสามารถรับมือกับการโจมตีของอีธานได้อย่างสบาย อาร์มต่อยอีธานจนคว่ำลงกับพื้น เลือดกระฉูดกองเต็มพื้น
"แก... แกทำได้ยังไง?" อีธานถามด้วยความเจ็บปวด
"ฉันก็ไม่รู้" อาร์มตอบ "แต่ฉันรู้ว่าฉันต้องหยุดแกให้ได้" อาร์มหันไปมองมีนาและเจค "พวกนายไม่เป็นไรนะ" เขาถาม
"พวกเราไม่เป็นไร" มีนาตอบ
"ขอบคุณนะ อาร์ม" เจคพูด
"ไม่เป็นไร" อาร์มตอบ "ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันหนิ"
อีธานถูกจับกุมและส่งตัวไปยัง The Hive เพื่อรับโทษ
เจคตัดสินใจเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับไวรัสอมตะให้กับชาวบ้านที่เหลืออยู่ เขาเล่าถึงความเป็นมาของไวรัสนี้และเจตนารมณ์ของพ่อเขาที่ต้องการใช้มันเพื่อช่วยมนุษยชาติ
ชาวบ้านต่างก็มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันออกไป บางคนเห็นด้วยกับเจคที่ต้องการใช้ไวรัสนี้เพื่อพัฒนามนุษย์ให้แข็งแกร่งขึ้น บางคนก็กังวลเกี่ยวกับอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นถ้าไวรัสนี้ตกไปอยู่ในมือของคนผิด เจครับฟังความคิดเห็นของทุกคนอย่างตั้งใจ เขาเข้าใจถึงความกังวลของชาวบ้าน แต่เขาก็ยังคงเชื่อมั่นในเจตนารมณ์ของพ่อเขา
ในที่สุด เจคก็ตัดสินใจที่จะเก็บไวรัสอมตะเอาไว้ก่อน เขาจะไม่ใช้มันจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม เขาจะรอจนกว่ามนุษย์จะพร้อมสำหรับมัน
อาร์มพยายามทำความเข้าใจเกี่ยวกับพลังของเขา เขาไม่รู้ว่าพลังนี้คืออะไร แต่ในความคิดของอาร์ม มันเป็นพลังที่เหนือกว่ามนุษย์ทั่วไป
ความสัมพันธ์ระหว่างอาร์มและมีนาก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาผ่านเรื่องราวต่างๆ มาด้วยกันมากมาย พวกเขาร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอด พวกเขารู้ว่าพวกเขารักกัน
แต่แล้ววันหนึ่ง อาร์มก็ตัดสินใจที่จะออกเดินทางจาก The Hive
"นายจะไปไหน อาร์ม?" มีนาถามด้วยความตกใจ
"ฉันจะไปตามหาน้ำหวานฉันสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไปตามหาเธอ และฉันอยากค้นหาเกี่ยวกับพลังของตัวเอง"
"แต่..." มีนาพูดไม่ออก เธอไม่อยากให้อาร์มไป แต่เธอก็เข้าใจเหตุผลของเขา
"ฉันจะกลับมา รอฉันอยู่ที่นี่นะ" อาร์มพูด "ฉันสัญญา" เขากอดมีนาไว้แน่น แล้วก็หันหลังเดินจากไป มีนามองตามหลังอาร์มไปจนลับตา น้ำตาไหลอาบแก้ม
[จบ ตอนที่ 10]